RUCH ROZWIJAJĄCY WERONIKI SHERBORNE
Weronika Sherborne była uczennicą Rudolfa Labana w Studio Sztuki Ruchu w Manchesterze. Tam doszła do wniosku że wszystkie dzieci mają dwie podstawowe potrzeby. Po pierwsze pragną dobrze się czuć we własnym ciele, umieć nad nim panować i umieć słuchać własnego ciała. Po drugie odczuwają potrzebę nawiązywania kontaktów z innymi. Zrealizowanie tych dwóch potrzeb jest możliwe dzięki dobremu nauczaniu ruchu.
Weronika Sherborne przy współpracy z Rudolfem Labanem opracowała metody pracy z dziećmi korygujące zaburzenia i stymulujące rozwój.
Ruch rozwijający to zestaw ćwiczeń gimnastycznych, wykorzystujących dotyk, ruch, oraz wzajemne relacje fizyczne, emocjonalne, społeczne przez uaktywnienie języka ciała i ruchu do rozszerzenia świadomości samego siebie, poznania swojego ciała, orientacji w przestrzeni oraz pogłębiania kontaktu z innymi ludźmi.
Ćwiczenia Ruchu Rozwijającego występują w różnych formach: jako zajęcia indywidualne z jednym dzieckiem, jako zajęcia w parach, trójkątach lub czworokątach, gdy dorośli ćwiczą z dziećmi, lub dla większej liczby osób-trwają około 30 minut.
Stosować ją można w każdych warunkach, bez konieczności używania przyrządów. Uczestnicy ćwiczą boso, w strojach niekrępujących ruchów, w niskich, bezpiecznych pozycjach, bez elementów współzawodnictwa.
Ogromna jej wartość polega na tym, że można osiągnąć zamierzone efekty, eliminując czynniki stresujące typu nakaz, przymus, strach, obawa itp.
Metoda jest szczególnie przydatna w pracy z dziećmi nadpobudliwymi, agresywnymi, lękliwymi, o zaburzonym schemacie ciała.
Podstawowe założenia metody Weroniki Sherborne, to rozwijanie przez ruch:
- świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
- świadomości przestrzeni i działania w niej,
- dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.
Zasady metody Weroniki Sherborne:
- dobrowolność uczestnictwa
- prowadzący nawiązuje kontakt z każdym dzieckiem
- oszczędność ruchów
- nie ma rywalizacji i współzawodnictwa
- każdy może osiągnąć sukces
-ćwiczenia muszą być radosną zabawą dziecka
-początek zajęć to ćwiczenia które dają poczucie bezpieczeństwa
-koniec zajęć to ćwiczenia relaksacyjne
-uczenie używania siły i delikatności
-na przemienność roli dziecka: rola uległa i dominująca
-poczucie humoru
-brak oceny i krytyki
-stopniowanie trudności
-bazowanie na mocnych stronach dziecka
-spontaniczność
W programie ćwiczeń ruchowych Weronika Sherborne wyróżnia następujące grupy ćwiczeń wspomagających rozwój dziecka:
a/ Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała:
-wyczuwanie całego ciała
-wyczuwanie twarzy
- wyczuwanie rąk i nóg
- wyczuwanie brzucha, pleców, pośladków
b/ Ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu
c/ Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerem i grupą:
- relacja opiekuńcza, czyli „z”: obejmowanie partnera (kołyska, koń na biegunach, przewrót do tyłu, turlanie, ciągnięcie itp.), podtrzymywanie zaawansowane (balansowanie n partnerze, przytrzymywanie, balansowanie na plecach partnera, samolot, przewroty)
- relacja „razem”: wiosłowanie, balansowanie z partnerem, wahadło.
- relacja „przeciwko”: plecy-wplecy, więzienie, przygniatanie, skała itp.
d/ Ćwiczenia twórcze
W nauczaniu ruchu najważniejszą rolę odgrywa umiejętność jego prawidłowego obserwowania. , Nauczyciel powinien oceniać następujące rzeczy:
1. Mocne strony: Dorosły ustala, które formy ruchu przychodzą danej grupie dzieci najłatwiej i najnaturalniej.
2. Ukryte cechy ruchu: Dzieci powinny rozwijać pewne formy ruchu po to, by przyswoić sobie bardziej zróżnicowany repertuar ruchowy.
3. Nieobecne cechy ruchu: U niektórych dzieci z zaburzeniami model ruchu może być skrzywiony.
Ruch rozwijający, może pomóc dzieciom w dwóch głównych sferach rozwoju:
1. Rozwój fizyczny
- dzieci doświadczają co to znaczy czuć się we własnym ciele „jak w domu”
- uczą się używać ciała i kontrolować je na wiele różnych sposobów
- nacisk jest położony nie na przyswajanie konkretnych umiejętności przydatnych w poszczególnych sportach lub ćwiczeniach, ale na rozwój umiejętności ogólnych
2. Rozwój osobowości
- dzieci nabierają silniejszego poczucia samego siebie, swojej tożsamości
- stają się bardziej pewne swoich możliwości
- uczą się podejmować inicjatywę oraz wykorzystywać własną inwencję
- uczą się wrażliwości na potrzeby i uczucia innych oraz stają się bardziej wprawne w komunikowaniu i dzieleniu się doświadczeniami z innymi ludźmi
- uczą się skupiać uwagę na tym, co robią i uczyć się z doświadczeń ruchowych
grudzien33