T. Abelar, Magiczna podróż.pdf

Przedmowa Carlosa Castanedy

Taisha Abelar jest jedną spośród trzech kobiet, które przeszły staranne szkolenie u czarowników z

Meksyku pod kierunkiem don Juana Matusa.

Obszernie pisałem o moim własnym treningu, kierowanym przez don Juana Matusa, lecz nigdy nie

wspominałem o tej specyficznej grupie, której członkiem jest. Taisha Abelar. Wśród wszystkich osób,

które znajdowały się pod opieką don Juana, panowała milcząca umowa co do tego, iż mc nie powinno

się o tych kobietach mowie.

Tą umowę utrzymywaliśmy ponad dwadzieścia lat. Chociaż pracowaliśmy i żyliśmy w bliskim

sąsiedztwie, nigdy nie rozmawialiśmy między sobą o naszych osobistych doświadczeniach. W

rzeczywistości nigdy nie nadarzyła się okazja, by wymienić informacje o tym, czego dokładnie don

Juan lub czarownicy z jego grupy uczyli każdego z nas.

Te uwarunkowania nie wiązały się z obecnością don Juana. Po tym jak on oraz jego grupa

opuściła świat, dalej podtrzymywaliśmy te ustalenia. Nie mieliśmy ochoty zużywać energii na zmianę

jakichkolwiek poprzednich uzgodnień. Cały dostępny czas i energię przeznaczaliśmy na ugruntowanie

tego, czego tak cierpliwie nauczał nas don Juan.

Don Juan nauczał nas drogi czaro wnika jako praktycznego przedsięwzięcia, poprzez które każdy

może bezpośrednio postrzegać energię. Utrzymywał on, że aby postrzegać energię w ten sposób,

musimy uwolnić się od naszej nawykowej percepcji. Uwolnienie siebie i bezpośrednie spostrzeganie

energii było zadaniem, które całkowicie nas pochłaniało.

Z punktu widzenia czarownika charakter naszej codziennej percepcji jest nam narzucany jako

część procesu wychowania. Nie dzieje się to wprawdzie przypadkowo, lecz jednak posiada

zobowiązujący charakter. Jednym z aspektów tych obligatoryjnych czynników jest system interpretacji,

który porządkuje dane zmysłowe w znaczące całości. Porządek społeczny staje się strukturą

interpretacji.

Nasze normalne funkcjonowanie w obszarze porządku społecznego wymaga ślepego i ufnego

przywiązania do wszystkich reguł, z których żadna nie nawołuje do bezpośredniego postrzegania

energii. Na przykład don Juan utrzymywał, iż jest możliwe postrzeganie ludzkich istot jako

energetycznych pól – jako wielkich, podłużnych, białawo świecących jaj.

Aby zrealizować heroiczne przedsięwzięcie przemiany naszej percepcji, potrzebujemy wewnętrznej

energii. W ten sposób problem pozyskania wewnętrznej energii, aby wypełnić takie zadanie, staje się

kluczowym zagadnieniem dla osoby studiującej czarownictwo.

Okoliczności właściwe dla naszego czasu i miejsca uczyniły możliwym dla Taishy Abelar napisanie

ojej treningu, który był taki sam jak mój, a jednak całkowicie rożny. Pisanie zabrało jej długi czas,

ponieważ najpierw musiała ona dojrzeć do użycia środków czarownika w celu pisania. Don Juan

Matus osobiście powierzył mi zadanie spisania jego wiedzy czarownika. Również on osobiście określił

styl tego zadania, mówiąc – “Nie pisz, tak jak pisarz, lecz jak czarownik". Miał on na myśli to, że

musiałem to czynie w zmienionym stanie świadomości, który czarownicy nazywają śnieniem Taishy

Abelar zabrało wiele lat doskonalenie jej śnienia do punktu, w którym uczyniła je narzędziem pisania

czarownika.

W świecie don Juana, czarownicy w zależności od charakteryzującego ich temperamentu, byli

dzieleni na dwie dopełniające się grupy śniących i skradających się. Mianem śniących określa się tych

czarowników, którzy mają wrodzoną łatwość do schodzenia w wyższy stan świadomości poprzez

kontrolowanie swoich snów. Ta zdolność na drodze treningu doprowadzana jest do kunsztu, który

nazywa się sztuką śnienia. Z drugiej strony skradający się to ci czarownicy, którzy mają wrodzoną

łatwość posługiwania się okolicznościami i są zdolni do osiągania wyższej świadomości przez

kontrolowanie swego własnego zachowania. Poprzez specjalny trening ta naturalna zdolność jest

rozwijana w sztukę skradania się.

Carlos Castaneda.

Wstęp

Całe swoje życie poświęciłam praktykując rygorystyczną dyscyplinę, którą z powodu braku bardziej

trafnego określenia, nazywamy czarownictwem. Jestem również antropologiem i otrzymałam w tej

dziedzinie tytuł doktora. Wymieniłam te dwa obszary wiedzy, w których jestem ekspertem akurat w tej

kolejności, ponieważ najpierw przyszło moje zaangażowanie w czarownictwo. Zazwyczaj odbywa się

to w ten sposób, że ktoś staje się antropologiem i prowadzi badania terenowe nad jakimś aspektem

kultury, na przykład bada praktyki szamańskie. Ze mną było na odwrót będąc już uczennicą czaro

wnika podjęłam studia antropologiczne.

Pod koniec lat sześćdziesiątych, kiedy mieszkałam w Tucson, w Arizonie, spotkałam meksykańską

kobietę o imieniu Clara Grau, która zaprosiła mnie do zamieszkania w jej domu w stanie Sonora, w

Meksyku. Tam uczyniła wszystko, co mogła, by wprowadzić mnie w jej świat. Clara Grau była

czarownicą, członkiem zwartej grupy szesnastu czarowników. Niektórzy z nich byli Indianami Yaqui,

inni byli. Meksykanami o zróżnicowanym pochodzeniu, w rożnym wieku i rożnej płci. Większość z nich

stanowiły kobiety. Wszyscy oni zdążali, szczerze i uczciwie, do tego samego celu przełamania

percepcyjnych ograniczeń i więzów, które zamykają nas w więzieniu, wewnątrz granic zwykłego

codziennego świata i powstrzymują przed wkroczeniem w inne postrzegalne światy.

Dla czarownika przełamanie percepcyjnych uwarunkowań umożliwia przekroczenie bariery i skok

w niewyobrażalne. Taki skok bywa nazywany – “lotem czarownika'. Czasami określa się go jako –

“abstrakcyjny lot", ponieważ umożliwia on oderwanie się od konkretnej, fizycznej strony i dotarcie do

poszerzonej percepcji i bezosobowych abstrakcyjnych form.

Czarownicy, których poznałam, chcieli pomoc mi w osiągnięciu tego specyficznego stanu, tak bym

mogła podzielać ich zasadnicze doświadczenia.

Trening akademicki stał się dla mnie integralną częścią przygotowań do – “lotu czarownika".

Lider grupy czarowników, z którym byłam zaprzyjaźniona, którego nazywają nagual jest osobą

głęboko zainteresowaną formalną, akademicką erudycją. Stąd wszyscy, którymi się on opiekował,

musieli rozwinąć zdolność do klarownego, abstrakcyjnego myślenia, która jest do zdobycia jedynie na

nowoczesnym uniwersytecie.

Jako kobieta byłam nawet bardziej zobligowana do wypełnienia tego wymagania. Kobiety

zazwyczaj od wczesnego dzieciństwa są uczone, by polegać na mężczyznach, jeśli idzie o

podejmowanie decyzji i inicjowanie zmian. Czarownicy, którzy mnie uczyli, kładli bardzo duży nacisk

na to, że jest niezbędne, aby kobiety rozwijały swój intelekt i wzmacniały zdolność do analizy oraz

abstrakcji, w celu lepszego rozumienia otaczającego nas świata.

Trening intelektu jest także bona-fide wybiegiem czarownika. Przez staranne zaangażowanie

umysłu w analizę i rozumowanie, czarownicy stają się wolni, bez przeszkód badając inne obszary

rzeczywistości. Innymi słowy, podczas gdy strona racjonalna jest zajęta formalnymi, akademickimi

działaniami, strona energetyczna czy irracjonalna, którą czarownicy nazywają – “sobowtórem", jest

zajęta spełnianiem specjalnych zadań. W ten sposób podejrzliwy, analityczny umysł mniej jest skłonny

przeszkadzać czy nawet zauważać, co się dzieje po irracjonalnej stronie.

Dopełnieniem mego akademickiego rozwoju było wzmocnienie mojej zdolności utrzymywania

świadomości i percepcji. Te dwie części razem tworzą nasze pełne istnienie. Ich łączne działanie

pozwoliło mi wydobyć się ze zwykłej rzeczywistości, w której się urodziłam i zostałam wychowana jako

kobieta. Przeniosły mnie w obszar szerszych możliwości percepcyjnych niż te, które mi oferował

normalny świat.

Nie twierdzę, że jedynie moje zaangażowanie w świat czarów zapewniło mi sukces. Działanie

codziennego świata jest tak mocne i trwałe, że niezależnie od pilnego treningu, wszyscy praktykujący

tą drogę ciągle znajdują się w obliczu ignorancji, pobłażania sobie i wewnętrznego chaosu, jak gdyby

niczego się nie nauczyli.

Mój nauczyciel ostrzegał mnie, że nie jestem wyjątkiem. Jedynie prowadzona z chwili na chwilę

nieugięta walka może zrównoważyć naszą naturalną, lecz ograniczającą niechęć do zmieniania się i

rozwoju.

Po uważnym zbadaniu moich ostatecznych celów doszłam, razem z moimi towarzyszami, do

wniosku, że muszę opisać mój trening, aby unaocznić poszukującym nieznanego, znaczenie rozwoju

zdolności do poszerzonej percepcji tak, byśmy postrzegali więcej. Taka poszerzona percepcja ma być

realną, pragmatyczną, nową drogą postrzegania. Nie może być ona, w żadnym razie, jedynie

kontynuacją postrzegania świata życia codziennego.

Zdarzenia, o których tutaj opowiadam, obrazują wstępne stadia treningu czarownika należącego do

kategorii skradających się. Wtedy to przy pomocy tradycyjnych środków czarownika następuje zmiana

nawykowego sposobu myślenia, zachowania i odczuwania. Zadanie to muszą wykonać wszyscy

nowicjusze. Zwane jest ono – “rekapitulacją". Aby dopełnić – “rekapitulacji” – byłam uczona szeregu

praktyk, zwanych – “szamańskim przekraczaniem", które włączały ruch i specjalny sposób

oddychania. Aby nadać tym praktykom właściwą spójność byłam instruowana przy pomocy

odpowiednich filozoficznych racji i wyjaśnień.

Celem wszystkiego, czego mnie uczono, było przemieszczenie mojej normalnej energii i

wzmocnienie jej tak, że mogła być ona użyta do szczególnej, niezwykłej percepcji, wymaganej dla

czarownika. Idea treningu zakłada, że kiedy kompulsywne wzorce dawnych nawyków, myśli,

oczekiwań i uczuć zostaną przełamane poprzez środki – “rekapitulacji", osoba z pewnością znajdzie

się w stanie pozwalającym na gromadzenie dostatecznej energii, by żyć według nowych zasad,

dostarczonych przez tradycję czarownictwa. Jednocześnie może ona uwiarygodnić te zasady poprzez

bezpośrednie postrzeganie odmiennej rzeczywistości.

Dotarłam do izolowanego zakątka, z dala od głównej drogi i ludzi, aby malować cienie wczesnego

ranka, kładące się na unikalnych magmowych górach, otaczających pustynię Gran Desierto w

południowej Arizonie.

Ciemnobrązowe, postrzępione skały iskrzyły się, kiedy oślepiające, słoneczne światło omiatało ich

szczyty.

Wokół mnie na ziemi leżały duże kawały porowatych skał, pozostałości wypływu lawy z

gigantycznej erupcji wulkanu. Usadowiłam się wygodnie na wybranym występie i niepomna niczego

zanurzyłam się w moją pracę, jak to często czyniłam w tym skalnym, pięknym miejscu. Skończyłam

zarysowywanie wyniosłości i obniżeń odległych gór, kiedy spostrzegłam obserwującą mnie kobietę.

Przeszkadzało mi, że ktoś może zakłócić moją samotność. Próbowałam jak mogłam zignorować ją,

lecz kiedy zbliżyła się, aby popatrzeć na moją pracę, odwróciłam się ze złością w jej kierunku.

Jej wystające kości policzkowe oraz sięgające do ramion ciemne włosy czyniły 2 niej osobę o

niezwykłym wyglądzie. Miała pełną gracji, miękką budowę, tak więc trudno było ocenie j ej wiek. Była

gdzieś pomiędzy trzydziestką a pięćdziesiątką. Przewyższała mnie wzrostem może o kilka

centymetrów, lecz z jej mocną budową wydawała się dwukrotnie ode mnie większa. W jedwabnych,

czarnych spodniach i orientalnej kurtce wyglądała szczególnie mocno.

Zauważyłam j ej oczy. Były zielone i skrzyły się. Ich przyjacielski błysk uciszył mój gniew.

Usłyszałam, jak zadaję głupie pytanie – “Czy mieszkasz gdzieś w pobliżu"?.

“Nie", odpowiedziała, robiąc kilka kroków w moją stronę – “Jestem w drodze do punktu kontroli na

granicy z USA, w Sonoyta. Zatrzymałam się na chwilę, aby rozprostować kości i znalazłam się w tym

odludnym miejscu. Byłam tak zaskoczona widząc kogoś tutaj, tak daleko od wszystkiego, że .

Chciałam się przedstawić. Nazywam się Clara Grau".

Wyciągnęła dłoń, a ja ją uścisnęłam. Następnie bez najmniejszego wahania opowiedziałam jej o

tym, że przy urodzeniu nadano mi imię. Taisha, lecz później moi rodzice sądzili, że to imię nie jest

dość amerykańskie i zaczęli wołać na mnie Martha, tak jak na matkę. Nie znosiłam tego imienia i

zdecydowałam się zamiast tego na Mary.

“Jakie to ciekawe" – powiedziała w zadumie – “Masz trzy imiona, które są tak rożne. Będę

nazywała cię Taisha, ponieważ jest to imię, które dostałaś przy urodzeniu".

Byłam zadowolona, że wybrała to imię. Ja również osobiście je wolałam. Chociaż na początku

zgodziłam się z moimi rodzicami, że imię Taisha brzmi zbyt obco, to jednak nie lubiłam imienia Martha

tak bardzo, że uczyniłam Taisha moim sekretnym imieniem.

Nieznajoma twardym tonem, który natychmiast pokrywała życzliwym uśmiechem, bombardowała

mnie serią stwierdzeń, którym nadawała pozory pytań.

“Nie jesteś z Arizony", zaczęła.

Odpowiedziałam jej umie, co było u mnie niezwykłą rzeczą, bowiem nawykłam do bycia ostrożną z

ludźmi, szczególnie obcymi – “Przybyłam do Arizony rok temu do pracy ".

“Nie masz więcej jak dwadzieścia lat".

“Będę miała dwadzieścia jeden za kilka miesięcy".

“Masz szczególny akcent. Nie wydajesz się być. Amerykanką, lecz mam trudności w dokładnym

sprecyzowaniu twojej narodowości ".

“Jestem. Amerykanką, lecz jako dziecko mieszkałam w Niemczech", powiedziałam – “Mój ojciec

jest. Amerykaninem, a moja matka. Węgierką. Opuściłam mój dom, kiedy poszłam na uczelnię i nigdy

nie powróciłam, ponieważ nie chcę więcej mieć do czynienia z moją rodziną".

“Zrozumiałam, że nie przebywasz z nimi"?.

“Nie, byłam nieszczęśliwa. Nie mogłam doczekać się, kiedy opuszczę dom".

Uśmiechnęła się i pokiwała głową, jakby dobrze znała chęć ucieczki.

“Czy jesteś zamężna"? – zapytała kobieta.

“Nie. Nie mam nikogo” – powiedziałam z odczuciem przykrości, którego doświadczałam zawsze,

kiedy mówiłam o sobie.

Nie uczyniła żadnego komentarza, lecz mówiła spokojnie i precyzyjnie, jakby chciała pozostawić mi

swobodę, a w tym samym czasie przekazać tak wiele informacji o sobie jak to tylko możliwe w każdym

zdaniu.

Kiedy mówiła, włożyłam ołówki do szkicowania do mojej torby, nie odrywając od niej oczu. Nie

chciałam stwarzać wrażenia, iż nie słucham.

“Byłam jedynym dzieckiem i oboje moi rodzice już nie żyją” – powiedziała.

“Rodzina mego ojca pochodzi z Meksyku, z Oaxaca. Natomiast rodzina mojej matki to. Amerykanie

niemieckiego pochodzenia. Są oni ze wschodu, lecz obecnie żyją w Phoenix. Właśnie wracam ze

ślubu jednego z moich kuzynów".

“Czy także mieszkasz w Phoenix?” – zapytałam.

Mieszkałam połowę mego życia w Arizonie, a drugą połowę w Meksyku” – odpowiedziała. W

ostatnim jednak czasie mój dom znajdował się w stanie Sonora, w Meksyku.

Zaczęłam zapinać moją teczkę. Spotkanie i rozmowa z tą kobietą poruszyło mnie tak ze nie byłam

w stanie więcej pracować tego dnia.

“Podróżowałam również na Wschód” – powiedziała odzyskując moją uwagę – “Uczyłam się tam

akupunktury oraz sztuk walki i sztuki uzdrawiania. Przez wiele lat mieszkałam nawet w buddyjskim

klasztorze".

“Naprawdę?” – spojrzałam w jej oczy. Miały one wyraz, wskazujący na osobę, która sporo

medytowała. Były one ogniste, a jednocześnie spokojne.

“Bardzo interesuję się. Wschodem” – powiedziałam, – “Szczególnie. Japonią. Również

studiowałam buddyzm i sztuki walki".

“Naprawdę?” – odpowiedziała naśladując mnie – “Chciałabym wyjawić ci moje buddyjskie imię,

lecz tajemne imiona nie powinny być ujawniane, wyjąwszy właściwe okoliczności".

“Wyjawiłam ci moje tajemne imię” – powiedziałam zaciskając pasek w mojej teczce.

“Tak. Taisha, uczyniłaś to i jest to bardzo istotne dla mnie” – odpowiedziała z nadmierną powagą –

“Jednak teraz jest czas jedynie na przedstawienie się".

“Czy przyjechałaś tu samochodem?” – zapytałam, badając otoczenie w poszukiwaniu jej pojazdu.

“Właśnie chciałam ci zadać to samo pytanie” – powiedziała.

“Zostawiłam mój samochód kawałek stąd na południe, na zapylonej drodze. Gdzie jest twój?".

“Czy twój samochód to biały Chevrolet?” – zapytała w czarujący sposób.

“Tak".

“Mój jest zaparkowany obok". Zachichotała, jakby powiedziała coś śmiesznego. Byłam

zaskoczona, gdy stwierdziłam, że jej śmiech jest tak irytujący.

“Muszę już iść” – powiedziałam – “Było mi bardzo przyjemnie cię spotkać. Do widzenia'".

Zaczęłam iść w kierunku mego samochodu, myśląc ze kobieta pozostanie z tyłu, podziwiając

piękną scenerię.

“Nie zegnajmy się jeszcze” – zaprotestowała – “Pójdę z tobą".

Poszłyśmy razem. W porównaniu z moją wagą pięćdziesięciu kilogramów kobieta była niczym

wielka skała.

Jej talia była okrągła i mocna. Sprawiała wrażenie otyłej, lecz w rzeczywistości taka. We była.

“Czy mogę zadać. Pani osobiste pytanie, Pani Grau?” – powiedziałam, by przerwać niezręczną

ciszę.

Zatrzymała się i spojrzała na mnie – “Nie jestem żadną Panią” – warknęła , Jestem Clara Grau.

Możesz mowie do mnie Clara. Idź przed siebie i pytaj o wszystko o co chcesz".

“Wydało mi się, że nie jesteś za miłością i małżeństwem” – skomentowałam, reagując na j ej ton.

“Przez chwilę posłała mi okropne spojrzenie, lecz natychmiast je złagodziła – “Zdecydowanie nie

jestem za niewolnictwem” – powiedziała – “Nie dotyczy to tylko kobiet. Z jakiego powodu mnie

zapytałaś?".

Jej reakcja była tak niespodziewana, że straciłam wątek i w zakłopotaniu wpatrywałam się w nią.

“Co spowodowało, że przemierzyłaś taki kawał drogi, by dotrzeć do tego miejsca?” – zapytałam

pospiesznie.

“Przybyłam tu, ponieważ jest to miejsce energii. Wskazała na magmowe formacje w oddali – “Te

góry wypłynęły pewnego razu z serca ziemi jak krew. Kiedykolwiek jestem w Arizonie, zawsze jadę

okrężną drogą, aby tu być. To miejsce wydziela szczególną energię ziemi. Teraz chcę ci zadać to

samo pytanie. Co spowodowało, że wybrałaś ten zakątek?".

“Często tu przybywam. Jest to mój ulubiony zakątek, w którym rysuję". Nie miałam zamiaru

żartować, lecz ona wybuchnęła śmiechem.

“Ten szczegół załatwia sprawę'“ – wykrzyknęła i zaraz podjęła bardziej spokojnym tonem – “Mam

zamiar zapytać cię o coś, co możesz uznać za dziwne, a nawet głupie lecz posłuchaj mnie.

Chciałabym, abyś przyjechała do mego domu i spędziła tam kilka dni jako mój gość".

Podniosłam ręce, byjej podziękować i powiedzieć – “nie", lecz ona nalegała, abym rozważyła

propozycję. Zapewniała mnie, że nasze wspólne zainteresowania. Wschodem oraz sztukami walki

gwarantująpoważną wymianę opinii.

“Gdzie dokładnie mieszkasz"? – zapytałam.

“Blisko miasta. Nayojoa".

“Przeciezjest to ponad czterysta mil stąd".

“Tak, to kawałek drogi. Jednakjest tam tak pięknie i spokojnie, zejestem pewna iż ci się spodoba".

Zamilkła na chwilę, jakby czekając na moją odpowiedz – “Poza tym czuję, że w tej chwili nie ma mc

szczególnie ważnego, czym mogłabyś być związana , kontynuowała – “Możesz mieć trudności, by

znaleźć jakąś robotę. Tak więc moje zaproszenie może być czymś, na co czekałaś".

Miała rację co do tego, że miałam kompletne zamieszanie na temat tego co po\\ m-nam zrobić ze

swoim życiem. Opuściłam w-łasnie posadę sekretarki, aby oddać się pracy artystycznej. Jednak nie

miałam najmniejszej ochoty, by być czyimś gościem.

Rozglądałam się po terenie, poszukując jakiejś wskazówki, co robić dalej. NigdY nie mogłam

wyjaśnić, skąd pojawił mi się pomysł, iż można otrzymać pomoc czy wskazówkę z otoczenia. Jednak

często otrzymywałam pomoc właśnie w ten sposób. Posłu-.

giwałam się techniką, która przybyła do mnie znikąd. Przy j ej pomocy byłam w stanie odkryć

rozwiązania przedtem mi nieznane. Pozwalałam moim myślom błądzić, gdy koncentrowałam wzrok na

południowym horyzoncie. Nie miałam pojęcia, dlaczego zwracałam się właśnie na południe. Po kilku

minutach ciszy, pojawiał się zwykle wgląd, który pomagał mi zdecydować co robić, czy też jak

postąpić w określonej sytuacji.

Idąc utkwiłam spojrzenie na południowym horyzoncie i nagle zobaczyłam całe moie zyciejak

rozciągało się przede mną niczym jałowa pustynia. Chociaż wiedziałam, iż całe terytorium

południowej. Arizony, kawałek. Kaliform i połowę stanu. Sonora w Meksyku zajmuje pustynia, nigdy

wcześniej nie dostrzegałam, jaki był to samotny i bezludny teren.

Wjednym momencie uświadomiłam sobie, że moje życie było tak puste i jałowe jak ta pustynia.

Zerwałam z mojąrodzmą. Nie miałam rodziny własnej. Nie miałam żadnych perspektyw na przyszłość.

Nie miałam pracy. Żyłam z niewielkiego spadku, pozostawionego mi przez ciotkę, lecz te zasoby

stopniały. Byłam w świecie całkowicie samotna. Rozległy teren, który mnie otaczał, kamienisty i

obojętny, wywołał we mnie wszech-obejmujące uczucie żalu. Czułam potrzebę posiadania przyjaciela,

kogoś, kto przerwałby samotność mego istnienia.

Wiedziałam, że było rzeczą głupiąprzyjmowame zaproszenia Klary i skoczenie w nieznaną

sytuację, nad ktorąme miałam kontroli, lecz było coś bezpośredniego wjej sposobie bycia i psychicznej

witalnosci, co wzbudzało we mnie zarówno ciekawość, jak też uczucie szacunku. Zdałam sobie

sprawę, że podziwiam, a nawet jej zazdroszczę piękna i siły. Myślałam, że jest ona najbardziej

niezwykłą i mocną kobietą, niezależną, polegaj ącą na sobie, a jednocześnie nie pozbawioną humoru.

Miała te cechy, które zawsze sama chciałam posiąść. Przede wszystkim j ej obecność rozpraszała

moje poczuciejałowosci. Czyniła przestrzeń wokół siebie energetyczną, wibrującą, pełną

nieskończonych możliwości.

Jednak moja niezmienna postawa polegała na tym, by nie przyjmować nigdy od ludzi zaproszenia

do ich domu, a szczególnie od kogoś, kogo spotkałam w dzikim zakątku. Miałam mały apartament w

Tucson i przyjęcie zaproszenia oznaczałoby dla mnie, że musiałabym je odwzajemnić. Do tego nie

byłam przygotowana. Przez moment stałam bez ruchu, nie wiedząc, jak postąpić.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: