Palmer Michael - Siostrzyczki.pdf - Palmer Michael - rukiamara

Michael Palmer

Siostrzyczki

(The Sisterhood)

Przełożył Piotr Roman

Dedykuję z miłością moim synom Matthew i

Danielowi oraz moim rodzicom.

PODZIĘKOWANIA

Książka ta jest córką chrzestną wymienionych poniżej niezwykłych ludzi. Moja

wdzięczność wobec nich jest znacznie głębsza, niż może wyrazić słowo pisane.

Dziękuję:

– Jane Rotrosen Berkey, mojej agentce i przyjaciółce, która wiedziała, że mogę znacznie

wcześniej, niż sam w to wierzyłem, – redaktorkom Lindzie Grey i Jeanne Bernkopf za styl,

dowcip i wiedzę, które wniosły do tej książki, – Donnie Price i doktorowi Richardowi

Dugasowi za krytyczne przeczytanie po krytycznym przeczytaniu, – adwokatowi Mitchellowi

Benjoyi z Bostonu i doktorowi Stephenowi I. Cohenowi z Providence w stanie Rhode Island za

pomoc techniczną, – Clarze i Fredowi Jewettom oraz wielu innym osobom, które nauczyły

mnie żyć – i pisać – dzień po dniu.

Na koniec chciałbym szczególnie podziękować Jimowi Landisowi, bez którego udziału ta

książka naprawdę by nie powstała.

M. S. P. Boston, 1982.

Prolog

– Wszystko już dobrze, mamo... jestem przy tobie...

Szczupłe palce przesunęły się po wykrochmalonym szpitalnym prześcieradle. Powoli

objęły opuchniętą, bladą dłoń, przymocowaną do boku łóżka skórzanym pasem i plastrem.

Pacjentka, której drugą rękę i obie nogi podobnie przymocowano do łóżka, wpatrywała się

nieruchomymi oczami, nawet bez śladu mrugnięcia, w spękany sufit. Jedyną oznaką, że żyje,

było rytmiczne unoszenie się i opadanie kołdry na piersi oraz muśnięcia języka o spękane

wargi. Twarz, która musiała być kiedyś piękna, otaczały splątane, siwiejące włosy.

Skóra na policzkach dawno się zapadła i przylegała ciasno do kości, a oczy niemal ginęły w

ciemnych, naznaczonych bólem kręgach. Choć na pierwszy rzut oka mogło się wydawać, że

kobieta miała sześćdziesiąt pięć lat, dopiero pięć miesięcy temu skończyła czterdzieści pięć –

wtedy to stwierdzono u niej chorobę.

Siedząca przy mosiężnym łóżku dziewczyna ścisnęła dłoń chorej, zaraz jednak odwróciła

głowę, gdyż z oczu polały jej się łzy. Była ubrana w gruby, granatowy płaszcz i zimowe buty, z

których kapał topiący się śnieg, tworząc na wyłożonej linoleum podłodze niewielką kałużę.

Przez pięć minut dziewczyna siedziała w bezruchu – jedyne dźwięki dochodziły z innych

pokojów. W końcu zdjęła płaszcz, przysunęła krzesło do wezgłowia łóżka i spytała:

– Mamo, słyszysz mnie? Ciągle tak bardzo boli? Mamo, proszę cię... co mogę dla ciebie

zrobić?

Minęło kilkadziesiąt sekund, nim chora odpowiedziała. Jej głos, choć cichy i chropawy,

wypełnił pomieszczenie.

– Zabij mnie. Na Boga, proszę, zabij mnie!

– Mamo, przestań. Nie wiesz, o co prosisz. Wezwę pielęgniarkę, to coś ci da.

– Nie, moje dziecko. Leki nie pomagają. Od dawna nic nie jest w stanie złagodzić bólu.

Dlatego możesz to dla mnie zrobić. Musisz to dla mnie zrobić.

Dziewczyna, zdezorientowana i przerażona jak nigdy w ciągu dotychczasowych piętnastu

lat życia, popatrzyła na kroplówkę, z której do żyły w ramieniu matki skapywał przezroczysty

płyn. Wstała i zrobiła kilka niepewnych kroków w kierunku drzwi, zatrzymała ją jednak

ponowna prośba matki.

Wróciła z wahaniem do łóżka i zatrzymała się półtora metra przed nim. Z któregoś z

pokojów w głębi korytarza dobiegł krzyk świadczący o przeraźliwym bólu, po chwili następny.

Dziewczyna zamknęła oczy i zacisnęła zęby z nienawiści do tego okropnego miejsca, w którym

tak niechętnie przebywała.

– Podejdź i pomóż mi – błagała matka. – Pomóż mi przerwać ten straszliwy ból. Tylko ty

możesz to zrobić. Weź poduszkę, dziecko. Połóż mi ją na twarzy i przyciśnij najmocniej jak

potrafisz. To długo nie potrwa.

– Mamo, nie...

– Proszę! Kocham cię i jeśli też mnie kochasz, nie pozwól, by mnie tak bolało. Wszyscy

mówią, że nie ma nadziei... nie pozwól, by mama dalej tak cierpiała...

– Kocham cię, mamo... kocham cię... Dziewczyna powtarzając szeptem słowa miłości,

delikatnie uniosła głowę matki i wyjęła spod niej cienką, twardą poduszkę.

– Kocham cię, mamo... kocham cię... kocham... – szepcząc jak automat, położyła poduszkę

na wychudzonej twarzy i przycisnęła ją z całej siły. Zaczęła przypominać sobie dobre i

szczęśliwe czasy – długie wiosenne spacery, lekcje gotowania, kubki parującej czekolady w

zimowe, zaśnieżone popołudnia.

Była szczuplutka i wiotka, jej ciało dopiero nabierało cech kobiecości. Dla lepszego

nacisku wbiła palce w poszewkę i wyprostowała nogi w kolanach. Położyła się na poduszce. Z

każdym przemykającym wspomnieniem naciskała mocniej... Jazdy wyboistą drogą nad

jezioro... pikniki na brzegu... wyścigi do tratwy...

Ruch pod poduszką słabł, w końcu ustał.

Łkania mieszały się z odgłosami uderzającego w okno deszczu ze śniegiem, a dziewczyna

leżała na łóżku, nie zdając sobie sprawy z tego, że oderwała z poduszki kawałek płótna i

zaciskała go w dłoni.

Upłynęło prawie półtorej godziny, gdy wstała, wsunęła poduszkę na miejsce i pocałowała

martwe usta matki. Potem szybko opuściła salę, zdecydowanie pomaszerowała korytarzem i

wyszła z budynku w surowe zimowe popołudnie.

Był 17 lutego 1932 roku.

Palmer Michael - Siostrzyczki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: