I w kamieniu jest Zycie.pdf

I W KAMIENIU

JEST ŻYCIE...

tekst: Monika Adamczyk Modecien

tel. 022 724 08 43, mo.decien@op.pl

Błądzący w górskiej głuszy wędrowiec nie wie, że nie jest sam.

Obserwują go tysiące ciekawych oczu. Kiedy znużony siada na

kamieniu, zbliżają się doń świetliste elfy, które chętne byłyby na-

wiązać z nim pogawędkę.

Przyroda to królestwo zamieszkane przez niezliczoną ilość

istot. Mówią o tym przekazy wielkich systemów religijnych, ta-

kich jak buddyzm bon, hinduizm czy wierzenia Indian, które z

całkowitą oczywistością traktują fakt zamieszkiwania duchowych

form w przyrodzie.

Wyznawców tych religii charakteryzuje uważny, nie ekspan-

sywny stosunek do środowiska naturalnego. Potrafią oni nawią-

zać przyjacielski kontakt z każdym tworem natury. Zanim zetną

drzewo, modlą się, prosząc o wybaczenie istotę, która je zamiesz-

kuje. Nawet skałę obdarzają czcią, wiedzą bowiem, że w jej wnę-

trzu żyje inteligentny, czujący byt.

Dużą wagę do życia w przyrodzie przywiązywali tacy oświe-

ceni nauczyciele, jak Budda i Jezus Chrystus. Spędzając wiele

czasu pośród przyrody, medytowali i rozmawiali z Bogiem pod

gołym niebem.

Gdy udzielali nauk, zasiadali pod pniem wielkiego drzewa.

Budda osiągnął oświecenie pod drzewem bodhi , wcześniej dłu-

go pod nim medytując. Tym samym wielcy awatarzy wskazywali

nam sposób, w jaki i my powinniśmy korzystać z mocy znajdu-

jących się w naturze, zachowując pokój i przyjaźń z istotami ją

zamieszkującymi.

Nie krzycz w lesie, nie obrywaj gałęzi i nie zaśmiecaj przyrody,

nawet, jeśli myślisz, że nikt tego nie widzi. Jest ona miejscem, w

którym zamieszkują całe pokolenia i nacje dewów oraz duszków

należących do świata roślin, minerałów, wody i powietrza. To ich

królestwo, które powinniśmy uszanować Bądź uważnym i mile

witanym gościem. Samotny wędrowcze na szlaku, wiedz o tym,

że nie jesteś sam!

Każdy żywioł jest zapełniony niezliczoną liczbą istot o subtel-

nych, niedostrzegalnych gołym okiem, ciałach. Zobaczyć mogą

je jedynie osoby silnie wyczulone na ten rodzaj energii. Niektóre

duchy natury są wielkie i majestatyczne, inne mniejsze i skore do

zabawy. Każda nacja dysponuje innym rodzajem energii, której

może użyczać ludziom; ma też do wykonania określone prace.

Kiedy istoty te traktujemy z szacunkiem i pokorą, mogą obdarzyć

nas mocą lub udzielić potrzebnego wsparcia.

„Zielone Brygady. Pismo Ekologów” nr 6 (220) / 2006

Duchy natury gromadzą się w naturalnych, ekologicznie czy-

stych zbiornikach wodnych. Tam właśnie powinniśmy szukać

kontaktu z dewami. Może on okazać się ożywczy, regenerujący, a

także przynieść odpowiedź na nurtujące nas trudne pytanie.

Wsłuchuj się w przyrodę. Ona tętni życiem. Jeśli tylko okażesz

Naturze uwagę i szacunek, dewy uznają, że z Twojej strony nic

im nie zagraża i jesteś godny kontaktować się z nimi. Może same

zechcą zamanifestować swoją obecność?

Kiedy wybierasz się na łono przyrody, zawsze miej czy-

ste intencje. Wówczas nawiązanie kontaktu z dobrymi i mądry-

mi istotami nie powinien stanowić problemu. Masz największe

szanse na nawiązanie kontaktu z duchem natury, który znajduje

się na podobnym poziomie rozwoju do Twojego. Dlatego przed

wyprawą w plener dobrze jest napełnić się dobrymi uczuciami i

uspokoić myśli. To dzięki utrzymywaniu relacji z niewidzialnymi

bytami powstały drzewa spełniające życzenia. Prosić o pomoc

można w konkretnych sprawach, o ile nie zaburza to karmiczne-

go porządku nie szkodzenia sobie i innym.

Duchy przyrody , z którymi mamy dobrą relację, mogą oddzia-

ływać w nadzwyczaj dobrotliwy sposób. Posiadają one zdolność

pobudzania nas do działania, dostarczania koniecznej energii;

mogą niwelować z naszego środowiska szkodliwe wpływy, prze-

widywać niektóre wydarzenia, ostrzegać, a nawet chronić nas

przed tragediami. Jeżeli obok Twego domu ma upaść drzewo,

które uschło, możesz być pewny, że dewy zadziałają tak, iż stanie

się to, gdy będziesz zajęty w drugim końcu ogrodu.

Gdy wyruszasz na spacer przepełniony szacunkiem do elfów,

będą one wpływać regenerująco na Twoją psychikę i ciało. Jeśli

będziesz miał szczęście – udzielą Ci nauk, ponieważ Dharma była

wykładana w światach subtelnych . Niektóre duchy zamieszkujące

przyrodę posiadają ogromną wiedzę.

Przekazy buddyjskie wskazują, że oświecone bóstwa ukry-

wały wiedzę w przyrodzie w formie zwojów , których nie można

przeczytać oczyma, lecz można je odkryć i poznać w sposób me-

dytatywny . Zwoje te noszą nazwę term , czyli skarbów, a ich straż-

nikami są istoty mieszkające w drzewach, skałach i wodzie.

Po powrocie ze spaceru, możesz stwierdzić, że nieoczekiwanie

pojawiło się rozwiązanie nurtującego Cię od dawna problemu,

lub jakaś zaskakująco genialna myśl. Duchy przyrody są najbar-

dziej pomocne tym, którzy uprawiają praktykę duchową. Powo-

dują one, że wszelkie rozpraszające energie ulegają wyciszeniu, a

w czasie deszczu nad medytującym otwiera się parasol z liści lub

energii, aby nie zmókł. Mogą również tworzyć kokon świetlistej

energii chroniącej człowieka przed negatywnym wpływem niskich

duchów i innych niekorzystnych częstotliwości Ziemi.

Pamiętaj, że nawet przydrożny kamień zasługuje na szacu-

nek, dlatego nie wolno go bezpardonowo podnieść z jednego

miejsca i cisnąć gdzie popadnie. Dla duchów natury to obraza. I w

kamieniu jest życie...

Istnieje indiańska medytacja, polegająca na tym, że w skupio-

nym stanie umysłu wyrusza się w plener i poszukuje kamienia,

który mówi . Spróbuj, a przekonasz się, że natrafisz na kamień,

który przemawia tylko do Ciebie i niesie ważne przesłanie. Kiedy

go odnajdziesz, będziesz wiedział, że to właśnie ten, bo zacznie

on emanować w Twoim kierunku energię, zaczepiać i flirtować z

Tobą. Pochyl się wówczas nad nim i poproś o pozwolenie zabra-

nie go ze sobą. Usiądź wygodnie i obejrzyj kamień ze wszystkich

stron. Poszukaj na nim rysunków, które utworzyła natura. Po-

staraj się zrozumieć, czym są te symbole dla Ciebie i jakie niosą

przesłanie . Następnie połóż kamień przed sobą. Poczuj, że Ty i on

jesteście dziećmi Ziemi i zostaliście uformowani z tych samych

pierwiastków. Żywioły obecne w kamieniu są również zawarte

w Twoim ciele. Zdaj sobie sprawę z tego, że kamień jest Ci przy-

jazny. Rozpocznij medytację wsłuchując się w tajemny przekaz,

który adresuje do Ciebie istota zamieszkująca kamień.

Otrzymasz wskazówki, które mogą dotyczyć wielu kwestii. Mo-

żesz usłyszeć „wewnętrznym” uchem odpowiedź lub cenną radę

dotyczącą Twoich osobistych problemów. Informacja, którą otrzy-

masz, może dotyczyć konkretnego miejsca, zbiorowości ludzkiej

lub nawet zagadnień globalnych. Nie śpiesz się i pozwól sobie za-

topić się w tej chwili bez reszty. Niech nic Cię nie rozprasza.

Kiedy poczujesz, że Wasza rozmowa dobiegła końca, podzię-

kuj kamieniowi, po czym wstań i zanieś na miejsce, w którym się

na niego natknąłeś. To bardzo ważne!

Indianie i buddyści bon wiedzą, że każdy kamień ma swoje

miejsce i nie wolno go ruszać, tak jak nie wolno naruszać niczego,

co zamieszkuje przyrodę. Współczesny człowiek nie zdaje sobie

z tego sprawy i sprowadza kłopoty na swoją głowę. Z tego po-

wodu w nowo wybudowanych domach dochodzi do wielu ne-

gatywnych zdarzeń. Np. młode małżeństwo, do tej pory żyjące w

zgodzie i miłości, tuż po wprowadzeniu się do nowego domu, za-

czyna ze sobą walczyć, przeżywać cierpienia i zapadać na choro-

by. Dzieje się tak, ponieważ zamieszkujące Ziemię duchy, kamie-

nie, drzewa oraz rośliny zostały ze swojego środowiska brutalnie

wyrwane spychaczem i koparką. Rozzłoszczone dewy mszczą się

na ludziach, którzy odważyli się wtargnąć na ich teren. Dołożą

starań, by upadające drzewo poczyniło Ci szkodę.

Wszystkiemu winien jest nasz nacechowany ignorancją sto-

sunek do przyrody i butne przeświadczenie, że tylko my jesteśmy

prawowitymi mieszkańcami Ziemi. Nierzadko za tę ignorancję

istoty ludzkie płacą cierpieniem, a klątwa duchów natury , o ile ich

nie udobruchamy, może przejść na następne pokolenia. Dlatego

powinniśmy je uspokoić i zawrzeć z nimi przymierze.

Wyobraź sobie, że ktoś obcy wtargnąłby do Twojego domu,

wywrócił wszystko do góry nogami i wprowadził się, nawet Cię

nie zauważając. Z pewnością byłbyś do kogoś takiego nastawio-

ny wrogo. Podobnie i my sprowadzamy na siebie gniew istot,

które potraktowaliśmy nierozważnie i w sposób okrutny. Dlatego

powinniśmy jak najszybciej przeprosić je i naprawić z nimi sto-

sunki. Można przeprowadzić w tym celu rytuał uspokajający du-

chy natury. Jest to jedyny sposób, by nie wywoływały chorób i nie

skłócały ze sobą mieszkańców. Podczas takiego obrzędu należy

złożyć dewom ofiary z kadzideł, ognia, owoców, herbaty, starać

się z nimi negocjować i prosić o wybaczenie oraz odstąpienie od

wyrządzania szkód. Po takim zabiegu duchy przyrody zazwyczaj

uspokajają się i pozwalają mieszkańcom żyć spokojnie.

Wspomniany rytuał powinien być odprawiony wszędzie tam,

gdzie ma zostać wybudowany dom, gdzie trzeba wykarczować

drzewa, przekopać ziemię i usunąć kamienie. Głazy zwożone z

innych miejsc należy najpierw przeprosić i udobruchać .

Nasze powodzenie przy budowie nowego domu zależy od

naszej relacji z duchami zamieszkującymi to miejsce. Idealną sy-

tuacją jest, kiedy żyjemy w przyjaźni z subtelnymi bytami przyrody

„Zielone Brygady. Pismo Ekologów” nr 6 (220) / 2006

i wspieramy się nawzajem. Dewy mogą pomagać nam pracach i

wysiłkach, lub przeciwnie – utrudniać i niweczyć nasze starania.

A potrafią bardzo uprzykrzyć życie, mają bowiem zdolność od-

działywania na nasze struktury psychiczne i fizyczne tak, iż udaje

im się nawet wywołać poważne i dokuczliwe dolegliwości zdro-

wotne, włącznie z atakiem serca . Wywołują nie tylko choroby,

ale także prowokują kłopoty w związkach i relacjach rodzinnych.

Mają zdolność takiego wpływania na umysły ludzi, że czują się

oni stale zmęczeni i popadają w depresję, smutek, rozdrażnienie

albo nagłe pobudzenie.

Duchy przyrody nie akceptują nawozów sztucznych i che-

micznych środków ochrony roślin. Stosując je możesz ściągnąć

na siebie klątwę duchów. Czymś absolutnie niedopuszczalnym

jest odprowadzanie do rzek ścieków z gospodarstw domowych,

co tak często obserwuje się w górach, gdzie krystalicznie czysta

woda w strumieniach, w pobliżu ludzkich domostw zamienia się

w cuchnącą kloakę . Osoby, które w ten sposób próbują oszczę-

dzać na wywozie nieczystości mogą być pewne, że choroby i

nieszczęścia ich nie opuszczą, dopóki nie nauczą się traktować

Natury z należytym szacunkiem. Duchy przyrody będą walczyć ze

szkodnikami ze wszystkich sił.

Jeśli nęka Cię choroba, z którą nie możesz sobie poradzić,

albo kłopoty, które przypominają zły omen , zastanów się, czy

nie naruszyłeś spokoju i bezpieczeństwa duchów Ziemi. Jeśli tak,

postaraj się to natychmiast naprawić, składając ofiary i prosząc o

przebaczenie. Jeśli bowiem zniszczyłeś dom duchów natury , oka-

załeś im brak szacunku, to mało prawdopodobne, by pomogły

Ci lekarstwa.

Jeżeli chcesz ustrzec uprawę przed szkodnikami i nisz-

czącymi wpływami atmosferycznymi w sposób zgodny z

naturą, spróbuj nawiązać kontakt z dewami roślin i poproś

je o wskazówkę, jak w bezpieczny dla środowiska sposób

uzyskać obfite zbiory. Być może dewy poradzą Ci, abyś spa-

lił w ogrodzie lub sadzie pewne zioła i odmówił modlitwę

o ochronę. Pracę mającą na celu ochronę Twej plantacji

dewy mogą nawet wykonać za Ciebie. Gdy będziesz dla

nich dobry, odpłacą Ci poprawą zdrowia i pięknem Two-

jego ogrodu. Duchy przyrody bowiem wyrażają się poprzez

piękno.

W obszarach zurbanizowanych również możesz kon-

taktować się z istotami subtelnymi roślin, choćby w parku,

w przyblokowym ogródku lub nawet na balkonie.

Regularnie okazuj wdzięczność mieszkającym w rośli-

nach duszkom za to, że opiekują się sadzonkami. Staraj się,

aby poziom energetyczny tego miejsca był zawsze wysoki.

Duchy przyrody chętnie uczestniczą w procesie tworzenia i

uprawiania ogrodu. Możemy prosić je o wskazówki zaopa-

trzeni w notatnik i długopis. Stosując się do tych rad, może-

my być pewni, że nasz ogród będzie piękny, a rośliny w nim

rosnące bardziej bujne, zdrowsze i większe, niż na posesji u

sąsiada, który nie stara się współpracować z dewami .

Chwila, w której zaczniesz być świadomy obecności by-

tów subtelnych w przyrodzie i rozpoczniesz z nimi współ-

pracę, stanie się dla Ciebie początkiem wspaniałej przygo-

dy oraz pozytywnej przemiany życia.

Białowieskie miejsca mocy

tekst: Tomasz Lippoman

www.bialowieza.com.pl

Kilkanaście lat temu w Białowieży, byłem świadkiem

dość osobliwej sceny. W Parku Pałacowym na górce, przy

dawnym hotelu Iwa, rośnie od stuleci grupa kilkunastu dę-

bów. Leśne olbrzymy tworzą rodzaj kręgu,. Wewnątrz tego

właśnie kręgu siedziały trzy młode, urodziwe dziewczyny.

Nie byłoby w tym nic szczególnie frapującego, pomijając,

ma się rozumieć, urodę panien, gdyby nie to, że siedziały jak

skamieniałe. Mijały kolejne minuty, a one nic, tylko siedzą za-

patrzone dokładnie nie wiadomo w co.

Umówiony na spotkanie z pewną wielce niepunktual-

ną osobą, zasiadłem na ławeczce przed hotelem. Im dłużej

siedziałem, tym bardziej skupiałem uwagę na wzmianko-

wanych wcześniej pannach. „Medytują” – pomyślałem, nie

znajdując innego uzasadnienia obserwowanej sceny. Ot-

wartym jednak pozostawało, dlaczego to właśnie miejsce

dziewczyny wybrały do tej niezbyt rozpowszechnionej w

Polsce czynności.

Zagadka wyjaśniła się rok później, gdy poznałem pana

Leszka Matulę – międzynarodowy autorytet w dziedzinie

geomancji i radiestezji, autora kilkudziesięciu książek z tej

dziedziny. Dowiedziałem się wówczas, że górka porośnięta

dębami to tak zwane miejsce mocy, drugie zresztą w Polsce,

po krakowskim Wawelu, pod względem natężenia korzyst-

nej dla człowieka energii. W okolicy Białowieży, jak się póź-

niej okazało, takich miejsc jest znacznie więcej. W oddziale

495, kilka kilometrów na południowy zachód od Białowieży,

znajduje się kamienny krąg pochodzący z czasów, gdy biało-

wieską knieją władali Goci. Co ciekawe, większość drzew ros-

nących w pobliżu kręgów wyrasta z ziemi w formie kilku pę-

dów. Inne drzewa rozrastają się tuż nad ziemią w dwa, trzy, a

nawet więcej pni. O ile w Puszczy takie formy drzew są raczej

czymś wyjątkowym, to tu – w miejscu mocy – zjawisko to

jest regułą. Do miejsca mocy, uważanego zresztą za rodzaj

leśnego sanktuarium, w którym odprawiano przed wieka-

„Zielone Brygady. Pismo Ekologów” nr 6 (220) / 2006

mi jakieś bliżej nieznane religijne obrzędy, prowadzi czarny

szlak. Z kamiennym kręgiem wiąże się pewna legenda.

W dawnych czasach, gdy Puszczę przemierzały nie-

zmierzone stada turów, a dęby konarami sięgały nieba,

białowieską krainą władał potężny bóg o czterech twa-

rzach – Lasowid. Słowiański bożek, w przeciwieństwie

do greckich bogów, miast dziedzin w niebiesiech upo-

dobał sobie lasy i strumienie.

Pewnej księżycowej nocy, nad jedną z puszczań-

skich krynic, ujrzał Lasowid wielce powabną nimfę o

wdzięcznym imieniu Czerlonka, od którego to imienia

wzięła swą nazwę jedna z białowieskich osad.

Owocem krótkiego, acz burzliwego romansu, był

syn Wisz, który wyrósł na wielkiego mocarza o niepo-

skromionej ambicji. Warto w tym miejscu wspomnieć,

że czterotwarzy ojciec po skonsumowaniu tejże zna-

jomości nie interesował się zbytnio jej owocem. Żyła

wówczas w białowieskiej kniei wiedźma Ksantypa. Le-

ciwa niewiasta, biegła wielce w czarach, wyróżniająca

się niespożytą energią i nie mniejszym zamiłowaniem

do czarodziejskiej wiedzy.

Jak powszechnie wiadomo, do odprawiania czarów

musi być spełnionych wiele warunków. Jednym z nich

jest znajomość miejsc szczególnych, które dziś określa-

my miejscami mocy.

Właśnie tam bowiem Matka Ziemia obdarza wta-

jemniczonych szczególną siłą, która oczyszcza umysł

pozwalając karmić się energią biegnącą wprost z

Praźródła. Tak przynajmniej przedstawiają to religie

Wschodu.

Ksantypa podczas swych puszczańskich wycieczek

odnalazła conajmniej jedno z takich miejsc, zwanych

współcześnie czakramami Ziemi. Będąc już wówczas

kobietą leciwą, a co za tym idzie o zmysłach nieco przy-

tępionych, by skorzystać w pełni z tej wspaniałej kry-

nicy, potrzebowała czegoś, co obecnie określilibyśmy

jako wzmacniacz.

Do skonstruowania tegoż urządzenia niezbędne

były wielkie kamienie wydobyte z dna najgłębszego

jeziora. Skąd jednak wziąć w Puszczy jezioro, a tym

bardziej siłę do wydobycia i przeniesienia kamieni? I tu

właśnie w naszej historii pojawia się Wisz, który, jak już

wcześniej wspomniano, obok wielkiej krzepy fizycz-

nej odznaczał się nieposkromioną ambicją. Ksantypa,

korzystając z pośrednictwa leśnej poczty, czyli sójek

(Garrulus glandarius), zaproponowała bożkowi z pozo-

ru korzystną transakcję. On dostarczy jej wielkie głazy z

dna jeziora Hańcza do zbudowania magicznego kręgu,

ona zaś obdarzy go wiedzą tajemną pozwalającą zde-

tronizować ojca.

Sęk w tym, że aż takiej wiedzy wiedźma nie posia-

dała.

Wisz wywiązał się ze swego zadania w ciągu jednej

nocy. Była to noc szczególna – przesilenie wiosenne,

podczas którego wszelkie czary odprawia się dużo ła-

twiej i przyjemniej, niż podczas zwykłych nocy.

Gdy kamienny krąg był gotów, a księżyc w pełni,

wiarołomna kobieta rozpaliła wielkie ognisko i kazała

bożkowi usiąść wewnątrz nowej, leśnej świątyni.

Sama zaś, dorzuciwszy do ognia nieco kocimiętki,

wilczego ziela, liści dziurawca, poczęła medytować,

posiłkując się zapewne uniwersalną mantrą „Om mane

padme hum”.

Rzuciwszy po pewnym czasie jakieś słowiańskie, sil-

ne zaklęcie, przemieniła Wisza w kamień, który do dziś

możemy podziwiać w centrum kamiennego kręgu.

O dalszych losach Ksantypy kroniki milczą. Być może

z tej to przyczyny, iż słowa pisanego wówczas nie zna-

no, a być może i z tego powodu, iż wraz z nową wia-

rą spopielono świadectwa dawniejszych religii. Wieść

gminna jednak głosi, iż muskularny Wisz obudzi się

z wielowiekowego letargu dopiero, gdy białowieską

dziedziną rządzić będą ci, którzy ponad własną korzyść

przedkładają wspólne dobro.

***

Górka przed hotelem, kamienne kręgi w oddziale

495, krakowski Wawel i wiele innych miejsc o szcze-

gólnym promieniowaniu, to tak zwane czakramy Zie-

mi. Zgodnie z wiedzą geomantyczną, w takich właśnie

miejscach występuje silne natężenie szczególnego ro-

dzaju pola energetycznego, które ma polepszyć nasz

nastrój, sprzyjać medytacji, a nawet leczyć różne przy-

padłości ciała i duszy.

W ostatnich latach znacznie wzrosło zainteresowa-

nie niekonwencjonalnymi metodami leczenia, ziołami,

parapsychologią i pokrewnymi dziedzinami, które jed-

nych śmieszą, innych fascynują, a jeszcze innych skła-

niają do refleksji nad dobrodziejstwami współczesnej

cywilizacji technicznej. W Polsce nauka o szczególnym

promieniowaniu Ziemi i kosmosu jest stosunkowo mło-

dą dziedziną ludzkich dociekań. W Chinach, Tybecie,

Indiach i innych krajach Dalekiego Wschodu, geoman-

ci cieszą się dużym poważaniem. W azjatyckim kręgu

kulturowym geomancję określa się jako feng shui, czyli

wiatr i wodę. Azjaci uważają wodę za element skupia-

jący życiodajną energię. Wiatr z kolei jest traktowany

jako najważniejszy czynnik ożywiający cały świat przy-

rody.

Wpływ geomancji w Chinach na życie codzienne,

był tak przytłaczający, że ludzie byli bardziej skłonni

wyburzyć całą wieś, niż zmienić bieg przepływającej

przez nią rzeki. Wierzy się tam bowiem, że człowiek

musi dopasować się do naturalnego rytmu natury,

a nie odwrotnie.

Jest anegdota o twórcy teorii względności, nieco

nawiązująca do tematu artykułu. Nad drzwiami Al-

berta Einsteina wisiała podkowa. Jeden z odwiedza-

jących fizyka uczonych spytał, jak tak światły umysł

może wierzyć w tego typu zabobony. Na to Einstein

miał odrzec: „Słyszałem, że pomaga nawet tym, którzy

w to nie wierzą.”

„Zielone Brygady. Pismo Ekologów” nr 6 (220) / 2006

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: