Smith J. Piccard G. - III Rzesza na Antarktydzie.pdf - ▲ Smith J & Piccard G - joachim777

Oto artykuł, jaki pozwoliłem sobie przetłumaczyć z czasopisma „World

Explorer”, które zaprenumerowałem i które wydawane jest przez The

World Explorers Club. Artykuł jest o tzw. Włóczni Longinusa, która ponoć

była ostatnio w posiadaniu Hitlera oraz o tajnych bazach nazistów na

Antarktydzie i produkowanych przez nich tajnych broniach, w tym

latających talerzach. Przy okazji tego tekstu prosiłbym o przeprosiny dla

Igora Witkowskiego – miał rację: U-boot z rtęcią został zatopiony w

cieśninie Malakka, a zatem na wschodnim Oceanie Indyjskim!

Natomiast ma południowym Atlantyku pomiędzy październikiem 1942 a

wrześniem 1944 roku rzeczywiście zatopiono 16 U-bootów, ale nie jestem

pewien, czy któryś z nich posiadał ładunek rtęci. Wszystkim czytelnikom

stron NAUTILUS-a życzę miłej lektury!

Wojtek Bobilewicz

Fundacja NAUTILUS

III Rzesza na Antarktydzie

Ostateczny sekret Świętej Włóczni

Czym jest Święta Włócznia?

Wedle Ewangelii Św. Jana (19:31-37), kiedy Jezus wisiał na Krzyżu rzymski centurion przebił

Jego bok włócznią. Chrześcijańska tradycja nadała później owemu żołnierzowi imię Gaius Cassius

Longinus. W ciągu wieków przedmiot, o którym twierdzono, iż jest tą właśnie Świętą Włócznią

stawał się własnością niektórych z najbardziej wpływowych przywódców, w tym Konstantyna,

Justyniana, Karola Wielkiego, Ottona Wielkiego, cesarzy z rodu Habsburgów, a w nowszych

czasach Adolfa Hitlera. Powstała legenda, wedle której „ktokolwiek posiada ową Świętą Włócznię i

rozumie moce, którym służy, trzyma w swych rękach losy świata – dobre lub złe”.

Zwana także Włócznią Przeznaczenia, Włócznią Longinusa oraz Włócznią Chrystusa, owa

dziwna relikwia Pasji Chrystusa opisywana była przez ostatnie dwa tysiące lat. Euzebiusz z

Cezarei, który został duchowym doradcą Konstantyna tak opisywał Świętą Włócznię, która ponoć

sprzyjała potędze cesarza w czwartym wieku n.e.:

„Była to długa włócznia, wykładana złotem. Na wierzchołku przymocowany był złoty

wieniec i szlachetne kamienie, a w jego środku symbole imienia Zbawcy, dwie litery,

wskazujące na imię Chrystusa poprzez jego początkowe znaki – te właśnie litery cesarz miał w

zwyczaju nosić na swym hełmie w późniejszym czasie. Na włóczni zawieszony był też kawałek

materiału, iście królewski przedmiot, niezwykle bogato wyszywany i wysadzany najbardziej

lśniącymi szlachetnymi kamieniami, który, zdobiony także złotą nicią, na patrzącym wywierał

wrażenie nieopisanie piękne. Cesarz nieustannie używał tego symbolu zbawienia, chroniąc się

przed wszelakimi negatywnymi i wrogimi mocami i rozkazał, by włócznię nosić na czele swej

armii.

Uwagę świata przykuło opublikowane w roku 1972 dzieło Trevora Ravenscrofta, zatytułowane

The Spear of Destiny, the Occult Power Behind the Spear Which Pierced the Side of Christ

(„Włócznia Przeznaczenia, Okultystyczne moce, związane z włócznią, która przebiła bok

Chrystusa”). W książce swej opisywał głównie uprzednie życia najściślejszego kręgu nazistowskich

przywódców. Skonstatował on, iż w jedenastym wieku używali oni Włóczni Przeznaczenia do

odprawiania czarnej magii i że znów się tym zajmują – Druga Wojna Światowa stanowiła bitwę

czarnoksiężników pomiędzy siłami zła i dobra. Większość książki zawierają „dowody” na to, iż

główni gracze w dramacie, rozgrywającym się w latach 30-tych i 40-tych stanowili reinkarnację

naprawdę żyjących osób, które stanowiły wzór postaci z wagnerowskiej opery Parsifal . Od tego

czasu Włócznia Przeznaczenia stała się najważniejszym przedmiotem wielu powieści, opracowań

naukowych, programów telewizyjnych (fabularnych i dokumentalnych) a nawet komiksów.

Zaliczyć do nich można takie pozycje, jak Indiana Jones and the Spear of Destiny („Indiana Jones i

Włócznia Przeznaczenia”), Hellboy czy Hellblazer (któremu zawdzięczamy wyprodukowany w

roku 2005 film Constantine z Keanu Reevesem).

Ostrze Świętej Włóczni i inne regalia Świętych Cesarzy Rzymu, znajdujące się obecnie w Schatzkammer

w Wiedniu.

Ravenscroft nie był jedynym powojennym profesorem college’u, który pisał o micie Świętej

Włóczni, dodając nieco od siebie. W latach 1988-89, dr Howard A. Buechner, profesor medycyny

w Tulane i potem na LSU (Uniwersytecie Stanowym w Luizjanie), do tej opowieści dopisał nowy

rozdział, pisząc swe dwie książki, Hitler’s Ashes – Seeds of a New Reich („Popioły Hitlera –

nasiona nowej Rzeszy”) oraz Adolph Hitler and the Secrets of the Holy Lance („Adolf Hitler i

zagadki Świętej Włóczni”). Doktor Buechner był emerytowanym pułkownikiem armii

amerykańskiej, który podczas II Wojny Światowej służył jako lekarz (chirurg) polowy w batalionie.

W połowie lat 80-tych skontaktował się z nim posługujący się pseudonimem „kapitan Wilhelm

Bernhart”, który twierdził, że jest dawnym marynarzem z niemieckiego U-boota, który brał udział

w przewiezieniu Świętej Włóczni na Antarktydę w roku 1945 oraz dopomógł grupie niemieckich

biznesmenów w jej odzyskaniu w roku 1979. Przedstawił on Buechnerowi księgę, która – jak

twierdził – stanowiła dziennik z tzw. „Ekspedycji Hartmanna” z roku 1979 i zawierała m.in.

odręcznie napisany list, potwierdzający autentyczność obiektów, podpisany przez Hartmanna, a

także fotografie niektórych z wydobytych przedmiotów.

Wedle Buchnera ów niegdysiejszy nazistowski marynarz twierdził, iż może udowodnić, że

słynna Włócznia Przeznaczenia, wystawiana obecnie w Schatzkammer Museum w Wiedniu jest

podrobiona. Przed wojną Heinrich Himmler, który później został szefem Biura ds. Okultyzmu w

SS, utworzył krąg Rycerzy, służących Świętej Włóczni i nazwany Wielką Radą Rycerską. Słyszało

się często doniesienia, iż w celowo wyznaczonym do tego celu zamku Wewelsburg, który dziś wita

turystów lubiących grozę, używali oni Świętej Włóczni do odprawiania skomplikowanych

ceremonii z zakresu czarnej magii. „Kapitan Bernhart” twierdził, że podczas wojny Himmler

nakazał sprowadzić z Japonii do Niemiec najświetniejszego płatnerza, a ten sporządził drugą i

jeszcze doskonalszą replikę włóczni. Ową „perfekcyjną” kopię wystawiano potem w Norymberdze,

skąd powróciła pod koniec wojny do władz austriackich, podczas gdy nad prawdziwą włócznią

pieczę sprawował Himmler – aż na rozkaz Hitlera została wysłana na Antarktydę.

Obraz przedstawiający przebicie boku Jezusa włócznią Longinusa.

W ostatnich godzinach wojny, wedle słów owego marynarza, Hitler osobiście wyznaczył

człowieka, którego później nazywano „pułkownikiem Maximillianem Hartmannem” i który miał

dopilnować, żeby niektóre z jego najbardziej cennych skarbów, w tym Włócznia Przeznaczenia,

zostały przewiezione łodzią podwodną na Antarktydę – tą samą łodzią, na której wedle swych

zeznań służył Bernhart. Ponadto pułkownik Hartmann miał ponoć w roku 1979 odzyskać

prawdziwą Włócznię Przeznaczenia, znowu z pomocą Benrnharta. Wedle słów Buechnera i

Bernharda Święta Włócznia ukryta jest obecnie gdzieś w Europie i jest w posiadaniu

reaktywowanego zakonu rycerzy Himmlera, zwanego teraz Rycerzami Świętej Włóczni.

Skontaktowawszy się z większością rzekomych członków Ekspedycji Hartmanna z roku 1979

oraz innymi osobami zaangażowanymi w tamto przedsięwzięcie, w tym z niegdysiejszymi

wyższymi rangą urzędnikami nazistowskimi oraz bliskimi współpracownikami Adolfa Hitlera, na

przykład z przywódcą Hitlerjugend, Arturem Axmannem, pułkownik Buechner nabył przekonania,

że opowieści marynarza były prawdą. Albo był ofiarą niezwykle złożonego i skomplikowanego

żartu czy oszustwa, albo też Włócznia Przeznaczenia naprawdę przez jakiś czas złożona była na

Antarktydzie i może się znajdować w rękach grupy osób, które wierzą, iż posiada ona moc

kierowania losami ludzkości – i odprawiają właśnie teraz z jej pomocą magiczne rytuały!

Pułkownik Howard A. Buechner, w czasie II Wojny Światowej wojskowy chirurg, któremu pokazano

kroniki z Ekspedycji Hartmanna.

Opowieść pułkownika Buechnera zbadali i częściowo potwierdzili autorzy niniejszego artykułu

w swej książce napisanej dla i wydanej przez Adventures Unlimited Press (AUP), zatytułowanej

Secrets of the Holy Lance: The Spear of Destany In History & Legend („Sekrety Świętej Włóczni.

Włócznia Przeznaczenia w historii i legendzie”). Zdrowy rozsądek skłania się zapewne ku

odrzuceniu tak nieprawdopodobnej opowieści. A jednak wciąż i wciąż przekonujemy się, że prawda

zaiste dziwniejsza jest od fikcji. Choć przychylaliśmy się do twierdzenia, że Buechner stał się ofiarą

oszustwa czy żartu, zgodziliśmy się, że historię tę z całą pewnością warto zawrzeć w książce,

dotyczącej legend, jakimi obrosła Święta Włócznia – a pewne elementy z opowieści Buechnera

były zaskakująco bliskie prawdy! Oto zatem, czego udało nam się dowiedzieć w trakcie badań nad

tym ostatecznym sekretem Świętej Włóczni…

Ten propagandowy plakat czyni aluzję, iż to Hitler dzierży Świętą Włócznię. Dowody wskazują na to, że

pomimo trwającego wokół upadku Trzeciej Rzeszy, pracował on nad budową Czwartej rzeszy na

Antarktydzie.

Niemiecka Antarktyda

Główny Południk, czyli Południk Zerowy, przebiega od bieguna do bieguna, przechodząc przez

Greenwich w Anglii, zachodnią Francję, wschodnią Hiszpanię, Afrykę Zachodnią oraz Południowy

Atlantyk, a następnie przez Antarktydę w regionie znanym dziś jako Ziemia Królowej Maud. Został

tak nazwany w roku 1930 przez Norwega Riiser-Larsena, by uczcić Królową Norwegii.

Południk Zerowy (zero długości geograficznej) biegnie od bieguna do bieguna, przebiegając przez

Greenwich w Anglii, Zachodnią Europę, Zachodnią Afrykę i Południowy Atlantyk, a następnie przecina

Antarktydę w miejscu, które Niemcy nazwali Neuschwabenland (Nową Szwabią).

Smith J. Piccard G. - III Rzesza na Antarktydzie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: