W5
RADA UNII EUROPEJSKIEJ. KOMITET STAŁYCH PRZEDSTAWICIELI
Historia, podstawa prawna działania, charakter instytucji; Skład i status członków; Organizacja wewnętrzna; Tryb działania; Funkcje Rady; Komitet Stałych Przedstawicieli
1. HISTORIA, PODSTAWA PRAWNA DZIAŁANIA, CHARAKTER INSTYTUCJI
W systemie instytucjonalnym Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali nie występował organ o składzie i kompetencjach odpowiadających dzisiejszej Radzie. Natomiast Traktaty Rzymskie powołały do życia instytucję zbliżoną do aktualnie funkcjonującej. Ważna zmiana została wprowadzona przez Traktat ustanawiający Jedną Radę i Jedną Komisję Wspólnot Europejskich z 8 kwietnia 1965 r. (tzw. Traktat fuzyjny). Na jego podstawie od 1 lipca 1967 roku zaczęła funkcjonować Rada Ministrów wspólna dla trzech Wspólnot Europejskich.
Wraz z wejściem w życie Traktatu z Maastricht, który powołał do życia Unię Europejską, na mocy własnej decyzji przyjęła nazwę Rady Unii Europejskiej. Traktat z Lizbony zrezygnował z proponowanego w Traktacie Konstytucyjnym powrotu do nazwy Rada Ministrów i utrzymał dotychczasowe określenie (Traktaty posługują się terminem „Rada"). Podstawą działania omawianej instytucji są zarówno przepisy traktatowe — art. 16 TUE oraz art. 237-243 TFUE, jak i jej regulamin proceduralny.
Zgodnie z art. 13 ust. 1 TUE Rada jest jedną z instytucji unijnych. Ze względu na to, że składa się z ministrów, ma międzyrządowy charakter i reprezentuje interesy państw członkowskich (w odróżnieniu od Komisji, która reprezentuje interes unijny).
Rada jest organem zależnym od rządów państw członkowskich, a jej członkowie są związani instrukcjami swoich rządów. Będąc organem kolegialnym, działa jako całość. Z uwagi na to, że Rada nie ma stałego składu (zmienia się on w zależności od tego, co jest przedmiotem obrad) przyjmuje się, że jest to organ o niejednorodnym charakterze. Jest to przy tym organ niekadencyjny, a jej członkowie nie są powoływani i odwoływani w jakimś szczególnym trybie.
2. SKŁAD I STATUS CZŁONKÓW
Pierwotnie Traktat Rzymski przewidywał, że „każdy rząd deleguje jednego ze swoich członków do Rady". Dopiero w Traktacie z Maastricht wprowadzono regulację, przewidującą, że w skład Rady wchodzi jeden przedstawiciel szczebla ministerialnego każdego państwa członkowskiego, upoważniony do zaciągania zobowiązań w imieniu rządu tego państwa. Rozwiązanie to jest przykładem poszanowania zróżnicowania struktury wewnętrznej państw członkowskich, w tym państw złożonych. Pozwala bowiem brać udział w posiedzeniach Rady także ministrom rządów lokalnych, po uzyskaniu upoważnienia do działania ze strony rządu centralnego
W skład Rady wchodzi jeden przedstawiciel każdego państwa członkowskiego, a zatem obecnie składa się ona z 27 członków. Należy podkreślić, że skład Rady nie ma stałego charakteru, ale zmienia się w zależności od tego, co jest przedmiotem jej obrad. W rezultacie mówimy o różnych składach, czy też konfiguracjach Rady.
Traktat z Lizbony odnosi się wprost do tego zagadnienia, choć nie precyzuje pełnego katalogu konfiguracji Rady. Mianowicie art. 16 ust. 6 TUE przewiduje, że Rada zbiera się na posiedzenia w różnych składach. Następnie przepis ten wskazuje na dwie konfiguracje Rady — Radę do Spraw Ogólnych, która w powiązaniu z przewodniczącym Rady Europejskiej i Komisją zapewnia spójność prac różnych składów Rady oraz przygotowuje posiedzenia Rady Europejskiej i utrzymuje ich ciągłość, oraz na Radę do Spraw Zagranicznych, która opracowuje działania zewnętrzne Unii na podstawie strategicznych kierunków określonych przez Radę Europejską oraz gwarantuje spójność działań Unii.
Wykaz pozostałych składów Rady ma zostać określony w decyzji Rady Europejskiej, przyjętej kwalifikowaną większością głosów. Natomiast zgodnie z art. 4 Protokołu w sprawie postanowień przejściowych do wejścia w życie decyzji Rady Europejskiej, Rada do Spraw Ogólnych, stanowiąc zwykłą większością głosów, powinna ustanowić wykaz składów Rady, w uzupełnieniu do Rady do Spraw Ogólnych i Rady do Spraw Zagranicznych. Stosowna decyzja została przyjęta 1 grudnia 2009 r. i zgodnie z nią mamy do czynienia z 10 konfiguracjami Rady:
· Rada do Spraw Ogólnych,
· Rada do Spraw Zagranicznych,
· Rada do Spraw Gospodarczych i Finansowych,
· Rada do Spraw Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych,
· Rada do Spraw Zatrudnienia, Polityki Społecznej, Zdrowia i Ochrony Konsumentów,
· Rada do Spraw Konkurencyjności (Rynek Wewnętrzny, Przemysł i Bada¬nia),
· Rada do Spraw Transportu, Telekomunikacji i Energii,
· Rada do Spraw Rolnictwa i Rybołówstwa,
· Rada do Spraw Środowiska oraz
· Rada do Spraw Edukacji, Młodzieży i Kultury.
Jeśli chodzi o status członków Rady, to należy zauważyć, że nie jest on uregulowany w sposób szczególny w postanowieniach traktatowych, czy w regulaminie. Nie ma jednak wątpliwości, że członkowie rządów korzystają z przywilejów i immunitetów gwarantowanych prawem międzynarodowym. Ponadto art. 10 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej przewiduje wprost, że przedstawiciele państw członkowskich biorący udział w pracach instytucji Unii, ich doradcy i eksperci techniczni, korzystają w czasie wykonywania swoich funkcji i w czasie podróży do i z miejsca obrad, ze zwyczajowych przywilejów, immunitetów i udogodnień.
3. SIEDZIBA
Siedzibą Rady jest Bruksela. Jednakże w kwietniu, czerwcu i październiku zbiera się ona w Luksemburgu. Ponadto w regulaminie Rady przewidziano, że w wyjątkowych okolicznościach i z należycie uzasadnionych powodów Rada lub Komitet Stałych Przedstawicieli, stanowiąc jednomyślnie, mogą zadecydować o innym miejscu posiedzenia (art. 1 ust. 3 regulaminu).
4. ORGANIZACJA WEWNĘTRZNA I ADMINISTRACJA
Organizacja wewnętrzna Rady nie jest specjalnie rozbudowana. Właściwie można tu wyróżnić tylko jeden organ — przewodniczącego. Traktat z Lizbony przewiduje pewne zmiany w odniesieniu do prezydencji w Radzie. Przede wszystkim wskazuje, że sprawują ją na zasadzie równej rotacji przedstawiciele państw członkowskich w Radzie. Jednakże kolejność sprawowania prezydencji nie ma być określana, jak do tej pory, jednomyślnie przez Radę, ale przez Radę Europejską, w decyzji przyjmowanej większością kwalifikowaną. Ta przyjęła stosowną decyzję 1 grudnia 2009 r., w której wskazała, że „prezydencję Rady, z wyjątkiem Rady do Spraw Zagranicznych, sprawują uprzednio ustalone grupy trzech państw członkowskich przez okres 18 miesięcy. Grupy te tworzone są na zasadzie równej rotacji między państwami członkowskimi, przy uwzględnieniu ich różnorodności i równowagi geograficznej w ramach Unii" (art. 1 ust. 1 decyzji Rady Europejskiej).
W istocie mamy do czynienia z tzw. prezydencją zbiorową trzech państw, trwającą 18 miesięcy. Ma to zapewnić pewną stabilizację polityczno-programową, a wraz z nią ciągłość prac instytucji unijnych, zabezpieczać przed forsowaniem swoich własnych interesów przez państwo aktualnie sprawujące prezydencję, często niezgodnych z ogólnym interesem unijnym oraz zapewnić wsparcie dla nowych państw członkowskich w tym poważnym przedsięwzięciu politycznym ze strony starych członków UE.
Ponadto zgodnie z Traktatem z Lizbony Radzie do Spraw Zagranicznych ma przewodniczyć wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, a to oznacza, że w zakresie reprezentacji zewnętrznej prezydencją nie będzie mieć rotacyjnego charakteru. Należy również zauważyć, że o ile do tej pory prezydencją w Radzie była tożsama z przewodnictwem w Radzie Europejskiej, o tyle po wejściu w życie Traktatu z Lizbony sytuacja ulegnie zmianie, bowiem przewiduje on powołanie przewodniczącego Rady Europejskiej wybieranego przez nią samą na okres dwóch i pół roku. Dlatego też dużego znaczenia nabiera kwestia współpracy między przewodniczącym Rady (a zatem przedstawicielem państwa członkowskiego, które aktualnie sprawuje prezydencję), przewodniczącym Rady Europejskiej oraz wysokim przedstawicielem Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa.
Jeśli chodzi o funkcje przewodniczącego Rady, to nie są one zbyt rozbudowane, ale ograniczają się do spraw organizacyjnych i reprezentacyjnych. Funkcje organizacyjne polegają przede wszystkim na ustaleniu kalendarza prac Rady na okres kadencji, a następnie na zwoływaniu posiedzeń. Poza tym przewodniczący Rady przygotowuje projekt porządku obrad, a następnie je prowadzi w tym m.in. zarządza i przeprowadza głosowania oraz udziela głosu, podpisuje także protokoły z posiedzeń i akty przyjęte przez Radę samodzielnie lub razem z PE, itd. Funkcje reprezentacyjne obejmują głównie utrzymywanie kontaktów z innymi instytucjami, zwłaszcza z PE i podmiotami trzecimi. Wreszcie warto wspomnieć o uprawnieniach przewidzianych w postanowieniach traktatowych dotyczących Europejskiego Banku Centralnego. Zgodnie z art. 284 ust. 1 TFUE, przewodniczący Rady ma prawo do uczestniczenia, ale bez prawa głosu, w posiedzeniach Rady Prezesów EBC oraz przedkładania jej wniosków.
Obsługę administracyjną Rady zapewnia Sekretariat Generalny, o którego organizacji decyduje ona sama (zwykłą większością głosów).
Sekretariat Generalny wspomaga Radę pod względem organizacyjnym zarządza jej budżetem oraz archiwum. Przygotowuje on od strony praktyczne posiedzenia Rady, odpowiada za przesyłanie dokumentacji członkom Rady, jest również „aktywnie i stale zaangażowany w organizowanie, koordynowani! i zapewnianie spójności prac Rady oraz wykonywanie jej 18-miesięczneg( programu działań. Pod kierunkiem i przewodnictwem prezydencji pomaga je w poszukiwaniu odpowiednich rozwiązań" (art. 23 ust. 3 regulaminu Rady Sekretariat Generalny stanowi więc politycznie neutralne zaplecze logistyczne, techniczne i administracyjne Rady. Podobnie zajmuje się on obsługą Ra< Europejskiej.
5. TRYB DZIAŁANIA
Tryb działania Rady różni się od sposobu działania Komisji, który ma charakter stały, oraz od funkcjonowania Parlamentu Europejskiego, który zbiera się na sesjach. Rada natomiast spotyka się na posiedzeniach w różnych składach według harmonogramu ustalonego przez przewodniczącego na początku jego kadencji. W tym względzie regulamin Rady przewiduje, że siedem miesięcy przed rozpoczęciem danego półrocza prezydencją podaje do wiadomości — w odniesieniu do każdego składu Rady i po przeprowadzeniu odpowiednich konsultacji — przewidywane daty posiedzeń Rady, które odbędą się w celu zakończenia prac legislacyjnych lub podjęcia decyzji operacyjnych. Daty te podawane są w jednym dokumencie dotyczącym wszystkich składów Rady. Częstotliwość posiedzeń różni się zatem w zależności od tego, z jaką konfiguracją Rady mamy do czynienia.
W Traktacie z Lizbony przewidziano wyraźnie, że „posiedzenia Rady są jawne, kiedy Rada obraduje i głosuje nad projektem aktu ustawodawczego.
6. TRYB GŁOSOWANIA
Zgodnie z art. 11 ust. 2 regulaminu Rady jej członkowie głosują według kolejności sprawowania prezydencji w Radzie, poczynając od przedstawiciela tego państwa członkowskiego, które obejmie prezydencję w następnej kolejności. W przypadku głosowania każdy członek Rady może otrzymać pełnomocnictwo tylko od jednego z pozostałych członków. Kworum wynosi większość członków Rady uprawnionych do głosowania na mocy Traktatów (jest ono sprawdzane w momencie głosowania przez przewodniczącego z pomocą Sekretariatu Generalnego).
Decyzje Rady zapadają, w zależności od ich przedmiotu, w trzech trybach: zwykłą większością, jednomyślnie lub kwalifikowaną większością głosów państw członkowskich. W art. 238 ust. 1 TFUE doprecyzowano, że jeśli przyjęcie aktu wymaga zwykłej większości, Rada stanowi większością członków wchodzących w jej skład. Ten tryb głosowania przewidziano dla niewielkiej liczby spraw, które nie mają decydującego znaczenia dla funkcjonowania Unii, np. w odniesieniu do przyjmowania regulaminu Rady występowania do Komisji z wnioskiem o przedłożenie projektu aktu prawnego (tzw. pośrednia inicjatywa prawodawcza, określania statusu prawnego komitetów przewidzianych w przepisach Traktatów.
W wyniku kolejnych zmian Traktatów liczba spraw przyjmowanych jednomyślnie była systematycznie ograniczana. Jednomyślność stosowana jest jednak nadal w tych sprawach, które państwa członkowskie uznają za istotne dla funkcjonowania Unii. W przypadku tego sposobu przyjmowania aktów prawnych musi zostać osiągnięty konsensus, a sprzeciw (weto) choćby jednego państwa członkowskiego uniemożliwia przyjęcie aktu. Zgodnie z art. 238 ust. 4, wstrzymanie się od głosu przez obecnych lub reprezentowanych członków Rady nie stanowi przeszkody w przyjęciu uchwały, która wymaga jednomyślności. Natomiast nieobecność jednego z członków Rady i nieprzekazanie prawa głosu przedstawicielowi innego państwa członkowskiego uniemożliwia przyjęcie aktu w sposób jednomyślny.
W aktualnym stanie prawnym Rada przyjmuje jednomyślnie m.in. środki niezbędne w celu zwalczania dyskryminacji z innych powodów niż przynależność państwowa (art. 19 ust. 1 TFUE), ustalające warunki wykonywania niektórych uprawnień wynikających z obywatelstwa (art. 22 TFUE), służące uzupełnieniu praw obywatelskich (art. 25 TFUE), przepisy dotyczące paszportów, dowodów tożsamości, dokumentów pobytowych lub jakichkolwiek innych podobnych dokumentów (art. 77 ust. 3 TFUE), dotyczące prawa rodzinnego (art. 81 ust. 3 TFUE), dotyczące uznania pomocy państwa za zgodną ze wspólnym rynkiem (art. 108 ust. 2 TFUE), harmonizacji podatków obrotowych, akcyzy i innych podatków pośrednich (art. 113 TFUE) oraz harmonizacji przepisów państw członkowskich, które mają bezpośredni wpływ na ustanowienie lub funkcjonowanie wspólnego rynku (art. 115 TFUE).
W wyniku kolejnych zmian traktatowych większość unijnych aktów prawnych jest przyjmowana większością kwalifikowaną. Traktat z Lizbony uwzględnia ten stan rzeczy i ustanawia ogólną regułę głosowania większością kwalifikowaną. Jednocześnie w Traktacie z Lizbony wprowadza się daleko idące zmiany w tym sposobie podejmowania decyzji, zastępując system ważenia głosów formułą tzw. podwójnej większości. To zagadnienie wywołało wiele kontrowersji w trakcie prac nad Traktatem z Lizbony, ale ostatecznie przyjęto rozwiązanie kompromisowe, polegające na tym, że przesunięto w czasie obowiązywanie nowej formuły głosowania poprzez wprowadzenie okresów przejściowych oraz stworzono możliwość odwołania się do tzw. formuły z Ioanniny.
W rezultacie w okresie od wejścia w życie Traktatu z Lizbony tj. 1 grudnia 2009 r. do 31 października 2014 r. ma obowiązywać tzw. formuła nicejska. Oznacza to, że w tym czasie nadal mamy do czynienia z ważeniem głosów. W związku z tym należy przypomnieć, że aktualna liczba głosów w Radzie została ustalona na 345, w tym cztery największe państwa członkowskie — Niemcy, Wielka Brytania, Francja i Włochy — dysponują 29 głosami, Hiszpania, Polska — 27, Rumunia — 14, Holandia — 13, Grecja, Belgia, Portugalia, Czechy i Węgry — 12, Szwecja, Austria i Bułgaria — 10, Dania, Finlandia, Irlandia, Słowacja i Litwa — 7, Luksemburg, Łotwa, Słowenia, Estonia i Cypr — 4 oraz Malta — 3.
Dla podjęcia decyzji kwalifikowaną większością potrzeba co najmniej 255 głosów, oddanych przez większość państw członkowskich, jeśli głosowanie będzie się odbywać na wniosek Komisji, a w innych przypadkach przez dwie trzecie państw członkowskich. Głosowanie kwalifikowaną większością głosów wymaga zatem spełnienia dwóch warunków odnoszących się, po pierwsze, do liczby głosów (łącznie musi być ich 255) oraz po drugie, do liczby państw członkowskich, głosujących za przyjęciem aktu prawnego (odpowiednio zwykła większość lub dwie trzecie państw członkowskich). W formule nicejskiej przewiduje się jeszcze trzeci, fakultatywny warunek określany jako klauzula weryfikacji demograficznej. Mianowicie, każdy członek Rady może wystąpić o sprawdzenie, czy państwa członkowskie stanowiące większość kwalifikowaną reprezentują co najmniej 62% ogółu ludności Unii. Jeżeli okaże się, że warunek ten nie został spełniony, przedmiotowego aktu prawnego nie przyjmuje się.
Natomiast od 1 listopada 2014 r. będzie obowiązywał system głosowania podwójną większością głosów, a zatem zasadniczo większość kwalifikowaną stanowić będzie:
· co najmniej 55% członków Rady, jednak nie mniej niż 15 z nich;
· reprezentujących państwa członkowskie, których łączna liczba ludności stanowi co najmniej 65% ludności Unii.
Mniejszość blokująca musi obejmować co najmniej czterech członków Rady, w przeciwnym razie uznaje się, że większość kwalifikowana została osiągnięta (art. 16 ust. 4 TUE). Jeśli jednak Rada nie działa na wniosek Komisji lub wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, większość kwalifikowaną stanowi co najmniej 72% członków Rady reprezentujących państwa członkowskie, których łączna liczba ludności stanowi co najmniej 65% ludności Unii (art. 238 ust. 2 TFUE). Podobne zasady ustalania kwalifikowanej większości głosów obowiązują, gdy nie wszyscy członkowie Rady uczestniczą w głosowaniu, przy czym nieco inaczej określa się w takim przypadku mniejszość blokującą.
Poczynając od 1 kwietnia 2017 r., zacznie działać w pełni reguła podwójnej większości, z tym zastrzeżeniem, że wciąż będzie można odwołać się do formuły z Joanniny w kształcie określonym w drugiej sekcji deklaracji nr 7 dołączonej do Traktatu z Lizbony. Mianowicie do uruchomienia tej formuły, a tym samym nakłonienia Rady do zajęcia się daną sprawą i znalezienia zadowalającego rozwiązania, wystarczy zgromadzenie co najmniej 55% ludności lub co najmniej 55% liczby państw członkowskich stanowiących mniejszość blokującą, a zatem progi te ulegają zmniejszeniu w porównaniu z okresem przejściowym (będzie to na przykład około 19% potencjału demograficznego państw członkowskich).
7. FUNKCJE
7.1. Uwagi ogólne
Zgodnie z art. 16 ust. 1 TUE „Rada pełni, wspólnie z Parlamentem Europejskim, funkcje prawodawczą i budżetową. Pełni funkcje określania polityki i koordynacji zgodnie z warunkami przewidzianymi w Traktatach". Przepis ten nie wprowadza zatem znaczących zmian w odniesieniu do kompetencji Rady, ale podkreśla rolę Parlamentu Europejskiego w procesie tworzenia prawa UE. W ten sposób wyraźnie wskazuje się, że kompetencja prawodawcza i budżetowa Rady nie mają samodzielnego charakteru.
Na podstawie tego przepisu oraz pozostałych postanowień traktatowych możemy wymienić następujące funkcje Rady: prawodawczą, budżetową, koordynacyjną, kreacyjną, kontrolną, wewnątrzorganizacyjną oraz w sferze międzynarodowej.
7.2. Funkcja prawodawcza
Jest to kategoria kompetencji, która najbardziej powinna być kojarzona z Radą. Przede wszystkim dlatego, że przez wiele lat instytucja ta pozostawała jedynym prawodawcą europejskim. Jednakże wraz z pogłębianiem integracji europejskiej pojawiła się potrzeba zmiany tej sytuacji i uwzględnienia w procesie tworzenia prawa instytucji o przedstawicielskim charakterze, jakim był Parlament Europejski. Stąd też od wejścia w życie Traktatu z Maastricht w dniu 1 listopada 1993 r. Rada dzieli swoje uprawnienia prawodawcze z PE.
W Traktacie z Lizbony tzw. zwykła procedura prawodawcza zostaje podniesiona do rangi podstawowego trybu tworzenia prawa w UE, co oznacza, że w większości spraw Rada będzie tworzyła prawo wspólnie z Parlamentem Europejskim. Nadal mamy jednak do czynienia z takimi obszarami, w których Rada sama tworzy prawo, np. w zakresie wspólnej taryfy celnej (art. 31 TFUE), czy też uznania pomocy publicznej za zgodną z rynkiem wewnętrznym (art. 108 ust. 2 akapit 3 TFUE).
Ponadto są takie obszary, w których Parlament jest jedynie konsultowany, co oznacza, że decydującą rolę przy przyjmowaniu aktów prawnych w tych sprawach odgrywa Rada. Są to m.in. harmonizacja podatków pośrednich (art. 113 TFUE), zbliżanie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, które mają bezpośredni wpływ na ustanowienie lub funkcjonowanie rynku wewnętrznego (art. 115 TFUE), zabezpieczenie społeczne i ochrona socjalna pracowników (art. 153 ust. 1 TFUE), czy niektóre środki dotyczące ochrony środowiska (art. 192 ust. 2 TFUE). Należy też zwrócić uwagę na szerokie kompetencje prawodawcze Rady w ramach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, gdzie praktycznie samodzielnie tworzy ona prawo (z zastrzeżeniem jedynie kompetencji Rady Europejskiej do przyjmowania ogólnych wytycznych oraz decyzji w sprawie strategicznych interesów i celów przyjmowanych zresztą na zalecenie Rady).
Przejawem funkcji prawodawczej Rady jest również tzw. pośrednia inicjatywa prawodawcza. Polega ona na tym, że Rada stanowiąc zwykłą większością może zażądać od Komisji przeprowadzenia wszelkich analiz, które uzna za pożądane dla realizacji wspólnych celów i przedłożenia jej wszelkich właściwych propozycji.
Jednocześnie w Traktacie z Lizbony doprecyzowano, że w sytuacji, gdy Komisja nie przedłoży propozycji, zawiadamia o tym Radę, podając uzasadnienie. Z tej regulacji wynika zatem, że Komisja może zarówno przedłożyć projekt aktu prawnego wskazanego przez Radę, jak i tego nie uczynić. W tej drugiej sytuacji ma jednak obowiązek zawiadomić o tym Radę, podając uzasadnienie.
Traktat z Lizbony wskazuje zatem na obowiązki Komisji wynikające ze skorzystania przez Radę z prawa tzw. pośredniej inicjatywy prawodawczej. Nie musi ona wprawdzie uczynić zadość żądaniu Rady, ale została zobowiązana do uzasadnienia takiego negatywnego stanowiska względem jej wniosku. Takie rozwiązanie należy uznać za słuszne, bowiem uwzględnia zasadę lojalnej współpracy między instytucjami UE.
7.3. Funkcja budżetowa
Rada wykonuje funkcje budżetową wspólnie z Parlamentem Europejskim. Traktat z Lizbony wzmacniając rolę Parlamentu Europejskiego w procedurze budżetowej, osłabił zarazem pozycję Rady w tym obszarze.
W aktualnym stanie prawnym Rada przyjmuje stanowisko w sprawie projektu budżetu i przekazuje je Parlamentowi Europejskiemu wraz z uzasadnieniem. Jeśli Parlament zgłosi poprawki, zmieniony projekt jest przekazywany Radzie i Komisji. Następnie Rada ma dziesięć dni na rozważ...
PWSBiA_wawa