W Hiszpanii, Francji, a także w innych krajach Zachodniej Europy dużą popularnością cieszą się drobne przekąski podawane przed posiłkami. Przekąski te są obliczone na jeden, najwyżej dwa kęsy. W Hiszpanii noszą nazwę tapas, w krajach germanofońskich Happen, a we Francji amuse-gueules, co w wolnym przekładzie najlepiej oddaje słowo bawimordki. Bawimordki najlepiej podawać na jednym dużym półmisku, przybrane liśćmi sałaty, ćwiartkami pomidorów, cząstkami rozmaitych owoców. Uzyskuje się w ten sposób znakomite efekty kolorystyczne, które nie tylko cieszą oko, lecz także pobudzają apetyt i pozwalają lepiej ocenić smakowitość poszczególnych przekąsek.
Fondue to potrawa z romańskiej Szwajcarii. Przygotowuje się ją z serów, białego wina wytrawnego oraz niewielkiej ilości mocniejszego alkoholu. Fondue, podawane bardzo często jako jedno danie, jest jednak czymś więcej niż potrawą. Z jego podawaniem i spożywaniem jest związany rytuał. Wokół specjalnego rondla (caquelon) zasiadają goście. Płomyk spirytusowej lampki, który utrzymuje fondue w odpowiedniej temperaturze, przyczynia się jednocześnie do wytwarzania szczególnej atmosfery. Zwykłe spotkanie towarzyskie przeistacza się w przyjacielską biesiadę, która cieszy nie tylko wybredne podniebienie, ale jest także znakomitą okazją do miłej pogawędki. Unika się wtedy na ogół tematów przykrych, nieprzyjemnych, rodzących nieporozumienia i konflikty.
W poszczególnych kantonach romańskiej Szwajcarii przyrządza się fondue wg różnych przepisów. Inne jest zatem fondue genewskie, inne fryburskie, inne w kantonie Vaud.
Jak jeść fondue? Oczywiście nie łyżką, jak to zdarzyło się pewnemu biskupowi, o którym wspomina Brillat-Savarin w swej Fizjologii smaku. Każdy z biesiadników, uzbrojony w długi widelec, nabija nań pokrajaną bułkę i zanurza w masie serowej. Sztuka polega na tym, by nabrać dużo sera, by bułka nie spadła i nie ugrzęzła w serze bądź też by nie wylądowała na obrusie. Komu się to zdarzy, płaci karę: od panów wymaga się postawienia butelki wina, od pań... pocałunku.
Do fondue podaje się wytrawne białe wino. W połowie posiłku zaleca się kieliszek mocniejszego alkoholu. Przerywnik ten zaostrza już nieco przytępiony smak. Nie da się ukryć, że fondue, choć jest potrawą wielce smakowitą, nie należy wcale do lekko strawnych. Stąd też niektórzy, niezależnie od wina, popijają ją mocną, gorącą i raczej gorzką herbatą, która ułatwia trawienie.
Aby sałata nie zwiędła
Musimy ją najpierw opłukać, lekko strzepać nadmiar wody, a potem zawinąć w wilgotny papierowy ręcznik i włożyć do plastikowej torebki. Wstawiamy ją tak do lodówki. Papier wchłonie nadmiar wilgoci z listków, a następnie będzie je stopniowo nawilżał. Dzięki temu sałata zachowa świeżość przez kilka dni.
Jakich ziół można używać do deserów?
Smak lodów, kremów i musów owocowych, zwłaszcza z truskawek lub jagód, świetnie wzbogaci melisa cytrynowa. Można nią dekorować desery, ale niewielką ilość posiekanych ziół warto też dodać do środka. Z malinami zaś dobrze komponuje się szałwia. Do jabłek natomiast pasuje mięta – nawet kilka listków fantastycznie odmieni aromat zwykłej szarlotki.
Czy wiesz, że…
Świeży imbir – doskonałą przyprawę do ryb i duszonych warzyw – po oskrobaniu zamiast siekać, wystarczy przepuścić partiami przez wyciskarkę do czosnku.
Zagęszczamy śmietanę
Śmietanę o mniejszej zawartości tłuszczu 12% wystarczy skropić niewielką ilością soku z cytryny, a potem dobrze wymieszać. Kremówka zaś zgęstnieje, gdy ją pogotujemy ok. 10 minut – będzie wtedy świetną bazą sosów na ciepło. Jeśli natomiast śmietanę chcemy użyć do deseru, można wymieszać ją z naturalnym twarożkiem lub serkiem mascarpone.
Słodki czar winogron
Białe uchodzą za najbardziej delikatne i soczyste ze wszystkich winogron. Ciemne są wprawdzie mniej słodkie, mają za to intensywniejszy zapach. Te jasne szczególnie nadają się do deserów i wypieków, ciemniejsze lepsze będą do sałatek, zwłaszcza tych z dodatkiem pikantnych i słonawych serów – rokpolu czy fety. Doprawiając takie dania, nie unikajmy czosnku – jego smak i aromat świetnie komponuje się ze słodyczą owoców. Winogronami doskonale również wzbogacimy smak duszonego mięsa – jasne bardziej pasują do drobiu, ciemne do wieprzowiny. Jeśli winogrona mają pestki, lepiej je przed dodaniem do potrawy usunąć. Owoce o twardej skórce i przeznaczone do duszenia warto obrać.
Smaczniejsza kapusta
Sałatka z czerwonej kapusty stanie się bardziej aromatyczna, jeżeli ugotujemy ją w wodzie z kilkoma goździkami. Będzie miała też jeszcze bardziej wyrafinowany charakter, gdy po ugotowaniu doprawimy ją konfiturami wiśniowymi lub wiśniową nalewką.
Pączki
Kuliste ciasta z ciasta drożdżowego, nadziewane konfiturą (najbardziej klasyczna to z róży) lub marmoladą, smażone na głębokim tłuszczu. Po osączeniu posypuje się je cukrem pudrem albo lukruje. Zostały wymyślone w XVII wieku w Wiedniu przez panią Krapf. U nas najpopularniejsze są w tłusty czwartek.
Peche Melba
Deser z obranych i ugotowanych w syropie połówek brzoskwiń, lodów śmietankowo-waniliowych i galaretki malinowej. Po raz pierwszy podano go w XIX wieku w Londynie na cześć australijskiej śpiewaczki Nellie Melby.
Sery
Sery żółte klasyfikuje się wg kilku kryteriów - najważniejszym jest konsystencja:
· twarde - do 50% wody;
· miękkie - powyżej 50% wody;
Ze względu na zawartość tłuszczu wyróżniamy sery:
· śmietankowe - powyżej 50 % tłuszczu;
· pełnotłuste - ponad 45% tłuszczu;
· tłuste - ponad 40% tłuszczu;
· półtłuste - ponad 20% tłuszczu.
Ze względu na rodzaj zastosowanej technologii wyróżnia sie sery:
· pokryte mazią,
· pokryte skórką.
Mnogość typów i gatunków serów wynika z krzyżowania sie tych podziałów.
W produkcji każdego typu i gatunku sera przestrzega się tych samych norm, precyzyjnie określających skład oraz smak i wygląd wyrobu. W krajach słynących z produkcji serów, np. we Francji lub w Holandii, wymogi jakościowe są niemal tak rygorystyczne jak przy produkcji win, a wiele recepturjest tajemnicą producenta. Właśnie stałość smaku pozwala rozpoznawać gatunki sera i oceniać ich jakość przez próbowanie.Smak i zapach poszczególnych gatunków sera występują po pełnym okresie dojrzewania i są najlepiej wyczuwalne w temperaturze pokojowej.
Sery twarde
TYP SZWAJCARSKI
są to sery długo dojrzewające, o słodkim, delikatnym posmaku. Mogą być składnikiem półmisków serowych lub przekąską między daniami podczas obiadu. Tarte stanowią świetne uuzpełnianie dań z makaronu, sosów i grzanek. W daniach ciepłym szczególnie dobry smak uzyskuje się dzięki połączeniu sera ementalskiego i edamskiego. Z serów typu szwajcarskiego przyrządza się fondue. Do gotowania i pieczenia lepsze są sery średnio dojrzałe, łatiwj topliwe od dojrzałych. Można je podawać z winem białym wytrawnym, półwytrawnym albo wytrawnym czerwonym.
· emmental - wziął nazwę od szwajcarskeij doliny w kantonie Bern, gdzie płynie rzeka Emmen. Uważany jest za jeden z najszlachetniejszych serów, ponieważ jego produkcja wymaga doskonałego surowca, jaki można uzyskać tylko w klimacie umierkowanym, w czystym górskim powietrzu i na pastwiskach obfitujących w trawę. Emmental otrzymuje się z mleka krowiego. Ma okrągłe lub owalne oczka, dochodzące do wielkości dorodnej czereśni. Smak i zapach sera są łagodne , orzechowo-słodkawe. Miąższ jest elastyczny i zwarty.
· gruyere (greyerzer lub gruvier) - pochodzi z okolic miasteczka Gruyeres w kantonie Fryburg w Szwajcarii. Otzrymuje się go z mleka krowiego. W samku podobny jest do emmentala, ale nie ma jego słodkawego posmaku. Skórkę ma twardą i pokrytą mazią. W miąższu są okrągłe oczka średniej wielkości.
TYP WŁOSKI
Sa to sery bardzo długo dojrzewające, o bardzo twardej konsystencji i pikantnym smaku. Używa się ich w postaci rozdrobnionej. Mogą sużyć jako dodatek zarówno potraw zimnych np sałatek, jak i ciepłych. Wykorzystuje się je jako przzyprawę d zup, pizzy, makaronów, a także flaków. Rzadziej bywają składnikiem półmiska serowego.
Oryginalnymi serrami tego typu są sery wchodzące w skład rodziny grana.
· parmiggiano-reggiano - otzrzymuje się go z mleka krowiego.
Lukier
Na gorąco:
Pół kilograma cukru wsypujemy do rondelka o grubym dnie, wlewamy pół szklanki wody, 1-2 łyżki soku z cytryny i gotujemy na małym ogniu, cały czas mieszając. Rondelek wstawiamy do naczynia z zimną wodą. Masę ucieramy łyżką, aż zbieleje. Lukier po wylaniu na ciasto można jeszcze zapiec.
Na zimno:
Jedno białko lekko ubijamy, dodajemy szklankę cukru pudru, 1-2 łyżki soku z cytryny i ucieramy, aż masa będzie plastyczna. Lukier przekładamy do szprycy lub stożków i dekorujemy nim ciasto.
Lukier można zabarwiać naturalnymi środkami:
· Na pomarańczowo – skórką z pomarańczy, sokiem pomarańczowym lub marchewkowym;
· Na jasnobrązowo – karmelem (łyżkę cukru zrumienić na suchej patelni, podlać łyżką wody, dokładnie wymieszać);
· Na żółto – szczyptą szafranu czy skórką startą z cytryny;
· Na bordowo – sokiem z wiśni;
· Na ciemnobrązowo – startą czekoladą, kakao lub kawą rozpuszczalną.
Kandyzowane owoce
Do dekorowania ciast często wykorzystujemy owoce kandyzowane. Zamiast drogo płacić za nie w sklepie, możemy przygotować je sami. Owoce smażymy przez 30 minut w gęstym syropie (na kilogram owoców bierzemy 1,25 kg cukru i 2 szklanki wody). Odstawiamy na 12 godzin i smażymy ponownie, aż staną się szkliste. Następnie układamy na kratce i suszymy w piekarniku przez co najmniej 3 godziny w temp. 100ºC.
Ciasto drożdżowe
Drożdże
Świeże drożdże są miękkie w dotyku i elastyczne. Mają barwę beżowo szarą. Najlepiej przechowują się w miejscu ciemnym i w niskiej temperaturze, a więc w lodówce. Aby dobrze się spulchniły, należy zrobić z nich rozczyn. Drożdże rozcieramy z cukrem, mlekiem oraz mąką i odstawiamy w ciepłe miejsce., najlepiej w pobliże nagrzewającego się piekarnika. Kiedy powierzchnia rozczynu najpierw się wybrzusza, a później zapada, rozczyn jest już dojrzały, czyli można go dodać do pozostałych składników ciasta.
Drożdże instant przechowuje się w suchym miejscu i w pokojowej temperaturze. Miesza się je od razu z mąką.
Dekoracje
· Aby otrzymać ozdoby czekoladowe, trzeba rozpuścić tabliczkę w kąpieli wodnej, wylać cienką warstwę na pergamin i poczekać, aż ostygnie. Wówczas można zeskrobać wiórki albo foremkami wykrawać gwiazdki, serduszka itp.
· Bardzo prostym sposobem jest użycie koronkowej papierowej serwetki lub szablonu wyciętego z papieru. Przykładamy go do ciasta i posypujemy cukrem pudrem.
Bakalie i przyprawy
· Jeżeli do ciasta dodałaś już skórkę z cytryny lub z pomarańczy to zrezygnuj z wanilii. Te zapachy nie lubią się nawzajem.
· Cynamon i wanilia w kawałkach są bardziej aromatyczne niż ich wersje sproszkowane.
· Rodzynki i śliwki przed dodaniem do ciasta należy namoczyć, w przeciwnym razie będą twarde.
· Aby bez problemu zdjąć skórkę z migdałów, trzeba je sparzyć.
· Natomiast obieranie orzechó laskowych znacznie ułatwi włożenie ich na 10 minut do piekarnika.
· Nie posypuj wierzchu placka bakaliami, bo się przypalą. Lepiej je lekko wgnieść w ciasto.
Szarlotka
Na zimno albo na gorąco, w półfrancuskim cieście lub na kruchym spodzie, w „domku” z biszkoptów, ozdobiony bitą śmietaną, galaretką czy kruszonką – poczciwy swojski jabłecznik niejedno ma imię.
Amerykański apple-pie
Ten specjał rodem z USA znany jest wszędzie tam, gdzie dotarły restauracje McDonald’s. Apple-pie to niewielkie ciasto podawane na gorąco. Składa się ono z kawałków uprażonych jabłek ukrytych w dwóch prostokątach z ciasta półfrancuskiego. Przed pieczeniem wierzchnią warstwę ciasta nacina się poprzecznie w kilku miejscach, tak aby nadmiar wilgoci i soku z jabłek mógł swobodnie wyparować. W wersji wytwornej podawane z „czapą” bitej śmietany.
Austriacki strudel
Robi się go z bardzo cienkiego rozwałkowanego ciasta, na którym rozkłada się nadzienie jabłkowe. Przy zwijaniu trzeba pomagać sobie ściereczką, by nie „porwać” ciasta. Strudel podaje się z lodami, sosem waniliowym lub bitą śmietaną.
Francuska charlote russe
Przypomina raczej wykwintny deser niż tradycyjne ciasto z jabłkami. Ów francuski specjał pochodzi z czasów Marii Antoniny. Wykonuje się go w specjalnej formie wyłożonej biszkoptami. Następnie wystarczy napełnić ją kremem lub musem jabłkowym oraz zamrozić.
Deser można podawać na ciepło: formę wykłada się wówczas grzankami, wypełnia marmoladą z jabłek i zapieka.
Niemiecki jabłecznik
Niewysoki placek przygotowuje się z kruchego ciasta. Najpierw podpieka się spód, a następnie nakłada się warstwę startych jabłek, musu lub galaretki. Przed ponownym włożeniem do piekarnika dekoruje się charakterystyczną kratką z wałeczków ciasta. To właśnie po owej kratce można poznać, że jest to niemiecki specjał.
Rosyjski tort jabłkowy
Prawdziwa arystokracja wśród szarlotek! Nasączone alkoholem biszkoptowe krążki są przełożone kremem i ósemkami blanszowanych jabłek. Całość przykryta pierzynką z bitej śmietany: wytworny deser na specjalne okazje.
Szarlotka z Polski
Oczywiście z kruszonką! Spód powinien być z kruchego ciasta, choć dopuszcza się także drożdżowy. Jabłka ściera się na tarce o grubych oczkach wprost na spód, posypuje się cukrem, cynamonem i kruszonką. W innej wersji jabłka dusi się w rondelku z małą ilością wody. Gdy zaczną się rozpadać, rozkłada się je na cieście i posypuje kruszonką.
Jabłka na trzy sposoby
Szarlotkę można upiec z jabłek surowych, smażonych lub suszonych. Surowe, tuż po obraniu skrapiamy sokiem z cytryny lub wodą z dodatkiem kwasku cytrynowego. Jeżeli o tym zapomnimy i owoce ściemnieją, wystarczy, że posypiemy je cynamonem. Oprócz smaku zyskają ładny, brązowy kolor. Suszone jabłka, tuż przed wyłożeniem, trzeba namoczyć. Najlepiej w herbacie z rumem. Natomiast jabłka smażone można przygotować kilka dni wcześniej.
Z cynamonem, orzechami, galaretką
Najpopularniejszym dodatkiem do jabłek jest cynamon. Podobnie jak szczypta imbiru czy kilka goździków najlepiej wydobywa aromat tych owoców i nadaje im lekko korzenny, przyjemny smak.
Bez obaw możemy też dodawać do musu jabłkowego orzechy – pod wpływem kwasu z jabłek bardzo zmiękną, a uzyskany smak na długo pozostanie w pamięci.
Równie doskonały duet z jabłkami tworzą rodzynki, zwłaszcza namoczone w alkoholu. Ściślejszą konsystencję musu otrzymamy, wsypując do niego galaretkę. Do jabłek słodkich doskonała będzie galaretka kwaskowata, zaś do cierpkich – łagodna.
Agrest należy do najpopularniejszych owoców jagodowych. Przez wiele lat uważany był za odmianę porzeczek. Jego uprawę rozpoczęto w XV wieku, na szerszą skalę w wieku XIX. Owoce – w kolorze od żółtego do czerwonego – dojrzewają w lipcu i sierpniu. Agrest nie tuczy: 100 g dostarcza 20-40 kalorii, zawiera dużo wit. C (tyle co cytryna), witaminę A i B, a także cenne składniki mineralne: sód, magnez, potas, fosfor, wapń, żelazo. Jednak obecność kwasu szczawiowego sprawia, że nie powinny go spożywać osoby cierpiące na kamice nerkową. Zawiera sporo pektyn, nadaje się do sporządzania dżemów, kompotów i galaretek. Jest świetnym dodatkiem do innych dżemów czy ciasteczka przekładane konfiturą agrestową. Również wino agrestowe ma wielu zwolenników. W kuchni francuskiej z agrestu przyrządza się sosy do potraw z ryb, szczególnie do makreli.
Agrest ma podobne wymagania jak porzeczka, należy go jednak chronić przed groźną chorobą – mączniakiem amerykańskim, który łatwo opanowuje całą roślinę. Owoce agrestu nadają się zarówno do spożycia na surowo jak i na przetwory. Dojrzewają w końcu czerwca i w lipcu. Z jednego krzaka otrzymuje się przeciętnie 2 kg owoców. Agrest sadzi się w rozstawie 1,5 x 1,5 m.
Balsam cieszy się szczególna popularnością wśród Rosjan. W ich skład wchodzi mieszanina herbaty z określonym zestawem leśnych ziół. Balsam jest o wiele smaczniejszy od zwykłej herbaty, ale jego największą zaletą jest wyjątkowo korzystne działanie na organizm.
Borówka bagienna rośnie na torfowiskach, w pobliżu bagien. Owoce ma większe od czarnej jagody, pokryte stalowym nalotem, wypełnione bezbarwnym miąższem i sokiem o mało atrakcyjnym kwaskowatym smaku. Sprzedaje się je i produkuje z nich dżemy, marmolady i wina.
Borówka brusznica (czerwona). Ma czerwone jagody, które zawierają sporo witamin. Nie nadają się do spożycia na surowo, ale z dodatkiem kwaskowatych jabłek lub gruszek służą do sporządzania dżemów i powideł, które podaje się do pieczonego indyka, kaczki i wszelkich pieczeni na dziko. Brusznice posiadają podobne właściwości lecznice co czarne jagody, a napar z liści jest środkiem leczniczym przeciw zapaleniu pęcherza i dróg moczowych.
Borówka czernica (czarna jagoda) znana jest w naszym kraju od dawna, a od XII wieku stosowana jako skuteczny środek przeciw biegunkom. Zawiera dużo witamin, szczególnie A i C. Spożywamy ją na surowo, w postaci dżemów, soków, konfitur, a pierogi z jagodami mają smak, który się długo pamięta. Napar z suszonych jagód ma działanie bakteriostatyczne, pomaga w zwalczaniu nadmiernej fermentacji w przewodzie pokarmowym.
Tarta bułkę do panierowania mięs i ryb robimy z resztek pszennego chleba i bułek suszonych w piecyku. Utartą przechowujemy w blaszanym albo szklanym pojemniku.
CEBULA
Cebula należy do najbardziej rozpowszechnionych i lubianych roślin warzywnych i przyprawowych.
Ojczyzną jej była Azja Środkowa i północno-zachodnie Indie. Uprawiana i masowo spożywana już w starożytnym Egipcie. Do Europy Środkowej przybyła z Włoch; trudno ustalić, kiedy rozpoczęto jej uprawę w Polsce, ale zachowały się rachunki za cebulę kupowaną na dwór królowej Jadwigi i Władysława Jagiełły.
Cebula zawiera wiele biologicznie cennych substancji: witaminy B1, B2, a także A i E. W 100 g cebuli znajduje się 130 mg potasu, 10 mg sodu, 22 mg wapnia, 7 mg magnezu, 0,3 mg manganu, 1,1 mg żelaza, 0,1 mg miedzi, ok. 14 mg fosforu, ok. 60 mg siarki, sporo cynku, trochę jodu, chromu i krzemu. To ogromny majątek dla naszego organizmu.
Cebula wzmacnia kości i paznokcie, powoduje, że włosy są piękne, a cera alabastrowa. Pobudza działalność wątroby i trzustki, działa dodatnio na funkcjonowanie serca i tarczycy, uspokaja nerwy, obniża ciśnienie krwi. Używana jest też do obniżania poziomu cukru we krwi. Ma właściwości antytoksyczne i antyinfekcyjne, działa profilaktycznie i leczniczo. Zapobiega schorzeniom prostaty i leczy je.
Posiada niezwykle cenną właściwość: związki zawarte w cebuli nie dopuszczają do tworzenia się skrzepów w naczyniach krwionośnych, a istniejące skrzepy rozpuszczają. Dla tych, którzy nie odżywiają się racjonalnie szczególnie cenne jest spożywanie cebuli. Ale pamiętajmy, że surowa się ciężkostrawna.
Cebula stanowi znakomitą przyprawę do potraw mięsnych, zup, sałatek, sosów, pasztetów, past do chleba, kanapek. Wchodzi w skład mieszanek przyprawowych.
Cebula jako lek
Sok z cebuli działa przeciwbiegunkowo: sok z trzech cebul drobno posiekanych, zasypanych cukrem należy zażywać 2-3 razy dziennie po łyżeczce. Stosuje się go także przy kokluszu, astmie i nieżytach górnych dróg oddechowych z uporczywym kaszlem.
Okłady z potartej cebuli stosuje się na trudno gojące się rany, a pieczone plasterki cebuli przykłada na czyraki.
Świeżo zmiażdżoną cebulę przykłada się na miejsce odmrożone.
Przy katarze pomaga tamponik z waty umaczany w świeżo wyciśniętym soku z cebuli i włożony do nosa.
Cyganie żują cebulę przy bólu zębów.
Rady praktyczne
Cebulę obieramy i kroimy nad gazem lub rozgrzaną płytą kuchenną albo przy otwartym oknie – nie będziemy nad nią płakać.
Cebulę kroimy na płytce szklanej.
Cebulę spożywamy bezpośrednio po jej rozdrobnieniu. Posiekana łatwo się utlenia i nie służy zdrowiu.
Cebulę dobrze jest sparzyć przed użyciem do potrawy, a straci ostry smak i nieprzyjemny zapach.
Cebulę pozbawimy ostrego smaku i zapachu, jeśli w całości włożymy ją na chwilę do gorącej wody, a następnie do zimnej. Obieramy łupinki i kroimy wedle potrzeby.
Aby drobno pokrojona cebula nie przypaliła się i nabrała ładnego koloru, należy ją najpierw obtoczyć w mące i potem smażyć.
Cebula najlepiej przechowuje się, jeśli powiesimy ją w wiankach, woreczkach, pęczkach lub siatce w suchym i przewiewnym miejscu.
Przekrojona połowa cebuli nie straci smaku, jeśli miejsce przekrojone posmarujemy masłem lub margaryną.
Zapach cebuli i czosnku usuniemy zanurzając sztućce i talerze w osolonej wodzie.
Cebula nie będzie zostawiała przykrego zapachu na rękach, jeśli po jej krojeniu mocno przetrzemy ręce solą, a następnie umyjemy.
Uważa się, że im więcej koszulek otula cebulę, tym sroższa będzie zima.
CHLEB
...przechowywanie i odświeżanie.
Pieczenie chleba należało przez całe wieki do obrzędu domowego. Pieczono od razu większą ilość chleba, dlatego czerstwy chleb trzeba było nieraz odświeżyć. Jak to robiono? Wkładano go na chwilę do zimnej wody, a następnie na krótki czas do bardzo gorącego piekarnika. Odzyskiwał zapach i świeżość. Dzisiaj w taki sam sposób możemy odświeżać bagietki i chleb. Świeżość pieczywa możemy przedłużyć:
- Przechowując chleb w foliowym woreczku.
- Przechowując chleb w zamkniętym naczyniu razem z surowym jabłkiem
- Znakomicie przechowuje się chleb w zamrażalniku. Wystudzony chleb wkładamy do foliowego woreczka, dokładnie zawiązujemy, wkładamy do zamrażalnika.
- Chleb i bułki możemy też wysuszyć na parze. Do tego celu potrzebne są dwa garnki. Do dolnego nalewamy wodę, a do górnego wkładamy pieczywo i przykrywamy szczelnie pokrywką. Garnek stawiamy na niewielkim ogniu, aby woda zawrzała. Po kilku minutach wydobywająca się z dolnego garnka para odświeży nam pieczywo.
- Z suchego chleba można też zrobić domową bułkę tartą.
Aniulajda