Swatka - Becnel Rexanne.pdf - ebooki(1) - jolazred

REXANNE BECNEL

SWATKA

Londyn, 1 sierpnia 1818 roku

Wokół roztaczała się aura miłości. Subtelna muzyka, delikatna woń perfum, szelest

jedwabiu… Tańczące pary tonęły w blasku dwustu woskowych świec, płonących w srebrnych

kandelabrach. W takiej scenerii rodziła się miłość, a przynajmniej to, co w kręgu londyńskiej

socjety uważano za miłość.

W uszach Olivii Byrde rozbrzmiewało tylko jedno zdanie: nic z tego nie wyjdzie.

Tańczyła walca wiedeńskiego z Williamem DeLeary, pilnie zważając, by cały czas się

uśmiechać. Wirowała, kołysała się i zataczała kręgi, poirytowana zachowaniem pana

DeLeary, wpatrzonego w nią jak w obraz. Z przeciwległego krańca sali obserwowała ją

uśmiechnięta matka.

Mimo to uparta fraza wciąż powracała w rytm znanej melodii: nic z tego nie wyjdzie.

Nie wyjdzie. Nie wyjdzie… Dawanie jakiejkolwiek nadziei panu DeLeary byłoby wielką

pomyłką, bo jeśli nie zagłaskałby jej na śmierć, to bez wątpienia umarłaby przy nim z nudów.

Zaledwie więc tura się skończyła, podziękowała mu i pospiesznie schroniła się pod skrzydła

Clarissy, przyjaciółki, którą najszybciej udało się wypatrzyć w tłumie.

- Doprawdy, powinni zamknąć drzwi na klucz, żeby już nikt więcej nie wchodził. Jest

wystarczający tłok - westchnęła Clarissa, wachlując się od niechcenia.

- Możemy sobie tylko pomarzyć - odparła Olivia, błądząc wzrokiem po wspaniałej sali

balowej Burlingtonów, wypełnionej po brzegi prawie siedmioma setkami wykwintnie

odzianych gości. Każdy z nich przyszedł tu głównie po to, by się pokazać i popatrzeć na

innych, którzy przyszli w tym samym celu. Tak było na każdym balu, przyjęciu, raucie…

Młode damy wdzięczyły się w nadziei przywabienia określonego młodzieńca. Młodzi

dżentelmeni prężyli pierś, usiłując wywrzeć dobre wrażenie zarówno na córkach, jak i ich

matkach. Mamusie zaś fruwały wokół, zdecydowane pokierować wszystkim tak, by

zrealizować wcześniej poczynione plany.

Olivia pokręciła z niedowierzaniem głową. Już trzeci rok uczestniczy w tym

bezsensownym wydarzeniu. Trzeci sezon obraca się wśród tych ludzi. Gdyby nie jej

przedsięwzięcia matrymonialne, dawno by postradała zmysły.

Rzuciła okiem na swój balowy karnecik. Trzy tańce nadal miała wolne. Dwóch panów

już odesłała z kwitkiem… Matka na pewno nie byłaby zadowolona. Na szczęście matka,

pełna życia, elegancka lady Dunmore, była w tej chwili zajęta którymś ze swoich wielbicieli.

- Słyszałaś? - zwróciła się Olivia do Clarissy. - Podobno Książątko 1 ma się pokazać na

balu, zanim podadzą śniadanie. Lady Burlington nie kryje swojego zachwytu. Szkoda, że

biednej Anne ten wieczór nie sprawia takiej radości, jak jej matce...

- A to czemu? - spytała Clarissa, machając ręką którejś z przyjaciółek. - Przecież Anne

nie opuściła ani jednego tańca. Jej złocista jedwabna suknia od Madame Henry jest

olśniewająca, tak samo jak rodzinne szafiry, które dziś założyła. Jest niekwestionowaną

królową balu. Na cóż się może uskarżać?

- Chodzi o lorda Dexlera - odparła cicho Olivia, tak by nikt nie mógł podsłuchać. -

Interesuje się nim zarówno ona, jak i jej matka. Lady Burlington bardzo by się przyszły

książę podobał jako zięć. A co do Anny… no cóż, myślę, że także obdarzyła go uczuciem.

- Ale zdaje się, że i on coś do niej poczuł. Czyżby pojawiła się inna kobieta? Och,

mów, Olivio. Ty zawsze pierwsza wiesz o takich rzeczach.

- To są tylko moje przypuszczenia i domysły. Rzecz w tym, że jego ojciec to straszny

skąpiec. Jak myślisz, co sobie pomyśli o kobiecie, która urządza takie wystawne przyjęcia, i

to bez żadnego szczególnego powodu?

Na twarzy Clarissy pojawiło się zatroskanie.

- Och, mój Boże… Powinnaś ją ostrzec.

- Zrobiłam to. Ale Anne jest pod wpływem matki, a lady Burlington, jak wiesz, nie

słucha niczyich rad.

Clarissa roześmiała się.

- Cóż począć… Możesz udzielić komuś rady, ale nie zmusisz go, żeby się do niej

zastosował.

Tym razem roześmiała się także Olivia.

- Obawiam się, że uderzyły mi do głowy sukcesy w kojarzeniu par. Ty i Robert

jesteście bez wątpienia największym z nich. Anne szalenie podoba się lord Dexler. Ale jeśli

jest równie ekstrawagancka, jak jej matka, to obawiam się, że nie będą do siebie pasować.

- Zawsze powtarzasz, że lepiej dowiedzieć się o tym zawczasu - wtrąciła Clarissa. -

Robisz notatki na temat wszystkich mężczyzn do wzięcia w towarzystwie i udzielasz mądrych

rad przyjaciółkom. Ale powiedz mi, kiedy ty znajdziesz męża dla siebie, Olivio? Tylu

dżentelmenów zabiega o twoje względy, a ty nie jesteś zainteresowana żadnym z nich. Kto

jest zatem odpowiednią partią dla ciebie?

Książątko (Prinny) - tym lekceważąco poufałym przydomkiem określano niezbyt lubianego

księcia regenta, sprawującego rządy w imieniu króla Jerzego III, uważanego za szalonego (rzadka

choroba zwana porfirią) (przyp.tłum.).

Olivia uśmiechnęła się do przyjaciółki. Dotknęła palcami sznurka pereł na szyi.

Prawdę mówiąc, nie miała nic przeciwko małżeństwu… Ale choć upłynęły trzy sezony, wciąż

szukała tego jedynego.

Kolejne przyjaciółki stawały na ślubnym kobiercu. Rosa i Merrill, Dorothy i Alfred, a

teraz Clarissa i Robert. Szczyciła się, że to ona pomogła im znaleźć małżeńskie szczęście. Ale

dzięki tym sukcesom czuła się coraz bardziej jak zwiędła w staropanieństwie ciotka. Choć

niedawno obchodziła dwudzieste pierwsze urodziny, czasami miała wrażenie, że nigdy nie

zazna miłości.

I tym razem na nic zdała się olśniewająca toaleta, przy której upierała się matka. Jaki

był pożytek z bogato zdobionej sukni, skoro nie było tu nikogo, na kim chciałaby zrobić

wrażenie?

Kłopot polegał na tym, że na kolejnych przyjęciach widywała wciąż tych samych

mężczyzn. Wiedziała, który z nich dobrze tańczy, chętnie zasiada przy karcianym stoliku, a

który ma duszę awanturnika. Wiedziała tak wiele, bo miała otwarte oczy i uszy, i zapisywała

wszystko w notesie, który jedna z przyjaciółek nazwała „małym swacikiem - kajecikiem”.

Obserwowała wszystkich młodych dżentelmenów w towarzystwie - i młode damy - a po

upływie trzech sezonów miała już dobrze opanowaną sztukę kojarzenia par.

Ale wciąż nie spotkała odpowiedniego dla siebie mężczyzny.

- No więc - ponagliła Clarissa. - Czy jest ktoś szczególny w tym roku?

- Nie. O, spójrz - dodała, wskazując wachlarzem tłum. - Czy Judith i pan Morrison nie

są piękną parą? On jest prawie tak samo nieśmiały jak ona, ale wygląda na to, że konwersacja

idzie im całkiem dobrze...

Uśmiechnęła się z zadowoleniem na widok młodej pary. Był to najświeższy romans,

jaki rozkwitł dzięki jej dyskretnej pomocy. Wszyscy sądzili, że dwie nieśmiałe myszki, Judith

i pan Morrison, nie będą miały się ku sobie. Olivia wiedziała jednak, że to, czego potrzebuje

każde z nich, to spotkanie w zacisznym miejscu, gdzie nie będą ich ścigać niczyje natrętne

głosy ani opinie.

Westchnęła, uspokojona, że każdy znajdzie swoją połowę. Nawet ona. Trzeba tylko

cierpliwie czekać.

- Panno Byrde? - wyrwał ją z zamyślenia męski głos. Odwróciła się i przywołała

uśmiech na twarz.

- Lord Hendricks.

Mężczyzna pochylił się nad jej ręką, rozpromieniony.

- To chyba taniec, który mi pani obiecała.

- Istotnie - odparła Olivia, starannie kryjąc rezygnację. Wicehrabia Hendricks był

obecnie faworytem jej matki do roli zięcia. Olivia otrzymała od niej surowe przestrogi, by nie

ośmieliła się go zniechęcać.

- Miłej zabawy - powiedziała Clarissa, posyłając Olivii znaczące spojrzenie. Olivia

ujęła ramię lorda Hendricksa i ruszyła z nim na parkiet. Kadryl był jej ulubionym tańcem, a

lord doskonale tańczył. Nie mylił kroku, tak jak to zdarzało się niektórym dżentelmenom. W

dodatku był utytułowany, miał duży dochód, no i był bystry. Ukończył Cambridge z pierwszą

lokatą.

Musiała przyznać, że stanowili doskonałą parę. Przy tym lord Hendricks nie krył

swego uwielbienia dla Olivii. Jednakże ku własnej konsternacji czuła, że oprócz przyjaźni nic

więcej nie może mu zaoferować.

Nie wiedziała, co robić. Nie była przecież głupiutkim dziewczątkiem, które czeka na

wielką miłość. Wszystkie te namiętności, sercowe rozterki i szalone uczucia zdarzały się w

powieściach, a nie w realnym życiu. Starała się w to uwierzyć i wmówić sobie, że powinna

być szczęśliwa z lordem Hendricksem. Nic z tego… Oczekiwała od męża o wiele więcej, niż

on byłby w stanie jej zapewnić. Tylko co to miało być? Nie potrafiła odpowiedzieć na to

pytanie.

Kwartet smyczkowy zagrał głośniej. Kiedy wykonywali kolejną figurę tańca, Olivia

zobaczyła kątem oka, jak matka kiwa aprobująco głową w jej kierunku.

Wyprostowała się. Niedługo będzie musiała coś z tym zrobić… Odrzuciła trzy

propozycje małżeństwa w czasie pierwszego sezonu, pięć w czasie drugiego, a w tym roku

już dwie. Nie uśmiechało jej się bynajmniej dawanie kosza kolejnemu mężczyźnie. Ostatnim

razem matka dąsała się na nią przez całe tygodnie.

Może należałoby zmienić otoczenie, pomyślała, kiedy zataczali koło. Lord Hendricks

uśmiechnął się do niej promiennie. Odwzajemniła uśmiech, ale myślami była gdzie indziej.

Tak jest, zmiana otoczenia - o ile uda się przekonać matkę.

Nazajutrz rano Olivia, pochylona nad dziennikiem, przeczytała jeszcze raz ostatni

wpis.

Lord S. Tańczy dobrze. Pije i gra w karty z umiarem. Nie jest skąpy. Niestety,

nadzwyczaj oddany matce, wyjątkowo zaborczej.

W zamyśleniu postukała piórem w podbródek. Poza tym lord Simington był nudny jak

kołek w płocie, a i wyglądał niewiele lepiej od niego. Z tego co zaobserwowała, nie miał

własnych poglądów, z wyjątkiem tych, które dotyczyły jego arystokratycznych rodziców. Ale

nie był pijakiem ani kobieciarzem, a to miało duże znaczenie. Byłby idealnym kandydatem

Swatka - Becnel Rexanne.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: