Carlyle Liz - Zdradzieckie serce.pdf - angela3311

Liz Carlyle

Z DRADZIECKIE

SERCE

Tytuł oryginału: My False Heart

Prolog

Dwa niewiniątka nie znające zła

i nie wierzące, że inni je znają*

William Szekspir

L ord Elliot Armstrong zwinnie wyskoczył z czarnego błyszczącego

powozu, zanim ten zatrzymał się przed domem jego przyszłego wuja przy

Marverton Square. Kiedy woźnica Elliota zatrzymał cztery siwki,

upudrowany służący zeskoczył, żeby zamknąć drzwi powozu, które młody

arystokrata pozostawił otwarte. Biegnąc po schodach, Elliot myślał jednak

wyłącznie o swojej przyszłej żonie. Musiał ją zobaczyć. Chociaż przez

chwilę. Od trzech dni był oficjalnym narzeczonym siostrzenicy lorda

Howella. Miał więc prawo odwiedzić swoją ukochaną Cicely nawet o tak

niestosownej porze.

Kiedy służalczy odźwierny Howella wpuścił go do środka, Elliot

przeszedł do znanego już porannego salonu, w którym przez cały tydzień tak

namiętnie adorował swoją zielonooką piękność.

*William Szekspir, Zimowa opowieść, tłum. Włodzimierz Lewik.

- Muszę natychmiast zobaczyć się z panną Forsythe, Cobb - zażądał

Elliot, rzucając służącemu kapelusz i rękawiczki.

- Panna Forsythe jest, eee... w ogrodzie z... z gościem, panie - odparł

zmieszany służący, prowadząc Elliota ku wytartej kanapie. - Zechce pan

chwilę odpocząć? - Elliot nie chciał odpocząć, ponieważ czekała go

niespodziewana i męcząca podróż. Zamiast tego zaczął przechadzać się po

postrzępionym dywanie, wzdłuż drzwi balkonowych, prowadzących na

kamienny taras. Jego niechęć do podróży na północ mogło rozwiać jedynie

ostatnie spojrzenie na Cicely. Nagle kątem oka dostrzegł kawałek różowego

jedwabiu i wyjrzał przez okno. Widok, który ukazał się jego oczom, sprawił,

że krew uderzyła mu do głowy. Godfrey Moore! Co ten drań zamierza? Nie

ma wstydu? Czyżby nie słyszał? Cicely dokonała wyboru, niech go szlag!

Ale Moore najwyraźniej nie chciał z godnością przyjąć porażki i Elliot z

przerażeniem obserwował, jak mężczyzna dotyka Cicely, niemal uwodzi-

cielsko głaszcząc ją po policzku.

- Howell! - ryknął Elliot przez ramię, nie odrywając wzroku od

płomiennej sceny rozgrywającej się na ogrodowej ławce. Cholera jasna!

Teraz Moore mocno trzymał ją za nadgarstek. Tak głośno huczało mu w

głowie, że nie był w stanie logicznie myśleć. Instynktownie sięgnął dłonią

po niewielki sztylet, który miał ukryty w skarpetce, ale bezradnie złapał za

cholewę buta. Przeklęte londyńskie maniery. Syknął, szarpiąc za klamkę. W

jego rodzinnych górach Szkocji, nawet obecnie, w 1809 roku, uzurpator taki

jak Moore mógł się spodziewać, że dostanie nożem pod żebra za tak

bezczelne zachowanie, i Elliot zamierzał dopilnować, aby tak właśnie się

stało. Nie rozbił szyby wyłącznie dlatego, że usłyszał czyjeś ciężkie kroki w

salonie.

- Och, dzień dobry, łaskawy panie! - Rozległ się przymilny głos

barona. - Przyszedłeś odwiedzić moją uroczą siostrzenicę?

Wciąż ściskając mosiężną klamkę tak mocno, że pobielały mu kłykcie,

Elliot gwałtownie zwrócił głowę w stronę tarasu.

- Do diabła, Howell, moja przyszła żona jest napastowana pod twoim

dachem, a ty masz czelność witać się ze mną jakby nigdy nic? - Z

rozdziawionymi ustami Howell wyjrzał przez okno i jednocześnie z wprawą

kopnął i szarpnął oporne drzwi, które otworzyły się ze zgrzytem. Klnąc na

czym świat stoi, krzepki baron rzucił się przed siebie, aby poderwać z ławki

zaczerwienionego, jąkającego się zalotnika siostrzenicy. Po czym zręcznie

popchnął Moore'a przez pokój, a następnie do holu.

Elliot jednak nie zwracał już na nich uwagi, bo Cicely szła ku niemu

przez taras z wyciągniętą na powitanie ręką. Podszedł do niej i ujął delikatną

dłoń.

- Och, najdroższy! - wydusiła z siebie, a na jej pobladłej twarzy

pojawił się uroczy, choć wymuszony uśmiech. - Cóż za niespodzianka! Wuj

i ja spodziewaliśmy się ciebie dopiero po południu...

Za nimi rozległo się chrząknięcie barona, którego nalana twarz

poczerwieniała od hamowanego zdenerwowania. Już sam, wszedł ponownie

do salonu ze szpicrutą i kapeluszem w dłoni.

- Cicely, Elliocie. - Skłonił głowę, jakby nie stało się nic

niestosownego. - Niestety, muszę wyjść. Lady Howell pojechała do swojego

ojca i wróci dopiero jutro, ale nie widzę powodu, dla którego wy dwoje...

hm, przecież zaręczeni, nie mielibyście spędzić godziny czy dwóch sam na

sam.

- Och, dziękuję, kochany wuju! - odparta słodkim głosem Cicely,

kiedy Howell odwrócił się, by wyjść z pokoju.

Gdy Cicely pociągnęła Elliota na stojącą nieopodal kanapę, całkowicie

zapomniał o swoim ponurym nastroju. Co więcej, zapomniał zapytać Cicely,

jak to się stało, że znalazła się sam na sam z Godfreyem Moore'em na

tarasie. I zapomniał, że nie powinien siedzieć tak blisko swojej narzeczonej.

Wszystkie te rozsądne myśli uleciały, gdy Cicely przysunęła się do niego.

- Och, Elliocie - szepnęła łagodnie, opuszczając długie, czarne rzęsy. -

Odliczałam minuty do naszego kolejnego spotkania. Każda chwila bez cie-

bie jest prawdziwą torturą. Ja... wybacz mi, ale to jest po prostu nie do

zniesienia!

Elliot patrzył na łzę połyskującą w kąciku jej zielonego oka.

- Och, Cicely, nie płacz. Czuję tak samo, ale musimy...

- Nie, Elliocie! - Położyła sobie dłoń na szyi. - Nie mów „ale

musimy"! Nie zniosę tego. Ale musimy poczekać! Ale musimy być

dyskretni! Ale musimy myśleć o tym, co powiedzą inni! Och, mój kochany,

mam dosyć tego, co musimy i powinniśmy! Kiedy możemy się pobrać?

Błagam, powiedz, że wkrótce!

Cicely chwyciła mocno jego olbrzymią, kościstą dłoń, i Elliot poczuł

się jak niezgrabny goryl bawiący się porcelanową lalką. Wziął głęboki od-

dech.

- Cicely... Tak mi przykro, że muszę ci to powiedzieć. Matka mnie

wezwała. Natychmiast wyruszam do Szkocji. Mój ojciec znowu zaniemógł, i

tym razem lekarz nie daje wielkich nadziei.

Elliot czekał, aż Cicely wyrazi swoje współczucie, jednak ledwie

zauważył, że tak się nie stało.

- Natychmiast? - powtórzyła głucho, a cała krew odpłynęła jej z

twarzy. - Ale... ale co ze mną? Jak szybko wrócisz? Muszę... muszę

wiedzieć, Elliocie! Ale... ale nie możesz mnie tak zostawić. - Głos jej się

załamywał z niepokoju.

- Och, moja ukochana! Nigdy cię nie opuszczę. Nie będzie mnie tylko

dwa miesiące, najwyżej trzy. Obiecuję, Cicely...

- Trzy miesiące? - Jej głos był wyjątkowo ostry; niepewnie oblizała

nadąsane usta. - Ale to za długo... to znaczy, to bardzo długo. Na pewno

umrę... z samotności oczywiście.

Elliot zdusił w sobie irytację, upominając się, że Cicely tak by się nie

zachowywała, gdyby jej miłość do niego nie była tak płomienna. Czyż nie

stał się obiektem jej zainteresowania niemal natychmiast, gdy przed

Carlyle Liz - Zdradzieckie serce.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: