Penney Stef - Czułość wilków.pdf - E-BOOKI - k7OOpol

stef

penney

czułość

wilków

Z języka angielskiego przełożyła Bogumiła Nawrot

Rodzicom

Zniknięcie

statni raz widziałam Laurenta Jammeta w sklepie Scotta.

Stał z martwym wilkiem przerzuconym przez ramię. Po-

szłam po igły, a on zgłosił się po nagrodę. Scott nalegał, by

przynoszono mu całe zewłoki, bo raz okantował go pewien Jankes,

który jednego dnia przyniósł same uszy i odebrał nagrodę, jakiś czas

później dostarczył łapy, by zainkasować kolejnego dolara, a na ko-

niec zgłosił się z ogonem. Ponieważ była zima, kolejno okazywane

fragmenty zwierzęcia wyglądały na całkiem świeże, ale oszustwo, ku

niezadowoleniu Scotta, stało się tajemnicą poliszynela. Pierwsze

więc, co ujrzałam po wejściu do sklepu, to łeb wilka. Z wykrzy-

wionego grymasem pyska zwisał jęzor. Mimo woli się wzdrygnęłam.

Scott wrzasnął na Jammeta, ten zaś przeprosił mnie gorąco; nie dało

się na niego gniewać, taki był czarujący, a na dodatek kulał. Zewłok

zabrano na zaplecze i kiedy kręciłam się po sklepie, mężczyźni za-

częli się sprzeczać o zjedzoną przez mole skórę wiszącą w drzwiach.

Zdaje się, że Jammet żartobliwie zaproponował, by Scott zastąpił ją

nową. Pod nią widniał napis: „ Canis lupus (samiec), pierwszy wilk

schwytany w mieście Caulfield, 11 lutego 1860 roku”. Te słowa dużo

mówią o Johnie Scotcie, pozującym na człowieka wykształconego.

Miał wysokie mniemanie o sobie i przyjmował pobożne życzenia za

prawdę. Albowiem z całą pewnością nie był to pierwszy schwytany

tutaj wilk i właściwie nie istnieje coś takiego, jak miasto Caulfield,

chociaż on gorąco by tego pragnął, bo wtedy powołano by radę miej-

ską, a on mógłby zostać burmistrzem.

- Poza tym to samica, do tego bardzo mała. Samce mają ciem-

niejszy kołnierz i są większe.

Jammet wiedział, co mówi, bo schwytał więcej wilków niż kto-

kolwiek ze znanych mi osób. Uśmiechnął się, by dać do zrozumie-

nia, że nie chce nikogo obrazić. Scott z byle powodu czuł się jednak

urażony, więc i teraz się obruszył.

- Wnoszę z tego, że pamięta pan lepiej ode mnie, panie Jammet?

Jammet wzruszył ramionami. Ponieważ nie mieszkał tutaj w

1860 roku i ponieważ, w przeciwieństwie do nas wszystkich, był

Francuzem, musiał się mieć na baczności. Właśnie wtedy podeszłam

do lady.

- Według mnie była to samica, panie Scott. Człowiek, który

przyniósł zwierzę, powiedział, że wilczki wyły przez całą noc. Wy-

raźnie to pamiętam.

I to, jak Scott powiesił zewłok za tylne łapy przed sklepem, by

każdy mógł się na niego gapić. Nigdy wcześniej nie widziałam wilka

i byłam zaskoczona, że jest taki mały. Wisiał z nosem skierowanym

ku ziemi, z oczami zamkniętymi jakby ze wstydu. Mężczyźni pokpi-

wali z zewłoka, a dzieciaki chichotały, podpuszczając się nawzajem,

które z nich się odważy wsadzić mu rękę do pyska. Stawały obok

niego dla hecy.

Scott zwrócił na mnie swoje malutkie, niebieskie oczka, trudno

powiedzieć, czy dotknięty do żywego tym, że wzięłam stronę obco-

krajowca, czy też zwyczajnie oburzony.

- I proszę sobie przypomnieć, co go spotkało. - Doktor Wade,

mężczyzna, który przyniósł łup, utonął następnej wiosny. Scott wy-

raźnie dawał do zrozumienia, że ten fakt dobitnie potwierdza, iż dok-

tor Wade nie był ekspertem w tych sprawach.

- No, cóż... - Jammet wzruszył ramionami i mrugnął do mnie.

Ależ bezczelność!

Sama nie wiem, jak to się stało - chyba Scott pierwszy o tym na-

pomknął - że zaczęliśmy dyskutować o tamtych biedaczkach; zawsze

tak się kończyły wszelkie rozmowy o wilkach. Chociaż na świecie jest

dużo nieszczęśliwych niewiast (sama znam ich wiele), w naszych

stronach mianem biedaczek określano zawsze tylko dwie dziewczy-

ny: siostry Seton, które wiele lat temu zniknęły w niewyjaśnionych

okolicznościach. Przez kilka minut trwała przyjemna i jałowa wy-

miana zdań, niespodziewanie przerwana dźwiękiem dzwonka, kiedy

do sklepu weszła pani Knox. Udaliśmy pochłoniętych guzikami leżą-

cymi na ladzie. Laurent Jammet wziął swojego dolara, ukłonił się

mnie i pani Knox, po czym wyszedł. Dzwonek, zawieszony na meta-

lowej sprężynie, brzęczał jeszcze długo po jego wyjściu.

Nie było w tym wszystkim nic szczególnego. Wtedy widziałam

go po raz ostatni.

Laurent Jammet był naszym najbliższym sąsiadem. Ale mimo to jego

życie stanowiło dla nas zagadkę. Intrygowało mnie, jak poluje na wilki

ze swoją chorą nogą, aż ktoś mi powiedział, że używa jako przynęty je-

leniego mięsa nafaszerowanego strychniną. Cała sztuka polega na

tym, w jaki sposób podążać śladem zwierzęcia, nim padnie. Chociaż

według mnie nie można czegoś takiego nazwać polowaniem. Wiem,

że wilki nauczyły się trzymać poza zasięgiem kul z winchestera, więc

nie mogą być zupełnie głupie. Widocznie jednak nie są na tyle mą-

dre, by nauczyć się nie ufać darmowemu poczęstunkowi. Poza tym

cóż jest godnego podziwu w podążaniu za stworzeniem skazanym na

zagładę? Ale nie tylko z tego względu Jammet był człowiekiem nie-

tuzinkowym: ciekawość budziły jego długie wyprawy w dalekie stro-

ny; odwiedziny śniadych, małomównych nieznajomych; i przypadki

zdumiewającej rozrzutności, co kłóciło się z wyglądem jego nędznej

chałupy. Wiedzieliśmy, że Jammet przybył z Queebecu. Wie-

dzieliśmy, że jest katolikiem, chociaż nie chodził często do kościoła

ani do spowiedzi (co prawda mógł to robić podczas swoich długich

nieobecności). Wobec wszystkich uprzejmy i zawsze pogodny, nie

miał bliskich przyjaciół i zachowywał pewien dystans. Był również -

nie boję się tego powiedzieć - przystojny ze swymi niemal czarnymi

włosami i oczami, a rysy jego twarzy sprawiały wrażenie, jakby do-

piero co przestał się uśmiechać albo za chwilę miał się uśmiechnąć.

Wszystkie kobiety traktował jednakowo szarmancko, ale jakoś nie

Penney Stef - Czułość wilków.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: