10 Trzy dni żyliśmy spokojnie, jak w jakiejś sadze o leśnychludziach, i byłoby wszystko najkławiej, gdyby na trzeci dzieńnie zjawił się taksówkarz Zenek z tymi dwoma, którzy mieli doJoja pretensje o paczkę pozostawioną w bagażniku.
Pod wieczór jak zwykle poszedłem zebrać trochę chrustui suchych gałęzi na ognisko, a gdy wróciłem, przed namiotemzobaczyłem taksówkarza z Jojem. Rozmawiali o czymś żywo.Obaj byli wzburzeni, a taksówkarz z przejęciem tarł czoło.
- Człowieku, wierz mi - mówił do Joja - nie mogłem zrobićinaczej.
- To po coś ich tu przywiózł? Wiesz, że nie lubię takichszmatławych spraw.
- A co miałem zrobić? Nachodzili mnie i grozili. Z takiminie warto zadzierać.
- Co mnie to zresztą obchodzi? Już powiedziałem, żepaczkę zostawiłem u tego starszego faceta na Kościuszki.
- Oni tam byli, a ten stary twierdzi, że nigdy tej paczki niewidział. Przysięgał. Na własne uszy słyszałem.
Jo jo żachnął się gniewnie.
- Ej, Zenek, myślałem, że masz lepiej poukładane. Terazodwieź ich, bo nie mam ochoty z nimi rozmawiać.
- Oni czekają przy wozie.
- Niech czekają.
- Chcą z tobą pogadać.
- Nie mam im nic do powiedzenia. Niech zwijają żaglei odpływają. Ja chcę mieć spokój.
- Ty - powiedział Zenek przeciągle i znowu uniósł dłoń do
62
czoła, jakby go coś swędziało. - Mówię ci, że to twardzi facecii lepiej będzie dla mnie i dla ciebie, jak z nimi porozmawiasz.Jojo wzruszył ramionami.
- Jak chcą, to niech tu przyjdą. Ja nóg na loterii niewygrałem.
Taksówkarz wahał się, zastanawiał, ale wnet ruszył w stronęlasu. Po chwili otrzymał się i rzucił przez ramię:
- Jak chcesz, ale radzę ci - bądź ostrożny!
- Dawaj ich, to ja ich załatwię.
Taksówkarz odszedł, a Jojo zaklął soczyście i zwrócił się domnie:
- No, widzisz, Maciek, nawet tutaj nie dadzą mi spokoju.Po co ja tę paczkę wtedy odwiozłem na Kościuszki, mogłemprzecie zawieźć na milicję i cześć, milicja by się o nią martwiła.
- No, jasne - powiedziałem, bo nic mądrzejszego niewpadło mi do głowy. Ale ta sprawa nie była wcale taka jasna.Skomplikowała nam życie i przerwała sielankę nad jeziorem.
Wnet taksówkarz wrócił z tymi dwoma. Gdy ich zobaczy-łem, od razu przyznałem rację panu Zenkowi, że z takimi tolepiej nie zadzierać. Jeden kościsty, wysoki, chudy, ubranybył w jasny, letni garnitur w kratkę. Elegant, daję słowo. Nanogach mokasyny błyszczące jak polerowany metal, podmarynarką najmodniejsza koszula w ciapki i krawat, że ażdech zapierało. Włoski, jedwabny - najdroższy, jaki możnakupić. Ale gęba blada, zmięta i szmondakowata, jakby na niejbyło wypisane całe jego łajdactwo. A do tego łysawy. Drugi,niski i jeszcze bardziej bazyliszkowaty. Twarz szczurza i prze-biegłe, złe oczy.
Wyszli z lasu jak zza kulis teatralnych i, jak w teatrze albow filmie kryminalnym, stanęli przed Jojem. A Jojo nic, jakbybyli cieniami. Uśmiechnął się tylko kpiąco, zmarszczył czoło,przymrużył wyzywająco oczy i czekał. Ten elegant oparł sięplecami o pień sosny i też nic. Zdawało się, że będą się takzmagali spojrzeniami.
63
Zenek stanął z boku, niby statysta.Pierwszy odezwał się ten mały.
- Niech się pan dobrze przyjrzy, może pan sobie nasprzypomni.
Jojo zadarł głowę. .
- Nie muszę sobie przypominać. Dobrze was pamiętam.Lepiej wy sobie przypomnijcie, że nie zapłaciliście wtedy zakurs. Wybiło sto sześćdziesiąt złotych.
Mały sprężył się, jakby chciał skoczyć, lecz elegant zastopo-wał go.
- Ty, Lucek, powiedz mu, że to poważna rozmowa.
- Nie ma o czym rozmawiać - wypalił Jojo zadziornie.Paczkę, jak powiedziałem, odwiozłem na Kościuszki i zosta-wiłem. Nic więcej nie mam do powiedzenia.
Mały zmrużył zbójecko oczy.
- To twój tekst, a my wiemy, żeś paczki tam nie zostawił.
- To zgłoście się do prokuratora albo na milicję. Ja tu niemam zamiaru dyskutować.
Mały zrobił znowu taki gest, jakby chciał go uderzyć, aleelegant powiedział niskim, cichym głosem:
- Wolałbym załatwić to między nami.
- I ja też - rzucił spokojnie Jojo. - Więc wracajcie, boniczego więcej ode mnie nie usłyszycie.
Mały chrząknął ostrzegawczo, a elegant nie ruszając sięrzucił cicho:
- Ty, Lucek, wytłumacz mu, z kim ma do czynienia.
- Domyślam się - powiedział Jojo, bacznie obserwującmałego, który drobnymi kroczkami chciał go zajść z boku. -I powiedzcie-, czego chcecie ode mnie?
Mały wysunął do przodu głowę i dolną szczękę jak atakują-cy bokser.
- Gdzie ta paczka?
- Nie będę więcej powtarzał.
- Przycisnęliśmy dobrze tego starego. Przysięga,
64
że paczki na oczy nie widział. Komu ją oddałeś?
- Zaniosłem na werandę. Była tam jakaś kobieta, którapowiedziała, żebym ją zostawił.
- Co to za kobieta?
- Mówiła, że przychodzi sprzątać.
Mały odwrócił się i zamienił krótkie spojrzenie z elegantem.Ten wciąż tkwił pod sosną, jakby się do niej przykleiłi zapuścił korzenie. Spojrzał podejrzliwie na Joja.
- Tego nam stary nie mówił. Nie wspomniał o żadnejkobiecie. To trzeba wyjaśnić.
- Wyjaśnijcie sobie, jak chcecie - palnął z uśmiechem Jojo.- A mnie dajcie spokój, bo już tracę nerwy.
Przeholował, bo nagle elegant oderwał się od sosny i jakbyskradając się, zrobił kilka drobnych kroczków w jego kie-runku.
- Ty, cwaniak, ja już takich jak ty widziałem.
- To przyjrzyj się jeszcze raz.
- I... radziłbym ci, żebyś z nami elegancko, bo my też dociebie z fasonem.
- Dziękuję. Znam takich fasoniarzy.
- Zapamiętaj sobie, że z nami lepiej nie zadzierać.
- Grozicie mi?
- Pouczamy.
- To pouczajcie sobie kogo innego. Mam podstawowewykształcenie w tych sprawach i nie lubię, jak mi ktoś grozi. -Nagle cofnął się, bo spostrzegł, że mały zachodzi go od tyłu.Łypnął na mnie ostrzegawczo, a ja, stojąc jeszcze z toporkiemw ręce, zbliżyłem się do niego. Wyrwał mi z ręki toporeki roześmiał się kpiąco. - Teraz spróbuj, łachudro. Uszy cipoobcinam jak kundlowi. - Powiedział to tak pewnie, żetamten cofnął się o krok, a elegant zbladł, jego twarzzrobiła się prawie przezroczysta.
- Daj mu spokój, Lucek - syknął przez zaciśnięte zęby. -A ty - zwrócił się do Joja - pamiętaj, że my takie sprawy
65
inaczej załatwiamy. Elegancko, bez krzyku. I jeszcze razradziłbym ci, żebyśmy po ludzk i wyjaśnili tę sprawę.
- To czego właściwie chcecie ode mnie?
- Zrozumienia - powiedział pojednawczo i jakby spuściłz tonu. - Musimy to wyjaśnić. Skoro twierdzisz, że oddałeśpaczkę jakiejś kobiecie, to musimy ciebie skonfrontowaćz tym starym. Rozumiesz nas chyba'. Tu chodzi o wielką rzecz.
- Właśnie - zakpił - może mieliście białego słonia w tejpaczce?
- Nie martw się o to, co tam było. Paczkę musimy znaleźć,a ty nam w tym pomożesz.
- Wolnego - zniżył głos. - Mnie ta paczka nic nie obchodzi.Tamten cmoknął zniecierpliwiony.
- Co z ciebie za człowiek! Gdybyś z nami grzecznie tomógłbyś nawet skorzystać.
- Dziękuję.
- Zastanów się, Jojo - wtrącił nagle Zenek i zrobił okrągłygest ręką, który miał wyrażać chęć złagodzenia całej awantury.
Jojo zaśmiał się chrypliwie.
- No, proszę, teraz cacy-cacy. Skorzystać, mówicie. Scho-wajcie sobie waszą propozycję do kieszeni. O co wam chodzi?
- Musisz z nami pojechać do Olecka i przycisnąć tegostarego, niech śpiewa, gdzie ta paczka. Inaczej będziemymyśleli, że ty w tym ręce maczałeś.
- Przyhamuj, człowieku. - Jojo łypnął gniewnie oczami. -Musi to w Pernambuco, u nas po dobremu, z własnej woli.
- To co? Jedziesz? - podchwycił skwapliwie elegant.
- Co wam się tak spieszy? Chwilowo biwakuję. Przy spo-sobności mogę tam wdepnąć i zapytać starego, co się stałoz paczką.
- Od pytania to my jesteśmy - wtrącił z boku mały. Stałcały czas między linkami namiotu a Jojem, jak gdyby go chciałszachować.
Jojo cofnął się w stronę jeziora.
66
- Pytajcie sobie, ile wlezie. Niech wam na zdrowie towyjdzie. Ja i tak nic wam nie mogę pomóc.
- Jedziesz? - zapytał twardo elegant.
- Kiedy?
- Teraz, a kiedy myślałeś?
- Natychmiast albo jeszcze wcześniej - zażartował kpiącoJojo. - Teraz nie mam czasu. Złowiłem kilka ryb i muszęoporządzić do kolacji.
- Zastanów się.
- Już się zastanowiłem.
- To dla nas ważna sprawa.
- A na co czekaliście od marca? - kpił, wyczuwając swąprzewagę. - No, panowie, coście robili od marca?
- Ty, cwaniak - powiedział ponuro i groźnie elegant - nieżartuj ze mnie, bo cię będzie drogo kosztować. A jeśliprzekonamy się, że to ty zahaczyłeś tę paczkę, to ciemnamogiła.
Zrobiło się nagle groźnie jak w filmie, kiedy bandyta sięgapo spluwę i w powietrzu wisi strzelanina. Zdawało mi siębowiem, że elegant sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynar-ki. Jojo spoważniał. Jego twarz spięta kpiącym grymasemstężała, a z warg znikł nagle uśmiech. Rzucił mi ostrzegawczespojrzenie, potem skrzyżował wzrok z Zenkiem, jakby chciałsię poradzić, co robić, a gdy tamten wzruszył tylko ramiona-mi, cofnął się gwałtownie o dwa kroki, tak że piętami zarył sięw mokrym piasku brzegu i powiedział już spokojnie i cicho:
- Nie lubię rozróbek. Jeżeli chcecie, to mogę przyjechać doOlecka, ale nie dziś, bo mam tu tego chłopaka. Najpierw goodprawię, a* jutro rano sypnę się. Ale, wierzcie mi, to i tak nicwam nie pomoże, ani niczego nie wyjaśni. Powiedziałem wamjuż wszystko, co wiem o tej sprawie.
Elegant porozumiał się spojrzeniem z małym. Skinął głową:
- Może tak być. Najpóźniej jutro zjawisz się w Olecku i namiejscu pogadamy, co dalej.
olaaab