Maja Stańko.pdf

PSyCHOTERAPIA 2 (149) 2009

strony: 29–35

Maja Stańko

ArteterApiA — MecHANiZMy DZiAłANiA

Z perSpeKtyWy NeUrOpSycHOlOGii

a r t t h e r a p y — w o r k I n g m e c h a n I s m s f r o m t h e n e u r o p s y c h o l o g I c a l p e r s p e c t I v e

Zakład Psychologii Ogólnej i Psychodiagnostyki

Instytut Psychologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Kierownik: prof. dr hab. Władysław Jacek Paluchowski

artpsychotherapy

neuropsychology

Autorka artykułu podejmuje próbę wyjaśnienia mecha-

nizmów działania terapii przez sztukę w oparciu o teorie

neuropsychologiczne. Wskazują one na to, iż arteterapia

(której istotę przedstawia artykuł, odróżniając ją od in-

nych aktywności plastycznych) może prowadzić do zmian

neuroizjologicznych. Stają się one podłożem, dokonującej

się w ramach procesu terapeutycznego, pozytywnej zmiany

w zakresie myślenia, emocji i zachowań.

Summary: Therapy with art, called art therapy or artpsychotherapy is a form of professional

psychological help. Exploring its working mechanisms is a vital task for art therapy research and

practice. This aim can be achieved by analysing changes observed on the neurophysiological

level during art therapy sessions. Neuropsychological theories and research indings show

that art therapy can lead to signiicant changes such as an increase in the brain hemisphere

integration. These processes can explain the therapeutic change in cognitive, emotional and

behavioral functioning of the clients. Neuropsychology expands an understanding of art therapy

working mechanisms and gives solid support for art therapy practice.

Wprowadzenie

Od wieków przyjmuje się, że twórczość artystyczna może mieć działanie lecznicze

[1]. Zrozumienie sposobu oddziaływania terapii przez sztukę, nazywanej arteterapią, jest

warunkiem wyjaśnienia, w jaki sposób zaangażowanie w twórczość może prowadzić do

zmiany zachowania, odczuwania i myślenia osoby uczestniczącej w terapii. Chociaż sztuka

stosowana w terapii może bardziej kojarzyć się z metaforycznym „czuciem i wiarą” (czyli

intuicją oraz emocjami) niż ze „szkiełkiem i okiem” (czyli racjonalizmem), to jednak tego

wyjaśnienia coraz częściej poszukuje się w ustaleniach naukowych. Potrzeba prowadzenia

badań empirycznych, które pozwoliłyby chociaż częściowo wyjaśnić skuteczność oraz

mechanizmy działania arteterapii, jest kwestią podnoszoną obecnie przez wielu autorów [2,

3]. Cathy Malchiodi [4], za Kaplanem, podkreśla ogólne znaczenie naukowej świadomości

w praktyce arteterapeutycznej, w tym szczególnej świadomości w zakresie neuropsycho-

logicznych procesów leżących u podłoża zachodzących zmian.

Zdaniem Louisa Cozolino [5] rozwój psychoterapii, bez względu na jej rodzaj, w sposób

pośredni stale jest moderowany przez procesy neurologiczne, a każda forma terapii jest

Maja Stańko

skuteczna na tyle, na ile jest powiązana z procesami budującymi i modyikującymi struktury

nerwowe w mózgu. Dlatego też dane na temat działania arteterapii coraz częściej próbuje

się uzyskać poprzez metody umożliwiające badanie zmian w strukturach neurologicz-

nych, które są traktowane jako podłoże procesów psychicznych [6]. Związek neuronauki

z arteterapią dotyczy wszystkich rodzajów praktyki arteterapeutycznej [6]. Dokładniejsza

analiza wkładu neuronauki w rozwój wiedzy o terapii przez sztukę wymaga wcześniejszego

omówienia pojęcia arteterapii i opisu zjawiska, które kryje się pod tym terminem.

Deinicja arteterapii

Termin „arteterapia” składa się z dwóch części (bardziej widoczne jest to w języku

angielskim: „art therapy”), co sugeruje, że jest to działanie bazujące na dwóch równo-

ważnych elementach: sztuce (twórczości) i terapii. Zgodnie z deinicją Case i Dalley [7]

arteterapia, którą w literaturze anglojęzycznej coraz częściej nazywa się artepsychoterapią,

jest wykorzystaniem środków artystycznych do wyrażania i przepracowywania trudności

osoby uczestniczącej w terapii (s.1). Amerykańskie Stowarzyszenie Arteterapeutów [8]

deiniuje to zjawisko nieco szerzej, wskazując, iż arteterapia jest profesjonalną formą

pomocy, w której wykorzystuje się twórczość artystyczną w celu poprawy psychicznego

i izycznego dobrostanu klientów w każdym wieku. Bazuje ona na idei, że proces twórczy

jest związany z niewerbalną autoekspresją i ma właściwości leczące oraz poprawiające

jakość życia. Z kolei Elżbieta Marek w proponowanej przez siebie deinicji wskazuje

również na diagnostyczny aspekt stosowania środków artystycznych w terapii [9, s. 105].

Arteterapia ma repertuar metod o wyjątkowej specyice, który jest jej wyróżnikiem wśród

innych form psychoterapii. Jej esencją jest proces tworzenia [7]. Działania arteterapeutycz-

ne polegają na korzystaniu z różnego rodzaju twórczości (tj. sztuk plastycznych, muzyki,

tańca i ruchu, literatury) i mogą przyjmować rozmaite formy [10]. W tym opracowaniu

ograniczono się do zagadnienia terapii przez twórczość plastyczną.

w arteterapii, tak jak w innych nurtach psychoterapii, uczestniczy zarówno osoba

wspomagana (nazywana klientem lub pacjentem), która przejawia trudności lub zaburzenia

w sferze psychicznej, somatycznej lub społecznej, jak i osoba wspomagająca, w tym przy-

padku arteterapeuta. Obecność tych dwóch stron jest podstawą do utworzenia specyicznego

związku, zwanego relacją terapeutyczną. Powstanie tego związku ma kluczowe znaczenie,

ponieważ jest on jednym z głównych czynników leczących w procesie terapeutycznym

[11]. Kontekst psychoterapeutyczny, z właściwymi mu czynnikami leczącymi, stanowi

podstawową różnicę między arteterapią a zajęciami plastycznymi czy terapią zajęciową.

Arteterapeuta stwarza bezpieczne i wspierające środowisko, w którym zachodzą jednocze-

śnie dwa procesy: tworzenia oraz dążenia do terapeutycznej zmiany [12]. Arteterapię stosuje

się w pracy z dziećmi i młodzieżą oraz osobami dorosłymi (indywidualnie i grupowo),

w wielu zaburzeniach takich jak na przykład: ADHD, autyzm, zaburzenia psychotyczne,

afektywne, zachowania, osobowości, konsekwencje wykorzystania seksualnego, uzależ-

nienia, psychologiczne konsekwencje chorób nowotworowych [4].

Pojedyncza sesja arteterapii zazwyczaj składa się z dwóch części: praktycznej oraz

dyskusyjnej (releksyjnej). W części praktycznej uczestnicy korzystają z różnych mate-

riałów. Te dwie części są w terapii nierozłączne, ponieważ przeprowadzenie tylko jednej

Arteterapia – mechanizmy działania z perspektywy neuropsychologii

z nich nie przyniosłoby pełnego efektu terapeutycznego i utrudniłoby osiągniecie zakła-

danych celów psychologicznej zmiany. Nie oznacza to jednak, że należy zmuszać klienta

do wypowiadania się. Powinno się zachęcać go do tego i stwarzać bezpieczne warunki

do rozmowy tak, aby mógł ją w każdej chwili podjąć, jeśli będzie miał taką potrzebę [13,

14]. Połączenie aktywności plastycznej o charakterze niewerbalnym z jej omówieniem ma

istotne znaczenie z punktu widzenia zmian w aspekcie neuropsychologicznym. Kwestia

ta zostanie omówiona w dalszej części artykułu.

Neuropsychologiczne podłoże arteterapii

Rozumienie sposobu funkcjonowania mózgu i jego roli w procesach emocjonalnych,

poznawczych oraz zachowaniu człowieka jest niezmiernie istotne w podchodzeniu do

problemów, które są powodem podjęcia terapii [4]. Wprawdzie większość badań z zakre-

su neuropsychologii w psychoterapii odnosi się do wszystkich jej rodzajów, ale zdaniem

Malchiodi można wyróżnić kilka obszarów specyicznych dla arteterapii [4]. Dotyczą one

takich zjawisk, jak: przemiany w strukturach mózgowych w trakcie arteterapii w kontekście

relacji matka–dziecko, związek twórczości plastycznej podczas terapii z psychoizjolo-

gią emocji oraz neurobiologiczne podstawy recepcji obrazów i procesu ich tworzenia [4,

15]. Ponieważ wszystkie te zagadnienia są ze sobą wzajemnie powiązane, w niniejszym

tekście nie będą rozgraniczane, lecz rozpatrywane łącznie jako kwestie przeplatające się

w rozważaniach na temat arteterapii z perspektywy koncepcji neuropsychologicznych. Aby

zrozumieć, co i jak może być usprawnione przez arteterapię, trzeba najpierw wiedzieć, co

i dlaczego z perspektywy neuropsychologii może tej interwencji wymagać.

Mózg niemowlęcia kształtuje się w zależności od pierwszej relacji, którą nawiązuje ono

z opiekunem [16]. Od urodzenia obszary korowe odpowiedzialne za przetwarzanie informa-

cji tworzą połączenia nerwowe, a emocjonalna więź pomiędzy opiekunem a dzieckiem ma

bardzo znaczny wpływ na rozwój i dojrzewanie mózgu [16]. Interakcja, w której dochodzi

do częstego pobudzania neuronów, ma wpływ na uczenie się oraz formowanie śladów

pamięciowych i wspomnień. Doświadczanie stabilnej i troskliwej opieki we wczesnym

dzieciństwie koreluje z prawidłowym rozwojem dziecka [15]. Szczególne znaczenie dla

dojrzewania oraz zmian mózgu mają doświadczenia z pierwszych dwóch lat życia [15].

Z kolei izyczne, emocjonalne oraz poznawcze nadużycie lub zaniedbanie często ma

neurobiologiczne konsekwencje w postaci długotrwałego poczucia strachu i zagrożenia

w późniejszym życiu. W takiej sytuacji istnieje również zagrożenie deprywacją stymula-

cji mózgu, która kończy się śmiercią neuronów [15]. Ekspozycja na silną przemoc może

zakłócać proces rozwoju dziecka, wpływać negatywnie na pamięć, funkcje poznawcze,

uczenie się, rozwój osobowości [17]. Doświadczenie, które wywołuje u dziecka psychiczny

ból oraz lęk, z którym nie może ono sobie poradzić i które uszkadza jego mózg, deinio-

wane jest jako trauma. Trauma jest obiektem szczególnego zainteresowania neuronauki,

ponieważ uważa się, że jest doświadczeniem zarówno o charakterze psychicznym, jak

i izjologicznym [4]. Chociaż wiele części mózgu bierze udział w reakcji na traumę, to

układ limbiczny, będąc skupiskiem instynktów przeżycia, jest tym, któremu poświęca się

szczególną uwagę. Ostatnie odkrycia wskazują na jego znaczącą rolę w sensorycznym

zapamiętywaniu wydarzeń stresowych i traum.

Maja Stańko

W niemowlęctwie prawa część kory mózgowej rozwija się szybciej niż lewa, co zdaniem

niektórych autorów jest dowodem na to, że interakcje pomiędzy dzieckiem i opiekunem

zachodzą poprzez aktywację prawej półkuli [16]. Siegel [18] twierdzi, że tak jak rozwój le-

wej półkuli jest uzależniony od rozwoju językowego, tak prawidłowy rozwój prawej zależy

od stymulacji emocjonalnej. U dzieci poniżej trzeciego roku życia prawa półkula mózgu

dominuje pod względem przetwarzania, ekspresji oraz regulacji informacji emocjonalnej

[18]. W związku z tym, pojawiająca się trauma powoduje zniszczenia głównie w prawej

półkuli. Jak wskazuje O’ Brien [17], w badaniach, w których osoby doświadczone traumą

przeżywały ją powtórnie w wyobraźni, wystąpił wzrost aktywności wyłącznie w prawej

półkuli; dokładniej — w obszarze odpowiedzialnym za pobudzenie emocjonalne, czyli

w części układu limbicznego połączonej z ciałem migdałowatym, która jest odpowiedzial-

na za przeżywanie lęku. Aktywacji tych obszarów towarzyszył wzrost aktywności kory

mózgowej w prawej półkuli odpowiedzialnej za wzrok. Natomiast obszar lewej półkuli,

zwany ośrodkiem Broca, odpowiedzialny za językowe porządkowanie wcześniejszego

doświadczenia, był nieaktywny.

Bardzo obciążające doświadczenia emocjonalne, do których należy trauma, są więc

zakodowane przez system limbiczny jako doznania sensoryczne [4]. Doświadczenie chro-

nicznego stresu powoduje przesunięcie ze zintegrowanych uczuć i myśli powiązanych

z funkcjonowaniem płatów czołowych w kierunku limbicznej reakcji walki i ucieczki [15].

U niemowląt doświadczających destrukcyjnej więzi z opiekunem dochodzi do zniszczenia

ścieżek neuronowych kory mózgowej, hipokampa oraz spoidła wielkiego, co jest przyczyną

hamowania w przepływie informacji pomiędzy półkulami mózgowymi i uniemożliwia

przemianę doświadczenia sensorycznego w język [16]. Przeżyty kryzys osłabia funkcje

regulacyjne kory, pozbawiając zdolności używania słów [4]. Skutki tego można obserwować

u osób, które doświadczają trudności w zakresie rozpoznawania i komunikowania emocji

i które najczęściej wyrażają je poprzez zachowanie [17]. W terapii z takimi osobami pojawia

się konieczność pracy bez werbalizacji. Można tego dokonać dzięki aktywizacji prawej

półkuli mózgu, której procesy są kluczowe także dla arteterapii. Prawa półkula wytwarza

i magazynuje obrazy [17]. Wyniki badań neuronalnych wskazują na to, że obrazy rzeczy-

wiste i te, które sobie wyobrażamy, aktywują korę mózgu w podobny sposób [4]. Innymi

słowy, organizm ludzki reaguje na obrazy wyobrażone tak, jak gdyby pochodziły one ze

świata realnego. Aktywność prawej półkuli ujawnia się podczas czynności niewerbalnych,

takich jak rysowane lub opis uczuć czy zdarzeń za pomocą rysunku.

Aktywacja prawej półkuli odpowiedzialnej za wzrok, poprzez wykorzystanie materia-

łów plastycznych (takich jak farba), może wydobyć z zapomnienia wyobrażenia związane

z wcześniejszymi doświadczeniami emocjonalnymi [17]. Sztuka jest naturalnym sposobem

ekspresji emocji, ponieważ angażuje dotyk, zapach oraz inne zmysły, pobudzając wspo-

mnienia sensoryczne w sposób, jakiego nie przyniosą interwencje werbalne [4]. Kolory,

kształty i tekstury łatwo wzbudzają wspomnienia mieszczące się w układzie limbicznym,

arteterapia umożliwia więc wyrażanie niezwerbalizowanych emocji poprzez twórczość,

ekspresję emocji oraz ćwiczenie regulacji afektu [15]. Stosowanie środków artystycznych

stanowi więc potencjalne narzędzie do radzenia sobie z traumą. Zadania plastyczne, takie

jak na przykład: „Narysuj, co się wydarzyło”, nie tylko są efektywne we wzbudzaniu

wspomnień sensorycznych, ale także dostarczają możliwości opisu wczesnodziecięcego

Arteterapia – mechanizmy działania z perspektywy neuropsychologii

doświadczenia dzięki elementom poznawczym i językowi. To z kolei prowadzi do redukcji

stresu, związanego z tym wydarzeniem oraz jego przywołaniem [15].

Zdaniem Malchiodi [4] arteterapia jest również wysoce efektywna w osiąganiu psy-

choizjologicznej relaksacji i równowagi emocjonalnej, aktywność plastyczna bowiem

(np. rysowanie czy rzeźbienie) przynosi okazję interakcji dla nerwów czuciowych i ru-

chowych [15]. Doznania sensoryczne obejmują dotyk, ruch, doświadczenia wizualne

i dźwięk. Poprzez aktywność plastyczną, z którą związane są doznania sensoryczne oraz

ruchy kinestetyczne, może zachodzić ekspresja, doświadczanie i nauka regulacji emocji.

Nerwy czuciowe (aferentne) dostarczają informacji sensorycznej wypływającej z kontaktu

z materiałami plastycznymi, co może wywołać uczucie przyjemności lub dyskomfortu.

Jednocześnie nerwy ruchowe (eferente) powodują skurcze mięśni potrzebne do rysowania,

malowania czy rzeźbienia. Działania arteterapeutyczne umożliwiają klientowi kontakt

z terapeutycznym otoczeniem oraz przynoszą ulgę poprzez izyczne odreagowanie napięcia

emocjonalnego, zwane w koncepcjach psychodynamicznych — katharsis [15].

Jednak osiąganie stabilności emocjonalnej wymaga również integracji funkcjonowania

lewej i prawej półkuli mózgu [15]. Połączenia między lewą i prawą półkulą przebiegają

przez spoidło wielkie. Chociaż obie półkule dzielą więcej funkcji niż pierwotnie sądzono,

istnieją pewne dominujące funkcje osadzone w każdej z nich. Prawej półkuli przypisuje

się w większej mierze funkcje emocjonalne, związane z intuicją oraz brakiem werbalizacji,

podczas gdy lewa półkula charakteryzuje się większą orientacją na rozwiązywanie proble-

mów, funkcje poznawcze i językowe [15]. Arteterapia może wspomagać regulację emocji

poprzez wzrost zaangażowania funkcji kory mózgu lewej półkuli, która jak już wcześniej

wspomniano z natury pozostaje mniej aktywna w trakcie pracy nad traumą.

Dawniej twórczość artystyczną przypisywano wyłącznie aktywności prawej półkuli

[4]. W rzeczywistości lewa półkula również jest w nią zaangażowana, co jest widoczne

w pracach osób z uszkodzeniami niektórych obszarów mózgu. Wyniki badań z zastoso-

waniem pozytronowej tomograii emisyjnej (PET) wskazują na to, że wykonanie nawet

bardzo prostego rysunku wymaga złożonej interakcji pomiędzy wieloma partiami mózgu

[4]. Tak więc już sama twórczość plastyczna powoduje pewną aktywizację obszarów

lewej półkuli.

Jeszcze silniejsza aktywizacja lewej półkuli zachodzi wtedy, kiedy wykonane dzieło

jest omawiane, na przykład w sytuacji, w której terapeuta prosi klienta o zatytułowanie

swojej pracy i rozmowę na temat związanych z nią odczuć. Jak już wcześniej wspomniano,

lewa półkula specjalizuje się w recepcji języka oraz jego rozwoju. Język oraz komunika-

cja społeczna przyczyniają się bezpośrednio do regulacji afektu. Nazywanie uczuć jest

efektywną strategią regulacji negatywnych reakcji emocjonalnych [15]. Automatyczne

wyrażanie i etykietowanie uczuć redukuje aktywność ciała migdałowatego i powoduje

wzrost aktywacji korowej. Praktyka rozmów z klientem na temat uczuć, na temat dzieł

powstających w trakcie arteterapii może przyczynić się do stosowania tej strategii kontroli

emocji w sposób zautomatyzowany [15].

Przykładem specyicznej metody arteterapeutycznej, która zakłada integrację prawej

i lewej półkuli w celu wprowadzenia terapeutycznej zmiany, jest metoda zwana twórczo-

ścią bilateralną (bilateral art). Twórczość bilateralna jest neurologicznie osadzoną metodą

arteterapeutyczną, w której angażuje się obie ręce w proces tworzenia rysunku na temat

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: