102 - As Trefl.pdf - Ewa wzywa 07 - maryla_walczynska

Ewa wzywa 07... nr.102 As Trefl – Jerzy Edigey

Ewa wzywa 07... nr.102 As Trefl – Jerzy Edigey

Ewa wzywa 07... nr.102 As Trefl – Jerzy Edigey

Wszystkie fakty i wszystkie daty są autentyczne zmienione zostały tylko trzy

nazwiska.

Opowiadanie „As trefl" nie jest jednak ani streszczeniem aktu oskarżenia, ani

stenogramem z rozprawy sądowej.

Autor

As trefl po raz pierwszy

Ranek był pochmurny. Zanosiło się na deszcz. Z planowanego spaceru w góry

nic więc nie wyszło. Ale około godziny jedenastej, jak to w Zakopanem często

bywa, niebo się nagle rozpogodziło. Giewont znowu lśnił w słońcu. A my, całe

towarzystwo zebrane w małym pensjonacie, wylegliśmy na taras. Wygodnie

ulokowani na leżakach, niektórzy jeszcze okryli sobie nogi kocami, wystawiliśmy

twarze na promienie październikowego słońca.

Rozmowa przeskakiwała z tematu na temat. Wreszcie zahaczyła o

parapsychologię i natychmiast rozgorzał spór pomiędzy inżynierem

Korycińskim a adwokatem Ruszyńskim. Inżynier był entuzjastycznym

zwolennikiem tej nowej nauki.

— Drzemią w nas siły — tłumaczył — z których nie zdajemy sobie sprawy.

Pięć zmysłów to za mało. Każdy z nas ma ich znacznie więcej, lecz mało kto

potrafi to sobie uświadomić, a jeszcze mniej ludzi umie z nich korzystać.

Właśnie parapsychologia nie tylko wyjaśnia nam obecnie zjawiska na pozór

niezwykłe, ale także nauczy nas w przyszłości posługiwać się tymi siłami.

Wówczas tak dziwne rzeczy jak zatrzymywanie czy uruchamianie zegarów na

odległość lub nawet zginanie łyżek za pomocą lekkiego dotyku palców będzie

drobnostką. Kto wic, czy nie będziemy mogli obywać się bez radia i telegramów,

bo osiągniemy umiejętność nawiązywania łączności telepatycznie.

— Bzdurył — przerwał Miecio Ruszyński — kompletne bzdury. Wszystko

Ewa wzywa 07... nr.102 As Trefl – Jerzy Edigey

czym zadziwia świat Uwe Ge-lert albo jakiś tam Japończyk, to są jedynie

kuglarskie sztuczki. Zapewniam was, że nasz polski „Nenio”, gdyby chciał,

potrafiłby tamtych magików zapędzić w kozi róg. Stać go na bardziej efektowne

tricki, ale jest przy tym na tyle uczciwy, że nie przystraja się w piórka

czarnoksiężnika.

— Sam widziałem w telewizji zachodnio— berlińskiej — zaperzył się inżynier

jak Gelert pokazywał te, pogardliwie nazywane przez mecenasa „kuglarskie

sztuczki”. Seans odbywał się pod kontrolą uczonych i w pełnym świetle. O

oszustwie nie mogło być mowy. Co dziwniejsze, wielu telewidzów dzwoniło do

telewizji zawiadamiając, że w ich mieszkaniach powtórzyły się zjawiska widziane

na małym ekranie. U tych ludzi także łyżki powyginały się, pomimo że Gelert

oddalony był od ich domów o dziesiątki czy nawet setki kilometrów.

— A ja nie wierzę — upierał się adwokat. — Nic brakuje ludzi, którzy dla

chwilowego rozgłosu sami gotowi byli powyginać za pomocą płaskoszczypów czy

innych narzędzi własne łyżki i potom dzwonić do telewizji. Niektórzy mogli to

zrobić pod wpływem autosugestii, nie zdając sobie sprawy z tego, co czynią.

— Mecenas jak ten niewierny Tomasz. Czego osobiście nic dotknie palcem,

w to nic uwierzy.

— Żeby pan wiedział, inżynierze — potaknął Ruszyński. — W naszym

zawodzie spotyka się wiele różnych „cudów”. Zdarzają się niezwykłe historie. Nie

we wszystko można i należy wierzyć.

— A jednak istnieją zjawiska wywoływane przez ludzi obdarzonych

specjalnymi zdolnościami, których zwykła nauka w obecnej chwili jeszcze nie

umie wytłumaczyć.

—Dlaczego więc ci pańscy cudotwórcy nigdy nie pozwalają filmować swoich

doświadczeń?

— To jasne. Terkot aparatury filmowej. Lampy. Reflektory. Te

przygotowania tak ich po prostu rozpraszają i tak demobilizują, że nie są oni w

stanie uruchomić swoich tajemnych sił.

— Głupstwo! Miecio był równie upartym niedowiarkiem, jak inżynier

entuzjastą. Kiedy byłem bardzo młodym chłopcem, tuż po pierwszej wojnie

światowej, cała Warszawa pasjonowała się spirytyzmem. Mój ojciec także. Cuda

opowiadał zwłaszcza o pewnym medium. Nazywał się czy też używał

pseudonimu „Guzik“. Ten człowiek, trzymany z obydwu stron za ręce,

wywoływał duchy zmarłych, przesuwał meble. Seanse odbywały się .w zupełnej

ciemno ści, a on potrafił oświetlić pokój jakimś nieziemskim światłem. Słowem

robił wiele rzeczy bardziej niepojętych niż Gelert. Szybko też stał się bożyszczem

nie tyle Warszawy, co „Warszawki”, za udział w seansach spirytystycznych brał

ogromne honoraria. Te seanse odbywały się także pod kontrolą ówczesnych

uczonych. Psychologów, lekarzy, inżynierów. Dopiero profesor Ochorowicz

zdemaskował oszusta, co zresztą znakomicie podziałało na opinię publiczną.

Ewa wzywa 07... nr.102 As Trefl – Jerzy Edigey

Moda na wirujące talerze i stukające stoliki od razu się skończyła.

Koryciński szykował się do ostrej repliki, ale podpułkownik Krzyżewski

przerwał dyskusję.

— Nic wierzę w cuda ani w jakieś nieznane zjawiska parapsychologiczne —

powiedział — ale wierzę w przypadek. Są przypadki tak dziwne, że naprawdę

trudno w nie nie uwierzyć. Weźmy choćby katastrofy samolotowe. Statystyka

powiada. że w ciągu roku ginie w takiej katastrofie jeden człowiek na dziesięć

milionów ludzi. A jednak wszyscy chyba znamy przynajmniej jednego człowieka,

którego taki los spotkał... A są jeszcze dziwniejsze zdarzenia..'.

Podpułkownik urwał, jak gdyby się bał, że powiedział za dużo. Znaliśmy

dobrze Krzymowskiego. Wiedzieliśmy, że jest przemiłym gawędziarzem, a w

swojej długoletniej praktyce oficera milicji rzeczywiście zetknął się z niejedną,

niecodzienną sprawą.

— Słuchamy, pułkowniku, niech nam pan opowie o jakiejś tego właśnie

rodzaju niezwykłej sprawie — prosiłem.

Nawet dwaj adwersarze Koryciński i Miecio Ruszyński przyłączyli się do mojej

prośby. Zresztą podpułkownika nie trzeba było długo namawiać. Poprawił się w

swoim leżaku i zaczął.

— To rzeczywiście jedna z najdziwniejszych spraw, z którą najpierw

zetknąłem się jako obserwator, by później w niej uczestniczyć. Naturalnie był to

zwykły przypadek. Ale taki, jaki być mo że nigdy przedtem się nic zdarzył.

Chodzi o zwykłą kartę do gry. As troll.

— Postawił pan dużą sumę w pokera? — zapylał Boguszewski, o którym

mówiono, że pewnego razu grał przez czterdzie ści trzy godziny w „poka" bez

przerwy. I co ciekawsze, podobno wstał od stolika z pokaźną gotówką.

— Nie. To nie chodzi o grę w karty. W 1954 roku przydzielono mnie do

komisariatu kolejowego MO w Krakowie. Byłem wtedy świeżo upieczonym

podporucznikiem milicji. Właśnie ukończyłem szkołę, która mieściła się w

tamtych latach w Słupsku. A w tym komisariacie otrzymałem moją pierwszą

posado. Praca była nieskomplikowana i dość, szczerze mówiąc, nudna.

Wyłapywanie jakichś drobnych złodziejaszków, przeganianie z placu przed

dworcem ..panienek”, które lam wtedy czatowały na przyjezdnych. Zamykanie

chuliganków rozrabiających w poczekalni dworcowej. Czasami likwidowanie

zbyt gorących kłótni przed kasami biletowymi. Wysyłanie pijaczków do izby

wytrzeźwień... Większe sprawy, na szczęście dla młodego i niedoświadczonego

oficera MO. nic zdarzały mi się.

Do grona pracowników komisariatu należ ał sierżant Jan Siatka. Do milicji

przyszedł z wojska, gdzie był zawodowym podoficerem. Już wtedy o tym Siatce

źle mówiono. Podobno zbyt często lubił zaglądać do kieliszka, ale sprawy

personalne naszego komisariatu nie należały do mnie.

Pewnego dnia, a właściwie wieczorem, milicjanci patrolujący dworzec

102 - As Trefl.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: