Patryk Pa - Blizna.pdf - Patryk Pa - uzavrano

Wstęp

Od dłuższego czasu chciałem podsumować część mojego czasu. Przez

ostatnie miesiące przypadkiem przypominałem sobie, co działo się w życiu

moim i moich najbliższych. Dziwne rzeczy, które nie są obce wielu

ludziom, ale nie mówi się o nich przez narzucone samemu sobie normy.

Autocenzor we mnie nie pozwalał, aby wyrzucić z siebie trochę brudu i

opowiedzieć to innym.

Choć moimi opowieściami zdradzałem się dosyć często, pozostawało to

jednak na takim poziomie, aby każda coś-wiedząca część machiny nie

zniszczyła wypracowanego w bólu ładu.

To krótka historia, którą prezentować można, kiedy ktoś pyta mnie: ale

jak to się stało, że jesteś teraz tym kim jesteś?

Do spisania myśli popchnęła mnie chęć przedstawienia swojej wersji

wydarzeń. Po części to próba pogodzenia się z kilkoma tematami.

Mogę zasmakować każdego narkotyku, smaku przyjaźni i miłości, ale

uczucie następujące po nich... jest tylko moje.

Krok

Zastanawiasz się czasem, ile prawdziwego ciebie pozostaje po zażytym

narkotyku? Co się dzieje po pierwszym stuffie i kiedy mija się granicę,

która wcześniej nie pozwalała na poznanie tego najbardziej gorzkiego

smaku? Ile mija do czasu, kiedy strach o siebie przestaje się liczyć?

Może nie powinienem rozpoczynać żadnej historii od narkotyków, bo nie

one są motywem przewodnim mojego życia. Zacząłem jednak. Myślę, że z

każdym zabrudzeniem swojej krwi jakimkolwiek środkiem, zmieniałem się.

Zmieniałem się na lepsze, na początku. Niesamowitą adrenaliną było

poznanie czegoś nowego. Brakowało mi świeżości codzienności. To chyba

wrodzona ciekawość, która mówiła w głębi, aby iść o krok dalej. W wieku

szesnastu lat można było wziąć do ręki gitarę, pędzel, długopis, albo

ołówek. Przez kilka lat może stałbym się artystą.

W moich rękach znalazł się jednak łatwiejszy sposób na rozwój artyzmu.

Bletki i rośliny. Coś nowego!

Pierwszy rok palenia? Nie jestem w stanie przypomnieć sobie złych stron

konopi, które coraz częściej gościły w moim organizmie. To był rok cudów.

Rok liścia. Jakkolwiek by tego nie nazywać, zaczęło się dziać dobrze.

Znajomi pojawiali się hurtowo. Co było miłe, sami dobrzy znajomi. Świetni

ludzie. W większości nie palili, to były tylko moje akceptowane wybryki.

Tak było w porządku, nikt nie widział nic złego, bo nie było złych stron

palenia tylko czasami. A te wypady w których nie liczył się cel? Ważne

było, że jest fajnie i to co zmienia się w tej chwili w umyśle.

Najlepiej pamięta się początki, zmiany i porażki.

Jestem jednym z tych dzieciaków z osiedla, które pierwszą część życia

spędziły na ławce, na robieniu chamstwa dziadkowi z naprzeciwka,

spadaniu z drzew i wychodzeniu przy tym bez większych obrażeń.

Bloki nie były z wielkiej płyty, dlatego byliśmy blokersami w wersji

ulepszonej. Ok, nieulepszonej, po prostu bloki mieliśmy ładniejsze niż inni.

Taki bonus od życia.

Te krótkie opowieści z tamtych czasów przychodzą jak ból głowy. Po

prostu w pewnym momencie przypominam je sobie. Na przykład ta:

dawno temu była moda na rzucanie bumerangiem. Może nie moda, dzieci

lubiły rzucać kamieniami, to zamiast tego dostały... tzn. dostaliśmy,

bumerangi w wersji „szalony-kolor-zieleni” i rzucaliśmy nimi gdzie się

tylko dało. Ciężko sobie wyobrazić większą radość dla dziecka, kiedy

wykonuje swój najlepszy w życiu rzut! Bumerang zawraca, pięknie się

kręci, w trakcie lotu czuć, że może uda się dorwać go we własne ręce

zanim upadnie i.. !

Zwolnienie czasu, sekunda trwa trzy sekundy. Pojawia się starszy pan i

jego magnetyczne czoło, które przyciąga bumerang, bumerang odbija się

od czoła z plaskiem, upada obok, człowiek jest w szoku... czas staje się

przyspieszony. Radość!

Jeden z nas podbiega po wygięty kawał plastiku, patrzy na starszego pana

i mówi: „he he!” po czym ucieka gdzie się tylko da.

Dzieciństwo złożone z takich krótkich historii jest niebywale kolorowe.

Teraz patrząc na te małe gnojki biegające pod moim własnym domem,

przypominam sobie nas i odpuszczam im te poranne darcie gęby, które

budzi mnie lepiej niż dwa budziki i chęć wypicia szklanki wody.

Mają prawo być tak głośno jak chcą. Tylko jedna myśl nie daje mi

spokoju. Kiedy dostanę od nich czymś w głowę?

Czemu tak

W dzieciństwie warto mieć marzenia. W dzieciństwie można mieć

marzenia, albo trzeba je mieć, żeby jakkolwiek funkcjonować. Pięknym

jest to, że te marzenia są do ogarnięcia umysłem. Rower, piłka? Jedynym

problemem, który mógł kiedyś stanąć na przeszkodzie, aby je spełnić,

były pieniądze. Teraz taki problem wywołuje u mnie uśmiech. Jak to się

ma do teraźniejszych marzeń. Prawdziwej miłości, bezinteresownych

przyjaciół, alkoholu, po którym nie boli głowa, nowego życia, braku

konfliktów? Ciężko się oszukiwać, że samemu można to wszystko zdobyć,

za jednym podejściem. Wybierz jedno, strać drugie. Ulotne marzenia.

Przyjaciele są i odchodzą, miłość jest i za chwilę znika ukazując drugą

twarz. Nawet ja sam, byłem do pewnego momentu prawdziwy. Nie

kłamałem, nie oszukiwałem, że zależy mi na tobie, kiedy tak nie było. Z

czasem zmienia się coś. Stajesz się coraz gorszym człowiekiem, wewnątrz.

Przepraszam, ja staję się gorszym człowiekiem. Wszystko, co dobre wraca

po jakimś czasie z nawiązką, a każda wyrządzona krzywda wróci jeszcze

mocniej. Tylko mi to pachnie jakąś religią, a tych staram się nie

wyznawać.

Wracając do banalnych marzeń. Moim był komputer. Jakie to...

standardowe. Dostałem go. Było to na tyle wcześnie, że byłem jednym z

pierwszych, który miał to genialne urządzenie. Czekałem naprawdę długo,

tak długo, że nie mógłbym sobie wybaczyć jakiejś nieumiejętności z nim

związanej. Niedługo potem moje szuflady były pełne płyt CD, a głowa

chętna do chłonięcia wszystkiego, co ukazuje się na monitorze. Nauczyłem

się naprawiać wszystko samemu prędzej niż zajęło mi przeczytanie grubej

lektury w szkole podstawowej. Czemu w Polsce do tej pory wyznaje się

zasadę, że wiedzieć trzeba wszystko? Wbijać coś na siłę, męczyć i

katować? Dzieciak, który jest zapalony do obsługi komputera stanie się

specjalistą w kilka miesięcy, bez szkoły. Miliony dzieciaków, które mają w

dupie pana Wołodyjowskiego, będą go tam miały nadal, pomimo tego, że

przeminą dwa systemy edukacyjne. Przykro mi z powodu waszych coraz

to mniejszych i starych zasobów wiedzy – drogie grono pedagogiczne – to

nie my jesteśmy w tyle, ale Wy!

Łatwiej zinterpretować rzeczywistość, w której się żyje, niż przeszłość o

której się tylko czytało, więc do dzieła kochani. Pokażcie wyższość, póki

jeszcze możecie.

Jedynej pochwały, jakiej udało mi się doznać podczas całej szkoły

podstawowej było jedno zdanie polonistki: „Patryk ma dobre zdolności

manualne, szkoda tylko, że nie przykłada się tak do języka polskiego...”.

Osiem lat trzeba było poczekać na jakąkolwiek pochwałę ze strony

wychowawczyni mojej klasy, a stało się to w momencie, kiedy

pokazywałem informatykowi jak tworzy się strony internetowe. Myślę, że

Patryk Pa - Blizna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: