§ Suworow Wiktor - Anastazja Strzelecka 01 - Kontrola.pdf - ksiązki do potęgi - Witch_24

WIKTOR SUWOROW

K ONTROLA

DRAMATIS PERSONAE

- Nastia Strzelecka

- Chołowanow (alias Gryf) - towarzysz w lśniących oficerkach

- Towarzysz Stalin - sekretarz generalny WKP(b)

- Szyrmanow - prowokator, likwidator

- Pewien osobnik w szarym prochowcu

- Profesor Pierziejew - teoretyk ludożerstwa

- Towarzysz Jeżów - ludowy komisarz spraw wewnętrznych ZSRR (szef NKWD),

generalny komisarz bezpieczeństwa państwowego

- Mister Stenton - dyrektor generalny koncernu “Faraon i synowie”

- Towarzysz Berman - ludowy komisarz łączności ZSRR, komisarz bezpieczeństwa

państwowego pierwszego stopnia, były szef Głównego Zarządu Łagrów NKWD

- Towarzysz Frynowski - zastępca ludowego komisarza spraw wewnętrznych,

komandami pierwszego stopnia

- Towarzysz Boczarow - starszy major bezpieczeństwa państwowego, szef Zarządu

NKWD w Kujbyszewie

- Towarzysz Beria - pierwszy sekretarz KC Komunistycznej Partii Gruzji

- Majster Nikanor

- Instruktor Skworcow

- Katia Michajłowa - chichotka

- Ciech Ciechowicz - speckonduktor w specwagonie

- Luśka-Serojadka - speckurier KC

- Sewastian - kasiarz

- Terentij Pieresypkin - major

- Mister Humphrey - inżynier-elektryk

- Ponadto: przywódcy, ochroniarze, pomocnicy, czekiści, oprawcy, kapusie, zeki,

knajacy, kryminaliści, sportowcy, robotnicy, chłopi, inteligencja pracująca, ludożercy, szerokie

masy...

PROLOG

A teraz całuj but.

Lśniący czubek łagodnie dotknął twarzy.

Nie sposób uchylić się od blasku cholewki. Nie można odwrócić twarzy, gdy wykręcone

do tyłu ręce stopniowo podciągane są coraz wyżej. Ból narasta powoli, osiągając punkt

krytyczny, po którym nie można powstrzymać już krzyku.

A ona nie chce krzyczeć. Tak postanowiła: żadnych krzyków.

Kiedyś, dawno temu, gdy marynarzy oćwiczano sznurami, każdemu wtykano szmatę w

zęby, żeby nie wrzeszczał. Ale minęły te dobre czasy. Teraz przed rozstrzelaniem w więziennych

kazamatach wpycha się do ust gumową piłkę. A na świeżym powietrzu strzela się w ogóle bez

knebla. Chcesz krzyczeć? Proszę bardzo, krzycz sobie do woli.

Ale przy biciu i łamaniu kości - odwrotnie, nie zatyka się ust. Wrzask jest pożądany,

wręcz niezbędny. Taka moda: tortury bez wrzasków uważa się za nieudane. Niskogatunkowe.

Jak piwo bez pianki.

Dziś zależy im bardziej niż zwykle, żeby tortury się udały. Żeby zaczęła krzyczeć.

Dlatego powolutku podciągają wykręcone ręce.

W lesie króluje wiosna. Bezwstydna i rozpasana. Każda gałązka nabrzmiała jest wiosną.

Szkoda tylko, że z jej zapachem miesza się woń pasty do butów. Woń wyglansowanych oficerek.

Taki właśnie bucior uporczywie szturcha w zęby: no, pocałuj wreszcie.

I drugi głos, prawie czuły:

- No, całuj, głupia. Co ci zależy? Raz pocałujesz, zaraz cię rozwalimy i będzie po

wszystkim. Przestaniesz się męczyć, a my zdążymy na mecz. A jak nie, to sama wiesz.

Weźmiemy pod obcasy. Więc całuj po dobroci...

Minęły dawne, dobre czasy, kiedy mówiło się: Całuj dłoń kata. Teraz - całuj but.

Kiedyś skazanemu przysługiwał przed śmiercią ostatni kielich wina. Dziś przed

egzekucją piją tylko oprawcy.

Po egzekucji też piją.

Cały zagajnik przesiąknięty jest zapachem wódy.

Ręce podciągnęli, aż zachrzęściło. Mieć choć jedną gałązkę w zasięgu. Wczepić się w nią

zębami, by powstrzymać krzyk. Ale nie ma w pobliżu gałązki. Jest tylko mokry piach i stęchłe

igliwie. A ręce tak wykręcone, że nie można wydychać powietrza.

Nagle rozluźnili chwyt. Załkała, wypuszczając z płuc to, co się w nich nagromadziło.

Miała nadzieję, że opuszczą powykręcane ręce. I opuścili, ale w tej samej chwili bucior huknął

pod żebro. Cios odebrał czucie. Dotychczasowe męki odpłynęły w niepamięć.

Nowy ból wsącza się powoli w jej ciało, by raptem wedrzeć się straszliwie, nie

pozostawiając miejsca na żadne inne doznania. Przez spazmatycznie otwarte usta nie może

zaczerpnąć już tchu. Choć ręce wolne, a sznury opadły na plecy, nie przynosi to spodziewanej

ulgi. Nie myśli już, by poruszyć rękami. Chce powietrza. Zaczerpnąć powietrza! Prawie się

udało. Usta wypełnia zbawienny tlen, ale nie dochodzi do płuc. I wtedy spada na nią ciężki but.

Nie ten lśniący. Lśniący jest do całowania. Inny but. Podkuty.

Kopnięcie nie było silne, ale po drugim uderzeniu słodko zadźwięczały dzwoneczki i

odpłynęła łagodnie w nęcącą, czarną toń. Słyszała jeszcze kolejne ciosy. Niespieszne i solidne.

Nie czuła już bólu. Dlatego twarz jej rozjaśnił pogodny, spokojny uśmiech.

Leżała z twarzą w mokrym piachu i zatęchłym igliwiu. Było zimno i przeraźliwie mokro.

Zdarli z niej szynel i chlusnęli z kubła. Na leśnych przecinkach trzymają się jeszcze płaty śniegu.

Ziemia jest lodowata. Zwłaszcza dla człowieka zlanego wodą.

Powoli wynurza się z otchłani, z której nie powinno być powrotu. Nie chce się jej

opuszczać tej bezwonnej przestrzeni dla zapachu przebiśniegów, wiosny i wypucowanych

buciorów.

Mimo to wypływa. Na spotkanie głosom:

- Kurwa, spóźnimy się na mecz.

- Kończ z nią, dowódco. Nie będzie całować butów.

- Zmuszę ją.

- A może Spartak dostanie dziś wciry...

Powróciła, zatopiona w rozkoszy. Nie miała ochoty na najmniejszy ruch. Nie chciała się

zdradzić żadnym gestem, że znowu leży tu, u ich stóp. To oni się spieszą, w odróżnieniu od niej.

Ona nie ma się już dokąd spieszyć, choćby na mecz. Chciałaby tak leżeć w nieskończoność.

Mokre, przemarznięte ubranie daje poczucie błogiej przytulności. Kłujące gałązki zdają się

puchową pierzyną. Zapragnęła ludzkim głosem wyrazić tę nieziemską rozkosz. Ale wydobyło

się jedynie słodkie: - Uaaach!

Usłyszeli ten przeciągły jęk.

- A nie mówiłem, że jeszcze dycha?

I gwałtowne uderzenie. Palące, oślepiające, ogłuszające. Dopiero po chwili zrozumiała:

chlusnęli kolejnym wiadrem wody. Koło policzka znowu lśniące oficerki.

- Całuj.

Długo wpatruje się w ten but. Ma go przed samymi oczami. Widzi każdy szczegół. Skóra

bez jednej zmarszczki. Wypolerowany, zdaje się srebrny, a nie czarny. Na tyle blisko twarzy, że

§ Suworow Wiktor - Anastazja Strzelecka 01 - Kontrola.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: