Titmus.doc

Przedmiot: Polityka Społeczna

Historia Polityki Społecznej liczy około 200 lat, zaczynała się rozwijać w krajach: Niemcy, Wielka Brytania. Jej powstanie jako dziedziny działań publicznych można wiązać z rozwojem przemysłu i powstaniem ustroju kapitalistycznego. Dotyczy to powstanie pierwszych kwestii społecznych szczególnie kwestii robotniczych.

Politykę społeczną wiąże się z zaostrzeniem kwestii społecznych.

Kwestia społeczna stała się wówczas istotnym elementem działań politycznych np. akcjach wyborczych.

Nierówności społeczne powoduje marginalizacja ludzi, powstają zjawiska bezdomności na większą skalę i pogłębienie się zjawiska ubóstwa. Pierwsze formalne działanie Polityki Społecznej zaczęto wprowadzać w II połowie XIX wieku. Dotyczyło to głównie ubezpieczenia ludzika wypadek różnego rodzaju ryzyk socjalnych: choroba, inwalidztwo, bezrobocie.

Za twórcę Polityki Społecznej uznaje się niemieckiego polityka Bismarck’a którego rząd wprowadził ubezpieczenia chorobowe, wypadkowe oraz renty i emerytury. Te działania zapoczątkowały w Europie systemową ochronę ludzi.

Zastosowanie rozwiązań socjalnych dotyczyło początkowo głównie osób charakteryzujących się słabszą pozycją ekonomiczną i społeczną. Ustawodawstwo Bismarcka rozciągnęło się na teren zaboru pruskiego i stąd też na terenach tego zaboru w 1911 roku działało już 631 kas chorych do których należało 291,3 tyś członków.

Praktyka i nauka niemieckiej Polityki Społecznej miała znaczny wpływ na kształtowanie się polskiej myśli naukowej w zakresie Polityki Społecznej. Zalążki państwa opiekuńczego w Polsce możemy odnaleźć już w Konstytucji 3 Maja 1791 roku, np. prawo równości społecznej (równość w obrębie danego stanu). O polskiej Polityki Społecznej możemy mówić dopiero po 1918 roku.

W latach 1918-1926 zostaje w Polsce wprowadzone nowe ustawodawstwo socjalne. Prawa socjalne są wpisane do Konstytucji i ratyfikowane zostają również niektóre konwencje międzynarodowe organizacji pracy.

Od 1926 roku do początkom II wojny światowej charakteryzuje się minimalną realizacją opiekuńczych funkcji państwa co jest głównie efektem kryzysu gospodarczego i nawarstwianiu się wielu problemów społecznych. Po 1926 roku – bezrobocie, ubóstwo, bezdomność urastają do ogromnej skali.

Marginalizacja ludzi – wypadanie ludzi poza struktury społeczne.

Lata 1945-1989 wiążą się z realizacją państwowego modelu patentalizmu, którego istotą było rozdawnictwo i przedmiotowe kształtowanie człowieka. Państwo wiedziało lepiej co jest potrzebne każdemu obywatelowi w Polsce.

Od 1989 roku zaczyna być w Polsce realizowany inny model Polityki Społecznej określany przez J. Auleytenera jako rynkowy model opiekuńczości dostosowawczej, na który składa się wpisanie w nową Konstytucję prawa socjalnego oraz kilkanaście ustaw społecznych i ratyfikowana częściowo w 1997 roku Europejska Karta Społeczna Rady Europy – powstałą już w 1961 roku.

Definicje Polityki Społecznej (leksykon pojęć socjalnych).

Polityka Społeczna – stanowi działalność państwa i jego organów oraz podmiotów samorządowych i organizacji samorządowych także organizacji pozarządowych zmierzających do kształtowania ogólnych wartości pracy i życia ludności porządanych struktur społecznych oraz stosunków społeczno-kulturowych w których przy aktywności obywateli będzie najbardziej efektywne i sprawiedliwe zaspokojenie ich potrzeb w ramach zrównoważonego rozwoju społeczno-gospodarczego.

A. Kuzynowski przyjmuje, że zrównoważony rozwój społeczno – gospodarczy to taki stan gospodarki i podziału jej wytworów w której gospodarka zachowuje zdolność do konkurencji na rynkach międzynarodowych a poziom i sposób zaspokajania potrzeb społeczeństwa nie powoduje ostrych kwestii społecznych. Tak rozumiany rozwój nie wyklucza dopuszczalnych zróżnicowań społecznych i przestrzennych.

Definicja encyklopedyczna - Polityka Społeczna jest to celowa działalność państwa i innych instytucji publicznych w dziedzinie kształtowania optymalnych warunków życia i pracy ludności oraz stosunków międzyludzkich to także nauka o celowym oddziaływaniu na układ stosunków społecznych, przekształcaniu warunków życia ludności.

W zakres polityki społecznej wchodzą:

·         Polityka ludnościowa i rodzinna;

·         Polityka zatrudnienia i bezrobocia;

·         Polityka kształcenia;

·         Polityka struktury dochodów i wydatków ludności;

·         Polityka wyżywienia, mieszkaniowa, kulturalna, ochrony pracy, ochrony zdrowia, zabezpieczenia społecznego

Definicja według B. Firlt – Fesnal, B. Sztur-Jaworska - Polityka Społeczna – to celowa działalność państwa i innych organizacji mająca na celu między innymi zapewnienie bezpieczeństwa socjalnego, zaspokojenie potrzeb wyższego rzędu i zapewnienie ładu społecznego.

Prof. Wojciech Szubert jest zdania, ze Polityka Społeczna to dziedzina powołana dla zaspokojenia potrzeb ludzkich w tym szerokim zakresie, w którym decyduje o prosperowaniu jednostek a przez to prawidłowym rozwoju całego społeczeństwa.

Jan Danecki twierdzi, że Polityka Społeczna polega na celowym organizowaniu postępu społecznego.

Zdaniem Juliana Auleyter - Polityka Społeczna posiada dwa podstawowe znaczenia. Z jednej strony jest to działalność państwa, organizacji samorządowych i pozarządowych, które podejmują działanie na rzecz poprawy położenia materialnego, asekuracji przed zagrożeniami życiowymi i wyrównaniem szans życiowych grup społecznie i ekonomicznie najsłabszych. Działalność ta oznacza prowadzenie bieżących działań osłonowych, ale też zapobieganie powstaniu zagrożeń społecznych: jest to bieżące reagowanie na problemy. Z drugiej strony Polityka Społeczna jest określana jako dyscyplina naukowa nazywa się ja nauką o polityce społecznej dla wyraźnego podkreślenia dystansu wobec polityki i działań socjopolitycznych.

Zadania, nurty i cele w Polityki Społecznej

Polityka Społeczna diagnozuje bieżącą sytuację socjalną z drugiej strony wskazuje pewne perspektywy i warianty rozwiązań.

Według J. Auteytnera celami Polityki Społecznej są:

·         Wyrównanie warunków życia przez zaspokojenie potrzeb ludności w różnym wieku.

·         Tworzenie równego dostępu w korzystaniu z obywatelskich praw.

·         Usuwanie nierówności społecznych

·         Kształtowanie stosunków społecznych

·         Asekurowanie przed zagrożeniami (ryzykami socjalnymi)

Według K.A. Wojtaszyk celami Polityki Społecznej są:

·         Zapobieganie występowaniu dotkliwych problemów społecznych a także ich skali gdy się pojawią

·         Zaspokojenie podstawowych potrzeb ludzkich

·         Zapewnienie bezpieczeństwa socjalnego

·         Realizowanie zasad sprawiedliwości społecznej

·         Organizowanie postępu społecznego.

Cele mogą być realizowane poprzez w/w autora: wykorzystywanie instrumentów posiadanych przez organy władcze np.:

·         Ustawodawstwo społeczne

·         Służby społeczne i wszelkie usługi społeczne

·         Infrastruktura społeczna i system podatkowy

W Polityce Społecznej wyróżniamy kilka dominujących nurtów, które rozwinęły się w Polsce wskazując na różne podejścia Polityki Społecznej i do kwestii społecznej:

I. Nurt  socjalistyczno - strukturowy główny przed. Kont. Krzeczkowski – socjolog. W tym nurcie zwracano uwagę na to, że przedmiotem Polityki Społecznej powinna być struktura społeczna czyli budowa społeczeństwa jego uwarstwienie. Przedstawiceli tego nurtu interesowała Polityka Społeczna z punktu widzenia możliwości zmian struktury społecznej w kierunku usuwania sprzeczności powstających najczęściej w efekcie nierównomiernego rozwoju.

II. Nurt ekonomiczno – społeczny wiąże się on z St. Rychlińskim, Kazimierzem Seconskim – jest to nurt który opiera się o analizę powiązań polityki gospodarczej z polityką społeczną. Szczególną uwagę zwraca się w tym nurcie na problemy tylko planowania społecznego którego celem jest wzrost gospodarczy. Daje szansę na poradzenie sobie z problemem bezrobocia, rozwiązuje problemy społeczne.

III. Nurt socjalno – bytowy związany z Zofią Daszczyńska-Godlińska, S. Czajka, przedstawicielem jest Lucyna Frąckiewicz. Jest to nurt związany z koncepcją doraźnej poprawy warunków życia i pracy. Naczelnym zadaniem Polityki Społecznej jest podnoszenie poziomu życia szerokich grup społecznych dokonywanych przez wprowadzenie reform na drodze ewolucyjnej obejmujące różne kategorie ludzi. Jest to nurt który zawraca uwagę na byt.

IV. Nurt psychologiczno-społeczny – Wojciech Szubert, który traktuje Politykę Społeczną jako działalność zmierzającą do zaspokojenia różnorodnych potrzeb całego społeczeństwa. Autor rozwinął teorię systemu potrzeb w różnych przekrojach. Zwracał on uwagę na potrzeby dzieci i młodzieży, ludzi starych, kobiet, rodziny. Okazało się, że takie systematyzujące podejście do potrzeb ma duże znaczenie praktyczne ponieważ wskazuje ono podmiotom Polityki Społecznej ich zakres działania.

Każdy z tych nurtów we współ. Polityki Społecznej daje szanse na kompleksowe spojrzenie na zadania Polityki Społecznej. Podczas analizowania problemów społecznych ważne jest zarówno spojrzenie przez pryzmat struktury społecznej, uwarunkowania gospodarcze, możliwości kierowania postępu oraz szans na zaspokojenie potrzeb.

J. Stępińska wyróżnia 4 sfery polityki społecznej, podkreśla, że ciągłe penetrowanie jest ważnym elementem polityki społecznej. Są to:

a) sfera pracy -  jest wg. autorki przedmiotem uwagi dlatego, że niesie ona człowiekowi najwięcej zagrożeń, ale też kryje w sobie największą szansę szczególnie z perspektywy potrzeb samorealizacji. Polityka społeczna w swej sferze formułuje kolejne hasła pracy bezpiecznej, praworządnej, satysfakcjonującej, wyzwolonej od alienacji twórczej i samorządnej jednocześnie. Hasłom tym towarzyszy ciągłe domaganie się prawa do przedsiębiorczości dla wszystkich.

b) sfera dobrobytu - początkowo pojmowana jako domena ekonomiczna zawiera obok materialnego poziomu życia, odpowiedniej ilości i jakości dóbr i usług, takie komponenty jak: czas wolny, zdrowie oraz nadające się do życia środowisko naturalne. Polityka społeczna formułuje tu hasła zabezpieczenia przed niedostatkiem oraz przed bezradnością życiową. Wiąże się to z ustalaniem minimum fizjologicznego i społecznego z prawem do pracy a także prawem do sprawiedliwej płacy oraz własnej zapobiegliwości.
c) sfera ładu społecznego - odnosi się przede wszystkim do instytucjonalnych ram życia społecznego, także do jakości stosunków społecznych oraz szerzej- ustroju gospodarczego i społecznego. Ład społeczny wg. Supryń gwarantuje realizacje takich haseł jak: demokracja, rozwój czy wolność.

d) sfera kultury - jest z perspektywy polityki społecznej ważna nie tylko jako zbiór naczelnych wartości, ale także jako wspólny świat symboli pojęć nabywanych w czasie edukacji bez których nie byłoby możliwe współżycie i porozumiewanie się ludzi, i w ramach tej sfery kultura stanowi podmiot wzbogacający ludzkie życie i wtedy odnosi się do tzw. konsumpcji kulturalnej np. kontakty z dziełami sztuki, ale też stanowi zbiór wzorów zachowań w różnych okolicznościach życiowych, składających się na tzw kulturę społeczną. Formułowane są tu takie hasła jak: równość startu oświatowego, upowszechnianie kultury, kształtowanie aktywnego stosunku do kultury, jednocześnie lansuje się określone wzory osobowe.
 

Podstawowe wartości w polityce społecznej.
 

Wartości określane są jako bardzo ważne elementy w procesie społecznym i indywidualnego rozwoju człowieka. Stanowią one podstawę skoordynowania działań jednostki. W wymiarze indywidualnym mogą nadawać życiu sens, zaś w wymiarze społecznym mogą wpływać na utrzymywanie porządku publicznego stanowią w społeczeństwie wzorce myślenia ustalające kryteria ważności spraw. Są podstawą kształtowania się powinnościowych norm działania, czyli myślenie co należy, a co nie.
W ramach społecznych wyróżnia się:
a) wartości podstawowe- - zalicza się do nich wolność, życie, równość, sprawiedliwość, prawda, solidarność. Uważa się, że są one niezbędne dla rozwoju człowieka i stanowią fundament porozumienia społecznego. Mogą one czynić życie godnym i cennym, maja przede wszystkim wymiar społeczny i instytucjonalny.
b) wartości ostateczne - mogą mieć charakter religijny i poza religijny. W odniesieniu do charakteru religijnego wiążą się z  celami jakie stawia sobie jednostka. Związanymi ze sferą SACRUM czyli: Bóg, misterium, siła wyższa. Natomiast w odniesieniu do charakteru poza religijnego wartości wiążą się z dążeniami należącymi do sfery PROFANUM. Maja wymiar humanistyczny, przypisuje im się głównie funkcje związane z poszukiwaniem sensu życia, inspiracjami życiowymi i celami do których człowiek dąży.
c) wartości codzienne - odnoszą się do sfery zwykłych ludzkich spraw, i wiążą się z kontaktami ludzi zarówno na poziomie interpersonalnym jak i międzygrupowym, przedmiotami wartościowania w polityce społecznej są najczęściej:
- stosunki społeczne
- stan zaspokojenia potrzeb
- instytucje społeczne
- relacje między człowiekiem a przyrodą.
Wartościami najczęściej przypisywanymi stosunkom społecznym są: wolność, sprawiedliwość, równość społeczna, natomiast wartościami związanymi ze stanem zaspokojenia potrzeb są: samorządność, podmiotowość człowieka, partnerstwo, godność oraz możliwość samorealizacji. Wartościami występującymi w ocenach instytucji społecznych są: dobro wspólne, sprawność, mobilność, efektywność. Jeśli chodzi o stosunki między człowiekiem a przyrodą określają one m.in. takie wartości jak: prawa, równowaga ekologiczna.
Najważniejsze funkcje jakie spełniają wartości w polityce społecznej to przede wszystkim:
- funkcja programowa- związana z podporządkowaniem wartości celom polityki społecznej a zatem formułują konkretne kierunki działań.
- funkcja motywacyjna- wartości motywują do podejmowania konkretnych działań
- funkcja normotwórcza- gdy wartości uzasadniają stanowione normy prawne
- funkcja prognostyczna- związana z tym, że znając wartości społeczeństwa można formułować pojawianie się nowych potrzeb, przewidywać spadek lub nasilenie potrzeb już istniejących.
                                                                                         
Jadwiga Szefar- Timoszenko w badaniach dotyczących aspiracji ustaliła 3 obszary w obrębie, których mieszczą się formułowane kategorie wartości aspiracji i celów. Wg. niej są to:
1) obszar pracy zawodowej
2) obszar życia prywatnego związany ze sferą JA, ze sferą tożsamości
3) obszar odnoszący się do życia wewnętrznego.
Na podstawie tych wartości autorka wymieniła 8 kategorii, które mogą stanowić podstawę klasyfikacji aspiracji wartości celów. Jest to:
1) praca zawodowa- treść pracy, np. praca interesująca, angażująca, dająca poczucie prestiżu, ale chodzi także o jej organizację i gratyfikację jakich może dostarczyć poznanie współpracowników i przełożonych, poczucie przydatności i poczucie zadowolenia
2) dobra materialne czyli wartości aspiracji i cele konsumpcyjne takie jak: mieszkanie- wyższy standard życia, możliwość przemieszczania się.
3) przyszłość dzieci- wartości, aspiracje i cele rodzicielskie
4) zaspokojenie potrzeb emocjonalnych- wartości, aspiracje i cele osobiste- głównie potrzeby przynależności uczuciowej i tzw. szczęście rodzinne
5) wyższy od aktualnego poziom wykształcenia- czyli wartości, aspiracje i cele intelektualne
6) formy spędzania czasu wolnego- czyli wartości, aspiracje i cele kulturalne takie jak: konsumpcja dóbr kultury, wypoczynek i jego jakość, możliwość realizacji zainteresowań i pasji
7) poczucie własnej wartości- czyli wartości, aspiracje i cele osobiste
8) właściwe stosunki międzyludzkie- interpersonalne, takie jak brak konfliktów i umiejętność porozumiewania się.
Cały obszar tych kategorii istotnych dla każdego człowieka, celów, dążeń i aspiracji może zburzyć w sposób jednoznaczny utrata pracy, choroba lub inne zagrożenia społeczne określane mianem KWESTIE SPOŁECZNE.

Zasady w polityce społecznej określane są jako ogólne dyrektywy i normy działania jakimi powinny kierować się podmioty polityki społecznej w realizacji podstawowych celów. Zasady polityki społecznej wynikają z charakterystycznych orientacji wartości oraz przyjmowanych przez realizatorów koncepcji człowieka, jego motywacji, mocnych i słabych stron, zasadami które są najczęściej artykułowane bądź realizowane w politykach społecznych współczesnych państw są m.in.:
1) zasada przezorności, oznaczająca, że bezpieczeństwo socjalne jednostki nie może być tylko efektem świadczeń ze strony społeczeństwa, ale powinno wynikać także z odpowiedzialności człowieka za własną przeszłość i przyszłość, ale też przeszłość i przyszłość rodziny. Istotna jest tu zdolność do rezygnacji z bieżących korzyści na rzecz zaspokojenia przyszłych potrzeb oraz zdolność do prowadzenia trybu życia, który minimalizuje ryzyko wystąpienia zagrożeń realizacji tej zasady służą zachowania indywidualne np. dbałość o  zdrowie czy zdolność do oszczędzania oraz zachowania zbiorowe związane z organizacją ubezpieczeń wzajemnych.
2) zasada samopomocy przejawiająca się w istnieniu i rozwoju pomocy wzajemnej ludzi zmagających się z podobnymi problemami życiowymi oraz pomocy silniejszych dla słabszych zazwyczaj w ramach małych grup nieformalnych.
3) zasada solidarności społecznej najczęściej rozumiana jako przenoszenie różnego rodzaju konsekwencji i ryzyk socjalnych z jednostek na społeczeństwo. Zasada ta odnosi się wprost ze społecznej nauki  kościoła, która utożsamiana jest z solidaryzmem społecznym oznaczającym wyższość wspólnych interesów członków społeczeństwa nad interesami poszczególnych klas czy warstw.
4) zasada pomocniczości ( subsydiarności) wywodzi się ze społecznej kultury kościoła, oznacza przyjęcie określonego porządku w jakim różne instytucje społeczne dostarczają jednostce wsparcia, gdy nie jest ona w stanie samodzielnie zaspokoić swoich potrzeb. Interpretacja tej zasady wskazuje, że w pierwszej kolejności pomoc powinna pochodzić od rodziny w następnej kolejności od społeczności lokalnej i dopiero na końcu od państwa.
5) zasada partycypacji (uczestnictwa) wyraża się ona w takiej organizacji życia społecznego, aby poszczególni ludzie  mieli możliwość pełnej realizacji swoich ról społecznych, a poszczególne grupy mogły zajmować równoprawne  miejsce w społeczeństwie. Oznacza to przede wszystkim prawo do bycia członkiem określonych grup społecznych i zbiorowości oraz do aktywnego ich działania
6) zasada samorządności odnosząca się do wolności i podmiotowości człowieka realizowana jest przez taką organizację życia społecznego, aby jednostki i grupy miały prawo do aktywnego udziału w istniejących już instytucjach społecznych i prawo do tworzenia nowych instytucji w celu skuteczniejszego zaspakajania potrzeb i realizacji interesów.
7) zasada dobra wspólnego- przejawia się to w takich działaniach  władz publicznych, które uwzględniają interesy wszystkich obywateli i polegają na poszukiwaniu kompromisów tam gdzie te interesy są sprzeczne.
8) zasada wielosektorowości polegająca na stwarzaniu warunków dla równoczesnego funkcjonowania publicznych podmiotów polityki społecznej oraz organizacji pozarządowych  i instytucji rynkowych.

ORIENTACJE I PODMIOTY POLITYKI SPOŁECZNEJ
Działania polityki społecznej i jej kształt są ściśle związane z systemami wartości dominującymi w danym społeczeństwie, które wpływają na koncepcję kształtowania stanu społeczeństwa odwołujące się do określonych ideologii i doktryn politycznych uznawanych w kręgach społeczeństwa za ważne w życiu człowieka. Doktryny wpływają na kształt stosunków społeczno- gospodarczych, ponieważ wskazują i hierarchizują, czyli porządkują wg. ważności cele zadań skupione wokół określonych orientacji.
1) orientacja kolektywistyczna - wiąże się z doktryną socjalizmu w różnych jej odmianach. Zakłada się zniesienie lub ograniczenie prywatnej własności i tworzenie gospodarki w której podstawową rolę odgrywają przedsiębiorstwa kolektywne, przede wszystkim państwowe. Reprezentujące tę orientację partie komunistyczne postulują całkowitą likwidację własności prywatnej, zaś partie socjaldemokratyczne dopuszczają w swoich programach istnienie własności prywatnej i postulują nacjonalizację niektórych gałęzi gospodarki oraz największych przedsiębiorstw. Opowiadają się za ingerencją państwa w procesy gospodarcze zwłaszcza w sferze dystrybucji (podziału) uznają jednak konieczność zachowania pewnych elementów mechanizmów rynkowych, konkurencji, motywacji opartej na konkretnych korzyściach.
2) orientacja indywidualistyczna -związana z doktryną liberalizmu, w czystej postaci postuluje ona ograniczenie ingerencji państwa do niezbędnego minimum. Partie skrajnie liberalne uważają, że państwo powinno pełnić jedynie rolę "stróża nocnego", który ma chronić interesy prywatnych przedsiębiorców, strzec ustalonego porządku i nie mieszać się w gospodarkę i handel. Partie neoliberalne i w pewnym sensie konserwatywne głoszą koncepcję minimalizacji ingerencji państwa i zapewnienie  maksymalnej swobody działania konkurującym ze sobą przedsiębiorstwom. Opowiadają się za własnością prywatną i regulowaniem stosunków społecznych na mocy norm prawnych
3) orientacja wynikająca ze społecznej nauki kościoła - odnosi się negatywnie zarówno do doktryny socjalistycznej, jak też krytycznie do doktryny liberalnej ponieważ postuluje właśnie partycypację społeczną w rozwiązywanie problemów socjalnych, głosi stosowanie zasady solidarności społecznej i subsydiarności. Fundamentem tej doktryny- doktryny chrześcijańskiej stała się ENCYKLIKA RERUM NOVA RUM Leona XIII 1891r. głosząca ideę solidaryzmu ujmowania mechanizmów rynku w ramy ochraniające słabsze warstwy i grupy społeczne. Doktryna ta przeciwstawia się drapieżnemu kapitalizmowi proponując tzw. społeczną gospodarkę rynkową, która obecnie znajduje odzwierciedlenie głównie w programach partii chrześcijańsko- demokratycznych wyznaczających państwu istotną rolę w regulowaniu problemów socjalnych.

Modele polityki społecznej stanowią pewne konstrukty, które wpływają na kształt określonego ładu społecznego na który składa się  aksjologiczny związek z wartościami:

·         ład społeczny odnoszący się do struktury budowy społeczeństwa

·         ład własnościowy czyli związek z własnością

·         ład finansowy

·         ład organizacyjny

Główne role w modelu polityki społecznej odgrywają trzy zagadnienia:

·         społeczno – ekonomiczna struktura społeczeństwa

·         zasady podziału dóbr

·         zasady partycypowania jednostek i grup s...