RDTWZiP batalion-kompania
ROZDZIAŁ 8
1. W manewrowych działaniach taktycznych znacznie wzrasta rola przemieszczania, w szczególności marszów. Pododdziały przemieszczają się na własnych środkach transportowych lub są przewożone. Wybór sposobu przemieszczania pododdziałów zależy od:
- celu, odległości i czasu przeznaczonego na przemieszczanie;
- stopnia i możliwości oddziaływania przeciwnika powietrznego i naziemnego;
- warunków meteorologicznych, pory roku i doby;
- właściwości fizyczno-geograficznych terenu, w którym pododdziały będą przemieszczane;
- stanu technicznego i możliwości sprzętu (środków transportowych).
2. Marsz to ruch wojsk w kolumnach, po drogach i na przełaj, do wyznaczonych rejonów lub na określoną linię działania. Batalion (kompania) wykonuje marsz na własnych środkach transportowych lub jest przewożony transportem kolejowym, wodnym (morskim, śródlądowym). Batalion (kompania) zmechanizowany może być przewożony transportem powietrznym.
3. Marsz wykonuje się w kolumnach marszowych. Kolumna marszowa to ugrupowanie pododdziałów na jednej drodze pod jednym dowództwem.
4. Batalion (kompania) wykonuje marsz w składzie kolumny marszowej przełożonego lub jako grupa marszowa (zgrupowanie taktyczne). Grupa marszowa nie powinna być większa niż siły wzmocnionego batalionu. Podczas marszu batalion (kompania) powinien być zdolny, do samodzielnego podjęcia walki z przeciwnikiem naziemnym i powietrznym. Między grupami marszowymi ustala się odległości czasowe, a między pojazdami odległości w metrach. Odległość między grupami marszowymi przy średniej prędkości 30 km/h nie powinna być większa niż 5 minut, a między pojazdami 50 m. W uzasadnionych sytuacjach może nastąpić zwiększenie odległości między grupami marszowymi (pododdziałami) oraz między pojazdami, odległości te określają dowódcy kolumn.
Pojazdy gąsienicowe oraz z małym zapasem przebiegu mogą być przewożony na przyczepach niskopodwoziowych, włączonych w skład kolumn.
5. Wskaźnikiem mającym największe znaczenie podczas planowaniu (kalkulacji) marszu jest prędkość marszu. Prędkość marszu to średnia prędkość, z jaką powinny maszerować pododdziały bez uwzględniania przerw. Wojska maszerujące po drogach (bez zakłóceń) mogą osiągnąć prędkość 30-40 km/h. Kolumny (grupy) marszowe maszerują z prędkością maksymalną (możliwą do osiągnięcia w danych warunkach).
W przypadku przewożenia czołgów na przyczepach niskopodwoziowych, średnia prędkość marszu może wynosić 20¸25 km/h. W górach, terenie lesisto-bagnistym, w zimie oraz w innych niekorzystnych warunkach średnia odległość i prędkość marszu w zależności od terenu i stanu dróg, może zmniejszyć się o połowę. Ogólny czas marszu dobowego może ulec wydłużeniu wskutek nie przewidzianych sytuacji i spowodować, że pododdziały będą zmuszone wykonywać marsze dobowe trwające dłużej niż 12 godzin.
6. Batalion wykonuje marsz po jednej drodze marszu. W celu sprawnego kierowania marszem na drodze wyznacza się punkt wyjściowy oraz punkt zejścia z drogi, a także punkty koordynacyjne (wyrównania, meldunkowe).
Podczas marszu organizuje się postoje i odpoczynki. Pierwszy postój jednogodzinny organizuje się po dwóch godzinach marszu, kolejne w miarę potrzeb. Po 5-6 godzinach marszu organizuje się postój dwugodzinny. Na postój jednogodzinny maszerujący batalion (grupa marszowa) zatrzymuje się na drodze (poboczu), we wcześniej rozpoznanych miejscach, zachowując odległości między pojazdami. Podczas postoju kierowcy i załogi sprawdzają stan techniczny pojazdów.
Na postój dwugodzinny batalion (grupa marszowa) może schodzić z drogi marszu do wyznaczonych i rozpoznanych rejonów, z zachowaniem gotowości do sprawnego wyjścia na drogi marszu. Postój ten pododdziały powinny wykorzystać na uzupełnienie niektórych środków materiałowych, przegląd pojazdów i uzbrojenia oraz spożycie posiłku.
Odpoczynek dzienny (nocny) organizuje się po marszu dobowym (10-12 godzinach marszu) w rejonie rozmieszczenia. Czas odpoczynku wykorzystuje się na regenerację sił żołnierzy, a także na uzupełnienie środków materiałowych i kontrolę techniczną pojazdów.
7. W celu terminowego i zorganizowanego wykonania marszu tworzy się ugrupowanie marszowe. Jego skład zależy od warunków wykonywania marszu oraz od przewidywanego sposobu wykorzystania batalionu (kompanii) po jego zakończeniu. Ugrupowanie marszowe to uszykowanie pododdziału do przemieszczania w formie marszu. Powinno ono zapewnić szybkie i sprawne wykonanie marszu, rozwinięcie w ugrupowanie przedbojowe (bojowe) oraz utrzymanie dowodzenia.
8. Ugrupowanie marszowe batalionu składa się z: ubezpieczenia marszowego, kolumny sił głównych oraz kolumny pododdziałów logistycznych. Batalion w zależności od otrzymanego zadania może wykonywać marsz: w składzie sił głównych oddziału, stanowić ubezpieczenie marszowe (awangarda, ariergarda) lub działać jako oddział wydzielony związku taktycznego (oddziału).
Kompania może wykonywać marsz: w składzie sił głównych batalionu lub jako ubezpieczenie marszowe (szpica czołowa, boczna lub tylna). Kompania działająca jako szpica bądź maszerująca na czele sił głównych batalionu wysyła ze swego składu patrol (czołowy, boczny, tylny).
9. Oddział wydzielony maszeruje przed siłami głównymi, a jego zadaniem jest prowadzenie rozpoznania oraz uprzedzenie przeciwnika w opanowaniu dogodnych rubieży lub rejonów i utrzymanie ich do czasu podejścia sił głównych. Dystans oddalenia oddziału wydzielonego od sił głównych powinien zapewniać dowódcy związku taktycznego (oddziału) rezerwę czasu na podjęcie decyzji i zorganizowanie walki w sytuacjach wcześniej nie przewidzianych, natomiast siłą głównym umożliwiać rozwinięcie i manewr.
10. Ubezpieczenia marszowe organizuje się w celu zapewnienia płynności ruchu po drogach oraz zapewnienia sprawnego wejścia do walki maszerujących wojsk w wypadku nieoczekiwanego zetknięcia się z przeciwnikiem, którego siłami ubezpieczeń nie można pokonać.
11. Ze względu na kierunek wykonywania, wyróżnia się marsze dofrontowe, odfrontowe i rokadowe.
W marszu dofrontowym najistotniejszą rolę spełniać będą ubezpieczenia czołowe (awangardy, szpice czołowe, patrole czołowe). Awangardy i szpice czołowe powinny być zdolne do rozbicia przeciwnika blokującego ruch kolumn po drogach. W wypadku spotkania przeważających sił powinny umożliwić maszerującym wojskom swobodę rozwinięcia i wejścia do walki.
W marszu odfrontowym czołową rolę spełniają ubezpieczenia tylne (ariergardy, szpice i patrole tylne). Siła i skład ubezpieczeń tylnych zapewnić powinna ochronę maszerujących wojsk przed nacierającym przeciwnikiem. Zadanie to, w początkowym okresie marszu odfrontowego, może być realizowane poprzez prowadzenie działań opóźniających.
W marszu rokadowym szczególnego znaczenia nabierają ubezpieczenia boczne (szpica lub patrol boczny), które mogą być wysyłane przez awangardę (szpicę czołową) i ariergardę (szpicę tylną) lub z kolumny sił głównych. Wykonują one okresowo marsz po drodze równoległej do drogi głównej (od strony przeciwnika), w odległości zapewniającej bezpieczeństwo maszerującym pododdziałom oraz umożliwiającej wsparcie ubezpieczeń przez pododdziały maszerujące się w kolumnie sił głównych.
Niekiedy czołowymi ubezpieczeniami marszowymi może działać oddział zabezpieczenia ruchu (OZR), którego zadaniem jest utrzymanie płynności ruchu maszerujących pododdziałów poprzez zapewnienie technicznej przekraczalności drogi marszu.
12. Batalion (kompania) w zadaniu do marszu otrzymuje: drogę (batalion, niekiedy pas) marszu, punkt wyjściowy, punkty koordynacyjne (wyrównania), miejsca postojów i odpoczynków, punkt rozwiązania (końcowy), rejon przeznaczenia oraz czasy przekraczania punktów i osiągnięcia rejonu przeznaczenia. Batalion (kompania) wykonujący marsz samodzielnie w zadaniu może otrzymać: drogę (pas) marszu, rejon przeznaczenia i czas jego osiągnięcia.
13. Do prawidłowego zaplanowania marszu niezbędna jest informacja. Dowódca batalionu (kompanii) uzyskuje informacje: w sieci dowodzenia i współdziałania, od elementów rozpoznawczych i ubezpieczenia, pododdziałów obrony terytorialnej oraz elementów systemu kierowania ruchem wojsk.
14. Podczas marszu używanie aktywnych środków łączności musi być ograniczone.
15. Batalion (kompania) powinien przekroczyć punkt wyjściowy bez zatrzymywania się. Jego pokonanie w nakazanym czasie i przyjętą prędkością zapewnia płynność ruchu jak również terminowe rozpoczęcie marszu kolejnym pododdziałom. Za uszykowanie kolumny marszowej, domarsz do punktu wyjściowego oraz za marsz od punktu rozwiązania do rejonu przeznaczenia odpowiada dowódca batalionu (kompanii).
16. Podczas marszu pododdziały zobowiązane są ściśle przestrzegać ustalony porządek i dyscyplinę, utrzymywać nakazaną prędkość i odległości między pojazdami, przestrzegać zasad bezpieczeństwa i maskowania. Dowódca pododdziału zazwyczaj znajduje się na czele sił głównych pododdziału. Wyprzedzanie pododdziału przez inny pododdział maszerujący po tej samej drodze może mieć miejsce w sytuacjach wyjątkowych. W takim wypadku wyprzedzany pododdział powinien zatrzymać się lub zwolnić umożliwiając bezpieczny manewr. Dopuszcza się także, w wyjątkowych sytuacjach, zamknięcie na pewien czas ruchu w kierunku przeciwnym i zezwolenie na marsz obok siebie dwóch pododdziałów. Niedopuszczalne jest zbaczanie z ustalonych dróg marszu oraz nieprzestrzeganie wyznaczonych terminów ich wykorzystania bez zgody organizującego marsz.
17. Ataki z powietrza maszerujący batalion (kompania) odpiera własnymi siłami. Niektóre elementy ugrupowania marszowego mogą być dodatkowo osłaniane na polecenie przełożonego przez pododdziały obrony przeciwlotniczej. Pododdziały te mogą przemieszczać się w składzie osłanianych grup marszowych lub też być rozmieszczone wzdłuż określonych odcinków dróg marszu. Szczególnej osłony wymagają pododdziały podczas postojów i odpoczynków.
18. Po wejściu w teren skażony należy o tym zameldować przełożonemu i przystąpić do określenia rodzaju i rozmiarów skażenia. Po stwierdzeniu skażenia przystępuje się do udzielania niezbędnej pomocy i decyduje, które pododdziały przerwą, a które mogą kontynuować marsz oraz czy teren skażony przekroczyć z marszu czy go obejść. Pododdział zmechanizowany (czołgów), który znalazł się w terenie skażonym zamyka włazy, włącza urządzenia filtrowentylacyjne i zwiększając prędkość dąży do jego opuszczenia.
19. Teren skażony środkami chemicznymi i biologicznymi może być przekraczany tylko w indywidualnych środkach ochrony przed skażeniami, które po zakończeniu marszu muszą być bezwzględnie odkażone.
20. Zużyte w czasie marszu środki bojowe i materiałowe należy uzupełniać, wykorzystując postoje i odpoczynki. Niekiedy środki bojowe i materiałowe przewidziane dla elementów ubezpieczenia marszowego mogą być złożone wcześniej w zaplanowanych rejonach postoju lub w rejonie, do którego pododdziały maszerują. W celu przeciwdziałania zablokowaniu drogi przez uszkodzone pojazdy, w batalionie (grupie marszowej) powinno wydzielić się środki do holowania lub usuwania takich pojazdów.
21. Przemieszczanie batalionu (kompanii) może odbywać się w sposób mieszany, oznacza to, że część pododdziału wykonuje marsz, natomiast pozostałe siły przewożone są transportem kolejowym, a czasami transportem powietrznym i wodnym. W tym wypadku pojazdy gąsienicowe powinny być przewożone transportem kolejowym lub na platformach niskopodwoziowych.
22. Zadaniem wojskowej regulacji ruchu jest utrzymanie płynności ruchu na drogach, po których przemieszczają się wojska. Organy kierowania ruchem wojsk obrony terytorialnej wspierają oddziały i pododdziały w zabezpieczeniu marszów i przewozów.
23. W marszu na znaczną odległość każdy maszerujący oddział organizuje oddziały zabezpieczenia ruchu do bezpośredniego wsparcia inżynieryjnego maszerujących kolumn (grup marszowych). W zależności od stopnia zagrożenia uderzeniem sił lądowych przeciwnika oddziały zabezpieczenia ruchu mogą wykonywać marsz w kolumnie ubezpieczeń marszowych lub przed siłami głównymi. W przypadku braku przeciwnika mogą być wcześniej wysłane na drogi marszu.
24. Przemieszczanie pododdziałów przeciwlotniczych będzie realizowane przeważnie w składzie osłanianych grup marszowych, batalionów (kompanii) lub samodzielnie. Osłonę przeciwlotniczą grup marszowych, batalionów (kompanii) w toku ich przemieszczania realizują oddziały i pododdziały przeciwlotnicze z tymczasowych stanowisk ogniowych, głównie podczas postojów, w rejonach odpoczynku oraz w czasie przeprawy przez przeszkody wodne, a także pokonywania przełęczy i pokonywania innych newralgicznych odcinków na drogach marszu.
0802. PRZEWOZY
1. Przewóz pododdziałów wraz z uzbrojeniem i sprzętem wojskowym oraz posiadanymi zapasami środków bojowych i materiałowych nazywa się przewozem operacyjnym. Przewozy operacyjne mogą być realizowane transportem kolejowym, powietrznym (samolotami i śmigłowcami), wodnym (śródlądowym, morskim). Podczas przewozów należy dążyć do zachowania całości organizacyjnej przewożonych pododdziałów oraz ich gotowości do prowadzenia walki w czasie przewozu i po wyładowaniu.
2. Przewozy transportem powietrznym będą realizowane według zasad dotyczących desantów powietrznych.
3. Transportem kolejowym pododdział zmechanizowany (pancerny) może być przewożony całością lub częścią sił. Ujemną stroną przewozów pododdziałów zmechanizowanych (czołgów) jest duża wrażliwość środków transportowych na ogniowe oddziaływanie przeciwnika.
4. Rejon załadowania (wyładowania) to obszar obejmujący kilka stacji załadowania (wyładowania). Stacja załadowania (wyładowania) to stacja kolejowa posiadająca jeden lub więcej punktów ładowania. Punkt ładowania to miejsce na stacji przy bocznicy lub przy głównym szlaku z urządzeniami do ładowania wojsk. Batalionowi i kompanii przydziela się główną i zapasową stację załadowania (wyładowania), batalionowi niekiedy rejon.
5. Podczas przewozów batalion (kompania) musi przestrzegać zasad organizowania zabezpieczenia bojowego działań. Kolejność załadowania oraz skład transportów operacyjnych determinowany jest przyszłym zadaniem.
6. Każdy transport operacyjny otrzymuje od wojskowego organu transportu oddzielny numer. W przypadku przewozu kilku transportów operacyjnych tym samym pociągiem wyznaczany jest starszy komendantów transportu przez wojskowy organ transportu. W każdym transporcie operacyjnym dowódca samodzielnej jednostki organizacyjnej, z której składu jest transport, wyznacza osoby funkcyjne: komendanta transportu i jego zastępcę, pomocnika komendanta transportu ds. zabezpieczenia bojowego, pomocnika komendanta ds. logistyki, lekarza (sanitariusza) transportu, dowódców drużyn i zespołów specjalnych oraz starszych wagonów. Komendant transportu na każdą dobę przewozu wyznacza służbę wewnętrzną i wartowniczą transportu.
7. Wyznaczony komendant transportu wspólnie z szefem przewozów wojskowych przystępują do planowania przewozów operacyjnych, które obejmuje: określenie liczby przewożonych żołnierzy, sprzętu oraz środków bojowych i materiałowych, określenie liczby transportów operacyjnych i ich składu, wybór głównych i zapasowych rejonów (stacji) załadowania i wyładowania, określenie możliwości stacji w zakresie ładowania i wyładowania, określenie czasu trwania przewozu.
8. Przed przystąpieniem do planowania przewozów operacyjnych transportem kolejowym, należy dokonać kalkulacji wstępnych polegających na określeniu potrzebnej liczby i rodzaju taboru kolejowego, podziału pododdziału na transporty operacyjne, stacji (rejonów) załadowania i wyładowania, tempa przewozu, terminu wykonania przewozu. W celu skrócenia czasu przygotowania przewozu, wskazane jest stałe posiadanie przez dowódcę batalionu (kompanii) gotowych wariantów rozliczeniowych, które dotyczyłyby przewozu batalionu różnymi rodzajami transportu.
9. Batalion (kompania) przed przystąpieniem do przygotowania przewozu otrzymuje główne i zapasowe stacje (rejony) załadowania i rozładowania. Ponadto, dowódca przewożonego pododdziału może otrzymać rejony wyjściowe i wyczekiwania do załadowania i po wyładowaniu lub określa je samodzielnie. Jeżeli rejon wyjściowy znajduje się w pobliskiej odległości od stacji (rejonu) załadowania (rozładowania), to nie wyznacza się rejonu wyczekiwania przed lub po załadowaniu, a pododdziały w składzie transportu maszerują bezpośrednio do stacji załadowania lub rejonu wyjściowego.
10. Przed rozpoczęciem załadowania komendant transportu wraz z osobami funkcyjnymi i drużynami (zespołami) specjalnymi przybywają na stację załadowania. W tym czasie pozostali dowódcy sprawdzają znajomość zasad ładowania, mocowania, rozładowania sprzętu oraz gotowość pododdziału do działania. Na godzinę przed przystąpieniem do ładowania skład transportu operacyjnego powinien przybyć do rejonu wyczekiwania (jeżeli nie został wyznaczony rejon wyczekiwania, skład transportu przybywa w rejon stacji załadowania i zostaje zatrzymany na drogach marszu umożliwiających ruch na punkty ładunkowe). Regulację ruchu z rejonu wyczekiwania do stacji załadowania organizuje komendant transportu.
11. Osoby funkcyjne i drużyny (zespoły) specjalne transportu przyjmują wyposażenie oraz przygotowują podstawiony skład taboru do załadowania. Po przygotowaniu taboru do załadowania oraz zorganizowaniu zabezpieczenia bojowego, w określonym czasie i kolejności, odbywa się ładowanie sprzętu, środków bojowych i materiałowych oraz żołnierzy do wagonów.
12. Po załadowaniu transportu organizuje się służby wewnętrzne i wartowniczą transportu oraz zabezpieczenie bojowe na czas przewozu.
13. W przypadku uszkodzenia linii kolejowej oraz braku objazdu, pododdziały wyładowują się z wagonów i przemieszczają się dalej na własnych środkach transportu. W przypadku zaatakowania transportu podczas jazdy przez lotnictwo, następuje zwiększenie prędkości jazdy i atak odpierany jest podczas ruchu organicznymi środkami przeciwlotniczymi transportu. W przypadku konieczności pokonania terenu skażonego, załogi czołgów i bojowych wozów piechoty przewożone są w sprzęcie, a pozostali żołnierze w wagonach dodatkowo uszczelnionych.
14. Transport operacyjny obowiązują przepisy dotyczące ruchu kolejowego.
15. Po przybyciu do stacji wyładowania drużyny (zespoły) specjalne przystępują do wyładowania. Podczas wyładowania organizuje się zabezpieczenie bojowe na podobnych zasadach jak podczas załadowania. Sprzęt po wyładowaniu wyprowadza się w rejon zbiórki, a następnie przemieszcza pododdziałami do rejonu wyczekiwania lub po sformowaniu kolumny do określonego rejonu.
0803. ROZMIESZCZANIE
1. Rozmieszczanie to stacjonowanie wojsk w garnizonach oraz pobyt w rejonach ześrodkowania, wyjściowych, odpoczynku, wyczekiwania i innych, z zachowaniem odpowiedniego stopnia (poziomu) gotowości bojowej.
2. Pododdziały rozmieszcza się w sposób umożliwiający zorganizowanie obrony i ochrony oraz wykonanie manewru. Nie rozmieszcza się pododdziałów w pobliżu obiektów, które mogą stanowić cele uderzeń przeciwnika. Teren przewidziany do rozmieszczania wojsk powinien umożliwiać maskowanie, posiadać dogodne warunki odpoczynku żołnierzy, być bezpiecznym pod względem sanitarnym i epidemiologicznym. Znajdować się tam powinna odpowiednia liczba dróg manewru.
Pododdziały w rejonach ześrodkowania zachowują gotowość do odparcia napadu przeciwnika naziemnego i powietrznego oraz do szybkiego i skrytego opuszczenia rejonu.
3. Przed rozmieszczaniem batalionu (kompanii) w terenie, szczególnie w rejonach, które zajmował przeciwnik, przeprowadza się rozpoznanie w celu wykrycia ewentualnych grup dywersyjno-rozpoznawczych, wykrycia i oznakowania zaminowanych i skażonych odcinków terenowych, określenia przydatności źródeł wody oraz możliwości wykorzystania innych zasobów terenowych. W celu wybrania (ustalenia) rejonów rozmieszczenia pododdziałów oraz określenia ich przydatności wysyła się grupy rekonesansowe. W skład grup mogą wchodzić oficerowie sztabu, rodzajów wojsk i służb oraz łącznicy z pododdziałów. W wypadku samodzielnego działania pododdziału zadanie to może wykonywać grupa rekonesansowa wysłana z batalionu lub bezpośrednio pododdział jako element ubezpieczenia marszowego.
Grupa rekonesansowa wysłana z batalionu może składać się z: oficera ze sztabu batalionu, przedstawicieli pododdziałów ogólnowojskowych i logistyki, grupy ubezpieczającej, szperaczy i chemika-zwiadowcy. Grupa rekonesansowa przeprowadza rozpoznanie i ustala rejony rozmieszczenia pododdziałów, dróg dojścia do nich, oznacza wykryte pola minowe, obiekty zaminowane i wystawia przy nich posterunki. Ponadto grupa rekonesansowa określa miejsca ukryć dla ludzi i na sprzęt, stan sanitarny rejonu przeznaczonego do zajęcia, przydatność wody do spożycia.
4. Batalionowi (kompanii) wyznacza się główny i zapasowy rejon rozmieszczania. Pododdziały zajmują rejony ześrodkowania sukcesywnie w miarę podchodzenia do nich. Niedopuszczalne jest zatrzymywanie kolumn na drogach w oczekiwaniu na wejście do rejonu. Pododdziały rozśrodkowują się w rejonie, przyjmując ugrupowanie stosownie do oczekujących je zadań.
5. Po wejściu do rejonu rozpoczyna się rozbudowę fortyfikacyjną i buduje się zapory inżynieryjnych. Wszelkie prace i wykonywane obiekty dokładnie się maskuje. Pododdziały rozmieszcza się w pewnym oddaleniu od dróg marszu, w odległościach i odstępach zapewniających bezpieczeństwo i niewielkie prawdopodobieństwo strat w wypadku uderzeń rakietowych, lotnictwa, śmigłowców bojowych oraz artylerii przeciwnika. Pododdziały przeciwlotnicze rozwija się na obrzeżach rejonu ześrodkowania w stałej gotowości do odparcia środków napadu powietrznego przeciwnika. Stanowiska dowodzenia batalionu (kompanii) rozwija się w rejonach zapewniających ciągłe dowodzenie pododdziałami zarówno podczas ich przebywania w rejonie rozmieszczenia, jak też w czasie ich wymarszu z zajmowanego obszaru. Pododdziały i urządzenia logistyczne rozmieszcza się w pobliżu dróg, zapewniając im obronę i ochronę.
6. Podczas przebywania w rejonach rozmieszczenia organizuje się ubezpieczenia postoju. Na kierunki szczególnie zagrożone związek taktyczny (oddział) wysyła oddział czat (czatę). Oddział czat tworzy się w sile batalionu (wzmocnionej kompanii), a czatę w sile wzmocnionego plutonu.
7. Batalion (kompania) w rejonie rozmieszczenia organizuje ubezpieczenia bezpośrednie. Na zagrożonych kierunkach wysuwa się placówki, patrole, czujki (podsłuchy) oraz posterunki obserwacyjne i obserwatorów. Linię ubezpieczeń bezpośrednich rozbudowuje się pod względem inżynieryjnym. Wyznacza się i przygotowuje również rubieże ogniowe dla pododdziałów dyżurnych.
8. Bezpośrednio w rejonie rozmieszczenia pododdziału organizuje się patrole, pododdział dyżurny oraz wartowników do bezpośredniej ochrony żołnierzy i sprzętu.
9. Pododdziały przeciwlotnicze osłaniają batalion (kompanie), rozwijając się na obrzeżach rejonu ześrodkowania w stałej gotowości do odparcia uderzeń środków napadu powietrznego przeciwnika. Część pododdziałów przeciwlotniczych rozmieszcza się w ugrupowaniu pododdziałów ubezpieczenia postoju oddziału, organizując system zasadzek przeciwlotniczych i pododdziałów wędrownych.
0804. DOWODZENIE I ŁĄCZNOŚĆ
1.Odpowiedzialność za koordynacje ruchu wojsk spoczywa na dowódcach organizujących przemieszczanie. Przemieszczające się pododdziały wykorzystują regulację ruchu przełożonego i organów kierowania ruchem wojsk obrony terytorialnej.
2. W celu przygotowania pododdziałów powinny być przekazane zadania do przemieszczania i rozmieszczania w postaci zadań przygotowawczych. Mogą one zawierać między innymi: przewidywany charakter zadania, najwcześniejszy termin rozpoczęcia przemieszczenia, przewidywane drogi marszu i ugrupowanie marszowe przemieszczanych wojsk, przedsięwzięcia jakie mają wykonać pododdziały, aby przygotować się do przemieszczenia.
4. System łączności zorganizowany na marsz oraz dla potrzeb pododdziałów przebywających w rejonach rozmieszczenia powinien zapewnić ciągłość dowodzenia, współdziałania, ostrzegania, powiadamiania i alarmowania.
5. Podstawą łączności w rejonach rozmieszczenia są środki przewodowe. Pomiędzy stanowiskami dowodzenia zapewnia się łączność bezpośrednią lub poprzez dowiązanie się do najbliższego węzła łączności sieci telekomunikacyjnej.
6. Łączność w marszu z reguły zapewnia się środkami radiowymi oraz środkami sygnalizacyjnymi i łącznikami.
7. W celu zapewnienia ciągłości dowodzenia, wszyscy korespondenci relacji radiowych zobowiązani są do pośredniczenia w przekazywaniu wiadomości wzdłuż kolumny grupy marszowej (pododdziału).
8. W czasie wykonywania marszu mogą występować (lub być zarządzone) ograniczenia w wykorzystaniu środków radiowych.
9. Przekazywanie sygnałów powiadamiania, ostrzegania i alarmowania zapewnia się we wszystkich relacjach łączności na zasadach pierwszeństwa przed innymi informacjami.
10. W celu zapewnienia dowodzenia wojskami w czasie przewozu, łączność zapewnia się w systemach łączności zabezpieczającego przewóz.
11. W rejonach załadowania, wyładowania za organizację łączności odpowiada dowódca wykonujący przewóz. W tych rejonach organizuje się łączność z wykorzystaniem zarówno środków polowych, jak i stacjonarnych.
12. Łączność wewnętrzna na okres przewozu operacyjnego jest zapewniona etatowymi środkami łączności batalionu i odpowiada za nią dowódca wykonujący przewóz.
13. W czasie przebywania pododdziałów w garnizonie wykorzystuje się stacjonarną sieć łączności.
...
edudako