Morgan Diana - Blondynki wolą dżentelmenów.pdf - M - ann-diam

Diana Morgan

Blondynki wolą

dżentelmenów

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Dla pasażera luksusowego transatlantyku widok na górę

lodową w czasie wiosennej pełni księżyca jest

niezapomnianym przeżyciem. Ale dla Jamesa Williama

Bentleya, spożywającego późny obiad w eleganckiej

restauracji, krzyk marynarza zawiadamiający o tym

niesamowitym zjawisku właściwie nic nie znaczył. Natomiast

dla pozostałych biesiadników był sygnałem, by pośpieszyć na

zewnątrz. Pozostał sam, zastanawiając się nad tym, jak nudne

były jego wakacje. Widział już nie raz góry lodowe. Widział

już wszystko.

Z pokładu usłyszał wuja Henry'ego, który także

podróżował z Londynu do Nowego Jorku, oraz jego

przyjaciela - Zeebo Molinariego - kolekcjonera sztuki. Wraz z

resztą pasażerów podziwiali górę lodową.

- Martwię się o swoje obrazy - mówił nosowym głosem

Zeebo. - Mam na statku kilka bezcennych płócien. Jeśli to, co

mówił kapitan jest prawdą, powinienem wynająć dodatkową

ochronę.

- Tak, tak - potwierdził Henry. - Chociaż uważam, że

mamy do czynienia z serią nie powiązanych ze sobą,

złośliwych kradzieży. Nie ma potrzeby być przesadnie

ostrożnym.

James bez zainteresowania słuchał tych nadzwyczajnych

wiadomości. Powinien lepiej zabezpieczyć swoje

kosztowności, jeśli rzeczywiście na pokładzie był złodziej.

Jednak teraz nie miał na to ochoty. Przez chwilę zastanawiał

się, kto z ludzi, których spotkał, mógłby być winny takiego

przestępstwa. Nigdy nic nie wiadomo.

Postawił kieliszek z szampanem i upewniwszy się, że nikt

go nie obserwuje, rozwiązał jedwabną muszkę i odpiął górny

guzik koszuli. Teraz, całkowicie z siebie zadowolony, oparł

nogi o stojące naprzeciw niego krzesło i rozkoszował się

chwilą samotności.

- Nareszcie sam - powiedział do siebie, sięgając po

kieliszek z szampanem. - Za samotność! - Wzniósł toast: - Za

samotność, moją najlepszą przyjaciółkę.

Smakował małymi łykami wyborny rocznik szampana,

uśmiechając się ironicznie. Nagle poczuł na plecach chłodny

powiew. Obrócił się i zauważył, że jeden z iluminatorów jest

otwarty, a zasłony powiewają jak rozpostarta flaga na wietrze.

„Mógłbym przysiąc, że jeszcze minutę temu wszystko

było szczelnie pozamykane" - pomyślał.

Dziwne. Nie chciało mu się jednak wstać, aby zamknąć

świetlik. Może zrobić to ktoś inny. Był zbyt wygodny.

Delektując się szampanem, próbował nie myśleć o interesach,

które czekały na niego w Nowym Jorku. Kiedyś lubił swoją

pracę. Nie mógł sobie przypomnieć, kiedy stała się bezlitosną

harówka.

Delikatny szelest spowodował, że podniósł głowę. Nagłe

usłyszał wyraźne kroki, więc gwałtownie wstał i zamarł.

Miał towarzystwo.

Na środku jadalni stała wróżka.

James zamknął oczy z nadzieją, że zjawisko zaraz zniknie,

ale ono wciąż trwało. Co więcej, wróżka zaczęła pilnie

przyglądać się stolikowi, jak gdyby coś zgubiła. Nie mogła

mieć więcej niż pięć stóp wzrostu. Miała delikatną, małą twarz

i chmurę złotych włosów, opadających na ramiona. Opasana

była szarą, wełnianą peleryną, która ukrywała prawie całą jej

drobną postać, na nogach miała parę czarnych, chińskich

klapek z rzemykami. Nie była ostrożna. Mógł pomyśleć, że

ma do czynienia z dzieckiem. Ale to nie było dziecko.

Zauważył, jak uroczo włożyła palec do ust i zagryzła go

mocno. Zdawała się namyślać nad następnym ruchem. Bardzo

ostrożnie zaczęła rozwiązywać pasek, jednocześnie bacznie

obserwując, czy nikt jej nie śledzi.

Wciąż jednak nie dostrzegała Jamesa w przyćmionym

Świetle ogromnej sali, a on siedział nieruchomo, nie czyniąc

najmniejszego hałasu.

Spod peleryny wyjęła wielki worek i podeszła do

stanowiska kelnerów, gdzie czekały na podanie dwa steki.

James ujrzał jej błyszczące oczy i oniemiał ze zdziwienia.

Wróżka wyjęła z worka duży , plastikowy pojemnik i wzięła

steki wraz ze sztućcami. Właśnie miała schować mięso, kiedy

głos Jamesa zmroził jej ruchy.

- Wydaje mi się, że to danie miało być podane państwu

Winchester.

Odwróciła się niezmiernie wystraszona.

- Jeśli naprawdę potrzebujesz czegoś do zjedzenia -

nieznacznie się uśmiechnął - może się do mnie przyłączysz.

Byłbym więcej niż szczęśliwy, gdyby kelner zaserwował ci

Świeży kawałek mięsa. Zaraz przestanie oglądać góry lodowe

i wróci tu razem z kucharzem, stewardem i kierownikiem sali.

Zastanawiała się przez sekundę i od razu spojrzała na

steki, które trzymała w dłoniach. Szybko umieściła je w

pojemniku, który następnie schowała do worka. James

wzruszył ramionami.

- Widzę, że jesteś bardzo zdeterminowana. Skinęła głową.

Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, co robi i pomimo

czarodziejskiej aury, którą roztaczała, James dostrzegł w niej

bystry umysł i inteligencję.

- Czy nic nie zmieni twojej decyzji?

Potrząsnęła głową. Mógłby przysiąc, że miała ochotę

przyjąć zaproszenie.

James nigdy nie spotkał się z kimś takim; był ubawiony.

- Cóż, w takim razie, czy mogę przynajmniej pomóc ci w

zebraniu najlepszych kasków? Jadam tu każdego wieczoru,

odkąd opuściliśmy Southampton i mogę cię zapewnić, że

świetnie znam menu.

Jej niepewność poruszyła w Jamesie jakąś nieznaną

stronę, jakiś ton czułości. Puszyste włosy czyniły z niej postać

zjawiskową, jakby wróżki czy skrzata. Zdawała się

rozświetlać przestrzeń wokół siebie. James nagle uświadomił

sobie, że pragnie zarówno usłyszeć jej glos, jak i skłonić ją do

pozostania.

Jego przenikliwe spojrzenie spowodowało, że nieznajoma

zaczęła powoli zmierzać w stronę okna.

James pochwycił jej spojrzenie i zorientował się, że

uciekając tamtędy musiałaby go ominąć.

- Sprawiasz wrażenie osoby, która się ukrywa. - Uważnie

obserwował jej ruchy. - Nie jesteś chyba pasażerką na gapę,

prawda?

Wyraźne poczucie winy, malujące się na jej twarzy,

potwierdzi to jego przypuszczenie.

- A więc to tak. - Pogroził jej palcem. - Jesteś pasażerką

na gapę!

Próbowała go zignorować, ruszając prosto ku oknu.

- Zdajesz sobie sprawę, że jeśli zostaniesz złapana wsadzą

cię do brygu? - Uśmiechnął się. - Byłaby wielka szkoda,

gdyby tak uroczy gość spędził całą podróż w tym okropnym

więzieniu na dnie statku. Ryk maszyn jest tam tak głośny, iż

można postradać zmysły.

Nagle dziewczyna skoczyła przez pokój w kierunku okna.

Uciekłaby, gdyby nie jego refleks. Zatrzymał ją, choć

właściwie wolałby, żeby zapadła się pod ziemię.

Walczyła zapamiętale, niczym diablica. James chwycił ją

mocno w talii, a ona kopała trzymając się występu okna.

Im mocniej ją ściskał, tym zacieklej szarpała się, aż w

końcu nie był pewien, czy postępuje właściwie. A jednak

Morgan Diana - Blondynki wolą dżentelmenów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: