Craven Sara - Miesiac w Toskanii.pdf - ebooki różne - dotadota

Craven Sara

Miesiąc w Toskanii

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Szklane drzwi do kliniki San Francisco otworzyły

się bezszelestnie. Wszystkie głowy odwróciły się, by

spojrzeć na mężczyznę, który wychynął z ciemności i

podszedł do recepcji.

Jeśli nawet Lorenzo Santangeli miał świadomość

zainteresowania, które wzbudził, i zdawał sobie sprawę, że

jest tam zdecydowanie za dużo kobiet jak na tę porę nocy,

nie dał tego po sobie poznać.

Szczupłą wysoką sylwetkę okrywał elegancki

wieczorowy strój, ale koszula była rozchełstana pod szyją,

a czarny krawat został niedbale wepchnięty do kieszeni

marynarki.

Jedna z pielęgniarek, widząc jego rozczochrane

włosy, szepnęła do koleżanki, że wygląda, jakby właśnie

wstał z łóżka, a ona potaknęła z westchnieniem.

Nie był klasycznie przystojny, ale jego podłużna

twarz, wyraźne kości policzkowe, złotobrązowe oczy i

zmysłowe usta miały w sobie dynamikę, która wykraczała

poza zwykłą atrakcyjność. Podobał się wszystkim

kobietom.

Fakt, że zmarszczył brwi, a wargi wykrzywił mu

ponury grymas, nie umniejszał jego uroku.

Wyglądał jak kochający syn nieoczekiwanie

wezwany do łoża chorego ojca.

Kiedy dyrektor kliniki, signore Martelli, wyszedł ze

swojego gabinetu, by się z nim przywitać, tłum szybko się

rozproszył.

Renzo nie bawił się w uprzejmości. Zapytał głosem

zabarwionym niepokojem:

- Jak się czuje mój ojciec?

- Odpoczywa - odparł starszy mężczyzna.

- Na szczęście karetka została wezwana

natychmiast, tak więc od razu zaaplikowaliśmy

odpowiednie leczenie. - Uśmiechnął się uspokajająco.

- To nie był poważny atak, spodziewamy się, że

markiz całkowicie odzyska zdrowie.

Renzo westchnął z ulgą.

- Czy mogę się z nim zobaczyć?

- Oczywiście. Zaprowadzę pana. - Signore Martelli

nacisnął guzik windy. - Proszę pamiętać, że ojciec

powinien unikać stresu. Mówiono mi, że trochę się

denerwował, czekając na pana. Cieszę się, że już pan jest,

powinien się teraz uspokoić.

- Ja też jestem zadowolony, signore. - Ton był

uprzejmy, ale nieco wyniosły. Zdawał się ostrzegać, że

dalej lekarz nie powinien się posuwać.

Dyrektor kliniki słyszał, że signor Lorenzo potrafi

budzić respekt, a to jedno zdanie potwierdzało tę opinię.

Zamilkł więc dyskretnie.

Renzo spodziewał się zastać pokój ojca pełen

lekarzy i pielęgniarek, a samego chorego pod wpływem

środków uspokajających, podłączonego do licznych

monitorów.

Tymczasem Guillermo Santangeli był sam, siedział

w łóżku podparty poduszkami, we własnej piżamie i

spokojnie przewracał kartki magazynu o

międzynarodowych finansach. Na stoliku obok zamiast

maszynerii medycznej stał ogromny bukiet pachnących

kwiatów.

Kiedy zdumiony Renzo stanął w drzwiach,

Guillermo spojrzał na niego znad okularów.

- Ach! Finalmente - nareszcie. Niełatwo cię

wytropić, synu.

Zdenerwowany, pomyślał Renzo, to przesada,

chociaż lekki niepokój w głosie ojca był wyraźny.

Podszedł powoli do łóżka.

- No, ale jestem, tato. I dzięki Bogu ty też.

Powiedziano mi, że miałeś zawał.

- Oni to nazywają „epizodem". Niepokojącym, ale

łatwym do opanowania. Mam tu wypoczywać przez kilka

dni, a potem pozwolą mi wrócić do domu. - Westchnął. -

Ale muszę zażywać leki, no i nie wolno mi palić cygar ani

pić brandy. Przynajmniej przez jakiś czas.

- Jak chodzi o cygara, to świetnie - powiedział

Renzo żartobliwym tonem, wziął dłoń ojca i musnął ją

wargami.

Starszy pan Santangeli się skrzywił.

- Ottavia też tak uważa. Przed chwilą wyszła. Muszę

jej podziękować za piżamę i kwiaty. I za to, że tak szybko

wezwała pomoc. Właśnie skończyliśmy kolację, gdy się źle

poczułem.

Renzo uniósł brwi.

- Tak więc i ja jestem jej wdzięczny. Mam nadzieję,

że signora Alesconi nie wyszła z mojego powodu.

- To bardzo taktowna kobieta - stwierdził jego

ojciec. - Wiedziała, że chcemy porozmawiać bez

świadków. Nie było żadnego innego powodu. Zapewniłem

ją, że już nie postrzegasz naszego związku jako zdradę

pamięci twojej matki.

Uśmiech Renzo nieco przygasł.

- Grazie. Dobrze, że tak jej powiedziałeś. -

Zawahał się. - To mogę się teraz spodziewać macochy?

Jeśli chcesz... sformalizować sytuację... będę się

tylko cieszył...

Guillermo uniósł dłoń.

- O tym nie ma mowy. Przedyskutowaliśmy tę

sprawę i doszliśmy do wniosku, że obydwoje zbytnio

cenimy swoją niezależność i nie chcemy niczego zmieniać.

- Zdjął okulary, po czym ostrożnie położył

je na stoliku obok łóżka. - A skoro mówimy o

małżeństwie, gdzie jest twoja żona?

Sam się w to wpakowałem, pomyślał Renzo,

przeklinając w duchu. A głośno oznajmił:

- W Anglii, tato. Dobrze o tym wiesz.

- Ach tak. - Ojciec kiwnął głową z namysłem.

- Tam, dokąd pojechała tuż po miesiącu miodowym.

I dotąd nie wróciła, o ile się nie mylę.

Renzo zacisnął usta.

- Uważałem, że okres dostosowawczy może się

przydać.

- Ciekawa decyzja - odezwał się Guillermo.

- Zważywszy na niecierpiące zwłoki powody

twojego małżeństwa. Zapominasz, drogi Lorenzo, że jesteś

ostatni w linii, a ponieważ, zbliżając się do trzydziestki, nie

miałeś zamiaru porzucić stanu kawalerskiego, musiałem ci

uzmysłowić, że masz za zadanie spłodzić dziedzica, który

Craven Sara - Miesiac w Toskanii.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: