wykład 7 stacjonarne.pdf

Państwa jako suwerenne podmioty prawa międzynarodowego

i ich oficjalni przedstawiciele prowadzą między sobą obrót pisemny,

który określa się mianem korespondencji dyplomatycznej.

Pisma wymieniane w takim obrocie są aktami oficjalnymi,

służą rozwojowi i wypełnieniu treścią stosunków dyplomatycznych

pomiędzy dwoma państwami

i mają wartość dokumentów prawnie wiążących,

gdyż zawiadamiają o decyzjach podjętych przez państwa

lub o związaniu się przez nie nowymi zobowiązaniami międzynarodowymi.

Pisma sporządzone w takim obrocie muszą jednoznacznie potwierdzać

autorstwo ich nadawcy i udowadniać prawdziwość przekazu.

Oznacza to w konsekwencji, że korespondencja dyplomatyczna może być

prowadzona wyłącznie przez uprawnionych przedstawicieli państwa

oraz jego właściwych instytucji.

Ponieważ obejmuje swoim zakresem całokształt stosunków dwustronnych

lub wielostronnych państwa,

zatem osoby, które ją sporządzają, muszą być upoważnione do

reprezentowania państwa na zewnątrz.

Zarówno międzynarodowe prawo zwyczajowe,

jak i Konwencja wiedeńska o prawie traktatów z 1969 roku

uznają, że prawo do reprezentowania państwa

bez konieczności przedstawienia odpowiednich pełnomocnictw

przysługuje wyłącznie głowom państw, szefom rządów

i ministrom spraw zagranicznych (art. 7).

Te trzy kategorie przedstawicieli państwa są jedynymi

upoważnionymi do wymiany korespondencji dyplomatycznej,

którą przygotowuje dla nich i prowadzi

w ich imieniu Protokół Dyplomatyczny.

Pisma, które kierują do swych odpowiedników,

mogą dotyczyć wszystkich aspektów stosunków łączących ich państwa.

Natomiast wszelkie inne osoby muszą być upoważnione pisemnym

pełnomocnictwem osób uprawnionych,

czyli przedstawione lub uwierzytelnione władzom obcego państwa ich

dokumentem autentycznym.

Ten typ pisma stanowi również istotną część korespondencji dyplomatycznej,

nie przygotowuje go jednak w warunkach polskich Protokół Dyplomatyczny,

lecz Departament Prawno-Traktatowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

Pełnomocnictwa pozwalają na reprezentowanie państwa

(jednorazowe i/lub stałe),

na uczestnictwo w konferencjach międzynarodowych,

na podejmowanie w imieniu państwa zobowiązań zagranicznych

przez negocjowanie i podpisywanie umów.

Odstępstwo od zasady ich całość korespondencji między państwami i ich

organami prowadzą głowy państw, premierzy i ministrowie spraw zagranicznych

przyjęto wobec korespondencji prowadzonej przez konsulów

ze względu na potrzebę umożliwienia im skutecznego sprawowania opieki

nad obywatelami własnego kraju przebywającymi

na terenie państwa urzędowania.

Z tego tytułu muszą oni kontaktować się z innymi przedstawicielami

państwa urzędowania:

władzami sądowymi, policyjnymi, administracyjnymi, celnymi, podatkowymi,

więziennymi, szpitalnymi itd.

Zgoda państwa przyjmującego na ustanowienie konsula, określana mianem

exequatur, jest w istocie zezwoleniem jego ministra spraw zagranicznych na

utrzymywanie przez konsula bezpośrednich kontaktów

i prowadzenie korespondencji z tymi władzami.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: