Krystyna Boglar
Kieszeń pełna elfów
Polski Związek Niewidomych
Zakład Wydawnictw i Nagrań
Warszawa 1990
Książka nagrodzona w konkursie
jubileuszowym z okazji 65_lecia
Instytutu Wydawniczego "Nasza
Księgarnia"
Tłoczono w nakładzie 10 egz.
pismem punktowym dla niewidomych
w Drukarni PZN,
Warszawa, ul. Konwiktorska 9
Pap. kart. 140 g kl. III_Bą1
Przedruk z wydawnictwa
"Nasza Księgarnia",
Warszawa 1989
Pisał R. Duń
Korekty dokonały:
K. Markiewicz
i K. Kruk
Krystyna Boglar debiutowała w
roku 1966 opowiadaniami w
"Świerszczyku" i "Płomyczku",
pierwszą książkę wydała w roku
1969. Pisze dla czytelników
najmłodszych, dla dzieci
starszych i dla młodzieży. Na
jej dorobek pisarski,
urozmaicony zarówno pod względem
tematyki, jak i gatunków
literackich, składa się ponad
dwadzieścia pozycji książkowych,
m.in. "Klementyna lubi kolor
czerwony", "Gdzie jest zegar
mistrza Kukułki?", "Mgła nad
Doliną Wiatrów", "Nie głaskać
kota pod włos", "Każdy pies ma
dwa końce", "Żeby konfitury nie
latały za muchą", "Kolor trawy o
świcie", "Longplay z Kowalskim",
"Stonoga", "Brent",
kilkadziesiąt słuchowisk
radiowych, scenariusze do filmów
fabularnych, scenariusz do
serialu telewizyjnego "Rodzina
Leśniewskich", wieloodcinkowy
komiks dla przedszkolaków "Gucio
i Cezar", z którego nakręcono
serię filmów animowanych i który
przerobiony został na sztukę, z
dużym powodzeniem graną w
teatrze "Lalka".
Autorka za twórczość dla
dzieci i młodzieży otrzymała
nagrodę Prezesa Rady Ministrów.
Wiele jej książek przełożonych
zostało na język czeski,
słowacki, węgierski, estoński,
francuski.
Utwory Krystyny Boglar
odznaczają się żywą akcją,
wyraziście zarysowanymi
sylwetkami bohaterów, bogactwem
realiów współczesnej
codzienności. Umiejętność
obserwacji świata dzieci,
autentyczne zainteresowanie ich
problemami i odczuciami,
oryginalne, nieco przekorne
poczucie humoru - wszystko to
sprawia, że Krystyna Boglar
stała się autorką niezwykle
popularną.
- Wiesz - powiedziała Kama,
gdy koła wózka zazgrzytały o
żwir - minęłyśmy szczęśliwie
Pierwszy Zakręt!
Busia siedziała nieruchomo jak
mały posążek z chińskiej
porcelany. Wodniste niebieskie
oczka nie wyrażały niczego.
Tylko z uchylonych na szpareczkę
warg wyrwało się śpiewne
gęganie:
- Gę... gooo, ua.
Kama przystanęła. Obejrzała
się przez ramię.
- Czy to ma znaczyć, że chcesz
rogala? Musisz zrozumieć, Busiu,
że znalazłyśmy się w wielkim
niebezpieczeństwie. Później, na
Wielkiej Łące, dostaniesz
wszystko, czego będziesz
chciała. Ale teraz nie. Zrozum i
nie gniewaj się.
Za węgłem rozległy się głośne
kroki. Potem szuranie łańcucha i
stąpanie ciężkiego cielska.
Miało się wrażenie, że powoli
przesuwa się wielka góra albo
wieża zamczyska.
Dziewczynka uśmiechnęła się:
zwierzę było przychylne, jego
opiekun - niekoniecznie.
Kama zastygła w bezruchu, z
palcem na ustach. Jej wzrok
wbity w Busię hipnotyzował.
Oznaczał jedno: "Bardzo cię
proszę, nie gęgaj. Nie wydawaj
żadnego dźwięku. Milcz".
- Bum... olaa! - zamlaskała
Busia niezadowolona z postoju.
Łagodny turkot kół wózeczka
sprawiał jej przyjemność.
Nieruchome trwanie - wyraźną
przykrość, którą usiłowała
zamanifestować na swój sposób.
Niewidzialna góra dzwoniąc
łańcuchem przesunęła się gdzieś
dalej. Umilkły również kroki.
Kama odetchnęła z ulgą. Teraz
należało wziąć z rozpędu Drugi
Zakręt. Pochyliła się nad
drewnianymi szczebelkami,
poprawiając jasiek w różowe
kropki, który wysunął się spod
pleców Busi. Dziecko włożyło
palec do ust i ssało go
cmokając.
- Wiesz, że to brzydko? - Kama
uniosła małą i oparła wygodniej.
- Oblizywanie palców jest... -
zająknęła się nie mogąc znaleźć
właściwego słowa - no... jest
nie w porządku - dokończyła.
Ryk, jaki się rozległ od
zachodniej strony, przyprawiłby
każdego o dreszcz. Kama zaśmiała
się tylko cichutko i pociągnęła
za drewniany dyszel. Małe kółka
zazgrzytały po żwirze. Dziwny
krajobraz przesuwał się jak
klatki fotoplastikonu: metalowe
pręty ogrodzenia, płaty wydętego
jak balon brezentu. Drugi Zakręt
został pokonany.
- Uff! - sapnęła Kama
zatrzymując się nie opodal
ogromnego zbiornika z wodą. -
Dobra nasza! Jeszcze tylko
Dzielnica Wielkich Kaloszy!
Zwierzę, które szło,
zostawiało dziwne ślady stóp
jakby obutych w wydłużone,
łódkowate kapcie. Inne
wgłębienia, odciśnięte w mokrej
ziemi, to już były ślady
prawdziwych kaloszy numer
czterdziesty piąty. Dalej, za
płachtami szaroburej zieleni, za
placykiem pełnym kolorowych
plakatów, za ogrodzeniem z
zielonych żerdzi i drewnianą
budą, była prawdziwa Wolność.
- Tam jest zupełnie inaczej! -
mówiła Kama szeptem. - Jest
słońce, trawa... no... nie taka
znów miękka, jak myślisz. Jej
listki są może szorstkie, ale
pachną... mówię ci, pachną! I
pełno w niej nieznanych kwiatów!
Malutkich i dużych. Białych i
żółtych. A czasem nawet trafi
się niebieski! Jest tam mokro i
sucho... to znaczy... są miejsca
wilgotne, ale my...
- Stuk, stuk! Stuk, stuk! - To
odgłos młotka, do którego
dołączył się za chwilę
przeciągły ośli ryk: - I...
haaaa, i... haaa!
Kama przykuca obok wózka. W
razie niebezpieczeństwa
czyhającego na każdym kroku
chwyci małą na ręce i ucieknie z
dawna precyzyjnie obmyśloną
Drogą Ewakuacyjną. Tak ją
nazywała w myślach od czasu, gdy
powzięła postanowienie.
Dzisiejsza wędrówka to trudny
egzamin. A czym jest dobrze
zdany egzamin, wiedziała od
dziecka. Można śmiało
powiedzieć, że od urodzenia,
czyli od dziewięciu długich lat.
Osioł znów zaniósł się
nieprzyjemnym chichotem, który
brzmiał jak śmiech przez łzy. I
to śmiech skrzywdzonej istoty.
- Bodajbyś pękł! - zezłościła
się Kama i nie bacząc na
czyhające zewsząd
niebezpieczeństwo szarpnęła
dyszel.
Grześ ostrożnie przeskakiwał
kałuże. Po ostatnim deszczu było
grząsko i pachniało piołunem.
Nie miał nic do roboty. W każdym
razie nikt nie czekał na pomoc z
jego strony. Małe,
czerwono_białe miasteczko
pozostało w tyle poza kępami
wierzb i topoli. Tylko
strzelista wieża kościelna
wystawała nad horyzont bodąc
obłoki błyskiem odbitego
światła. Ciekawiło go to, co
zjawiło się pod miastem dwa dni
temu. Wszystkie małe i duże
dzieci popędziły obejrzeć cuda,
o których informował plakat na
rynku. Ale na razie nic się
szczególnego nie działo, jeśli
nie liczyć olbrzymiego namiotu,
wozów i uwijających się ludzi.
Grześ nie pobiegł razem z
innymi. Nie lubił tłoku i
wrzasku towarzyszącego podobnym
zbiegowiskom. Szedł, a raczej
skakał z kępy na kępę, obchodząc
szczelnie od strony łąki
ogrodzony teren.
Gdzieś pośrodku rumiankowego
poletka przystanął. Ktoś
poruszał się pomiędzy miotełkami
rzadkiego owsa. Błękitna
sukienka migała to tu, to tam.
Podszedł bliżej, przystanął
niewidoczny, bacznie obserwując
dziwne zjawisko.
- Pani elfów złotowłosa@ miała
swój królewski dwór.@ O poranku,
ranną rosą@ odwiedzała gęsty
bór...@
Śpiew świergotliwy jak rój
pasikoników rozlegał się wśród
szorstkich traw. Grześ czekał.
Ale cienki głosik nie podjął
piosenki. Chłopiec rozchylił pęk
wyrośniętego owsa na skraju
miedzy. Jego oczom ukazał się
niezwykły widok: obok
drewnianego wózka na niskich
kołach przykucnęła dziewczynka
najwyżej dziewięcioletnia plotąc
z traw i rumianku wianuszek.
Jasne, proste włosy opadały jej
na czoło i policzki. W wózku,
oparte o poduszkę, siedziało
dziecko gaworząc coś po swojemu.
Grześ ociągając się wyszedł z
ukrycia.
- Pa! - powiedziała
dziewczynka wkładając wianek na
...
izat1984