079-Kukulka bez zegara.doc

Ewa wzywa 07

Ewa wzywa 07.,. Ewa wzywa 07..

Zygmunt Zeydler Zborowski

I S K li y • W A RSZAWA • 1 i) 7 5

KUKUŁKA BEZ ZEGARA

ROZDZIAŁ I

Postanowiła przyrządzić na kolację sa­łatkę — taką, jaką bardzo lubił Jurek. Wędzona makrela, drobno pokrojona pa­pryka, pietruszka, jajka na twardo i to wszystko przyprawione majonezom.

Właśnie zabrała się do obierania ma­kreli, kiedy zadźwięczał dzwonek. Czyż­by Jurek zapomniał kluczy? Pośpiesznie wytarła ręce, zdjęła fartuszek i wybiegła do przedpokoju.

To nie był Jurek. To była pani Kraj­nowska. Elżbieta z trudem zdobyła sic na powitalny uśmiech.

—   O! Dzień dobry.

—   Czy można do pani na chwileczkę? Nie przeszkadzam?

—    Ależ skąd. Proszę bardzo, niech pani wejdzie.

Starsza dama błyskawicznie znalazła się w przedpokoju i zaczęła obcałowywać Elżbietę.

—    Robry wieczór, kochanie, dobry wieczór. Strasznie dawno nie widziałyś­my się. Co słychać? Świetnie pani wy­gląda. Zawsze taka młodziutka, taka świeżutka, taka apetyczna.. A czy pan Jureczek w domu?

—    Nie, jeszcze nie wrócił — odparła Elżbieta, nieco zaskoczona tą niezwykłą serdecznością.

—    Może to i lepiej.

—    Nie rozumiem.

Widzi pani, kochana pani Elżuniu, wolę przeprowadzić tę rozmowę z panią w cztery oczy. Są pewne sprawy...

Klżbicta poczuła nagły niepokój. Nie lubiła takich wstępów. Otworzyła drzwi pokoju.

—    Proszę. Przecież nie będziemy tu rozmawiały.

Krajnowska szybko zlustrowała całe mieszkanie. Zajrzała to tu, to tam, dot­knęła firanek, kwiatów stojących na

oknie, aż wreszcie opadła z westchnie­niem na fotel.

—    Bardzo przyjemnie urządziliście się. Strasznie dawno u was byłam. Chyba jakieś dwa lala temu, a może jeszcze dawniej? Wtedy byłyśmy razem z Wan- dcczką. Pamięta pani? Także jakoś na wiosnę. — Pociągnęła palcem po politu- rowanym stoliku. Okropnie się kurzy w tej Warszawie. Coś makabrycznego. Ledwie człowiek sprzątnie, a tu już...

Rzeczywiście, bardzo się kurzy — przyznała Elżbieta, zadowolona, że właś­nie dziś rano przejechała odkurzaczem swoje M-3. Wprawdzie nie spodziewała się gości, ale tak ją nagle ogarnęła żądza sprzątania. O tym stoliku oczywiście za­pomniała. — Czy można panią poczęsto­wać herbatą?

Krajnowska energicznie zamachała rę­kami.

—    Nie, nie, ślicznie dziękuję. Lekarz polecił mi unikać płynów. Zresztą ja tyl­ko na chwileczkę. Chciałam z panią po­rozmawiać. Niechże pani siada, pani El­żuniu.

Elżbieta usiadła i niespokojnie spojrza­ła na swojego gościa.

—    Słucham?

—    Widzi pani... Nie chciałabym zrobić pani przykrości, ale uważam to sobie za swój obowiązek... Zdecydowałam się pa­nią odwiedzić, żeby pomówić o Wan-

dcczce.

—   O mamie? A co się stało?

—    Nie. nie... Jeszcze się nic nie stało — Krajnowska znowu zatrzepotała rękami. Tylko... tylko uważam, że musimy się wspólnie zastanowię...

Nad czym mamy się zastanawiać?

—    Chodzi o to, że powinna pani ma­musię zaprowadzić clo lekarza.

—   Mama byJa nie tak dawno u leka­rza. Przepisał jej jakieś zastrzyki.

—   Ja nie mam na myśli internisty. — Krajnowska zniżyła glos i rozejrzała się, jakby w obawie, że ktoś ja może pod­słuchać. — Tułaj chodziłoby o psychia­trę.

—    O psychiatrę?

—   Tak, kochana pani Elżuniu. właśnie mamie potrzebny jest psychiatra, dobry psychiatra.

—   Ale dlaczego? Nie rozumiem.

Krajnowska wyjęła z torebki lusterko,

pudemiczkę. szminkę i zaczęła sobie z zapałem poprawiać maquillage.

Czy Wandcczka... czy mamusia ni­gdy nie wspominała pani o tych zja­wach ?

—   Ach, o tym pani mówi — roześmia­ła się Elżbieta. — Owszem, opowiadała mi te dziwne historyjki, ale przecież nie brałam tego poważnie.

—   Nie ma sie Z czego śmiać — powie­działa nieco urażona Krajnowska. — To są bardzo poważne sprawy. Mamusia pani od czasu śmierci świętej pamięci Michała bezustannie mówi o tym wid­mie. o tych jakichś zjawach. To są stany obsesyjne. Ona żyje w ciągłym strachu, w ciągłym przerażeniu. Wczoraj musia­łam u niej nocować. Prosiła mnie o to. Błagała, żebym jej nie zostawiała samej.

—   No i co? Widziała pani ducha? — spytała Elżbieta.

Krajnowska zgarnęła do torby przybo­ry toaletowe.

—   Widzę, moja złota, że pani jest uspo­sobiona żartobliwie. Wobec ;ego nie za­li i era m czasu. 'Zegnam.

Elżbieta zatrzymała ja energicznym ruchem ręki.

Niechże się pani nie obraża. "Prze­praszam. Ale musi pani przyznać, że trudno te historie o duchach brać poważ­nie.

Przecież nie chodzi o duchy — znie­cierpliwiła się Krajnowska. — Chodzi o psychiczny stan Wąńdeczki. Wydaje mi się, że pani powinna się bardziej zainte­resować swoja matką.

r

L

- Dotychczas mama była osoba aż na­zbyt samodzielną — powiedziała Elżbieta.

—   I w dalszym ciągu jest samodzielna, tylko te niezwykłe wizje, które ją prze­śladują... Zaczynam się o nia bać. Dla­tego przyszłam do pani.

Elżbieta pokiwała głowa.

—   Dobrze. Zadzwonię do mamy i umó­wię sie. Bardzo dziękuję, że pani mnie o tym powiadomiła.

—   Uważałam to za swój obowiązek Krajnowska wytarła chusteczką okrągłą, pucołowatą twarz i wstała. - - Niech pani tylko nie wspomina Wandeczce o naszej rozmowie. To mogłoby popsuć stosunki między nami.

—   Może pani być zupełnie spokojna - zapewniła z ożywieniem Elżbietą. — Za­chowam całkowitą dyskrecję. I jeszcze raz dziękuję, że mnie pani odwiedziła — do­dała odprowadzając swojego gościa do przedpokoju.

Wróciła do sałatki.

Ta baba popsuła mi dobry nastrój — myślała, drobno siekając jajka.

Teraz przypomniała sobie dokładnie ostatnie spotkanie z matką. Była wtedy zajęta zupełnie czym innym i jednym uchem słuchała opowieści o zjawach z tamtego świata. Zresztą przywykła już od dawna, właściwie od dzieciństwa do wróżb, seansów spirytystycznych, co ta­lerzyków, tańczących stolików, kabał. Mama uwielbiała kontaktować się z przy­byszami z zaświatów, a kiedyś nawe; próbowała i czarnej magii. Toteż poja­wienie się ducha niedawno zmarłego Mi­chała nie wydawało się sprawą spec.!.si­nic sensacyjną.

Skończyła przyrządzać sałatkę i poszła do telefonu. Nakręciła numer. Po chwili posłyszała podniecony głos mamy.

—   To ty, Elżuniu? Wyobraź sobie, że znowu był.

—    Kto?

—   No jak to kto? Michał. Ja chyba zwariuję. To jest ponad moje siły.

—    Mamo! Na miłość boską — powie­działa energicznie Elżbieta — .przestań się sugerować tymi bzdurami. Przecież nic możesz brać na serio takich rzeczy. Zlituj się! Nie myśl o tym.

—   Łatwo ci mówić. Jakżeż ja mogę nie myśleć, kiedy ja go widzę? Pojawia sie.

Nic nie mówi i znika. To jest kara, El- żuniu, to jest kara.

—    Głupstwa pleciesz, mamo. Jaka zno­wu kara? Za co?

Głos w słuchawce był ledwie dosły­szalny :

—    Przecież wiesz, że pragnęłam jego śmierci.

—     Dajże spokój — zdenerwowała się Elżbi...