Sheckley Robert - Cena ryzyka.pdf - Sheckley Robert - Blood43

Robert Sheckley - Cena Ryzyka

www.bookswarez.prv.pl

Reader wysunal ostroznie glowe ponad parapet okna. Ujrzal schody awaryjnego wyjscia

pozarowego, a ponizej waski zaulek. Stal tam zdewastowany wzek

dziecinny i trzy pojemniki na smieci. Gdy tak patrzyl, zza ostatniego pojemnika unioslo sie ramie

w czarnym rekawie. W dloni polyskiwal jakis przedmiot. Reader

momentalnie schylil glowe. Pocisk roztrzaskal szybe tuz nad nim i wbil sie w sufit, obsypujac go

odpryskami tynku.

Juz wiedzial. Zaulek byl pilnowany tak samo jak i drzwi. Lezal, rozciagniety jak dlugi na

popekanym linoleum, gapiac sie na otwr pocisku widniejacy w suficie i nasluchujac odglosw

dochodzacych zza drzwi. Byl wysokim mezczyzna o przekrwionych oczach i dwudniowym

zaroscie. Brud i zmeczenie poryly mu twarz bruzdami. Strach wycisnal na miej swe pietno, tu

napinajac miesien, tam szarpiac ja nerwowym skurczem. Efekt byl wstrzasajacy. Twarz Readera,

znieksztalcona oczekiwaniem na smierc, nabrala teraz wyrazu.

Zaulka pilnowal Jeden rewolwerowiec, dwch czekalo na schodach. Byl w pulapce. Byl martwy.

Pewnie, myslal Reader, porusza sie jeszcze i oddycha ; ale to tylko dzieki nieudolnosci smierci.

Smierc zajmie sie nim za kilka minut. Smierc wybije dziury

w jego twarzy i ciele, artystycznie ochlapie krwia jego ubranie, ulozy jego czlonki w jakas

groteskowa figure z cmentarnego baletu...

Reader wgryzl gwaltownie warge. Chcial zyc. Musi byc jakis sposb. Przekrecil sie na brzuch i

rozejrzal sie po obskurnym mieszkaniu, do ktrego zapedzili go

mordercy. Przypominalo swietna, mala, jednomiejscowa trumne. Mialo drzwi, ktre byly

pilnowane i wyjscie pozarowe, ktrego strzezono. Mialo tez malutka lazienke bez okna.

Przeczolgal sie do lazienki i wstal. Na suficie zial postrzepiony otwr, szeroki na prawie cztery

cale. Gdyby tak udalo sie go powiekszyc, przecisnac przezen do

mieszkania znajdujacego sie powyzej...

Jego uszu doszedl gluchy lomot. Mordercy byli niecierpliwi. Zaczynali wywazac drzwi.

Zbadal otwr w suficie. Nie ma co marzyc. Nigdy nie zdola go powiekszyc.

Rabali w drzwi, stekajac przy kazdym ciosie. Za chwile wyszarpia zamek, albo wyrwa zawiasy z

nadgnilego drewna framugi. Drzwi upadna na podloge i, otrzepujac z pylu marynarki, wtargna tu

dwaj zamaskowani mezczyzni.

Ale ktos mu na pewno pomoze! Wyciagnal z kieszeni malutki odbiornik telewizyjny. Obraz byl

zamazany i nie mgl sobie poradzic z uregulowaniem go. Dzwiek byt wyrazny i czysty.

Sluchal starannie wymodulowanego glosu Mika Terry'ego, ktry zwracal sie do ogladajacej go,

ogromnej rzeszy telewidzw zgromadzonej przed odbiornikami.

- Straszne polozenie - mwil Mike Terry. - Tak, prosze panstwa, Jim Reader znajduje sie w

prawdziwie okropnej sytuacji. Jak panstwo zapewne pamietaja,

ukrywal sie pod przybranym nazwiskiem w trzypietrowym hotelu na Broadwayu. Wydawalo sie,

ze to calkiem bezpieczna kryjwka, ale tak sie tylko, prosze

panstwa, wydawalo. Rozpoznal go goniec hotelowy i donisl o tym gangowi Thompsona.

Drzwi trzeszczaly pod spadajacymi na nie ciosami. Reader scisnal kurczowo telewizorek i sluchal

dalej.

- Jim Reader zdolal zbiec z hotelu! Majac swych przesladowcw na karku, wpadl do kamienicy

przy West End Avenue 156. Zamierzal przedostac dalej dachami i to moglo sie udac, prosze

panstwa, to moglo sie udac. Ale drzwi prowadzace na dach byly zamkniete. Zdawalo sie, ze to

juz koniec... Ale Jim Reader zorientowal sie, ze lokal numer 7 jest nie zamieszkany i ginie

zamkniety na klucz. Wszedl tam...

Terry przerwal, aby podkreslic groze sytuacji i zaraz krzyknal: - ...i jest teraz, prosze panstwa,

osaczony, osaczony jak szczur w potrzasku. Gang Thompsona

wywaza drzwi! Wyjscie pozarowe jest pilnowane. Nasi kamerzysci, ulokowani w pobliskim

budynku, przekazuja teraz panstwu zblizenie. Prosze spojrzec, prosze

panstwa., prosze tylko spojrzec! Czy nie ma juz zadnej nadziei dla Jima Readera?

- Czy nie ma juz zadnej nadziei powtrzyl cicho Reader. Stal zlany potem w ciemnej,

przytlaczajaco ciasnej lazience, nasluchujac nieustajacego walenia w

drzwi.

- Poczekaj! - krzyknal Mike Terry. - Nie wylaczaj sie, Jimie Reader, jeszcze sie nie wylaczaj.

Mam pilna rozmowe telefoniczna z jednym z naszych telewidzw,

rozmowe z aparatu Linii Dobrego Samarytanina. To ktos, kto uwaza, ze moze ci pomc. Moze

jest jeszcze jakas nadzieja, Jim. Czy mnie slyszysz, Jimie Reader?!

Reader czekal, slyszac chrupniecie wyrywanych z przegnilej framugi zawiasw.

- Prosze mwic, sir - powiedzial Mike Terry. - Pana nazwisko,

- Eee... - Felix Bartholomew.

- Niech sie pan nie denerwuje, Mr. Bortholomew. Prosze mwic.

- No wiec tak... O.K. Mr. Reader rozlegl sie roztrzesiony, starczy glos.

Mieszkalem kiedys przy West End Avenue 156. W takim samym mieszkaniu, w jakim jest pan

teraz, Mr. Reader - no tak, w takim samym ! Niech pan slucha, Mr. Reader, lazienka ma okno.

Jest zamalowane, ale ma...

Reader wepchnal telewizorek do kieszeni. Znalazl zarysy okna i kopnal w nie z calej sily. Szklo

rozpryslo sie w drobne kawalki i lazienke zalalo swiatlo

dzienne. Zgarnal odpryski szkla z parapetu i wychylil sie szybko przez okno. Od wylanej

betonem nawierzchni podwrza dzielila go spora odleglosc. Zawiasy

puscily. Slyszal jak drzwi otwieraja sie. Nie namyslajac sie dluzej, przelazl przez okno, zwisl na

chwile na koniuszkach palcw i skoczyl.

Wstrzas oszolomil go. Wstal na chwiejnych nogach. W oknie lazienki pojawila sie jakas twarz.

- Masz pecha - powiedzial mezczyzna, wychylajac sie i mierzac spokojnie z trzydziestki semki

ze spilowana lufa.

W tym momencie eksplodowala w lazience swieca dymna.

Kula mordercy poszla bakiem. Odwrcil sie klnac. Na podwrzu wybuchaly nastepne swiece,

przyslaniajac dymem sylwetke Readera.

Slyszal wydobywajacy sie ze schowanego w kieszeni telewizorka, oszalaly z podniecenia glos

Mika Terry'ego.

- Biegnij! - wrzeszczal Terry - biegnij po swoje zycie, Jimie Reader. Uciekaj, dopki oczy

mordercw wypelnione sa dymem. Dziekujemy Dobrej Samarytance, Sarze Winters z Bockton w

stanie Massachusetts, Edgar Street 3412, za ufundowanie pieciu swiec dymnych i wynajecie

czlowieka, ktry je podrzucil!

- Ocalila pani dzisiaj ludzkie zycie, Mrs. Winters - juz spokojniejszym glosem ciagnal Terry. Czy

powie pani naszym telewidzom w jaki sposb...

Reader nie mgl sluchac dalej. Biegl przez wypelnione dymem podwrze, minal sznury na

bielizne - wypadl na ulice.

Szedl Szescdziesiata Trzecia Ulica, garbiac sie, aby ujac sobie wzrostu. Slanial sie lekko z

wyczerpania, oslabiony brakiem jedzenia i snu.

- Hej, ty!

Reader odwrcil sie. Na schodkach siedziala kobieta w srednim wieku, przygladajac mu sie

krzywo.

- Ty jestes Reader, tak? Ten, ktrego prbuja zabic?

Reader chcial odejsc.

- Wejdz do srodka, Reader - powiedziala kobieta.

Byc moze byla to pulapka, ale Reader wiedzial, ze musi polegac na wielkodusznosci i

zyczliwosci ludzi. Byl ich reprezentantem, przedluzeniem ich

samych, przecietnym facetem w tarapatach. Bez nich byl zgubiony. Z nimi nic nie moglo mu sie

stac.

Wierz w ludzi, powiedzial mu Mike Terry. Oni cie nigdy nie opuszcza. Wszedl za kobieta do

salonu. Kazala mu usiasc - i wyszla z pokoju, aby wrcic prawie

natychmiast z talerzem gulaszu. Stala, obserwujac go jak jadl, tak jak patrzy sie na malpe w ZOO,

opychajaca sie orzeszkami.

Z kuchni wyszlo dwoje dzieci i gapilo sie na niego. Przez drzwi od lazienki weszli do pokoju

trzej mezczyzni w kombinezonach i skierowali na posilajacego

sie Readera kamere telewizyjna. W salonie stal wielki odbiornik telewizyjny. Reader, polykajac

swj posilek, patrzyl na produkujacego sie na ekranie Mika

Terry'ego i sluchal silnego, szczerze zmartwionego glosu komentatora.

- Oto jest, prosze panstwa - mwil Terry. - Obserwujemy teraz na naszych ekranach Jima

Readera, spozywajacego swj pierwszy od dwch dni, skromny

posilek. Nasi kamerzysci porzadnie sie napracowali, aby przekazac panstwu ten obraz! Dziekuje,

chlopcy... Prosze panstwa, chwilowego schronienia udzielila

Jimowi Readerowi Mrs. Velma O'Dell z Szescdziesiatej Trzeciej Ulicy 343. Dziekujemy, Dobra

Samarytanko O'Dell! To naprawde cudowne, jak ludzie ze

wszystkich sciezek zycia otwieraja swe serca przed Jimem Readerem!

- Pospiesz sie lepiej - powiedziala Mrs. O'Dell.

- Dobrze, prosze pani - wymamrotal Reader.

- Nie chce strzelaniny w moim mieszkaniu.

- Juz koncze, prosze pani.

- Nie zabija go? - spytalo jedno z dzieci.

- Zamknij buzie - skarcila je Mrs. O'Dell.

- Tak, Jim - zawolal spiewnie Mike Terry - pospiesz sie lepiej. Twoi przesladowcy nie sa daleko.

Oni nie sa glupcami, Jim. Zdeprawowani, wypaczeni,

szaleni - tak! Ale nie glupi. Ida po sladzie twojej krwi - krwi z twojej skaleczonej dloni, Jim!

Dopiero teraz Reader zdal sobie sprawe, ze rozcial dlon na parapecie okiennym.

- Daj, zabandazuje to - powiedziala Mrs. O'Dell.

Reader wstal i pozwolil upatrzyc sobie dlon. Patem Mrs. O'Dell dala mu brazowa marynarke i

szary kapelusz z jedna polowa ronda wygieta do dolu.

- To rzeczy mojego meza - powiedziala.

- Ma przebranie! - zawyl z zachwytu Mike Terry: - To cos nowego, prosze panstwa! Przebranie!

Na siedem godzin przed ocaleniem!

- Teraz wyjdz stad - powiedziala Mrs. O'Dell. - Ide, prosze pani - zdecydowal sie Reader. -

Dzieki.

- Mysle, ze jestes glupcem - dodala. - Mysle, ze jestes glupcem mieszajac sie w to.

- Tak, prosze pani. - Nie warto.

Reader podziekowal i wyszedl. Dotarl pieszo do Broadwayu, wsiadl do pociagu metra w kierunku

Piecdziesiatej Dziewiatej Ulicy, a potem kolejka miejska

dojechal do Osiemdziesiatej Szstej. Tam kupil gazete i przesiadl sie do pierwszego skladu metra

zmierzajacego w kierunku Manhasset. Metro przemknelo z loskotem pod Manhattanem. Reader

drzemal. Skryl pod gazeta obandazowana dlon i nasunal gleboko na oczy kapelusz. Czy juz go

rozpoznano? Czy

zgubil gang Thompsona? A moze ktos teraz do nich telefonuje? Zastanawial sie sennie, czy

naprawde uszedl z zyciem. A moze byl martwym,

zrecznie animowanym trupem, poruszajacym sie tylko dzieki nieudolnosci smierci?

(Moja droga, smierc jest teraz taka opieszala! Jim Reader, zanim mozna go bylo pochowac jak

nalezy, spacerowal po swej smierci kilka godzin i odpowiadal na pytania ludzi!)

Reader pod wyplywem naglego impulsu otworzyl szeroko oczy. Snilo mu sie cos... cos

nieprzyjemnego. Nie mgl sobie ,przypomniec co.

Zamknal ponownie oczy i przypomnial sobie, z pewnym zdziwieniem, czasy, kiedy zyl sobie

beztrosko i nic mu nie grozilo.

To bylo przed dwoma laty. Byl wtedy wielkim, sympatycznym mlodziencem i pracowal jako

pomocnik kierowcy ciezarwki. Byl zbyt skromny, aby marzyc.

Marzyl za niego niski kierowca ciezarwki o sciagnietej twarzy.

- Dlaczego nie sprbujesz w widowisku telewizyjnym, Jim? Ja bym sprbowal, gdybym mial

twoje warunki. Lubia tam takich przecietnych, malo bystrych facetw. Jako uczestnikw. Kazdy

lubi takich facetw. Czemu by nie sprbowac?

No i sprbowal. Wlasciciel miejscowego sklepu radiowa-telewizyjnego udzielil mu blizszych

wyjasnien.

- Widzisz, Jim. Publicznosc ma juz powyzej uszu dobrze wytrenowanych silaczy z ich

zmanierowanymi odruchami i profesjonalna odwaga. Kto moze sie wczuc w takich facetw? Kto

moze sie z nimi identyfikowac? Ludzie chca ogladac emocjonujace rzeczy, to prawda, ale nie,

kiedy jakis cwaniak robi sobie z tego rzemioslo i zbija piecdziesiat tysiecy rocznie. To dlatego

traca popularnosc wyrezyserowane widowiska. To dlatego wlasnie prosperuja widowiska grozy.

- Rozumiem - powiedzial Reader. - Szesc lat temu, Jim, Kongres uchwalil Ustawe o Swiadomym

Samobjstwie. Paru starych senatorw gadalo duzo o nieprzymuszonej woli i samookresleniu

jednostki, ale to wszystko gwno. Czy wiesz, co oznacza Ustawa o Swiadomym Samobjstwie?

Oznacza ona, ze nie tylko zawodowcy, ale i amatorzy moga ryzykowac swoje zycie za duza forse:

Dawniej, jesli chciales, zeby ci legalnie obtlukli mzg za pieniadze, musiales zostac zawodowym

bokserem, futbolista, albo graczem w hokeja. A teraz taka szansa stoi otworem dla zwyklych

ludzi, takich jak ty, Jim.

- Rozumiem - powiedzial znowu Reader.

- To cudowna okazja. Skorzystaj z niej. Nie wyrzniasz sie niczym, Jim. Wszystko, co potrafisz

ty, potrafi kazdy. Jestes przecietniak. Mysle, ze widowiska grozy beda o ciebie zabiegac.

Reader pozwolil sobie na marzenia. Widowiska telewizyjne wydawaly sie prosta droga do fortuny

dla skromnego, mlodego faceta bez zadnych szczeglnych

uzdolnien i wyksztalcenia. Napisal list do programu o nazwie ÐHazard" i dolaczyl swoja

fotografie.

ÐHazard" zainteresowal sie nim. Siec JBC zbadala jego dane i uznala, ze byl na tyle przecietny,

aby usatysfakcjonowac najszersze kregi telewidzw. Sprawdzono jego pochodzenie i

przynaleznosc organizacyjna. W koncu wezwano go do Nowego Jorku. Tam przeprowadzil z nim

rozmowe Mr. Moulian.

Moulian byl ponury i uczuciowy. Mwiac, zul gume.

- Wystapisz - powiedzial oschle ale nie w ÐHazardzie". Wystapisz w ÐEliminacjach". To

plgodzinny program dzienny na trzecim kanale.

- Orany! - ucieszyl sie Reader. - Nie dziekuj mi. Jesli wygrasz albo zajmiesz drugie miejsce,

otrzymasz tysiac dolarw, a jesli ,przegrasz, dostaniesz nagrode

pocieszenia w wysokosci stu dolarw. Ale nie to jest wazne.

- Nie, prosza pana.

- ÐEliminacje" to skromny program. Jest on poligonem doswiadczalnym dla sieci JBC. Zdobywcy

pierwszego i drugiego miejsca przechodza do "Stanu zagrozenia". W ÐStanie zagrozenia" nagrody

sa o wiele wyzsze.

- Wiem, ze sa wyzsze, prosze pana. - I jesli spiszesz sie dobrze w ÐStanie zagrozenia", otworzy

sie przed toba droga do widowisk grozy pierwszej klasy,

takich jak ÐHazard" i ÐPodwodne Niebezpieczenstwa", transmitowanych na caly kraj i

oferujacych olbrzymie wygrane. I wtedy zaczyna sie naprawde wielka gra. Jakdaleko dojdziesz,

zalezy od ciebie.

- Zrobie co bede mgl, prosze pana - zapewnil Reader.

Moulian przestal na chwile zuc gume i niemal z szacunkiem powiedzial:

- Mozesz tego dokonac, Jim. Pamietaj tylko. Ty jestes ludzie, a ludzie moga wszystko.

Sposb, w ktry wypowiedzial te slowa sprawil, ze Readerowi zrobilo sie przez chwile zal Mr.

Mouliana, ktry byl ponury, mial kedzierzawe wlosy, wylupiaste

oczy i na pewno byl Ðludzie".

Podali sobie rece. Potem Reader podpisal dokument zwalniajacy siec JBC od wszelkiej

odpowiedzialnosci za utrate przez niego zycia, czlonkw, czy rozumu w trakcie konkursu.

Podpisal rwniez inny dokument, wyszczeglniajacy prawa przyslugujace mu na mocy Ustawy o

Swiadomym Samobjstwie. Wymagalo tego prawo i byla to czysta formalnosc.

Po trzech tygodniach wystapil w ÐEliminacjach".

Program nawiazywal do klasycznej formy wyscigu samochodowego. Niewyszkoleni kierowcy

wgramolili sie do poteznych, amerykanskich i europejskich maszyn wyscigowych i scigali sie na

morderczej, dwudziestomilowej trasie. Reader, trzesac sie ze strachu, wrzucil zly bieg w swoim

Maserati i wystartowal.

Wyscig byl przerazliwym koszmarem spalonych opon. Reader trzymal sie z tylu stawki,

pozwalajac pierwszym liderom roztrzaskiwac sie na okolonych bandami

zakretach wijacej sie serpentyna drogi. Wysunal sie na trzecie miejsce, gdy jadacy przed nim

Jaguar skrecil nagle w bok, wpadajac na Alfa Romeo i obydwie

maszyny z loskotem wyladowaly w zaoranym polu. Na drugie miejsce wysforowal sie Reader na

ostatnich trzech milach, ale nie mgl znalezc miejsca na wyprzedzenie prowadzacego wozu. Na

zakrecie w ksztalcie litery S omal nie wylecial z trasy, ale szybko wprowadzil samochd na droge

Sheckley Robert - Cena ryzyka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: