M-W37_90.pdf

Mąż Waleczny

UCZESTNIK BOŻEGO SYNOSTWA

W DUCHU MESJASZA JEZUSA

Nr. 37 (90) Jesień 2007

Mówił więc [Galilejczyk] Jezus do Judejczyków, którzy uwierzyli w Niego:

Jeżeli wytrwacie w słowie moim, prawdziwie uczniami moimi będziecie

i poznacie prawdę, a prawda was wyswobodzi (Jana 8:31-32).

B OSKI M ESJASZU

Boski Mesjaszu, Protestancie wieków,

Któryś walecznie siebie ofiarował,

Wzywając świętych do wielkich dzieł Pańskich,

Jak we współczesnym zasiewać człowieku,

Zbawienne ziarna nauk Twych niebiańskich?

Zasiewasz pokój w każdym szczerym sercu,

Dając swój przykład autentyzmu wiary,

Wezwałeś uczniów prawych i niewinnych,

Aby ostrzegli kpiarzy i szyderców,

Handlarzy martwych obrządków świątynnych.

Wyrusz ze swego górnego ukrycia,

Przybądź w swej chwale by odebrać hołdy,

Należne za Twe odwieczne zwycięstwo,

Kosztem własnego doczesnego życia,

Zmiażdżyłeś diabła i szatańskie księstwo.

Wszelkie zło ziemskie doszczętnie spłonęło,

W jeziorze ognia, już się nie odrodzi,

Niech cała ziemia, wolna od niewiary,

Odda Ci chwałę za Twe zbawcze dzieło,

Wznosząc Świętości duchowe sztandary.

(J.M. 5 lipca 2007)

Rozkwit Żydowskiego Zarzewia Świętości

Stwierdzenie, że od „początku” Kreator Wszechrzeczy stwarzał, formował i

doskonalił swe stworzenia na ziemi tak długo, aż zbudował człowieka, który

spełniał Jego oczekiwania odnośnie poziomu osobniczej abstrakcji, znacznie

przewyższającego pospolite instynkty fizjologiczne i prokreacyjne , zdolnego do

przyswojenia Boskich jakości duchowych, nie powinno budzić powszechnego

protestu. Albowiem stwierdzenie to zawiera zarówno akcent kreacjonistyczny ( stwarzał ),

jak i świadomie ‘ewolucjonistyczny’ ( doskonalił – w sensie „Inteligentnego Projektu”).

Księga Rodzaju 1:24-27 (Biblia Gdańska):

(24) Rzekł też Bóg: Niech wyda ziemia duszę żywiącą według rodzaju swego; bydło i

płaz, i zwierz ziemski, według rodzaju swego; i stało się tak.

(25) Uczynił tedy Bóg zwierz ziemski według rodzaju swego ; i bydło według rodzaju

swego; i wszelki płaz ziemski według rodzaju swego; i widział Bóg, że to było dobre.

(26) Zatem rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na wyobrażenie nasze, według podobieństwa

naszego ; a niech panuje nad rybami morskimi, i nad ptactwem niebieskim, i nad

zwierzęty, i nad wszystką ziemią, i nad wszelkim płazem, płazającym się po ziemi.

(27) Stworzył tedy Bóg człowieka na wyobrażenie swoje; na wyobrażenie Boże stworzył

go; mężczyznę i niewiastę stworzył je….

Temat niniejszego opracowania dotyczy jedynie ‘poziomu abstrakcji znacznie

przewyższającego pospolite instynkty fizjologiczne i prokreacyjne’ .

Świętość jest „transcendentnym” atrybutem duchowym i dotyczy najwyższego,

kreacjonistycznego etapu pełnego, doskonałego procesu formowania ludu Bożego.

Zatem temat należy do ogólnego katalogu „kreacjonizm”.

1. Ś WIĘTOŚĆ ŚWIĘTYCH S TAREGO T ESTAMENTU

Pojęcia takie jak ‘świętość’ i ‘uświęcenie’, są nierozerwalnie połączone z

kreacjonizmem Boskim. Z kręgami ewolucjonistycznymi te (duchowe, moralne)

pojęcia nie mają nic wspólnego. W filozofii scholastycznej zostały one

definicyjnie ‘poprzedzone’ pojęciami podmiotowości, (osobniczej jaźni i woli),

suwerenności, racjonalności, duchowości, transcendencji itp. [np. Kantowska

metafizyka moralności , Schopenhauerowska wola, jako istota rzeczywistości ].

W „Bożym człowieku” można wyodrębnić sześć atrybutów transcendentnych:

TRANSCENDENTNE ATRYBUTY DUCHOWE W „BOŻYM” CZŁOWIEKU

2 EMANACJE SPOŁECZNE

3 POCZUCIA KULTUROTWÓRCZE

1 STAN

Kreatywności

konstruktywnej

Miłości (agape)

Dobra

Prawdy

Piękna Świętości

W ziemskiej doczesności stan świętości świętych Bożych oznacza pełnię

powyższych atrybutów w działaniu na rzecz Królestwa Bożego.

Biblijne pojęcie świętości jest wybitnie żydowskie. Jest ono bardzo stare. Po

raz pierwszy, w zapisie najogólniejszego pojmowania definicyjnego, pojawia się

ono w Drugiej Księdze Mojżeszowej ( twm# – Szemot – Exodus – Wyjścia), zaś

w odniesieniu do ludzi świadomych występuje najczęściej w Trzeciej Księdze

Mojżeszowej ( )rqyw – Wajikra – Leviticus – Kapłańska).

Wyjścia 30:29-33 (dotyczy świętości zarówno przedmiotów jak i ludzi):

(29) Poświęcisz je [ołtarz i naczynia] i będą świętością nad świętościami.

Cokolwiek się ich dotknie, będzie poświęcone.

(30) Namaścisz też Aarona i jego synów i poświęcisz ich na moich kapłanów.

(31) Do synów izraelskich zaś powiesz: Świętym olejem namaszczania będzie

to dla mnie po wszystkie pokolenia wasze.

(32) Nie wolno go wylewać na ciało innych ludzi i nie będziecie sporządzać

innego z takich samych składników. Jest on święty i święty będzie dla

was.

(33) Ktokolwiek by sporządził taki sam i namaścił nim kogoś innego, zostanie

wytracony ze swojego ludu.

Kapłańska 11:44

…albowiem Ja, Pan, jestem Bogiem waszym! Uświęcajcie się i bądźcie

świętymi, bo Ja jestem święty !

Pojęciu świętości - najogólniej rzecz ujmując - towarzyszy oddzielenie

kultowe, „poświęcenie”, które w odniesieniu do osób jest w Starym Testamencie

rozumiane jako nazyreat (ekskluzywność nazyrejska - 4.Mojż.6:1-20), zaś w

Nowym Testamencie ekskluzywność eremicka, profetyczna (1.Sam.10:5-11) lub

apostolska (Marka 1:6; 3:14; 1.Kor.16:1), w świadomym poświęceniu się dla

Świętego Jedynego , [Błogosławiony na wieki], albo wreszcie kapłański

elitaryzm sakralny w kultowym oddzieleniu się od pospolitości. To wszystko

razem wzięte kategorycznie kłóci się z najogólniej pojmowanym, pospolitym

‘doborem naturalnym’ współcześnie promowanego ewolucjonizmu.

Boski proces stwarzania nie kończy się na ustanowieniu człowieka jako

świadomego podmiotu. Uczynienie człowieka od samego początku nie dotyczy

„jakiegoś tam” rodzaju ludzkiego rozumianego jako wyodrębniona grupa nagich

„ssaków wyższych”, (według rodzaju „swego” – 1.Mojż.1:24-25).

Uczynienie człowieka zostało zamierzone według „podobieństwa Bożego”

(1.Mojż.1:26), a – jak wiadomo – Święty Bóg jest (wyłącznie) Duchem.

Uczynienie jest więc trzecim ( C ), najwyższym, Boskim etapem stwórczym

człowieka (objawionym ludziom) i – jak mówi Bóg – dotyczy: … wszystkich,

którzy są nazwani moim Imieniem (Izajasza 43:7) i których ku swojej chwale :

(A) stworzyłem , których

(B) ukształtowałem i

( C ) uczyniłem .

Etapy (A) i (B) w doczesności ludzkiej (jak u wszystkich istot żywych)

zachodzą zmysłowo samoczynnie i nie wymagają świadomego zaangażowania

woli podmiotu. To wyjaśnia tak wielką popularność pospolicie pojmowanej

„teorii ewolucji”. Etapy (A) i (B) stanowią stwórcze etapy pospolitego

„stworzenia”, czyli „człowieka zwierzęcego”. Dla osiągnięcia „podobieństwa

Bożego”, (według 1.Mojż.1:26), „stworzeniu” brakuje świętych atrybutów

mesjańskich Boskiego Synostwa. Potrzebne jest „narodzenie na nowo”, czyli

„instalacja” Ducha Synostwa Bożego i dobrowolny „restart” uświęconego życia.

Rzymian 8:19-23

(19) Bo stworzenie z tęsknotą oczekuje objawienia [duchowości] synów Bożych

[w sobie] ,

(20) gdyż stworzenie zostało poddane znikomości , nie z własnej woli, lecz z

woli tego, który je poddał, w nadziei,

(21) że i samo stworzenie będzie wyzwolone z niewoli skażenia ku chwalebnej

wolności dzieci Bożych.

(22) Wiemy bowiem, że całe stworzenie wespół wzdycha i wespół boleje aż

dotąd.

(23) A nie tylko ono, lecz i my sami, którzy posiadamy zaczątek Ducha,

wzdychamy w sobie, oczekując [Ducha] synostwa [Bożego], …

Zaangażowanie woli we własnym procesie duchowej współ-kreacji z Bogiem

jest udziałem tylko niektórych ludzi, wybranych Bożych „pomazańców”.

Albowiem uświęcenie jest świadomym procesem relacji ze Świętym Bogiem

człowieka Przezeń powołanego poprzez ponadnaturalne objawienie mistyczne.

Proces relacji i świadomej współpracy człowieka z Bogiem w ludzkiej

doczesności jest – według Biblii – niezbędnym etapem czynienia człowieka

Bożego. A ponieważ Bóg jest Duchem, to także człowiek Boży, jako uczyniony

według podobieństwa Bożego jest istotą duchową. Zatem człowiek Boży jest

tylko doczesnym rezydentem swego „odzienia ze skór” (Rodzaju 3:21). Duch

ożywia. Ciało nic nie pomaga (Jana 6:63).

Wyżej wymienione, Boskie etapy kreatorskie (A), (B) i (C), współczesna

ludzkość stosuje w rozwoju swej kultury; w nauce, sztuce i technice, a kultura

jest owocem wyższego Boskiego etapu kreatorskiego niż (niezbędna, lecz

pospolita) fizjologia. Święty Bóg jest Duchem (Jana 4:24; 2.Kor.3:17-18), zatem

uczynienie [człowieka] według Podobieństwa Bożego nie ma nic wspólnego z

ciałem (Mat.22:30).

Tworzenie (A) symfonii lub złożonego obiektu technicznego odbywa się w

umyśle kompozytora lub konstruktora. Jest to dzieło abstrakcyjne, jeszcze

fizycznie nieistniejące . Symfonia „brzmi” a obiekt techniczny „działa” na razie

tylko w wyobraźni twórcy. Nikt inny tego nie może usłyszeć, ani zobaczyć.

Niebiosa opowiadają chwałę Boga, a firmament głosi dzieło rąk

jego. Dzień dniowi przekazuje wieść, a noc nocy podaje wiadomość. Nie

jest to mowa, nie są to słowa, nie słychać ich głosu... a jednak po całej

ziemi rozbrzmiewa ich dźwięk i do krańców świata dochodzą ich słowa...

(Psalmów 19:2-5).

Ukształtowanie (B) symfonii lub złożonego obiektu technicznego wymaga

rozpisania dokumentacji, która może być powielona i rozdana wielu

wykonawcom dzieła. Dokumentacja to zarys dzieła jeszcze fizycznie nie

istniejącego. Samo-powielający się ludzie, to zaledwie „Boska dokumentacja”

jeszcze nieistniejącego Boskiego dzieła. Dokumentacja umożliwia „fizyczne”,

rzeczywiste wykonanie dzieła w dowolnie wybranym miejscu i czasie przez

posłusznych woli twórcy wykonawców.

I błogosławił im Bóg, i rzekł do nich Bóg: Rozradzajcie się i

rozmnażajcie się, i napełniajcie ziemię, i czyńcie ją sobie poddaną; (Księga

Rodzaju 1:28).

Uczynienie (C) symfonii lub złożonego obiektu technicznego, w fizycznej

postaci brzmieniowej lub namacalnej, (‘prawykonanie’, ‘prototyp’) wymaga

posłusznej współpracy każdego „pod-wykonawcy” z twórcą według jego woli .

Oto posłuszeństwo lepsze jest niż ofiara, a uważne słuchanie [Boga]

lepsze niż tłuszcz barani. (1.Sam.15:22).

Taka jest bowiem wola Boża: uświęcenie wasze … (1.Tes.4:3).

Podobnie jest z uczynieniem człowieka według „podobieństwa Bożego”.

Uczynienie człowieka Bożego wymaga posłusznej jego współpracy z Bogiem.

Albowiem współpracownikami Bożymi jesteśmy; wy rolą Bożą, budowlą Bożą

jesteście (1.Kor.3:9).

W tym miejscu pojawia się problem, którego nie będziemy zbytnio drążyć:

Czy kreatorskie dzieło abstrakcyjne, jeszcze fizycznie (na ziemi) nieistniejące,

jest już tego dzieła preegzystencją? W odniesieniu do przedmiotów, odpowiedź

brzmi, NIE. W odniesieniu do podmiotów duchowych, jest możliwe TAK.

2. M ISJA M OJŻESZA NA DOCZESNYM POZIOMIE ZIEMSKIEJ EGZYSTENCJI

MISJA MOJŻESZA

Przestrzeń egzystencji Żydów

w obszarze doczesnej niewoli

zatracenia w Egipcie

(Micrajim - Myrcm )

Przestrzeń egzystencji

Żydów w ziemi doczesnej

wolności (Haarec - Cr)x )

i szansy zbawienia na wieki;

Jakkolwiek już ‘Stary’ Testament wzywa wybrany lud Boży do uświęcenia,

to nie precyzuje ani sensu, ani metody, ani celu tego uświęcenia. To wszystko

proklamuje wobec Żydów dopiero Mesjasz Izraelski, Jezus z Nazaretu,

działając na przygotowanym przez Mojżesza obszarze doczesnej wolności i

szansy zbawienia wiecznego. Z tej szansy korzystają jedynie wybrani

pomazańcy Boży, prorocy Domu Izraela i namaszczeni królowie.

Po Mojżeszu, po zapowiedziach prorockich, dopiero Mesjasz Izraelski Jezus

proklamuje szansę wiecznego zbawienia rodzaju ludzkiego. Zatem Jezus

obwieszcza istnienie szatańskiej niewoli duchowej na ziemi, która usilnie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: