Filozofia kultury 20. 10. 2010r
/przyswajać definicje kultury, aby się dowiedzieć czym są nauki o kulturze; wszystkie nauki humanistyczne/społeczne zajmuja się nauką – yupi!/
Bronisław Malinowski – funkcjonalizm; „Szkice z teorii kultury” 1944r. Scharakteryzował oojęcie kultury: „Kultura jest integralną całością, składającą się z narzędzi i dóbr konsumpcyjnych, twórczych - różnych grup społecznych, ludzkich, ideii, umiejętności i obyczajów”
Kultura ma służyć zaspokajaniu różnych potrzeb.
Funkcjonalizm – każdy pogląd, czyn ludzki można badać na dwa sposoby:
- odtwarzać świadomość podmiotu działającego
- funkcje, jakie zadania pełni, np. religia [jakie cele ludzie wiążą z religią – noie muszą być świadome przez ludzi religijnych].
Prof. Florian Znianecki – współzałożyciel uniwerystetu poznańskiego, w 1919r. Założył katedre Filozofii; napisał „Wstęp do socjologii”; „Nauki o kulturze”:
- Człowiek żyje w dwu porządkach – przyrodniczym i kulturowym; porządek kulturowy: stworzony przez aksjologie i normy [aksjonormatywny]; Człowiek z chwilą przyjścia na świat buduje społeczeństwo w kulturze – przyswajanie sobie wartości
- „Ład aksjonormatywny to wzorce wartości, normy postępowania, mające zastosowanie do własnych czynności. W sytuacjach obejmujących dane czynności, ludzie starają się działać tak jak wymagają tego dane normy”
Ruth Benedict - „Kultura, podobnie jak jednostka, jest mniej więcej spójnym wzorem myślenia i działania.”
- idea relatywizmu kulturowego: wiele kultur [każde plemie, wspólnota może mieć swoją], są niewspółmierne [nie są porównywalne, każda kultura jest inna]; /uniwersalność kultur – partykularyzm kultur/.
/Na ile obce kultury mogą kultywować swoje zwyczaje i do jakiego stopnia powinni przyjąć naszą kulturę./
Rola filozofii – emancypacja; postmodrenizm.
Ward Goodenough – „Na kulturę danej społeczności składa się wszystko to co trzeba wiedzieć, czy też w co trzeba wierzyć, aby postępować w sposób akceptowany dla jej członków i to w ramach jakiejś roli zaakceptowanej przez każdego z nich.”
- Wiara – w jakiejś wartości; wiedza – sposób realizacji wiary.
- Kultury – wartości – szukamy w umyśle, lecz są ponadindywidualne.
- Podstawowa jest interpretacja, odwołujemy się do przekonań kulturowych.
/Pałuba – chochoł – strach na wróble/
Definicja kultury, wspólne cechy:
- Szerokie, akademickie, rozumienie
- Kultura jest niedziedziczona biologicznie
- Przedmiot wyuczenia, wynik socjalizacji – poddani są temu wszyscy członkowie społeczeństwa.
- Nie wlicza się odruchów odziedziczonych biologicznych – odruchy bezwarunkowe.
- Natomiast odruchy warunkowe budują kulturę.
- Wspólne akceptowanie tych samych sądów.
- Regularność zachowań, pięlęgnowanie tych samych zachowań.
- Itp.
Geneza kultury: ludzko wspólnotowa.
Kultura jako organ adaptacji do środowiska.
Czy mówimy o kulturze w społeczeństwach współczesnych [spluralizowanych, zindywidualizowane]? – w społeczeństwach gdzie każda osoba tworzy swój własny obraz świata.
Aporia: wspólnotowość – indywidualność?
W definicji Goodenough'a nie podkreśla się kwestii wzorców kulturowych; Z racji wycofywania tych wzorców z społeczeństwa, np. wzorzec małżeńśtwa, matki polki, kobiet, studenta, profesora, ubioru itp. Zmieniają się radykalnie, lecz, klarownie, nie zastępują ich jakieś nowe.
Proces refleksyjności nowożytnej [Antoni Giddens w: „Nowoczesność i tożsamość”]. Ludzkość zawsze reflektowała nad swoim postępowaniem, dzisiaj jednak wszelkie nowe informacje są spożytkowane dla modelowania swoich czynów – jeśli dowiadujemy się od autorytetu, dla nas, że coś jest niezdrowe, to usuwamy to ze swojej diety.
/Proces automodernizacji/
Problem w modernizacji instytucji w związku z tym nauki społeczne/humanistyczne nie są praktykowane w instytucjach [administracja, opieka społeczna, itp.]
Drugi etap modernizacji rozpoczął K. Marks – przeciwstawił się socjalistom utopijnym – należy zmienić struktualnie reguły działania instytucji.
Podwójna heremeneutyczność nauk humanistycznych:
- wiedza, którą produkują, emancypuje jednostki – wiedza przechodzi do społeczeństwa, następnie ową wiedzę wdraża się w praktykę → staje się elementem działania ludzi.
<rys. 1>
[wytwory – artefakty] ← [działania - akt*] ← [zachowanie**]
* na podstawie wartości i wiedzy, pragnień i przekonań - /motywy ← niewidoczne/.** na zasadzie obserwacji – odłączając motywy.Funkcje kultury:
1. Czyni nas przewidywalnymi, działamy w obrębie norm przyjętych w kulturze.
2. Umożliwia komunikacje między podmiotami – dla współdziałania.
3. Reguluje i normuje nasze działania.
4. Rodzi człowieka – w zależności od płci zmienia się sposób postępowania wobec dzieci.
5. Daje poczucie bezpieczeństwa autonomicznego – akcjeptacja, rozumienie przez bliźnich, integruje i dezintegruje grupy.
6. Dostarcza pojęcia i wyobrażenia świata.
Partycypacja w kulturze [sposoby uczenia i uczestniczenia]:
- Uczenie się:I. Przez naśladowanie /pies pawłowa/:
1. naśladowanie modela [drugiego człowieka];
2. naśladowanie czynności technicznych [umiejętność posługiwania się narzędziami]II. Przez instrukcje /wiedza racjonalna zdobyta przez instrukcje sprowadzona do sprawdzania swoich umiejętności w praktyce] – niesprawdza się w nauce wartości.III. Przez współpracę [kolaboratywne].
Te trzy sposoby wymagają ważnego założenia: mamy zdolności empatyczne, myślimy o drugim człowieku na wzór własny – stajemy w pozycji drugiej osoby.
/Arystoteles: „Człowiek jest zwierzęciem stadnym, czyli robi to co drugi”/
Człowiek ma wrodzone poznanie społeczne, które przejawia się w jego empatyczności.
isabela3