Steelle Danielle - Kalejdoskop.pdf - Danielle Steele - baniczka

Danielle Steel

Kalejdoskop

migotliwy, pierwszy moment życia, niczym w morzu diament roziskrzony w pełnym słońcu,

gorejący płomień, nowe imię - jaśniejące światło, maleńki obrót potem i po raz pierwszy nadchodzi

ciemna noc, a po niej znowu szczęście bajek i tkliwość kołysanek, serca należące do siebie aż jedno

zostanie samotne, od pierwszego brzasku po najgłębszy zmrok, od słońca poranka po sny o

zmierzchu, fantastyczne plany, i życie, które czasem bieży krętą ścieżką, wielkie nadzieje nagłe

zwroty z jasności w ciemność z poniżenia w wielkość, z radości w smutek, wieczne oczekiwanie na

jutro, na odmianę losu, promyk nadziei... poruszenie ręki - i życie zmienia swój bieg i koleje... a

wszystko za sprawą jednego drgnienia kalejdoskopu życia. Część pierwsza: Solange Rozdział 1

Dwudziestego czwartego grudnia 1943 roku na północny wschód od Neapolu padały ulewne

deszcze. Sam Walker, szczelnie opatulony w pałatkę, zwinął się w okopie. Miał dwadzieścia jeden

lat i nigdy przed wojną nie był w Europie. Przebył piekielną drogę, by ujrzeć ten świat, i zobaczył

nawet więcej, niż kiedykolwiek chciał. Przebywał za oceanem od listopada czterdziestego drugiego;

do maja czterdziestego trzeciego walczył w północnej Afryce i brał udział w operacji Torch.

Uważał, że Afryka jest okropna z tym jej śmiertelnym gorącem, pustynnymi wiatrami i

oślepiającymi piaskowymi burzami, sprawiającymi, że oczy stają się czerwone i piekące, a łzy

ciągle spływają po policzkach. Lecz to, co się działo tutaj, było jeszcze gorsze. W skostniałych z

zimna dłoniach ledwo mógł utrzymać niedopałek, który dostał od kumpla na gwiazdkę. O zapaleniu

nie było mowy. Wiatr od gór przenikał człowieka do szpiku kości; była to najgorsza zima, jaką

pamiętano we Włoszech. Przynajmniej tak się mówiło. Nagle zatęsknił za upalnym skwarem

pustyni. Na Sycylii znalazł się w lipcu z 45 Pułkiem Piechoty, odkomenderowanym do Piątej Armii

Clarka; w październiku, po desancie na Sycylię, brał udział w bitwie o Neapol. Potem była bitwa

pod Termoli, a teraz, już od dwóch miesięcy, czołgali się przez skały i rowy w kierunku Rzymu.

Ukrywali się w przydrożnych stodołach, kradli jedzenie, walczyli ze wszystkich sił z Niemcami i

przelewali krew za każdy zdobyty centymetr drogi. - Psiakrew! - namokła mu ostatnia zapałka;

niedopałek, jego jedyny prezent gwiazdkowy, również. Miał dwadzieścia jeden lat i gdy

Japończycy zaatakowali Pearl Harbor, studiował w Harvardzie. Harvard... na myśl o tym

roześmiałby się, gdyby nie był tak bardzo zmęczony. Harvard... z jego wspaniałym życiem i starym

kwadratowym dziedzińcem, pełnym promiennych młodych ludzi, tak pewnych, że któregoś dnia

będą rządzić światem. Gdyby tylko wiedzieli... trudno teraz uwierzyć, że kiedykolwiek stanowił

część tego wszystkiego. Tak cholernie ciężko pracował, by się tam dostać. Zwykły mieszczuch z

Somerville, przez całe życie marzył o studiach w Harvardzie. Siostra wyśmiewała się z niego, gdyż

ona pragnęła jedynie wyjść za mąż za jakiegoś chłopca ze starszej klasy. Każdy się nadawał, a

wielu z nich z pewnością przeszło próbę w łóżku. Trzy lata starsza od Sama, była już rozwódką,

gdy po roku różnych dorywczych prac, których się chwytał ukończywszy szkołę średnią, dostał się

do Harvardu. Ich rodzice zginęli w wypadku samochodowym podczas wycieczki na Cape Cod,

kiedy miał piętnaście lat. W rezultacie wylądował u Eileen i jej osiemnastoletniego męża. Odszedł

na cztery miesiące przed ich rozwodem. Od tego czasu rzadko się widywali. Pojechał pożegnać się

z nią w trzy dni po otrzymaniu karty powołania. Pracowała w barze, włosy ufarbowała na blond i

ledwo rozpoznał ją w przyćmionym świetle. Z początku wydawała się zażenowana, ale zaraz potem

spostrzegł w jej oczach ten sam chytry błysk, który pamiętał i którego zawsze nienawidził. Eileen

ciągle wyczekiwała na "faceta na stałe" a jej młodszy brat nigdy nie znaczył dla niej zbyt wiele. - A

więc... powodzenia. - Stała w ciemnym kącie baru, wpatrując się w niego z zakłopotaniem, on zaś

zastanawiał się, czy powinien pocałować ją na pożegnanie. Zdawało mu się jednak, że chciała jak

najszybciej wrócić do pracy i nie miała mu nic więcej do powiedzenia. - Napisz, gdzie cię wysłali. -

Tak... naturalnie... trzymaj się ciepło... Żegnając się z nią czuł, że znów ma dwanaście lat, i

przypominał sobie wszystko, czego w niej nie lubił. Z trudnością potrafił znaleźć w niej jakąś dobrą

cechę. Zawsze wydawali się sobie ludźmi z innych światów, prawie innych planet. Torturowała go

w dzieciństwie mówiąc, że był dzieckiem adoptowanym; wierzył w to do czasu, gdy pewnego dnia

matka spuściła jej lanie i powiedziała Samowi w swój patetyczny, pijacki sposób, że Eileen

kłamała. Eileen kłamała bez przerwy, kłamała na temat wszystkiego i jeśli tylko było to możliwe,

obwiniała Sama o swoje postępki, a ojciec jej wierzył. Sam czuł się obco między nimi: wielkim

tęgim ojcem, pracującym całe życie na łodzi rybackiej, matką pijącą za dużo i siostrą, która

wychodziła na całe noce. Czasami leżał na łóżku i próbował wyobrazić sobie, jak to jest, gdy jest

się cząstką prawdziwej rodziny, takiej z gorącymi posiłkami na stole i czystą bielizną pościelową...

rodziny, być może, z Beacon Hill... spędzającej lato na Cape Cod... rodziny z małymi dziećmi i

psami oraz często śmiejącymi się rodzicami. Nie przypominał sobie, by kiedyś widział swych

rodziców śmiejących się lub trzymających za ręce, i czasami zastanawiał się, czy kiedykolwiek to

robili. Po cichu nienawidził ich za tandetny styl życia i za los, na jaki go skazali. Pragnął czegoś

znacznie lepszego. Oni w zamian nienawidzili go za dobre stopnie, błyskotliwy umysł, udział w

przedstawieniach szkolnych i za to, co mówił im o innym życiu, innym świecie, innych ludziach.

Pewnego razu zwierzył się ojcu, że chciałby studiować w Harvardzie, a ojciec spojrzał na niego ze

zdziwieniem, jak na kogoś obcego. I rzeczywiście był obcy, obcy dla nich wszystkich. Kiedy w

końcu wstąpił do Harvardu, spełniły się jego marzenia, a stypendium, które zdobył, było

najwspanialszym prezentem, jaki otrzymał w życiu. A później ten magiczny pierwszy dzień,

ukoronowanie długiej i znojnej pracy, by potem, po trzech miesiącach, wszystko się w jednej chwili

skończyło. Deszcz walił w jego przemarznięte dłonie. Nagle usłyszał obok siebie głos. Spojrzał

przez ramię. - Chcesz ognia? Skinął głową, wyrwany ze swych wspomnień, i ujrzał wysokiego

blondyna o niebieskich oczach. Strumienie deszczu spływały mu po policzkach. W tej ulewie każdy

wyglądał, jakby płakał. - Tak, dzięki... - Sam uśmiechnął się i przez moment jego oczy rozbłysły

jak dawniej. Kiedyś, wieki temu, był duszą każdego towarzystwa; marzył, by zostać motorem

napędowym kółka teatralnego w Harvardzie. - Przyjemne Boże Narodzenie, prawda? Mężczyzna

uśmiechnął się. Sprawiał wrażenie starszego niż Walker, lecz i Walker wyglądał teraz na starszego

niż w rzeczywistości. Po północnej Afryce i kampanii włoskiej wszyscy czuli się staro, a niektórzy

nawet tak wyglądali. - Arthur Patterson. - Przedstawił się tak oficjalnie, że Walker roześmiał się

głośno, kiedy nagły poryw wiatru zmiótł ich na brzeg okopu. - Czarujące miejsce, Włochy, no nie?

Zawsze chciałem tu przyjechać. Prawdziwie wspaniałe wakacje. - Rozejrzał się wkoło, jakby

patrzył na śliczne dziewczęta w kostiumach kąpielowych i plaże z niezliczonymi pięknymi ciałami,

a Patterson mimo woli wyszczerzył zęby w uśmiechu i zachichotał. - Jesteś tu długo? - Och, jakieś

tysiąc lat. Ostatnie Boże Narodzenie wypadło w Afryce. Cudowne miejsce. Zaprosił nas Rommel. -

Z wdzięcznością przyjął ogień od wysokiego blondyna, przypalił peta i zaciągnął się porządnie dwa

razy, zanim oparzył sobie palce. Podzieliłby się ze swym nowym przyjacielem, ale nie zdążył, bo

deszcz wygasił ostatni centymetr. Spojrzał przepraszająco na swego dobroczyńcę. - A tak w ogóle,

nazywam się Sam Walker. - Skąd jesteś? Ze względu na dawne sentymenty chciał powiedzieć, że z

Harvardu, lecz zabrzmiałoby to idiotycznie. - Z Bostonu. - Ja z Nowego Jorku. - Tak jakby

cokolwiek to znaczyło. Teraz wszystko było nieważne: to tylko nazwy nie istniejących miejsc.

Realne były Palermo, Sycylia, Salerno, Neapol i Rzym, ich cel ostateczny, jeśli w ogóle

kiedykolwiek tam dotrą. Wysoki blondyn rozejrzał się dookoła, mrużąc oczy przed deszczem i

wiatrem. - Byłem prawnikiem, zanim się to wszystko zaczęło. Dawniej takie słowa wywarłyby na

Samie wrażenie, ale teraz zarówno to, kim byli, jak i miejsca, skąd pochodzili, były nieistotne. - Ja

chciałem być aktorem. - Nie mówił tego prawie nikomu; z pewnością nie rodzicom, ani też później,

po ich śmierci, siostrze. Powiedział tylko kilku bliskim przyjaciołom, a i ci śmiali się z niego. Jego

nauczyciele zaś mówili, że powinien studiować coś bardziej wartego zachodu. Lecz nikt nie

rozumiał, czym było dla niego granie, co działo się z nim, gdy wchodził na scenę. Przeobrażając się

w odtwarzaną postać, sięgał, jakby za sprawą magii, w głąb swojej duszy. Znikali znienawidzeni

rodzice, siostra, która była mu wstrętna, a razem z nimi wszystkie jego obawy i wahania. Zdawało

się jednak, że nikt tego nie rozumie. Nawet w Harvardzie. Jego absolwenci nie byli aktorami: byli

lekarzami, prawnikami, biznesmenami, prezesami korporacji i fundacji, ambasadorami... Zaśmiał

się cicho do siebie. Z pewnością był teraz ambasadorem jak diabli, z karabinem w ręku, ze stale

nastawionym bagnetem, by w każdej chwili móc patroszyć swych wrogów, co było jego częstym

zajęciem w tym roku. Zastanawiał się, ilu ludzi zabił Patterson i co czuł teraz, ale takiego pytania

nie zadaje się nikomu. Każdy po prostu musi żyć ze swoim sumieniem i pamięcią wykrzywionych

twarzy i zdziwionych oczu, kiedy wyciąga się z człowieka bagnet i wyciera z krwi o ziemię...

Popatrzył na Arthura Pattersona oczami starego człowieka; ciekaw był, czy któryś z nich dożyje

następnego Bożego Narodzenia. - Dlaczego chcesz zostać aktorem? - Hm? - Zaskoczyło go

poważne spojrzenie tamtego, kiedy sadowili się na wystającej

z błota skale, a pod ich stopami woda w okopie marszczyła się pod uderzeniami strug deszczu. -

Ach, to... Boże, nie wiem... granie wydaje mi się niezłym zajęciem. - Ale chodziło o coś znacznie,

znacznie więcej; tylko wtedy, gdy grał, czuł się zdrowy, silny i pewny siebie. Nie mógł jednak

powiedzieć tego temu facetowi. Rozmowa o marzeniach w Wigilię spędzaną w okopie wydawała

mu się śmieszna. - Byłem w chórze w Princeton. - Ich rozmowa była absurdalna i Walker roześmiał

się. - Czy zdajesz sobie sprawę z tego, jakimi jesteśmy wariatami? Rozmawiać o chórach, kółkach

dramatycznych i Princeton w tym cholernym okopie? Mówię ci, że chciałbym zostać aktorem, a

możemy nie dożyć nawet następnego tygodnia... Nagle zachciało mu się płakać. To było tak

cholernie straszne, a jednocześnie tak realne, że mógł tego dotknąć i powąchać. Przez ostatni rok

nie wąchał niczego oprócz śmierci i był już od tego chory. Wszyscy oni byli chorzy, podczas gdy

generałowie planowali natarcie na Rzym. Kto by zresztą troszczył się o cholerny Rzym? Czy

Neapol lub Palermo? O co walczyli? O wolność Bostonu, Nowego Jorku i San Francisco? Przecież

one były wolne, ludzie tam chodzili do pracy, na tańce, do kina. Co, u diabła, wiedzieli o tym

wszystkim? Nic. Absolutnie, cholernie nic. Walker spojrzał na wysokiego blondyna i pokręcił

głową. Jego oczy pełne były mądrości i smutku, nagły śmiech wyparował. Chciał pojechać do

domu, do kogokolwiek... nawet do siostry, która nie napisała do niego ani razu, odkąd wyjechał z

Bostonu. Sam wysłał do niej dwa listy i uznał, że nie warto się więcej fatygować. Myśl o niej

zawsze wprawiała go w złość. Przez wszystkie te lata, gdy był dzieckiem, potem nastolatkiem, czuł

się przy niej nieswojo. Tak samo działali na niego matka i otępiały, małomówny ojciec.

Nienawidził ich wszystkich, a teraz był tu sam z nieznajomym, który występował w chórze w

Princeton, i już zaczynał go lubić. - Gdzie chodziłeś do szkoły? - Patterson desperacko starał się

trzymać przeszłości, wspominać dawne czasy, jakby myślenie o nich mogło przenieść ich tam z

powrotem, lecz Walker wiedział, że to niemożliwe. Teraźniejszość była tu, w brudzie, w

marznącym deszczu, w okopach. Walker spojrzał na Arthura z krzywym uśmieszkiem, marząc o

papierosie, takim prawdziwym, a nie nędznym centymetrze czyjegoś niedopałka. Harvard! W

Harvardzie miał prawdziwe papierosy, kiedy tylko zechciał. Lucky Strikes. Na myśl o nich prawie

rozpłakał się z tęsknoty. Patterson wydawał się poruszony. - Chcesz zostać aktorem? Walker

wzruszył ramionami. - Tak mi się wydaje... specjalizowałem się w literaturze angielskiej. Pewnie

bym skończył w jakiejś szkole ucząc i wystawiając przedstawienia dla zasmarkanych gówniarzy. -

To wcale nie jest złe życie. Chodziłem do St. Paul, mieliśmy tam niezłe kółko dramatyczne. -

Walker popatrzył na niego ze zdziwieniem, jakby zastanawiając się, czy Patterson istnieje

naprawdę... Princeton, St. Paul... co oni tu, do cholery, robili? Każdy z nich?... Szczególnie ci, co

zginęli. - Jesteś żonaty? - Nagle Walker zaczął wypytywać Arthura niczym Święty Mikołaj, zanim

rozda podarki. Wydawali się tak różni, pod każdym względem, a jednak coś ich chyba łączyło.

Arthur pokręcił głową. - Byłem zbyt zajęty karierą. Pracowałem dla firmy prawniczej w Nowym

Jorku. Osiem miesięcy, zanim się zaciągnąłem. Miał dwadzieścia siedem lat, jego oczy były

poważne i smutne, Walkera zaś iskrzyły się dowcipem. Włosy Sama były czarne, Arthura jasne.

Sam był średniej budowy, miał potężne ramiona i długie, jak na swój wzrost, nogi. Miał też tę

wewnętrzną energię, której brakowało Arthurowi. Wszystko, co wiązało się z Arthurem

Pattersonem, było bardziej powściągliwe, wyczekujące, spokojne. Ale Sam był także młodszy. -

Mam siostrę w Bostonie, jeśli jeszcze nie dała się zamordować jakiemuś facetowi w barze. - To

dzielenie się informacjami o sobie wydawało się ważne, tak jakby mogli nie mieć następnej szansy,

by dać się komuś poznać. Obaj chcieli, żeby ktoś ich poznał, zanim zginą, chcieli się zaprzyjaźnić,

pragnęli, by o nich pamiętano. - Nigdy nie zgadzaliśmy się ze sobą. Pojechałem zobaczyć się z nią

przed wyjazdem, lecz nie napisała do mnie ani razu. A ty? Siostry? Bracia? Arthur uśmiechnął się

po raz pierwszy. - Jestem jedynym dzieckiem dwojga jedynaków. Mój ojciec zmarł, gdy byłem w

szkole, a matka nigdy już nie wyszła za mąż. Nie jest jej lekko. Widzę to z listów. - Nie wątpię. -

Walker pokiwał głową, próbując wyobrazić sobie matkę Arthura: wysoką, szczupłą kobietę o

białych, niegdyś blond włosach. Prawdopodobnie pochodziła z Nowej Anglii. - Moi rodzice zginęli

w wypadku samochodowym, gdy miałem piętnaście lat. - Nie powiedział Arthurowi, że wcale

wtedy nie cierpiał, ani tego, że ich nienawidził. Nie powiedział mu też, że nigdy go nie rozumieli.

Teraz brzmiałoby to zbyt ckliwie, poza tym nie miało już znaczenia. - Nie wiesz, gdzie nas stąd

wyślą? - Czas znów pomyśleć o wojnie, nie ma sensu zbyt długo rozwodzić się nad przeszłością.

Nic by to nie dało. Rzeczywistość istniała tutaj, na północny wschód od Neapolu. - Wczoraj

słyszałem coś o Cassino, za górami. Powinniśmy mieć niezłą zabawę, nim tam dotrzemy. - Będzie

też inny powód do zmartwień - śnieg, a nie, jak teraz, deszcz. Walker zastanawiał się, jakie jeszcze

tortury mieli dla nich w zapasie generałowie, aktualni panowie ich życia. - Sierżant wczoraj

wieczorem wspominał o Anzio, to na wybrzeżu. - Wspaniale. - Walker uśmiechnął się kwaśno. -

Może będziemy mogli popływać. Arthur Patterson uśmiechnął się; polubił tego wygadanego

chłopaka z Bostonu. Pod goryczą zrodzoną przez wojnę wyczuwało się beztroskę i inteligencję. A

poza tym można było z nim porozmawiać. Dla Arthura wojna była straszna z wielu powodów.

Rozpieszczany w dzieciństwie, jako młody chłopak otoczony był przesadną troską, szczególnie po

śmierci ojca, gdy wychowywała go całkowicie zaślepiona matka. Wojna spadła na niego jak

brutalny cios. Nigdy w swym dotychczasowym życiu nie zaznał żadnych niewygód, nigdy też nie

czuł się zagrożony, od przyjazdu zaś do Europy spotykały go wyłącznie niewygody i zagrożenia.

Podziwiał Sama, że tak dobrze to znosił. Walker wyciągnął przydziałowe porcje, zaoszczędzone na

bożonarodzeniowy poczęstunek, i otworzył je z grymasem obrzydzenia na twarzy. Cukierki oddał

już jakimś miejscowym dzieciakom. - Masz ochotę na świątecznego indyka? Sos jest trochę tłusty,

ale kasztany wyborne. Szerokim gestem podsunął mu skromną puszkę i Arthur roześmiał się.

Podobało mu się w nim wszystko. Wyczuwał instynktownie, że Walker ma ten rodzaj odwagi,

której jemu brakowało. On chciał tylko przeżyć, wrócić do domu, do ciepłego łóżka, czystej

pościeli i długonogich blondynek studiujących w Wellesley lub Vassar. - Dziękuję, już jadłem. -

Mmm... - Walker mruczał tak wymownie, jakby jadł co najmniej bażanta. - Bajeczna kuchnia, co?

Nie zdawałem sobie sprawy, że jedzenie we Włoszech jest aż tak dobre. - Co jest, Walker? - Idący

okopem nisko pochylony żołnierz zatrzymał się i podniósł głowę. Był sierżantem w tej kompanii.

Właściwie nie miał z Samem problemów, wolał jednak nie spuszczać go z oka, bo ten w gorącej

wodzie kąpany chłopak już nieraz głupio ryzykował swoje życie. Patterson to inna historia: bez

charakteru i za bardzo wykształcony. - Macie jakiś problem? - Nie, sierżancie. Mówiłem właśnie,

że mamy tu wspaniałe jedzenie. Ma pan ochotę na gorącą grzankę? - Wyciągnął opróżnioną do

połowy puszkę. - Przestań, Walker - burknął sierżant. - Nie przyjechałeś tu na przyjęcie. - Do

diabła, musiałem źle odczytać zaproszenie. - Sam nie przestraszył się stopnia ani groźnego

spojrzenia sierżanta, roześmiał się i skończył swoją porcję. Sierżant przesunął się obok nich w

ulewnym deszczu i spojrzał przez ramię. - Panowie, jeśli wasz bogaty program towarzyski na to

pozwoli, jutro się przenosimy. - Zrobimy, co będziemy mogli, sierżancie... co tylko będziemy

mogli! Sierżant, uśmiechając się mimo woli, ruszył dalej, a Arthur Patterson zadrżał. Sierżant

podziwiał łatwość, z jaką Walker śmiał się i sprawiał, że inni też się śmiali. Wszyscy teraz

desperacko tego potrzebowali. Wiedział, że mają przed sobą ciężkie chwile. Może nawet Walker

nie będzie się śmiał. - Odkąd tu jestem, ten facet daje mi popalić - poskarżył się Arthur. - To część

jego uroku - wymamrotał Sam grzebiąc po kieszeniach w poszukiwaniu jakiegoś zapodzianego

peta. I wtedy Arthur, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, wyciągnął prawie całego

papierosa. - Mój Boże, człowieku, skąd to masz? - Oczy Sama rozszerzyły się z pożądania, kiedy

Arthur podał mu zapalonego papierosa. - Nie widziałem takiej ilości tytoniu od zeszłego tygodnia,

kiedy zabrałem papierosa zabitemu Niemcowi. Arthur wzdrygnął się na samą myśl o tym, lecz

wiedział, że Walker był do tego zdolny. Po części była to gruboskórność młodości, po części zaś

odwaga, którą miał Sam Walker. Emanowała z niego nawet wtedy, gdy siedział spokojnie w

okopie, opowiadał głupie dowcipy lub rozprawiał o Harvardzie. Tej nocy spali zwinięci obok

siebie. Następnego dnia deszcz trochę zelżał. W drobnej potyczce zdobyli stodołę, gdzie spędzili

noc, a w dwa dni później skierowali się w stronę rzeki Volturno. Był to brutalny marsz, który

przypłaciło życiem ponad dwunastu ludzi. Sam i Arthur byli już wtedy serdecznymi przyjaciółmi.

Sam dosłownie wlókł, a w końcu prawie niósł Arthura, kiedy ten przysięgał, że nie zrobi już ani

jednego kroku więcej. Sam także uratował go przed snajperską kulą. Kiedy natarcie na Nettuno i

Anzio nie powiodło się, główny ciężar przełamania niemieckich linii w kierunku na Cassino spadł

na dywizję Sama i Arthura. W tym czasie Arthur został ranny, kula trafiła go w ramię. Z początku

Sam myślał, że Arthur nie żyje. Kiedy odwrócił się w jego stronę, usłyszawszy świst pocisku,

Arthur już leżał; klatkę piersiową miał całą zakrwawioną, a oczy szkliste. Rozerwawszy mu

koszulę, Sam odkrył, że rana nie jest ciężka. Przeniósł go za linię walki do punktu

medycznego i został tam tak długo, aż się upewnił, że przyjacielowi nic nie grozi. Dopiero wtedy

wrócił na pole bitwy i walczył do ostatecznego odwrotu; była to, dla nich wszystkich

przygnębiająca próba sił. Następne cztery miesiące były koszmarem. W sumie pod Anzio straciło

życie pięćdziesiąt dziewięć tysięcy ludzi. Wśród nieustającego deszczu kierowali się na północ, do

Rzymu, a Sam i Arthur czuli się tak, jakby czołgali się przez każdy centymetr błota i śniegu we

Włoszech. Arthur szybko powrócił do zdrowia i Sam był szczęśliwy, że ma go znów obok siebie.

Jeszcze zanim Arthur został ranny, połączyła ich więź, o której żaden z nich nie mówił, choć

obydwaj głęboko ją odczuwali. Wiedzieli, że była to przyjaźń, która przetrwa próbę czasu; przeżyli

razem piekło, a to było coś, czego żaden z nich nigdy nie zapomni. Znaczyła dla nich więcej niż

cokolwiek z ich przeszłości, a teraz sądzili nawet, że więcej niż wszystko, co zdarzy się w

przyszłości. - Dalej, Patterson, rusz swój ciężki tyłek. - Odpoczywali właśnie w przerwie

forsownego marszu na wojska Mussoliniego w dolinie na południe od Rzymu. - Sierżant mówi, że

wyruszamy za pół godziny. - Patterson jęknął tylko nie ruszając się z miejsca. - Ty leniwy pryku,

nie musiałeś nawet walczyć pod Cassino. - W czasie rekonwalescencji Arthura zmagali się o

Cassino i walczyli tak długo, aż całe miasto legło w gruzach. Dym był tak gęsty, że dopiero po

wielu godzinach można było stwierdzić, że z olbrzymiego klasztoru nie pozostał kamień na

kamieniu. Od tej pory nie było już większych bitew, tylko ciągle potyczki z Niemcami i Włochami.

Od czternastego maja znów wzmogli swe wysiłki, by razem z 8 Armią przeprawić się przez dwie

rzeki - Garigliano i Rapido. Tydzień później wszyscy ludzie byli kompletnie wykończeni. Arthur

wyglądał tak, jakby mógł spać przez tydzień, gdyby tylko Sam mu pozwolił. - Wstawaj, człowieku,

wstawaj. - Sam trącił go butem. - A może czekasz na zaproszenie od Niemców? Arthur spojrzał na

niego marząc, by mógł jeszcze chwilę się zdrzemnąć. Jego rana nadal dawała znać o sobie i męczył

się znacznie szybciej niż Sam. Ale przedtem też tak było. Sam był po prostu niezmordowany.

Arthur tłumaczył to sobie tym, że był młodszy. - Lepiej uważaj, Walker, mówisz jak sierżant. -

Macie jakiś problem, panowie? - Sierżant zawsze pojawiał się w najmniej oczekiwanych

momentach. Miał chyba szósty zmysł, dzięki któremu wyczuwał, kiedy jego ludzie mówili o nim, i

to niezbyt pochlebnie. Jak zwykle, zaszedł ich od tyłu; Arthur wygramolił się szybko i stanął na

równe nogi z miną winowajcy. Ten człowiek miał niesamowity talent do przyłapywania go w

sytuacjach, gdy nie prezentował się zbyt dobrze. - Znów odpoczywasz, Patterson? - Cholera, nie

było sposobu, żeby zadowolić tego człowieka. Maszerowali całymi tygodniami, lecz sierżant,

podobnie jak Walker, nigdy nie wydawał się zmęczony. - Wojna prawie się kończy, więc jeśli

możesz, nie śpij, a zobaczysz, jak ją wygrywamy. - Sam uśmiechnął się szeroko, a zrzędzący

sierżant spojrzał na niego ze zdziwieniem. Między tymi dwoma istniał rodzaj porozumienia i

wzajemny szacunek, czego Arthur nie był w stanie zrozumieć. Dla niego sierżant był sukinsynem

do szpiku kości, ale jednocześnie zdawał sobie sprawę, że Walker w skrytości ducha go lubił. - Ty

też, Walker, planujesz sobie drzemkę dla urody, czy może uda wam się pozbierać na tyle szybko, że

dołączycie do nas w Rzymie? - Spróbujemy, sierżancie... spróbujemy. - Sam uśmiechnął się słodko,

gdy sierżant ryknął nad jego głową. - Wyyymaaarsz...!!! - Pośpieszył na czoło, by pobudzić innych,

i w dziesięć minut później znów kierowali się na północ. Arthurowi wydawało się, że maszerowali

bez chwili odpoczynku, aż wreszcie czwartego czerwca, śmiertelnie wyczerpany, nie mogąc wprost

ustać na nogach, znalazł się na Piazza Venezia w Rzymie, obrzucany kwiatami i obcałowywany

przez piszczące Włoszki. Wszędzie słychać było śmiech i hałas, śpiewy i krzyki jego kolegów i

Sama, który, z tygodniowym zarostem na twarzy, wykrzykiwał ze szczęścia do Arthura i

wszystkich dokoła: - Udało się! Udało się! Udało się! Walker miał w oczach łzy radości. Miały je

również kobiety, które go całowały: grube i chude, stare i młode, kobiety w czerni i w łachmanach,

w fartuchach i tekturowych butach. Kobiety, które w innych czasach byłyby piękne, ale nie teraz,

Steelle Danielle - Kalejdoskop.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: