Grzegorz Wiącek „ Pomiar efektywności kształcenia integracyjnego dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi”

Kształcenie integracyjne jest dziedziną edukacji, która wciąż znajduje się w fazie rozwoju.  Zapoznając się  z zagadnienie efektywności kształcenia integracyjnego , można zauważyć w literaturze kilka sposobów podejścia do tej kwestii. W pierwszym okresie badań nad zjawiskiem skupiono się głównie nad stroną organizacyjną , techniczna i materialną kształcenia integracyjnego. W równoległym nurcie wzięto pod uwagę również funkcjonowanie społeczne uczniów w klasie. Analizowane zatem relacje interpersonalne między  dziećmi , głównie za pomocą testów socjometrycznych.  Obecne jest również podejście skoncentrowane na efektach dydaktycznych kształcenia integracyjnego, które przynosi analizy porównawcze wyników nauki dzieci niepełnosprawnych z klas integracyjnych i masowych. Można również odwołać się do aspektów psychospołecznych. Chcąc całościowo potraktować klasę integracyjną i proces kształcenia , który ma miejsce na jej terenie – autor opiera się na podejściu systemowym. Można wówczas wyróżnić kilka elementów konstytuujących klasę  integracyjną: są nimi uczniowie sprawni i niepełnosprawni, nauczyciel prowadzący , nauczyciel wspomagający oraz rodzice. Należy uwzględnić kążdy z tych elementów.

Dobrą miarą efektywności są relacje interpersonalne , jakie między nimi zachodzą.  Kolejne elementy systemu klasy integracyjne to nauczanie i rodzice.  W ich przypadku można odwołać się wprost do poziomu zadowolenia z kształcenia integracyjnego, w którym uczestniczą.

Autor przeprowadził badania klas integracyjnych oraz wykorzystał procedurę analizy czynnikowej. Badania objęły 21 klas integracyjnych z terenu Lubelszczyzny. Klasy były ze szkół podstawowych I-III kl., 761 osób w tym 341 uczniów, 34 nauczycieli oraz 423 rodziców. Autor Badał wskaźnik sympatii i antypatii , opisujące dwa kierunki relacji- od klasy do dziecka i od dziecka do klasy. Z modelu tego wyeliminowane zostały zadowolenie rodziców z kształcenia integracyjnego.

Macierz korelacji  wskaźników powodzenia można zauważyć dość wyraźne wzajemne związki między wskaźnikami sympatii i antypatii . występuje istotna korelacja między antypatią otrzymywana i okazywaną przez dziecko i klasę, co świadczyło o zwrotności emocji negatywnych w relacji DZIECKO-KLASA  jednak nie ma takich współzależności w przypadku sympatii  czyli emocji pozytywnych. Interesująco wygląda korelacja między zadowoleniem nauczyciela wspomagającego ze wskaźnikiem opisującym relacje w grupie klasowej. Zastanawiające jest brak dodatnich  korelacji ze wskaźnikami sympatii w obu kierunkach relacji. Może to oznaczać , że nauczyciel wspomagający koncentruje się na ewentualnych  negatywnych emocjach występujących w klasie, być może w celu ich wyeliminowania , natomiast poziom ich zadowolenia nie ma związku z emocjami przejawami sympatii e relacjach dzieci w  klasie. Ciekawe w opisywaniu macierzy korelacji wydaje się jednak być brak związku pomiędzy zadowoleniem nauczycieli prowadzących a resztą badanych wskaźników powodzenia . Szczególnie  istotny i niepokojący może być brak takich powiązań ze wskaźnikami dotyczącymi relacji w grupie. Nauczyciele prowadzący przy formułowaniu swojej opinii o kształceniu integracyjnym, nie przywiązują wago do tego, co dzieje się w relacjach interpersonalnych między uczniami.( tabela 1.)

              Analiza czynnikowa w wersji eksploracyjnej . Jako metodę wyodrębnienia czynników zastosował metodę czynnika głównego .W trakcie analizy okazało się, że zadowolenie rodziców – zmienna ta ma niski zasób zmienności wspólnej zarówno początkowy jak tez po wyodrębnieniu czynników.  Ponadto uwzględnienie tej zmiennej powodowało niespójność  modelu statystycznego. Wyniki świadczyły bowiem o braku jasnej struktury czynnikowej w badanej rzeczywistości. Powyższa sytuacja była przyczyna , dla której zdecydował o wyłączeniu zmiennej zadowolenia rodziców z dalszych analiz.

Tych diagramów nie przepisywałam bo wystarczy tylko na nie spojrzec