Przybysz 04 - Prekursor - Cherryh Carolyn Janice.pdf - dużo nowych ebooków - Nikt89

C. J. Cherryh

Prekursor

(Precursor)

Przekład Agnieszka Sylwanowicz

Data wydania oryginalnego 1999

Data wydania polskiego 2001

Stojący w pogotowiu odrzutowiec pełnił teraz role samolotu pasażer-

skiego; przewoził bagaż jedynie paidhiego oraz dyplomatów podróżujących za

jego aprobatą.

Co więcej, od czasu pewnego niepomyślnego przelotu przed trzema laty

samolot nosił barwy - pieczęć rodu oraz osobistą pieczęć Tabini-aijiego,

które stanowiły informacje dla każdego małego samolotu, że - niech diabli

osobiste liczby pilota - odrzutowiec paidhiego ma absolutne pierwszeństwo.

Status dyplomatyczny na wyspiarskiej enklawie Mospheiry nie oznaczał

jednak luksusowej poczekalni. Nie oznaczał nawet dostępu do publicznego ter-

minalu obsługującego ruch na wyspie, po którym kręciły się mniej lub bardziej

szczęśliwe rodziny w drodze na wakacje. Nie, pasażerowie o statusie dyploma-

tycznym wsiadali do samolotu w porcie towarowym. Ten odosobniony, łatwy do

obrony teren bardziej się podobał ochronie. Departament Stanu dysponował

bardzo niewielkim budżetem, ale jako drobne ustępstwo na rzecz pozorów kazał

rozłożyć na nagim betonie czerwony dywan.

Bren wolał to odosobnienie, z dywanem czy bez niego. Przed jakimiś

pięcioma minutami ochrona poinformowała go, że misja z Mospheiry jest już na

pokładzie... nie czekali długo, siedząc bezpiecznie w samolocie, z załadow-

anym bagażem.

Bren miał ze sobą tylko własny komputer, urządzenie zawierające infor-

macje, dla zdobycia których pewne ugrupowania mogłyby posunąć się do

zabójstwa. Żegnając się, postawił go na ziemi. Odosobnienie mogło oznaczać

rodzinne pożegnania w obskurnym, nagim magazynie, za to można było je odbyć

na osobności: matczyne łzy i braterskie uściski po krótkiej wizycie z okazji

Dnia Niepodległości, nie mającej nic wspólnego z rodzinnymi zobowiązaniami, a

będącej raczej czterodniowym ciągiem oficjalnych spotkań, zakończonym nocle-

giem u matki na dzień przed świętem.

Po drodze z ludzkiej enklawy - Bren przyjechał prywatnym samochodem i

nie musiał iść szpalerem kamer programów informacyjnych - zmienił swobodne

wyspiarskie ubranie na buty z cholewkami do łydek i atewski dworski kaftan

zapinany na liczne guziki. Bez niczyjej pomocy zaplótł włosy w porządny, ci-

asny warkocz, zwisający dokładnie - jak miał nadzieję - między łopatkami, w

który najstaranniej jak potrafił wplótł białą wstążkę oznaczającą urząd

paidhiego. Rano przepadła mu chyba w przewodzie grzewczym gościnnego pokoju

matki spinka od mankietu; Bren był prawie pewien, że wpadła do przewodu, ale

nie miał czasu, by zdjąć kratkę i poszukać zguby. Matka uraczyła go wystawnym

domowym śniadaniem - była to jej namiastka święta - i Bren po prostu musiał

usiąść i spędzić z nią choć tę odrobinę czasu.

Zapiął mankiet na pożyczoną szpilkę, której podczas pożegnalnego

uścisku starał się nie wbić w ramię brata.

- Trzymaj się - powiedział Toby, a matka, co było do przewidzenia,

dorzuciła:

- Może byś został jeszcze kilka dni.

- Nie mogę, mamo.

- Mógłbyś załatwić sobie jakąś inną pracę - mówiąc to, wyprostowała mu

kołnierz. Bren miał trzydzieści lat i prawdopodobnie trzeba mu było wypros-

tować kołnierz. - Mógłbyś porozmawiać z Tabinim. Przynajmniej załatwić jakąś

porządną łączność telefoniczną.

Tabini-aiji był tylko przywódcą cywilizowanego świata, najpotężniejszym

przywódcą na planecie i prawdopodobnie poza nią. “Porządna łączność telefo-

niczna” w pojęciu matki Brena oznaczała przyjmowanie telefonów w mospheiranie

zamiast w ragi i przepuszczanie przez atewskie zabezpieczenia o każdej porze

dnia i nocy - to by wystarczyło. Fakt, że na pokładzie samolotu jest czworo

dyplomatów i ma miejsce trudna sytuacja, nie istniał w jej wykresie

wszechświata. Za chwilę zażąda, by Bren poszedł do fryzjera.

- Masz pager, mamo. - Dał go jej na urodziny podczas ostatniej wizyty.

- Pokazałem ci...

- To nie to samo. A gdybym miała atak i nie mogła się posłużyć tym

twoim pagerem? Nie jestem coraz młodsza.

- Gdybyś nie mogła użyć pagera, to nie skorzystałbyś też z telefonu. Po

prostu mów do niego. Jest automatyczny, to ostatni krzyk techniki.

- Ciekawe czyjej?

- Mospheirskiej. Kupiłem go tu, na wyspie.

- Nie wiadomo, dokąd nadaje. Ani kto go słucha. A wyprodukowali go at-

evi. Oni robią wszystko.

- Ja wiem, kto słucha - powiedział Bren i spróbował ułagodzić matkę

uściskiem. Była sztywna i opierała się.

- Strzały po nocy - mruknęła, nie bez racji. - Farba na moim domu.

To było kilka lat temu, ale Bren nie mógł jej winić za to, że ona wini

jego.

Do akcji wkroczył Toby, stosując taktykę odwracania uwagi. Położył rękę

na ramieniu matki, podając Brenowi równocześnie prawą dłoń do uściśnięcia, i

zrobił mu przejście do czerwonego dywanu.

- Na razie - powiedział Toby. - Idź już.

Było to dość gładkie i prawie się udało.

Zza posterunku ochrony dobiegł jednak dziki okrzyk:

- Bren! - Na beton wbiegła kobieta w furkoczącej bieli oraz delikatnych

żółtych pantoflach, nie przeznaczonych do lekkoatletycznych wyczynów.

Barb - była sympatia Brena, której przez ostatnie cztery dni skutecznie

unikał i która przesyłała mu wiadomości głosowe, starannie przez niego

kasowane.

Barb - z którą omal się nie ożenił.

Podczas tej, poprzedniej i jeszcze wcześniejszej wizyty nie pojawiła

się, chociaż jego matka za każdym razem o niej mówiła: Barb zrobiła to, Barb

zrobiła tamto; Barb robiła dla niej sprawunki i załatwiała różne sprawy.

Barb, mężatka, prawie zameldowała się na stałe w mieszkaniu matki

Brena, a jednak nie udało się jej z nim spotkać... nie żeby rozgłaszał swoją

wizytę czy choćby uprzedził matkę o planowanym noclegu. Był pewien, że Barb

starała się z nim skontaktować. Tyle że podczas tych odwiedzin dwa razy

“właśnie się z nią rozminął”. Nie wiedział, skąd ten jej nagły upór. Po-

myślał, że może nie powinien kasować tych wiadomości głosowych.

A teraz dostała się na teren odpraw - Bren mógłby się założyć, że

dzięki karcie jej męża, który był facetem na wysokim stanowisku.

- Barbie - odezwała się z miłością matka Brena.

- Idź - ponaglił go półgłosem brat. Cokolwiek się działo, Toby był w

tym zorientowany.

- Termin wyznaczony przez ochronę - rzekł Bren, z zastygłym na ustach

uśmiechem. - Muszę iść. Czekają na mnie w samolocie. Mamo. Toby. Barb. - Wy-

ciągnął rękę. - Miło cię widzieć. Ładnie z twojej strony, że opiekujesz się

mamą.

- Bren, do cholery! - Barb rzuciła mu się w ramiona. Nie chcąc okazać

się gburem, Bren musiał ją uścisnąć, chociaż uczynił to z rezerwą. - Wiem, że

jesteś na mnie zły - mruknęła mu w koszulę.

- Nie jestem zły, Barb. - Rozmyślnie zrobił najobrzydliwszą rzecz, jaką

potrafił wymyślić: uniósł twarz, będącej na krawędzi płaczu Barb, i ucałował

ją... w policzek. - Ja się cieszę. Cieszę się, że jesteś szczęśliwa. Nie

zmieniaj tego.

- Nie jestem szczęśliwa! - Chwyciła go za klapę kaftana, zarzuciła mu

rękę na kark i mocno ucałowała w usta. Bierny opór nie wystarczał, by po-

trafił się oprzeć... Początkowo. Po chwili, ku swemu ponuremu zmartwieniu,

Bren stwierdził, że w ogóle nie reaguje. Pocałunki Barb nie były mu obce -

całymi latami za nimi tęsknił. Jej usta chciały, usiłowały rozgrzać jego

wargi... ale nic się nie stało.

Był zaniepokojony. Opuścił go gniew; Bren zaczął żałować Barb i trochę

się niepokoić o siebie. Ze względu na dawne czasy próbował zatuszować jej

skrępowanie pocałunkiem - nawet namiętnym pocałunkiem, czułym... O ile

jeszcze pamiętał, jak to się robi.

Lecz między nimi wciąż nic się nie działo - a przynajmniej nic nie

działo się z nim.

Barb cofnęła się, świdrując go zaskoczonym, zaniepokojonym wzrokiem.

Odwzajemnił jej spojrzenie, zastanawiając się, co wie albo dlaczego jego

ludzkie ciało nie zareagowało na drugiego człowieka, dlaczego nie rozgrzało

się, nie odpowiedziało. Feromony znajdowały się na swoim miejscu - były to

dawne perfumy, zapach Barb i całej Mospheiry, znajomy dla nosa przyzwycza-

jonego do kontynentu.

Nie było natomiast zainteresowania. Nie dało się go wskrzesić. Upłynęło

zbyt wiele czasu. Za dużo przeprosin.

I przez tę jedną krótką chwilę Bren stał, patrząc w twarz kobiety,

którą tuż przed rozłamem chciał poślubić... kobiety, która w trudnych chwi-

lach walczyła u jego boku i ryzykowała swoje życie - po czym wyszła za spoko-

jnego, wysoko postawionego technika imieniem Paul, woląc schronić się za jego

tarczą.

Czy Bren mógł ją za to winić?

Biorąc to na zimno, właściwie nie. Ale jego niepokój o siebie prze-

rodził się w gniew na nią. Nie chodziło o ślub; gniew budziła cała kampania

Barb o odzyskanie go i to, że w tym celu opiekowała się jego matką, załat-

wiała jej sprawy.

Pierwszym na wpół uświadomionym pytaniem było: Co do diabła Barb sobie

wyobraża? Po co teraz przyszła? Dlaczego zaleca się do jego matki, na litość

boską?

Patrząc jej w twarz, tak naprawdę nie znał odpowiedzi na te pytania.

Jedna samotna kobieta zaprzyjaźniająca się z drugą samotną kobietą. Jedna ko-

bieta nie mająca szczęścia w miłości przekracza granice pokoleniowe, by

znaleźć bratnią duszę, coś jak najbardziej zbliżonego do miłości?

Bren odsunął się od jakby sparaliżowanej Barb, mierzącej go długim,

niedowierzającym spojrzeniem... z płonącą twarzą uściskał Toby’ego i matkę,

wyszeptał coś na pożegnanie, chwycił komputer i ze spuszczoną głową ruszył po

dywanie do samolotu, nie odrywając wzroku od czerwiem pod stopami.

- Bren! - zawołała za nim Barb. Ze złością. Tak, do cholery, ze

złością. Teraz była zła. Jego nerwy znały ten głos i ze względu na nich oboje

miał nadzieję, że Barb rzeczywiście jest zła... na tyle zła, by dalej

prowadzić własne życie. Na tyle zła, by się rozwieść ze swoim nowym mężem

albo się ustatkować i żyć zgodnie z tym, co wybrała przed trzema laty - na

tyle zła, by zrobić coś w kierunku własnej przyszłości. Ale bez względu na

to, co wybierze, nie będzie to już jego wybór. Ani odpowiedzialność jego

matki.

Nie mogą podjąć wspólnego życia od miejsca, w którym je przerwali. Nie

chodziło tylko o to, że Barb wyszła za mąż. Chodziło o to, że on już nie jest

tym Brenem Cameronem, którego znała Barb. Wtedy był autorem słowników i tłu-

maczem... do chwili gdy jego życie eksplodowało i sprowadziło na nią niebez-

pieczeństwo, przed którym udało się jej uciec. Nie mógł już wrócić do tej

bezpiecznej anonimowości. Nie mógł przyjąć marzeń swojej matki, a także Barb,

że ta anonimowość jeszcze kiedykolwiek powróci. Istniał powód tej konkretnej

izolacji.

Poza tym wiele z tego co ludzkie nie leżało już w ramach jego wyboru.

Stracił wszystkich na wyspie; właśnie miał stracić jedynego ludzkiego

towarzysza na kontynencie. Nie był z tego zadowolony, lecz owego wyboru dok-

onały władze o wiele wyższe od niego.

Po metalowych stopniach wspiął się do luku odrzutowca, wciąż nie

oglądając się za siebie, nie chcąc dać Barb cienia zachęty - nawet jeśli

oznaczało to, że nie spojrzy ani na brata ani na matkę. Jej zdrowie naprawdę

szwankowało. Miał powody, by się o nią martwić. Z jego powodu grożono śmier-

cią Toby’emu i jego rodzinie. Barb też stanowiła cel... i wiedziała o tym.

Teraz sytuacja się zmieniła, a ona nie potrafiła się odczepić.

Matka i brat przyjeżdżali w odwiedziny na kontynent. Barb natomiast nie

mogła otrzymać wymaganego zezwolenia - bez względu na wielkie wpływy jej męża

- ponieważ wydanie wizy zależało od rządu atewskiego, a nie stanowiska Paula

w rządzie ludzkim.

Niewątpliwie to też ją złościło. Barb nie była przyzwyczajona do od-

mownych odpowiedzi. Nie znosiła słowa “nie”. Postanowiła też nie słyszeć

sformułowania “wszystko skończone”. “Sypiam regularnie z kimś innym” nijak

nie mieściło się w zakresie jej pojmowania. Gdyby wiedziała, że ten ktoś nie

jest człowiekiem, może mogłoby to jakoś wpłynąć na jej determinację.

Bren miał jednak cholerną nadzieję, że nie wie nawet jego brat... a już

na pewno nie Barb, bo zaraz potem dowiedziałaby się jego matka, a następnie

cała wyspa.

- Panie Cameron - powitał go na pokładzie ludzki steward i wziął od

paidhiego paradny kaftan.

Zdejmując go, Bren rozejrzał się po ciasnym wnętrzu luksusowego

odrzutowca. Moduł pasażerski, którego używał w samolocie kursującym do-

tychczas na tej trasie, zawsze był umieszczany w kadłubie - tuż przed suszo-

nym grochem i świeżymi kwiatami; lecz ten smukły produkt Zakładów Kosmicznych

Patinandi, samolot aijiego, miał zamiast chodnika gobelin, a tapicerkę zdo-

biły atewskie hafty. Kiedy nie woził paidhiego nad cieśniną, służył persone-

lowi i gościom aijiego do transkontynentalnych podróży... a siedzenia i wypo-

sażenie były zrobione na atewską miarę.

Dlatego czworo mospheirskich dyplomatów wyglądało jak dziesięcioletnie

dzieci siedzące w ogromnych fotelach, ustawionych wokół niskiego - w

porównaniu z siedzeniami - stolika i sączące z atewskiego szkła mospheirskie

napoje alkoholowe.

Jeśli nie będą się pilnować, wytoczą się z samolotu.

Bren został poinformowany, kto jest kim w tej grupie; dwoje z czworga

uczestników misji poznał już wcześniej: Ben Feldman był szczupłym, wątłym i

łysiejącym młodzieńcem z tworzącymi się zakolami, a Kate Shugart, kobieta z

krótko obciętymi, matowymi brązowymi włosami, spiętymi spinką, szkoliła się

do objęcia stanowiska Brena, ale przestało ono istnieć i Shugart nie zdobyła

potrzebnych kwalifikacji. Ta dwójka starych wyjadaczy w Biurze Spraw Za-

granicznych to byli ludzie Shawna Tyersa. Kiedy Bren pracował dla Biura, mógł

powierzyć Shawnowi życie.

Jednak pozostałej dwójce...

Podszedł do grupy, wciąż czując na ustach smak pocałunku Barb, a w

żołądku ciężar obfitego śniadania. Instrukcje Shawna zamknęły się jedynie w

przypomnieniu Brenowi, że Mospheira zgłosiła chęć lotu w kosmos, i

oznajmieniu, że aiji w Shejidan niespodziewanie udzielił zezwolenia na tę

misję. Ludzie nie mieli innego wyboru jak natychmiast je wykorzystać.

Shawn powiedział też, że, co więcej, stacja znajdująca się na orbicie

właśnie odwołała swojego drugiego i ostatniego przedstawiciela, który miał

polecieć najbliższym rejsem. Decyzja ta głęboko wpłynie na pracę Brena.

Tabini zaś na to wszystko zezwolił.

Był to jeden wielki, irytujący bałagan, a Shawn nie mógł już udzielać

Brenowi pełnych informacji. Służyli różnym rządom. Mógł tylko powiedzieć, że

kiedy aiji wydał zgodę, której spodziewali się za jakiś rok, to mospheirski

rząd nie zamierzał odmówić jej przyjęcia...

Mospheiranie nigdy nie rozumieli, jak szybko potrafi działać aiji,

kiedy zechce.

Pytanie tylko, dlaczego aiji tego chce.

Prom był jeszcze w fazie testów; obciążenie do rzeczonego testu zostało

ustalone i obliczone do ostatniej drobiny... tylko atevi w pełni rozumieli,

jaki zamęt oznaczała taka zmiana. Było to niewygodne, owszem, ale, co

ważniejsze, głęboko niepokojące dla osób, których kultura obraca się wokół

pomyślnych skojarzeń numerycznych. Zmiana jednego kilograma ładunku mogła po-

ciągnąć za sobą konieczność przemodelowania całej misji.

Ściskanie w żołądku Brena spowodował nie tylko manewr Barb.

Wyobrażał sobie, jak pan Brominandi przemawia w legislaturze: Niech

głupi ludzie nadstawiają karku w promie, który odbył tylko cztery loty.

Mospheiranie nagle oznajmili, że chcą miejsc, tylko miejsc, nie będą mieli

żadnego dużego bagażu, tak powiedział Shawn, żadnej dużej dodatkowej masy...

niech prom weźmie dość paliwa. To żaden problem. Nie trzeba niczego przelic-

zać, o, nie, nic podobnego.

Bren był przerażony. Wściekły. To jest jego prom, do cholery, i nawet

możliwość jakiegoś potknięcia i utraty promu mroziła mu krew w żyłach. Boże,

cały program narażony na nieobliczalne ryzyko. I z jakiego powodu?

A Tabini zezwolił na ten lot?

Lecz ludzie znajdujący się na orbicie odwołali swoich tłumaczy do domu,

najpierw z Mospheiry, co nie zaniepokoiło nikogo na kontynencie. Spodziewano

się tego, choć nie tak szybko.

A kiedy przed następnym kursem jedynego istniejącego promu kosmicznego,

przed tym właśnie ostatnim lotem, przysłali na dół wyższego przedstawiciela

stacji, mającego zastąpić - jak założyli z Tabinim - Yolandę Mercheson jako

paidhiego między ludźmi, też się tym nie przejęli.

Kiedy jednak Shawn tak niewinnie oznajmił, że stacja odwołała do domu

jedynego innego człowieka znajdującego się na kontynencie, jedynego człow-

ieka, z którym Bren utrzymywał regularne kontakty i który miał teraz wrócić

na statek... fakt dokonany. Żadnych negocjacji, żadnej prośby, żadnego ustęp-

stwa na rzecz protokołu czy planów Brena...

To już stanowiło powód do niepokoju.

Gdyby Bren dowiedział się o tej zmianie planów, kiedy prom wylądował i

nieoczekiwanie wypluł z siebie na ziemię kontynentu rzeczonego wyższego

przedstawiciela, może mógłby zająć się tymi niepokojami. Zamiast tego został

wysłany na Mospheirę, by dostarczyć owego starszego przedstawiciela stacji,

niejakiego Trenta Cope’a, do przełożonych Shawna, a teraz o rychłym odjeździe

Jase’a musiał dowiadywać się od byłego kolegi, który nie miał pojęcia, jaką

bombę na niego spuszcza.

Yolanda odwołana na stację. Teraz bez zapowiedzi wyjeżdża Jase...

A Tabini pozwolił ludzkiej misji udać się na orbitę i zająć sytuacją na

stacji, zanim mogli tam polecieć przedstawiciele Tabiniego?

Bren był więcej niż przerażony. Był wściekły. I kiedy wszedł do sa-

molotu, roztrzęsiony po spotkaniu z Barb, na widok ludzkich uśmiechów zawr-

zała w nim ślepa furia. Przyjazne powitania byłych młodszych pracowników Bi-

ura Spraw Zagranicznych grały mu na nerwach, a dwoje starszych pracowników

Biur Nauki i Handlu, co do pochodzenia których miał głębokie wątpliwości,

tylko przepełniało dzban.

Cholernie dobrze wiedział, co myśli się na wyspie: Mercheson poleciała

na górę z raportem, jaki mogła sporządzić po swoim pobycie na planecie, a

rząd wyspy zaczął się denerwować tym, co zechce o nim przekazać... i

słusznie, wziąwszy pod uwagę, że pewni nieroztropni durnie na Mospheirze zac-

zęli do siebie strzelać w jej obecności.

Przybysz 04 - Prekursor - Cherryh Carolyn Janice.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: