I. Wstęp Religia zaliczana przez chrześcijan do grona pogańskich. Bardzo mało znana, a jednak wiele jej elementów widocznych jest w dzisiejszych obrzędach chrześcijańskich jak i w tradycji ludowej wielu krajów europejskich. Podobieństwa do tej religii można znaleźć również w mitologii starożytnej. Wielu fascynuje się kulturą ludzi północy, Normanów, zwanych również Wikingami, bo o ich wierzeniach będzie tutaj mowa. Religia skandynawska zaliczana jest do grupy wierzeń germańskich, religie germańskie są do siebie bardzo zbliżone, a bogowie i opisy stworzenia świata oraz jego końca różnią się prawie, że jedynie nazewnictwem. Kult germański powstał wcześnie, wyznawany był już przez plemiona germanów w czasach starożytnych, jednak najwięcej wiemy o odłamie skandynawskim popularnym wśród Wikingów, którym się teraz zajmę. Epoka Wikingów rozpoczyna się mniej więcej pod koniec VIII wieku, a kończy ze śmiercią Hardeknuda ostatniego skandynawskiego króla Anglii, w połowie XI wieku, nie jest to jednak definitywny koniec, gdyż w wielu miejscach Normanowie dominują jeszcze w XII wieku. Można również przyjąć, że kres nastąpił w momencie chrystianizacji krajów skandynawskich, czyli Danii około roku 965, Norwegii na początku XI wieku oraz stopniowo Szwecji w tym samym stuleciu. Samo przyjęcie chrztu miało jednak podobnie jak w Polsce znaczenie wyłącznie polityczne, miało na celu zwiększyć władzę królewską w kraju, gdyż dla zwykłego zjadacza chleba nie miało to początkowo znaczenia, wciąż kultywowano stare wierzenia, dopiero z czasem zaczęto siłą nakłaniać do przyjęcia chrztu i praktyk chrześcijańskich. Obecnie najważniejszym źródłem są poematy o bogach ze Starszej Eddy spisane w XII wieku oraz dzieło Snorriego Sturlusona o sztuce poetyckiej z około 1220 roku. Korzystamy również, ze źródeł arabskich podróżników oraz relacji chrześcijan. Dzięki archeologii wiemy najwięcej o obrzędach pogrzebowych, pomnikach, ofiarach i piśmie runicznym. Źródłami, z których czerpiemy swoją wiedzę na temat początku świata są trzynastowieczne poematy: Völspa (Wieszczba Wölwy), Grimnísmál (Pieśń Grimnira) oraz Vafthrúdnismál (Pieśń o Wafthrundnirze), wszystkie rozwinięte i przełożone w „Eddzie młodszej” Snorriego Sturlusona.
KynioWolny