magdalena_lewandowska.pdf

Magdalena Lewandowska

Scenariusz inscenizacji na Boże Narodzenie

Dziewczyny przygotowują kolację świąteczną. Ustawiają świąteczne

stroiki, przygotowują potrawy, dekorują stół. Ozdabiają choinkę.

Wchodzi Kasia. Słychać w tle piosenkę „Jest taki dzień”.

Kasia:

Cześć, dziewczyny, co robicie? Po co ozdabiacie choinkę tymi cudacznymi

ozdobami? Nie dość, że w sklepach istny dom wariatów, to jeszcze wy się

wygłupiacie!

Ewa:

Nie żartuj, to nie na miejscu. Czyżbyś zapomniała, jaki mamy dziś dzień?

Kasia:

No tak, wiem, są święta... Kolacja, piosenki, prezenty i takie tam...

Magda:

To nie są jakieś tam święta. Chyba nie chcesz powiedzieć, że nie dajesz

się uwieść tym najpiękniejszym ze wszystkich świąt! A tak właściwie, to co

ty wiesz o Bożym Narodzeniu?

Kasia:

Spokojnie, przyznam szczerze, że nie za dużo, u mnie w domu nie

obchodzimy świąt. Będzie mi miło, jak opowiecie mi coś więcej o tym

wydarzeniu, skoro to taki wspaniały czas.

Zuzanna:

Zacznę od tego, że to ważna chwila, bo to w ten dzień 2000 lat temu,

w ubogiej stajence, w Betlejem narodził się Jezus, Syn Boga – Zbawiciel.

Na pamiątkę tego wydarzenia każdego roku obchodzimy jego ponowne

narodziny. W ten czas wszyscy ludzie stają się lepsi, dostrzegają swoje

błędy, pragną obdarowywać innych miłością i radością.

Kasia:

I to już wszystko?

Ewa:

Oczywiście, że nie. Jest jeszcze wiele do opowiedzenia. Widziałaś pewnie

na dekoracjach świątecznych gwiazdę inną niż wszystkie?

Kasia:

No tak, na choinkach, w sklepach...

Zuzanna:

To gwiazda betlejemska, która wskazywała miejsce, gdzie się narodził Pan

Jezus. Była znakiem, który obwieścił ludziom, że narodził się zapowiadany

przez proroków Zbawiciel.

Ewa:

Dzięki niej odnaleźli maleńkiego Jezuska. Mogli przychodzić do maleńkiego

Jezuska, by oddać mu pokłon i przywitać go. Jako pierwsi przybyli do

świętej rodziny pasterze, którym radosną nowinę obwieścili aniołowie.

Monika:

Ta gwiazda przywiodła do niego trzech króli, bowiem przepowiednie

głosiły, że będzie on królem królów i władcą świata. Dlatego

z pojawieniem się pierwszej gwiazdki na niebie 24 grudnia rozpoczynamy

Wigilię Bożego Narodzenia.

Ewa:

O tej gwieździe mówi wiersz :

Gwiazda jest taka jedna jedyna,

Co radosnym mrugnięciem Wigilię zaczyna.

A kiedy wreszcie ta gwiazda uśmiechnie się wesoło,

zapalimy świeczki na choince,

zasiądziemy do wspólnego stołu. (podkład kolędy)

Kasia:

To ciekawe, a co było dalej?

Paulina:

To długa historia, ale postaramy się opowiedzieć.

Zuzanna:

Był taki król Herod i on był zły, bo chciał mieć największą władzę na

świecie i nikt nie mógł mu się przeciwstawić. Pewnego dnia dowiedział się,

że ma się narodzić dziecko silniejsze od niego i ono przejmie władzę.

Ewa:

I ten Herod wydał rozkaz, aby zabić wszystkie nowo narodzone dzieci

w całym państwie. Tak bardzo nie chciał utracić władzy, że posunął się do

takich okropności.

Kasia:

To straszne, ale co się stało z tymi królami, o których mówiła Monika?

Magda:

Nie przerywaj, to wszystko jest ze sobą ściśle powiązane!

Kasia:

Same mówiłyście, że w ten czas człowiek staje się lepszy, a ty na mnie

naskakujesz.

Irmina:

Ona ma rację, bo aż na korytarzu cię słychać, uspokój się! Potrawy są już

gotowe, może któraś poszłaby pomóc je przynieść. Tylko szybko, ja

pomogę w przygotowaniach. A tak na marginesie, to co się stało

z chłopakami? Gdzieś przepadli? Oby zdążyli na czas...

Kasia:

Dokończcie proszę tę historię.

Zuzanna:

No dobrze, na czym to skończyłyśmy? Ach – trzej królowie. Kacper,

Melchior i Baltazar, bo tak się nazywali, obdarowali dzieciątko darami –

mirrą, kadzidłem i złotem.

Kasia:

Pewnie tam, gdzie się narodził, było cudownie!

Monika:

Zdziwisz się, ale niestety, nie. Pan Jezus narodził się w szopie. Kiedy

przyszedł czas narodzin Maria z Józefem zaczęli szukać noclegu. Jednak

nikt nie chciał im go dać. Dlatego musieli zadowolić się ubogą szopą.

Irmina:

Jezus nie narodził się w luksusie, bogactwie, tylko w ubogiej szopie, aby

nam pokazać, że wie, co to znaczy bieda i cierpienie każdego dnia.

Zuzanna:

Swoim życiem dał nam przykład, jak należy żyć. Pokazał, że liczy się nie

to, co mamy, ale to, kim jesteśmy i co robimy. Uczył nas, że znacznie

ważniejsze od brania jest dawanie.

Wchodzi Asia.

Irmina:

No, nareszcie, masz to siano i całą resztę?

Asia:

Tak, mam. Przyniosłam sporo rzeczy i teraz zobaczę, co może się przydać.

Przyprowadziłam też Ankę.

Dziewczyny rozglądają się, a Anka mówi po chwili.

Anka:

Jak tutaj jest ładnie, teraz przyszedł mi do głowy ten wiersz. Posłuchajcie:

Pierwsze śniegi przeminęły

Wraz z puszystym zachwytem

Pora oczekiwania Wigilii potulnieje

W tradycji strzechy skryta

Progi jeszcze oczekują przyjścia

Kolędników ze śniegiem

A stół w bieli gościnnej

Jest kawałkiem zimy

Ciągle oczekujemy kogoś

Z życzeniami świątecznymi

Kolędy obcowania

Zuzanna:

Jak cudownie wprowadza w nastrój, prawda, dziewczyny?

Ewa:

No, dziewczyny, szybko pomóżcie, zanim reszta przyniesie jedzenie.

Kasia:

To powiedz, gdzie co postawić, z chęcią pomogę!

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: