Zabójcza kuracja.pdf

Robin Cook

ZABÓJCZA KURACJA

Przełożyła Magda Pietrzak- Merta

Młodzi lekarze, Angela i David Wilsonowie, po ukończeniu studiów rozpoczynają praktykę w

nowoczesnym centrum medycznym. Są przekonani, że w małym miasteczku i doskonale

wyposażonym szpitalu spełnią się ich marzenia o szczęściu i zaspokojeniu zawodowych ambicji, a

także znajdą ratunek dla ośmioletniej córeczki cierpiącej na rzadką chorobę układu oddechowego.

Czeka ich jednak wiele rozczarowań, a tajemnicze i nieoczekiwane zgony wielu szpitalnych

pacjentów nie są dziełem przypadku...

Opowieść ta jest całkowicie fikcyjna. Opisane tutaj wydarzenia, jak również

miejsca i postaci, zostały wymyślone. Jeśli nawet autor użył jakiejś prawdziwej

nazwy, to nie w celu przedstawiania konkretnych miast czy osób. Nie chciał też

sugerować, że opisane tu zdarzenia rzeczywiście miały miejsce.

Książkę tę dedykuję

duchowi reform w służbie zdrowia

oraz świętości, jaką są stosunki

między pacjentem a lekarzem.

Żywię gorącą nadzieję, że obie te sprawy

nie muszą się wzajemnie wykluczać.

Prolog

Siedemnasty lutego był pechowym dniem dla Sama Flemminga.

Sam uważał siebie za człowieka, któremu zawsze dopisywało szczęście. Jako broker

jednej z głównych firm przy Wall Street już w wieku lat czterdziestu sześciu

stał się bardzo zamożny. Wówczas, jak hazardzista, który wie, kiedy należy

wycofać się z gry, zabrał zarobione przez siebie pieniądze i uciekł z betonowych

kanionów Nowego Jorku na północ, do idyllicznego Bartlet w Vermont. Tam zaczął

wreszcie robić to, o czym marzył przez całe życie: malować.

Jedną z podstaw wiary, że sprzyja mu szczęście, stanowiło dla Sama dobre

zdrowie, dopóki siedemnastego lutego, o godzinie wpół do piątej, nie stało się

coś dziwnego. Liczne molekuły wody w jego komórkach zaczęły rozpadać się na dwie

części: stosunkowo nieszkodliwy atom wodoru oraz wysoce reaktywny,

niszczycielski wolny rodnik hydroksylowy.

W odpowiedzi na owe molekularne reakcje u Sama uruchomił się system obrony

komórkowej. Jednak tego szczególnego dnia mechanizmy obronne zwalczające wolne

rodniki szybko się wyczerpały i nawet takie przeciwutleniacze jak witaminy E, C

oraz beta-karoten, które codziennie skrupulatnie łykał, nie zdołały powstrzymać

tej nagłej, druzgoczącej nawałnicy.

Wolne rodniki hydroksylowe zaczęły atakować jego ciało i wkrótce w błonie

dotkniętych chorobą komórek zabrakło płynu i elektrolitów. W tym samym czasie

niektóre z komórkowych enzymów proteinowych zaczęły się rozszczepiać i

inaktywować. Zaatakowanych zostało także wiele molekuł DNA, co spowodowało

zniszczenie pewnych genów.

Leżąc w łóżku w Bartlet Community Hospital, Sam nie był świadomy toczącej się

wewnątrz jego komórek walki na śmierć i życie, odczuwał jedynie jej następstwa:

podwyższoną temperaturę, burczenie w brzuchu i początki zastoju krwi w klatce

piersiowej.

Kiedy tego samego popołudnia lekarz Sama, doktor Portland, przyjechał go

odwiedzić, zaniepokoił się wysoką gorączką pacjenta. Osłuchawszy go, próbował

powiedzieć mu, że wystąpiły pewne komplikacje i szybki powrót do zdrowia po

operacji złamanego biodra został niespodziewanie zakłócony przez zapalenie płuc.

Najwyraźniej jednak słowa lekarza wcale do Sama nie docierały. Nie zareagował na

wiadomość o przepisaniu antybiotyku, apatycznie też przyjął zapewnienia o

rychłym wyzdrowieniu.

Co gorsza, prognozy doktora nie sprawdziły się. Antybiotyk nie zdołał

powstrzymać rozwijającej się infekcji. Stan Sama nigdy nie polepszył się na

tyle, by mógł uświadomić sobie ironię losu: uszedł z życiem dwóm rabusiom,

którzy napadli go w Nowym Jorku, przeżył rozbicie się samolotu czarterowego w

hrabstwie Westchester i wyszedł cało z karambolu czterech samochodów na New

Jersey Turnpike - wszystko po to, by umrzeć na skutek komplikacji wynikłych po

upadku na oblodzonej ścieżce przed sklepem żelaznym Staleya w Bartlet w Vermont.

Czwartek, 18 marca

Stojąc przed najważniejszymi pracownikami Bartlet Community Hospital, Harold

Traynor milczał dostatecznie długo, by rozkoszować się tą chwilą. Właśnie

przywołał zebranych do porządku. Zgromadzeni posłusznie ucichli i wszystkie

spojrzenia skierowały się w jego stronę. Poświęcenie, z jakim wypełniał

obowiązki prezesa zarządu szpitala, stanowiło dlań prawdziwy powód do dumy,

dlatego też napawał się podobnymi momentami dotąd, aż poczuł, iż jego osoba

budzi lęk.

- Dziękuję wam wszystkim za przybycie w ten śnieżny wieczór - powiedział. -

Zwołałem to zebranie, by udowodnić wam, jak poważnie zarząd szpitala traktuje tę

okropną napaść na siostrę Prudence Huntington na dolnym parkingu w zeszłym

tygodniu. Fakt, że gwałt został na szczęście udaremniony dzięki przypadkowemu

pojawieniu się jednego ze strażników, w żaden sposób nie zmniejsza powagi

sytuacji.

Traynor umilkł, patrząc znacząco na Patricka Sweglera. Dowódca straży szpitalnej

odwrócił wzrok, unikając oskarżycielskiego spojrzenia szefa. Napad na pannę

Huntington był trzecim tego rodzaju wypadkiem w ciągu ostatniego roku i ze

zrozumiałych względów Swegler czuł się za to odpowiedzialny.

- Trzeba położyć temu kres! - stwierdził dramatycznie Traynor, zerkając na Nancy

Widner, przełożoną pielęgniarek. Wszystkie trzy ofiary były jej podwładnymi. -

Bezpieczeństwo personelu jest naszą największą troską - dodał, przenosząc wzrok

z Geraldine Polcari, kierowniczki kuchni, na Glorię Suarez, szefową intendentów.

- Zarząd zaproponował więc, aby na terenie niższego parkingu powstał

wielopoziomowy garaż, połączony bezpośrednio z głównym budynkiem szpitala. Byłby

on porządnie oświetlony i wyposażony w kamery.

Traynor skinął głową w stronę Helen Beaton, dyrektora administracyjnego

szpitala. Na dany znak kobieta zdjęła tkaninę okrywającą stół konferencyjny.

Oczom zebranych ukazał się szczegółowy architektoniczny model już istniejącego

kompleksu szpitalnego wraz z proponowanym, dwupiętrowym, obszernym garażem,

usytuowanym na tyłach głównego budynku.

Wśród licznych pomruków aprobaty Traynor obszedł stół dookoła i stanął tuż obok

modelu. Stół konferencyjny często służył do prezentowania sprzętu medycznego,

którego zakup rozważano, dlatego też Traynor musiał najpierw usunąć stos

lejkowatych sond, żeby wszyscy mogli lepiej zobaczyć makietę. Powiódł wzrokiem

po zebranych. Wszystkie oczy utkwione były w modelu; wszyscy też - oprócz

Wernera Van Slyke'a - wstali z miejsc.

Parkowanie zawsze stanowiło problem w Bartlet Community Hospital - szczególnie

przy brzydkiej pogodzie. Traynor wiedział, że jego projekt zyskałby poparcie

nawet bez serii napadów na dolnym parkingu. Tak jak przewidywał, wszystko

potoczyło się po jego myśli. Zgromadzeni odnieśli się do pomysłu

entuzjastycznie. Tylko ponury Van Slyke, odpowiadający za aparaturę i

konserwację budynków, pozostał niewzruszony.

- O co chodzi? - zapytał Traynor. - Czyżby nie podobał ci się ten projekt?

Van Slyke popatrzył na Traynora z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

- No więc? - powtórzył z napięciem prezes zarządu. Van Slyke irytował go. Nigdy

nie lubił tego zamkniętego w sobie, mrukliwego człowieka.

- Jest w porządku - odparł ponuro Van Slyke.

Niespodziewanie drzwi sali konferencyjnej otworzyły się gwałtownie, z hałasem

uderzając o przykręconego do podłogi odboja. Wszyscy, włącznie z Traynorem,

podskoczyli.

W progu stanął Dennis Hodges, energiczny, krępy, siedemdziesięcioletni mężczyzna

o grubo ciosanych rysach twarzy i wyblakłej cerze. Nos miał różowy,

kartoflowaty, oczy zaś paciorkowate i kaprawe. Ubrany był w ciemnozieloną,

wełnianą marynarkę i pogniecione sztruksowe spodnie. Na głowie miał oproszoną

śniegiem czapkę myśliwską w czerwoną kratę.

Nie ulegało wątpliwości, że Hodges jest wściekły. Z daleka czuć było od niego

alkohol. Zimnymi jak lufy rewolwerów oczyma wodził przez chwilę po zebranych, po

czym utkwił wzrok w prezesie zarządu.

- Chciałbym porozmawiać z tobą na temat kilku moich byłych pacjentów, Traynor. Z

tobą także, Beaton - powiedział, rzucając kobiecie przelotne, niechętne

spojrzenie. - Nie wiem, jakiego rodzaju szpital chcecie tu stworzyć, ale mogę

wam powiedzieć, że ani trochę mi się to nie podoba!

- Och, nie! - jęknął prezes, ochłonąwszy nieco po nieoczekiwanym wtargnięciu

Hodgesa. Zaskoczenie szybko Ustąpiło miejsca irytacji. Pośpieszne rozejrzenie

się po sali upewniło go, że inni podzielają jego uczucia.

- Doktorze Hodges... - zaczął, za wszelką cenę starając się, by zabrzmiało to

uprzejmie. - Sądzę, że łatwo spostrzec, iż odbywa się tu zebranie. Gdyby był pan

tak dobry i opuścił tę salę...

- Nie obchodzi mnie, do diabła, co tutaj robicie - warknął Hodges. - Cokolwiek

by to było, jest nieważne w porównaniu z tym, jak ty i cały zarząd postępujecie

z moimi pacjentami. - Sztywnym krokiem podszedł do Traynora, który instynktownie

odchylił się do tyłu. Bijący od przybysza zapach whisky stał się jeszcze

bardziej intensywny.

- Doktorze Hodges! - powiedział z nie skrywaną złością prezes zarządu. - Nie

czas teraz na awantury. Będę szczęśliwy, mogąc spotkać się z panem rano i

wysłuchać wszystkich zażaleń. A teraz proszę być tak miłym i opuścić nas. Musimy

zająć się innymi sprawami...

- Chcę porozmawiać teraz! - wrzasnął Hodges. - Nie podoba mi się to, co ty i

twój zarząd tutaj wyprawiacie!

- Posłuchaj, stary głupcze - przerwał mu Traynor. - Ścisz głos! Nie mam

zielonego pojęcia, o co ci chodzi. Ale powiem ci, co robimy: nadstawiamy karku,

walcząc, by ten szpital nadal mógł działać. A to nie jest w tych czasach łatwe

zadanie. Dlatego czuję się dotknięty, kiedy ktoś postępuje odmiennie. A teraz

bądź rozsądny i zostaw nas w spokoju. Mamy jeszcze trochę pracy.

- Nie mam zamiaru czekać - upierał się Hodges. - Porozmawiam z tobą i Beaton

teraz! Pielęgniarki, kuchnię, intendentów oraz inne nonsensy możesz odłożyć na

później. To, z czym przyszedłem, jest ważniejsze.

- Ha! - wykrzyknęła Nancy Widner. - To doprawdy iście w pańskim stylu, doktorze

Hodges, wdzierać się tutaj i twierdzić, że sprawy pielęgniarek nie są ważne.

Uświadomię więc panu...

- Dajcie spokój! - powiedział Traynor, unosząc rękę w pojednawczym geście. - Nie

urządzajmy awantur. Prawdę mówiąc, doktorze Hodges, właśnie rozmawialiśmy o

napadzie, który miał miejsce w zeszłym tygodniu. Mężczyzna w narciarskich

goglach znowu usiłował zgwałcić pielęgniarkę. Jestem pewien, iż nie uważa pan

gwałtu oraz dwóch prób jego dokonania za rzecz nieważną.

- To jest ważne - zgodził się Hodges. - Ale nie aż tak. Poza tym problem gwałtów

to sprawa wewnątrzszpitalna.

- Chwileczkę! - przerwał mu Traynor. - Sugeruje pan, że wie, kto jest

gwałcicielem?

- Można to tak nazwać - odrzekł Hodges. - Mam pewne podejrzenia. Ale w tej

chwili nie będę o nich dyskutował. Teraz interesują mnie wyłącznie moi pacjenci.

- Ze wzburzeniem pomachał trzymanymi w dłoni papierami.

- Nie pojmuję, jak ma pan czelność wdzierać się tutaj, jakby był pan

właścicielem tego miejsca, i decydować, co jest ważne, a co nie! - skrzywiła się

z pogardą Helen Beaton. - Proszę pamiętać, że nie jest pan już administratorem

szpitala.

- Dzięki, że zwróciła mi pani na to uwagę - odparł Hodges.

- Dobrze, już dobrze - westchnął z rezygnacją Traynor. Jego zebranie przerodziło

się w kłótnię między pracownikami. Podniósł rzucone przez Hodgesa na stół

papiery, i wsunąwszy mu je z powrotem do ręki, poprowadził lekarza w stronę

drzwi. Doktor z początku opierał się, ale w końcu pozwolił wyprowadzić się z

sali.

- Musimy porozmawiać, Haroldzie - powiedział, kiedy obaj znaleźli się już w

holu. - To poważna sprawa.

- Jestem tego pewien - oświadczył Traynor, starając się, by zabrzmiało to

szczerze. Wiedział, że będzie musiał wysłuchać narzekań. Hodges administrował

szpitalem już w czasach, gdy Traynor był jeszcze w szkole średniej. Przyjął tę

funkcję, mimo że większość lekarzy wolała wówczas nie brać na siebie takiej

odpowiedzialności. W ciągu trzydziestu lat pełnienia swych obowiązków

przeobraził Bartlet Community Hospital z małego szpitalika w prawdziwe centrum

medyczne. Kiedy trzy lata temu ustąpił ze stanowiska, przekazując je Traynorowi,

była to już ogromna placówka.

- Cokolwiek masz na myśli - rzekł Traynor - z pewnością może to poczekać do

jutra. Porozmawiamy o tym w czasie lunchu. Zaproszę także Bartona Sherwooda i

doktora Delberta Cantora. Jeśli to, co masz mi do powiedzenia, dotyczy podjętych

przez nas ostatnio decyzji, a sądzę, że tak właśnie jest, najlepiej będzie, gdy

pomówisz także z wiceprezesem zarządu i szefem personelu. Zgodzisz się ze mną?

- Chyba tak - odparł niechętnie Hodges.

- A więc umowa stoi - powiedział pogodnie Traynor, kierując się z powrotem w

stronę sali konferencyjnej, w nadziei, że uda mu się jeszcze uratować zebranie,

skoro Hodges przystał na inny termin rozmowy. - Skontaktuję się z nimi jeszcze

dziś wieczorem.

- Nie kieruję już szpitalem - dodał Hodges - ale wciąż czuję się odpowiedzialny

za to, co się w nim dzieje. Pamiętaj też, że gdyby nie ja, nie zostałbyś

członkiem zarządu, a tym bardziej jego prezesem.

- Wiem o tym - odparł Traynor. - Ale czasem zastanawiam się - zażartował - czy

dziękować ci, czy też przeklinać cię za ten podwójny honor.

- Obawiam się, że władza uderzyła ci do głowy - stwierdził Hodges.

- Och, daj spokój! - obruszył się Traynor. - Co masz na myśli, mówiąc: "władza?"

To zajęcie nie oznacza niczego prócz jednego bólu głowy za drugim.

- Ale bądź co bądź zawiadujesz budżetem wynoszącym sto milionów dolarów -

przypomniał mu Hodges. - Poza tym szpital jest instytucją zatrudniającą w tej

części stanu najwięcej ludzi. A to wszystko oznacza władzę.

- Oznacza raczej ciągły miecz nad głową - zaśmiał się nerwowo Traynor. - Ale i

tak powinniśmy być szczęśliwi, że w ogóle mamy pracę. W przeciwieństwie do dwóch

naszych konkurentów, o czym zapewne nie muszę ci mówić. Valley Hospital został

zamknięty, a Mary Sackler zamieniono na dom opieki społecznej.

- Co z tego, że szpital nadal istnieje, skoro widzę, iż ci, od których dostajesz

pieniądze, zapominają o podstawowych zadaniach tej placówki.

- Och, co za bzdury! - żachnął się Traynor, tracąc panowanie nad sobą. - Wy,

starzy lekarze, musicie uświadomić sobie, że żyjemy już w innej rzeczywistości.

Nie jest łatwo ciągle ograniczać wydatki, borykać się z kłopotami finansowymi i

znosić wtrącanie się we wszystko rządu. Utrzymanie szpitala nie kosztuje już tak

mało jak za twoich czasów. Świat się zmienił i musimy przystosować się do nowych

warunków, obmyślić nową strategię, by przeżyć. Waszyngton to popiera.

- Waszyngton z pewnością nie popiera tego, co ty i twoja klika tu wyprawiacie -

zaśmiał się ironicznie Hodges.

- Ale tam: nie popiera! - skrzywił się Traynor. - To się nazywa konkurencja,

Dennisie. Przeżywają tylko najlepiej przystosowani i giętcy. Żadnego żonglowania

kosztami, jak to było za twoich czasów.

Traynor umilkł, uświadomiwszy sobie, że mówi za dużo. Otarł pot, który zrosił mu

czoło, i westchnął głęboko.

- Muszę wracać do sali konferencyjnej, Dennisie, ty zaś jedź do domu. Uspokój

się, zrelaksuj, trochę się prześpij. Spotkamy się jutro i porozmawiamy o

wszystkim, co cię gryzie. W porządku?

- Rzeczywiście jestem trochę zmęczony - przyznał Hodges.

- Jasne, że jesteś - zgodził się Traynor.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: