Susan E. Phillips - Kandydat na ojca.pdf - Susan Elizabeth Phillips - malgorzatamyrcha

Susan Elizabeth Phillips

Kandydat na ojca

Przekład

Ewa Spirydowicz

Rozdział pierwszy

Postawmy sprawę jasno - powiedziała Jodie Pulanski. - Chcecie mu dać kobietę na

urodziny. Trzej obrońcy chicagowskich Gwiazd, drużyny futbolowej, siedzieli w przytulnej

loży w barze Zebra, ulubionej knajpie całego zespołu, w okręgu DuPage.

Junior Duncan zamówił jeszcze jedną kolejkę.

- Stuknie mu trzydzieści sześć lat, więc chcemy, żeby to było coś wyjątkowego.

- Bzdura - stwierdziła Jodie. Każdy, kto miał choćby blade pojęcie o futbolu, wiedział,

że Cal Bonner, genialny napastnik Gwiazd, od początku sezonu był nerwowy, humorzasty,

krótko mówiąc - nie do wytrzymania. Bonner, żywa legenda amerykańskiego futbolu, był

najwyżej notowanym napastnikiem. Miał przydomek „Bomber".

Jodie splotła ramiona na piersi, a obcisła biała bluzeczka jeszcze bardziej podkreślała

jej kształty. Ani jej, ani żadnemu z trzech mężczyzn przy stoliku nawet przez myśl nie

przeszło, żeby rozważyć moralną stronę ich planów. To, jakby nie było, sportowcy.

- Myślicie, że jak podsuniecie mu kobietę, to wam odpuści - zakpiła. Willie Jarrell

kontemplował szklankę piwa przez zasłonę długich brązowych rzęs.

- Sukinsyn ostatnio strasznie dał nam w tyłek, nie można z nim wytrzymać.

Junior pokręcił głową.

- Wczoraj nazwał Germaine'a Clarka nowicjuszem. Germaine'a!

Jodie uniosła brew, znacznie ciemniejszą niż tlenione jasne włosy. Germaine Clark był

profesjonalistą, jednym z najskuteczniejszych obrońców.

- O ile wiem, Bomber i bez waszego prezentu ma więcej kobiet, niż mu potrzeba.

Junior przytaknął z namysłem.

- Owszem, ale rzecz w tym, że z nimi nie sypia.

- Co?

- Tak. - Chris Plummer, lewoskrzydłowy, podniósł głowę. – Niedawno się o tym

dowiedzieliśmy. Jego dziewczyny rozmawiały czasem z żonami chłopaków i wyszło na to, że

Cal nie robi z nimi nic poza spacerkami za rączkę.

Willie Jarrell pokiwał głową.

- Może gdyby poczekał, aż wyrosną z pieluch, bardziej by go kręciły.

Junior wziął te słowa poważnie.

- Nie mów takich rzeczy, Willie. Wiesz, że Cal nigdy nie umawia się z dziewczynami,

które nie skończyły dwudziestu lat.

Być może Cal Bonner się starzał, ale o kobietach w jego życiu nie można tego

powiedzieć. Nikt sobie nie przypominał, żeby kiedykolwiek spotykał się z dziewczyną, która

miała więcej niż dwadzieścia dwa lata.

- O ile wiemy - ciągnął Willie - Bomber nie spał z żadną, odkąd zerwał z Kelly. Czyli

od lutego. To nie jest normalne.

Kelly Berkley była śliczną dwudziestojednolatką, której znudziło się oczekiwanie na

pierścionek zaręczynowy od piłkarza i rzuciła go dla gitarzysty z zespołu heavymetalowego.

Od tego czasu Cal na zmianę wygrywał mecze, podrywał co tydzień nową dziewczynę i

dawał w kość kolegom z drużyny.

Jodie Pulanski był najwierniejszą fanką Gwiazd. Nie skończyła jeszcze dwudziestu

trzech lat, ale nikomu nawet na myśl nie przyszło, że mogłaby wystąpić w roli prezentu dla

Cala Bonnera. Było publiczną tajemnicą, że odtrącił ją co najmniej tuzin razy. Bomber był

więc jej Wrogiem Numer Jeden. Tego nie zmieniał nawet fakt, że w szafie ukrywała kolekcję

złoto-granatowych koszulek Gwiazd - pamiątek po sportowcach, z którymi spała -i wiecznie

rozglądała się za nową zdobyczą.

- Potrzebna nam kobieta, która w niczym nie będzie podobna do Kelly -wyjaśnił

Chris.

- Czyli babka z klasą - dodał Willie. - I koniecznie starsza. Może dobrze mu zrobi

taka, powiedzmy, dwudziestopięciolatka.

- Dama z towarzystwa. - Junior napił się piwa.

Jodie co prawda nie słynęła z wybitnej inteligencji, ale nawet ona dostrzegła, w czym

problem.

- Jakoś nie widzę tłumów dam z towarzystwa, walących drzwiami i oknami, żeby

wystąpić w roli prezentu urodzinowego. Nawet dla Cala Bonnera.

- No właśnie. Chyba weźmiemy prostytutkę.

- Ale taką z klasą - zastrzegł pospiesznie Willie. Wszyscy wiedzieli, że Cal nie

korzysta z usług prostytutek.

- Junior smętnie zapatrzył się w dno szklanki.

- Problem w tym, że do tej pory nie znaleźliśmy odpowiedniej.

Jodie znała kilka prostytutek, ale o żadnej nie dałoby się powiedzieć, że ma klasę.

Zresztą o jej przyjaciółkach też nie. Były to bez wyjątku rozbawione miłośniczki sportowców,

których największym marzeniem było zaliczenie kolejnego napastnika czy obrońcy.

- Czemu mi to wszystko mówicie?

- Chcemy, żebyś nam znalazła odpowiednią kobietę - wyjaśnił Junior. -Jego urodziny

już za dziesięć dni, musimy znaleźć jakąś babkę.

- Co będę z tego miała?

Koszulki całej trójki już leżały w jej szafie, musieli więc wymyślić coś innego. Chris

zaczął ostrożnie:

- Czy jest ktoś, na kim ci szczególnie zależy, a kogo jeszcze nie ma w twojej kolekcji?

- Z wyjątkiem osiemnastki -- zastrzegł Willie. To był numer Cala Bon-nera.

Jodie namyśliła się szybko. Co prawda, wolałaby sama iść z Bomberem do łóżka,

zamiast szukać mu kobiety. Z drugiej strony... miała wielką ochotę na koszulkę innego

zawodnika.

-- Owszem, jest. Jeśli załatwię wam prezent dla Bombera, dwunastka jest moja.

Jęknęli jednocześnie.

- Cholera, Jodie. Kevin Tucker i bez tego ma tłumy kobiet.

- To już wasz problem.

Tucker był rezerwowym napastnikiem Gwiazd. Młody, agresywny i bardzo zdolny,

pojawił się w drużynie, by przejąć rolę Cala, gdy wiek i kontuzje zmuszą go do odejścia.

Choć przy ludziach odnosili się do siebie uprzejmie, obaj mieli naturę wojowników i

nienawidzili się gorąco. Między innymi dlatego Kevin Tucker był dla Jodie tak pociągający.

Mężczyźni ponarzekali jeszcze trochę, ale koniec końców zgodzili się dopilnować, by

koszulka Kevina zawisła w jej szafie, jeśli znajdzie odpowiednią kobietę na urodziny Cala.

Do baru weszli nowi klienci i Jodie, która pracowała tu jako hostessa, pospieszyła ich

powitać. W drodze do drzwi dokonywała w myślach błyskawicznego przeglądu swoich

koleżanek. Żadna się nie nadawała. Znała wiele kobiet, ale o żadnej nie dałoby się

powiedzieć, że ma klasę.

Dwa dni później Jodie nadal zmagała się z tym problemem. Powlokła się do kuchni.

Była u swoich rodziców w Glen Ellyn, w stanie Illinois. Wprowadziła się do nich chwilowo,

dopóki nie spłaci zadłużenia na swojej karcie kredytowej. Była sobota, dochodziło południe,

rodzice wyjechali na weekend. Zaczynała pracę dopiero o piątej; i dobrze, przynajmniej zdąży

podleczyć potężnego kaca, pamiątkę po wczorajszej imprezie.

Otworzyła kredens i znalazła tylko puszkę kawy bezkofeinowej. Cholera! Za oknem

padał śnieg z deszczem, głowa bolała ją tak bardzo, że nie odważyłaby się usiąść za

kierownicą, a jeśli nie podreperuje się sporą dawką kofeiny, nie będzie w stanie ani pracować,

ani z należytą uwagą śledzić meczu.

Nic się nie układa. Gwiazdy grają tego popołudnia w Buffalo, więc nie wpadną na

drinka po meczu. Zresztą, kiedy w końcu ich zobaczy, jak ma im powiedzieć, że zawiodła i

nie znalazła prezentu dla Bombera? Jednym z powodów, dla których w ogóle z nią

rozmawiali, było to, że zawsze umiała znaleźć im kobiety.

Wyjrzała przez okno i zobaczyła, że w kuchni sąsiadki z naprzeciwka, tej okularnicy,

pali się światło. Jane Darlington była doktorem fizyki. Mama Jodie w kółko się zachwycała,

jaka z niej miła kobieta; zawsze pomagała Pulanskim z papierkową robotą. W takim razie

może poratuje Jodie odrobiną kawy.

Szybko nałożyła makijaż. Nie zawracała sobie głowy bielizną, wciągnęła obcisłe

czarne dżinsy, koszulkę Williego Jarrella i długie buty. W drodze do drzwi chwyciła jedną z

ceramicznych puszek matki.

Mimo fatalnej pogody nie wzięła kurtki. Zanim doktor Jane otworzyła drzwi,

przemokła do suchej nitki.

- Dzień dobry.

Sąsiadka stała po drugiej stronie obitych siatką zewnętrznych drzwi i gapiła się na

Jodie przez wielkie okulary w szylkretowych oprawkach.

- Jestem Jodie, córka Pulanskich.

Doktor Jane nie zrobiła najmniejszego ruchu, by zaprosić ją do środka.

- Strasznie zimno na dworze. Mogę wejść? Okularnica w końcu otworzyła drzwi.

- Przepraszam, nie poznałam pani.

Jodie weszła i zaraz zrozumiała, dlaczego gospodyni nie kwapiła się z wpuszczaniem

gości. Oczy za wielkimi szkłami były wilgotne, a nos czerwony. Pani doktor płakała

rzewnymi łzami, chyba że Jodie miała większego kaca niż sądziła.

Okularnica była wysoka, jakieś metr siedemdziesiąt pięć, i Jodie podniosła głowę,

wyciągając różową puszkę.

- Czy mogłabym pożyczyć odrobinę kawy? W domu jest tylko bezkofeinowa, a muszę

się obudzić.

Doktor Jane wzięła puszkę z wyraźnym ociąganiem. Nie wyglądała na skąpą, więc

pewnie nie miała ochoty na towarzystwo.

-Tak, tak... już... - Obróciła się na pięcie i poszła do kuchni, najwyraźniej oczekując,

że Jodie poczeka przy drzwiach. Jodie miała jednak pół godziny do początku meczu i była na

tyle ciekawa, że poszła za nią.

Susan E. Phillips - Kandydat na ojca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: