KOLOKWIUM 2
1.1 – POJĘCIA PODSTAWOWE
2.1.1 Przeprowadź klasyfikację elementów do wznoszenia ścian (lub klasyfikację ścian) pod względem ich wielkości. Przy każdym z nich podaj przykład znanej Ci technologii.
Elementy murowe:
a) drobnowymiarowe – o masie kilku kilogramów (cegły pełne, i drążone, pustaki) które są układane podczas murowania jedna ręką
b) średniowymiarowe – kilkunasto lub dwudziestokilkukilogramowe (pustaki i bloki pełne) które układane przy murowaniu są oburącz
c) wielkowymiarowe – nadproża, prefabrykowane bloki ścienne które są układane przez kilku murarzy, lub przy użyciu mechanicznego sprzętu
2.1.2 Wymień podstawowe systemy-montażowe wznoszenia ścian budynków (nie tylko uprzemysłowione) i omów dwa z nich, opierając się o charakterystyki techniczne.
· System wielkoblokowy – Były stosowane w bud. wielokodygnacyjnych w latach 1960-70. Ściany wykonywane z bloków wymagają przeważnie obustronnego wykończenia tynkiem lub okładziną; bloki mogły być jedno- lub dwuwarstwowe i posiadać dużą grubość w porównaniu z ich wysokością; charakteryzowały się samostatecznością w czasie montażu i były układane w ścianach w pozycji pionowej lub poziomej (Rys 2.1.2 a).
· System wielkopłytowy- były stosowane w bud. wielokondygnacyjnych w latach 1970-90. Są 3 odmiany tych ścian: nośne trójwarstwowe, samonośne, osłonowe. W poszczególnych systemach budownictwa uprzemysłowionego różniły się wymiarami, szczegółami połączeń, wykończeniem obrzeży. Wielkie płyty były przeważnie wielowarstwowe, posiadały mała grubość i wymagały specjalnych urządzeń umożliwiających ich montaż. Złącza tych ścian stanowiły najsłabsze miejsca, przez które mogły przenikać woda i powietrze. Ponadto zakładana była wytrzymałość złącz, która miała zapewnić połączeniom elementów współpracę przy przenoszeniu elementów. (Rys 2.1.2 b)
· System ścian monolitycznych
· System szkieletowy
2.1.3 Omów podział ścian ze względu na ich konstrukcję (budowę).- ściany jednowarstwowe: są to ściany wznoszone z jednego materiału, pokrywanego z zewnątrz warstwą tynku, który pełni zarówno funkcje konstrukcyjną jak i termoizolacyjną,. Najczęściej stosuje się pustaki lub bloczki o dość dużych wymiarach w stosunku do np. cegły, będących przy tym dość lekkie. Przykłady rysunki: 2.1.3a (Porotherm) i 2.1.3b (beton komórkowy)
- ściany dwuwarstowe: składające się z wartwy nośnej (zbudowanej np. z pustaków ceramicznych) i warstwy izolacyjnej (np. styropianu lub wełny mineralnej) odpowiednio zabezpieczonej tynkiem. Przykłady rysunek 2.1.3c
- ściany trójwarstwowe: to ściany w których ochronę warstwy termoizolacyjnej stanowi cienka ścianka np. z cegły klinkierowej. Przykłady rysunek 2.1.3d
2.1.4. Wymień charakterystyki techniczne (wraz z przykładowymi wartościami i jednostkami) dla ścian:
-grubość [mm]
-wymiar podstawowy (wymiar pojedynczego elementu) [mm]
-współczynnik przenikalności ciepła λ [W/m2K]
-przenikanie ciepła U [W/m2K]
-opór cieplny R [m2K/W]
-masa ściany [kg]
-wydłużenie cieplne [mm/K]
-izolacja akustyczna [dB]
-odporność ogniowa [min] (czas odliczany podczas pożaru kiedy budynek nadaje się do użytku)
-przepuszczalność pary wodnej [g/(m2/24 h)]
2.1.4. Wymień charakterystyki techniczne (z przykładowymi wartościami i jednostkami) dla ścian.
a. IZOLACYJNOŚĆ TERMICZNA, np. Porotherm 50 P + W z zaprawą zwykłą = 0,34[W/m2K] – (tzw. współczynnik U)
b. IZOLACYJNOŚĆ AKUSTYCZNA, np. dla ściany grubości 44cm = 43-47[dB]
c. OPORY DYFUZYJNE ŚCIAN, np. współczynnik oporu dyfuzyjnego dla cegły kratówki: μ = 10 (liczba bezwymiarowa)
d. ODPORNOŚĆ OGNIOWA, np. dla domu z cegły ceramicznej, odporność ogniowa sięga 4[h - godzina], podział na 5 klas (A-E)
e. WYTRZYMAŁOŚĆ NA ŚCISKANIE, np. dla pustaków Porotherm(klasa 10, klasa zaprawy M5) = 3,2[MPa],
2.1.5 Współczynnik U-(k),lambda charakteryzują pewne cechy, omów jakie i jak je obecnie dobieramy.
Współczynnik U to współczynnik przenikania ciepła, który jest podstawowym parametrem oceniającym izolacyjność termiczną przegród budynku: ścian, dachów, podłóg i posadzek.Izolacyjność ściany zależy od rodzaju i grubości materiału z jakiego jest wykonana, rodzaju i grubości użytej zaprawy oraz izolacyjności tynku wewnętrznego oraz zewnętrznego. Im niższy współczynnik U, tym wyższa izolacyjność ściany. Aby wyznaczyć współczynnik przenikania ciepła, trzeba znać współczynniki przewodności cieplnej dla materiałów tworzących ścianę oraz dla warstw ocieplających, a także grubości poszczególnych warstw. Współczynnik przewodności cieplnej jest oznaczony jako W/(mK). Obliczony współczynnik przenikania ciepła U powinien być zawsze niższy od wartości maksymalnej Umax dla przegrody, określonej w ustawie. Gotowa ściana dwuwarstwowa i trzywarstwowa powinna mieć wartość U mniejszą niż 0,3 W/(m²·K), natomiast jednowarstwowa - mniejszą niż 0,5 W/(m²·K).Odpowiednio zaprojektowany i wykonany budynek, posiadający współczynnik przenikania ciepła nie większy niż 0,3 W/(m²·K) w znaczący sposób może ograniczyć koszty jego późniejszego utrzymania. Im niższy współczynnik U tym proporcjonalnie spadają koszty ogrzewania.
*) Współczynnik przewodności cieplnej (λ) określa własności termoizolacyjne poszczególnych materiałów; jego jednostką jest W/(mK). Do ocieplania przegród budowlanych wykorzystuje się materiały słabo przewodzące ciepło; najlepiej nadają się do tego te z nich, których przewodność cieplna jest znikoma i osiąga wskaźnik nieznacznie przekraczający 0,03 W/(mK).
Współczynnik przewodzenia ciepła przez przegrody określa, jaki strumień ciepła przenika w ciągu 1 godziny przez 1m 2 materiału budowlanego grubości 1 m, jeżeli różnica temperatur po obu stronach powierzchni tegoż materiału wynosi 1 K. Przewodność cieplna w sposób decydujący zależy od gęstości materiału. Materiały o dużej gęstości (np. stal) charakteryzują się dużą przewodnością, materiały porowate (np. materiały izolacyjne) mają niską przewodność. Pozostałymi czynnikami, wpływającymi na wielkość przewodności cieplnej są: struktura materiału, rodzaj i wielkość porów i zawartość wilgoci.
Podstawowa zasada jest następująca: im mniejsza przewodność cieplna, tym lepszymi właściwościami izolacyjnymi charakteryzuje się materiał. Przewodność cieplna materiału zależy od jego składu chemicznego, budowy, porowatości, stanu skupienia oraz temperatury.
2.1.6 Omów elementy drobnowymiarowe używane do wznoszenia ścian murowanych ze szczególnym uwzględnieniem ich konstrukcji i materiałów z jakich są wykonane.
Cegła - materiał budowlany w kształcie prostopadłościanu (także klina, wycinka pierścienia kołowego lub kształtki) uformowany z gliny, wapna, piasku, cementu (bloczki betonowe) lub innych surowców mineralnych, który wytrzymałość mechaniczną i odporność na wpływy atmosferyczne uzyskuje poprzez proces suszenia, wypalania lub naparzania parą wodną. Cegły służą m.in. do wznoszenia ścian, murów, filarów, słupów, a także fundamentów i ścian fundamentowych. (rys. 2.1.6a)
Pustak ścienny - jest to wyrób ceramiczny lub betonowy (z betonu zwykłego lub na kruszywie lekkim, np. keramzycie) przeznaczony do wykonywania ścian zewnętrznych i wewnętrznych. Proces produkcji pustaków ceramicznych jest analogiczny do produkcji cegły ceramicznej, pustaki betonowe wytwarza się przez wypełnienie form masą betonu, zagęszczenie, rozformowanie. Pustaki poprzez proces wiązania i twardnienia uzyskują wymaganą wytrzymałość mechaniczną. Pustaki charakteryzują się zazwyczaj większymi wymiarami i otworami o różnym układzie. Otwory często usytuowane są mijankowo, co minimalizuje powstawanie mostków termicznych. Większe gabaryty pustaków przyśpieszają wykonywanie robót murarskich oraz zmniejszają ilość spoin, które także mają mniejszą izolacyjność niż pustak. Izolacyjność termiczna ścian jest najistotniejsza przy wykonywaniu ścian zewnętrznych. Do wyrobów ceramicznych należą także specjalne pustaki do murowania przewodów dymowych. Pustaki te, z zewnątrz sześcienne, mają wewnątrz przelotowy, okrągły otwór. Pustaki, podobnie jak i inne materiały używane do wykonywania elementów konstrukcyjnych budynku produkowane są o różnej, określonej wytrzymałości mechanicznej. Cechę tę określa za pomocą klasy, np. klasa 15 oznacza wyrób o wytrzymałości na ściskanie 15 MPa.
Bloczek - drobnowymiarowy materiał budowlany. Bloczki, podobnie jak cegły i pustaki używane są do murowania ścian konstrukcyjnych zewnętrznych i wewnętrznych, działowych oraz fundamentów. Wytwarzane bloczki mają kształt prostopadłościanu. Są pełne, czyli pozbawione przelotowych otworów. Wielkość ich najczęściej jest wielokrotnością jednego lub dwóch wymiarów podstawy cegły ceramicznej pełnej czyli 12,0 x 25,0 cm. bloczki betonowe - wytwarzane są z betonu zwykłego. Bloczki betonowe produkowane są w różnych wymiarach (producenci często stosują własne)od 12,0 x 24,0 lub 25,0 x 24,0 lub 25,0 do 12,0 lub 24,0 x 24,0 x 49,0 cm Zastosowanie bloczków betonowych: ławy fundamentowe, ściany piwnic, podmurówki np. pod ogrodzenia, czyli murowanie elementów, dla których ważna jest wytrzymałość a nie jest najważniejsza izolacyjność termiczna.
bloczki keramzytobetonowe - wytwarzane z betonu na kruszywie porowatym (keramzycie) o drobnych frakcjach. Bloczki z betonu keramzytowego są lżejsze od bloczków betonowych i posiadają znacznie lepsze od nich własności izolacyjne. Ich wymiary i zastosowanie jest podobne jak bloczków betonowych. Do murowania ścian powyżej poziomu piwnic częściej używa się pustaków betonowych lub innych materiałów.
bloczki z autoklawizowanego betonu komórkowego - produkowane są z następujących materiałów: spoiwo - cement i wapno albo cement lub wapno; kruszywo - piasek albo popiół lotny z elektrociepłowni, ewentualnie - piasek i popiół. Do sporyzowania materiału stosuje się np. tlenek glinu. Wyroby poddawane są procesowi autoklawizacji (spotykane są także wyroby z lekkich betonów komórkowych produkowane bez procesu autoklawizacji). Najczęściej spotyka się bloczki o wymiarach 24,0 x 24,0 x 49,0 cm (typ 490/240) i 24,0 x 24,0 x 59,0 (typ 590/240). Do typoszeregu należą też bloczki o innych szerokościach (18,0; 30,0; 36,0 i 42,0 cm). Produkowane są także bloczki o innych wymiarach. Bloczki z betonów komórkowych stosowane są do murowania ścian nadziemnych zewnętrznych i wewnętrznych. Są bardziej nasiąkliwe niż inne materiały ścienne. Jedynie bloczki nowej generacji (o powierzchniowo zamkniętych porach) mają dopuszczenie do murowania ścian piwnicznych. Elementy z betonu komórkowego powinny być łączone tylko przy użyciu zapraw klejowych, które pozwalają na wykonywanie cienkich spoin lub zapraw ciepłochronnych (na kruszywach lekkich). Zapewnia to maksymalną eliminację mostków termicznych w ścianach wykonanych z tego materiału.
bloczki silikatowe - technologia produkcji i zakres zastosowania jest analogiczny jak cegieł wapienno-piaskowych. Najczęściej mają taki sam wymiar podstawy jak cegła, czyli 12,0 x 25,0 (1NF) lecz są wyższe, ich wysokość to 13,8 (2NFD) i 22,0 cm (3NFD), spotykane są także bloczki o wymiarach 25,0 x 25,0 x 22,0 (6NFD). Bloczki wapienno-piaskowe, jako jedyne posiadają otwory prostopadłe do podstawy. Jednak nie przechodzą na wylot i zostały wprowadzone w celu zmniejszenia ciężaru wyrobu. Bloczki tego typu określa się nazwą drążone.
System R
Ściany zewnętrzne wypełniające buduje się z drobnowymiarowych elementów gipsowych z wkładkami termoizolacyjnymi ze styropianu.
System EKOGIPS
Ściany zewnętrzne wypełniające wykonuje się z drobnowymiarowych elementów ściennych z gipsu, wyposażonych w pionowe kanały. Elementy ścienne podstawowe o wymiarach 49,8x34x24,8 cm służą do wznoszenia ścian (ściana ma grubość 34 cm). Są wyposażone w pionowe kanały wypełnione warstwą styropianu o grubości 80, 100, 120 mm (im większa grubość kanału, a więc wypełnienia, tym lepsza izolacyjność cieplna ściany).
Sova – System
W systemie Sova – System kanały pionowe wypełnia się pianogipsem otrzymywanym na budowie.
Pustaki ścienne podstawowe o wymiarach 35x35x35x cm dostępne również w wersji narożnikowej i węgarkowej służą do budowy ścian (ściana ma grubość 35 cm).
Pustaki wieńcowe o wymiarach 35x35x35 cm są przeznaczone do kształtowania wieńców stropowych.
2.1.7 Wymień podstawowe charakterystyki techniczne dla dowolnego systemu lekkich ścian osłonowych (podaj orientacyjne wielkości wraz z jednostkami).
· grubość [mm] (140-190mm)
· masa [kg/m^2] (55-80 kg/m^2)
· zużycie stali [kg/m^2] (0,8-7,9kg/m^2) (z uwzględnieniem jedynie szkieletu stalowego)
· współczynnik „k” [W/m^2K] (0,44-0,85W/m^2K) (przy obliczaniu współczynników „k” dla konkretnych rozwiązań realizacyjnych należy uwzględnić otwory okienne i drzwiowe)
· klasa odporności ogniowej (0,25-0,5h)
· dopuszczalna wilgotność względna [%]
· bez paroizolacji (45-85)
· z paroizolacją (60-85)
2.1.8 Omów ilustrując przykładami znane ci rozwiązania ścian szkieletowych.
Ściany szkieletowe składają się generalnie z:
· podwalina - belka pozioma oparta na fundamencie
· słupki (łątki) - elementy pionowe połączone na czopy z podwaliną i oczepem. W słupkach w konstrukcji tradycyjnej są wykonane podłużne wyżłobienia, czasem bruzdy otrzymuje się przez nabicie listew.
· oczep - górna belka zamykająca ścianę
· sumiki - poziome bale wsuwane w wyżłobienia w łątkach
· miecze - czasem stosowanych w narożach budynku. Pełnią podobną rolę jak zastrzały w konstrukcji ryglowej (mur pruski), czyli usztywniają konstrukcję.
Ściany szkieletowe:
MUR PRUSKI - posiada szkielet składający się z podwaliny, słupów, rygli, zastrzałów i oczepu. Wypełnienie szkieletu stanowią cegły o grubości 12 cm. Podwalina stanowi dolne ograniczenie szkieletu i przenosi cały ciężar ściany na podmurowanie (cokół). Słupy stoją na podwalinie w rozstawie osiowym około 1,0-1,2 m. W miejscach, gdzie do ściany zewnętrznej dochodzą ściany wewnętrzne poprzeczne ustawiane są wspólne słupy. Oczep jest górnym ograniczeniem ściany i podtrzymuje belki stropowe. Zastrzały stanowią usztywnienie poprzeczne ściany. Umieszczane są w skrajnych polach szkieletu w ten sposób, aby zastrzał od strony działania wiatru podlegał tylko ściskaniu, co jest istotne ze względu na stosowane połączenia "ciesielskie" elementów szkieletu. Rygle służą do poziomego ograniczenia otworów okiennych i drzwiowych w ścianach oraz do podziału ściany na mniejsze pola. Mur pruski obecnie nie jest stosowany z powodu niskiej izolacyjności cieplnej oraz problemów wykonawczych.
ŚCIANY SUMIKOWO-ŁĄTKOWE - utworzone są ze szkieletu i wypełnienia z desek lub bali tzw. sumików wsuwanych w gniazda słupów. Szkielet ścian składa się z podwalin, słupów, łątek i oczepów. W niektórych budynkach stosuje się też miecze usztywniające ścianę w jej płaszczyźnie. Miecze mogą być umieszczone tylko w skrajnym narożu lub dodatkowo przy niektórych słupach pośrednich. Wypełnienie szkieletu stanowią bale pojedyncze lub deski pojedyncze lub podwójne. Podobnie jak mur pruski ściany sumikowo-łątkowe obecnie nie są stosowane.
WSPÓŁCZESNA SZKIELETOWA ŚCIANA SŁUPOWA - uwzględnia oszczędność materiału i robocizny. Przekroje elementów są mniejsze niż w dawnych murach pruskich lub ścianach sumikowo-łątkowych, rozstaw słupów jest większy, a złącza prostsze. Mniej stosuje się złącz ciesielskich, a więcej połączeń na gwoździe, klamry i łączniki metalowe. Konstrukcja szkieletu zależy od tego, w jaki sposób zapewniona będzie sztywność ściany w płaszczyźnie. Może być przez wprowadzenie ukośnych zastrzałów, które łącznie ze słupami i elementami poziomymi tworzą kratownice, lub poprzez ukośne deskowanie ścian. Szkielet z ukośnymi zastrzałami stosowany jest gdy nie można dać w ścianie ani jednej warstwy przybitych ukośnie desek.
KONSTRUKCJE SZKIELETOWE DESKOWE - składają się z lekkiego szkieletu utworzonego z desek lub cienkich bali. Ściany, stropy i dachy mają elementy łączone gwoździami. Złącza ciesielskie i to najprostszych kształtów stosowane są tylko tam, gdzie ich się nie da uniknąć. Słupy ścian rozstawione są co 40-50 cm . Słupy zewnętrzne i wewnętrzne nośne opierają się na podwalinie. Słupy narożne składają się z zestawu co najmniej trzech desek łączonych gwoździami lub śrubami. Słupy pośrednie stanowią pojedyncze deski, na każdej kondygnacji dźwigają one oczep złożony z dwóch desek. Szkielet ścian obity może być różnymi materiałami np. deskami, płytami drewnopochodnymi, sklejką, płytami gipsowymi itd. Wypełnienie stanowi izolacja termiczna w postaci wełny mineralnej, waty szklanej, pianki poliuretanowej, styropianu itp. Jako belki stropowe stosowane są deski lub bale rozstawione w tej samej odległości co słupy. Elementy te usztywnione są poprzecznie łącznikami w kształcie łat zbitych na krzyż lub prostymi deskami. Na najwyższym oczepie oparte są za pośrednictwem trójkątnego wcięcia deskowe krokwie. Krokwie te przybite są gwoździami do oczepu oraz do obok ułożonych belek stropowych. Deski podłogowe ułożone są i przybite ukośnie pod kątem 45st. do belek stropowych w celu usztywnienia budynku. Więźby dachowe mają najczęściej postać zestawu kratowych wiązarów deskowych. Poszczególne elementy każdego wiązara łączone są ze sobą przy pomocy łączników stalowych (blachy otworowe i gwoździe lub płytki kolczaste). Stosowane są dwa rodzaje szkieletu ścian. W jednym słupki ścienne mają wysokość kondygnacji- to rozwiązanie jest nazywane konstrukcją 'platformową'. Drugi rodzaj ma słupki ciągłe, o wysokości odpowiadającej wysokości budynku- jest to konstrukcja 'balonowa'. Konstrukcja 'platformowa'- stropy montowane niezależnie od ścian, stanowią pomost do pracy, który umożliwia montaż i ustawianie ścian zewnętrznych i działowych. Ściany o wysokości jednej kondygnacji można przygotować poza placem budowy albo montować odcinkami na ślepej podłodze i wznosić po jednej kondygnacji przy pomocy lekkiego sprzętu. Odcinki szkieletu ściany najczęściej montuje się na konstrukcji stropu, w pozycji poziomej. Poszycie ściany przymocowuje się zazwyczaj na szkielecie przed podniesieniem ściany. Fragmenty ścian następnie podnosi się i ustawia na właściwych miejscach mocując je do stropu łącznikami metalowymi i gwoździami. Po ustawieniu w pozycji pionowej fragmenty ściany zbija się razem w narożach i na połączeniach. Konstrukcja 'balonowa'- słupki ścian zewnętrznych i niektórych wewnętrznych są ciągłe, przechodzące przez stropy i kończące się przy oczepach, na których opiera się konstrukcja dachowa. Belki stropowe są przybijane do słupków. Ponieważ połączenia między słupkami a belkami nie nadają się do prefabrykacji lub łatwego montażu na miejscu, rozwiązanie takie jest rzadko stosowane.
2.1.8.a –schemat budynku z drewnianą konstrukcją szkieletową z cienkoprzekrojowych elementów konstrukcyjnych
2.1.8.b - schemat budynku z drewnianą konstrukcją szkieletowo-ryglową z masywnych elementów konstrukcyjnych
2.1.8.c –elementy konstrukcyjne budynku szkieletowego ze ścianami z bali
2.1.8.d –fragmenty ścian zewnętrznych z elementami izolacyjnymi i wykończeniowymi
2.1.9 Podaj w formie graficznej na przykładzie ściany warstwowej zasady wykonywania ścian z pustaków szczelinowych (usytuowanie szczelin, przewiązanie itp.).
Konstrukcja ściany
Ścianę nośną muruje się pustaków szczelinowych np. U 220 o wymiarach 250x188x220
Jako ocieplenie najczęściej wykorzystywane są:
- płyty styropianowe o grubości 15- 20 cm, klejone do muru,
- wełna mineralna, ale jej ułożenie wymaga większej dokładności i zachowania pomiędzy nią a warstwą elewacyjną szczeliny powietrznej dla odprowadzenia ewentualnej wilgoci (służą do tego talerzyki dociskowe na szpilkach mocujących wełnę do warstwy nośnej).
Najbardziej prawidłowe jest projektowanie ścian warstwowych ze szczeliną nie wypełnioną w pełni materiałem termoizolacyjnym, a więc z pozostawieniem pustej szczeliny powietrznej, usytuowanej od strony zewnętrznej. Jej zadaniem jest odprowadzenie pary wodnej pochodzącej z wnętrza domu, wykraplającej się na styku ścianki osłonowej i termoizolacji, dzięki czemu nie zachodzi do jej zawilgocenia. W przypadku jej braku może dochodzić do zawilgocenia materiału termoizolacyjnego, również na skutek przedostającej się wilgoci bezpośrednio ze ścianki zewnętrznej od opadów atmosferycznych. To natomiast znacznie pogarsza izolacyjność cieplną ściany i prowadzi do zwiększenia strat ciepła w pomieszczeniach, a tym samym do zwiększenia kosztów ogrzewania budynku. Ponadto elementy murowe stykające się przez dłuższy czas z zawilgoconą termoizolacją w okresach obniżonych temperatur są narażone na destrukcyjne działanie zamarzających, znajdujących się w porach muru drobin wody.
Przewiązania w murze.
Pustaki układa się w kolejnych warstwach w sposób zapewniający prawidłowe ich przewiązanie. Spoiny pionowe w sąsiadujących ze sobą warstwach w żadnym wypadku nie mogą się pokrywać, lecz muszą być przesunięte o co najmniej 0,4 h (gdzie h jest wysokością pustaka) tj. o 10 cm. O ile jest to możliwe, zaleca się wykonanie przewiązania poprzez przesunięcie wynoszące pół pustaka w dwóch sąsiadujących warstwach muru. W przypadku ściany Porotherm o niemodularnej długości (tj. różnej od n x 12,5 cm) konieczne jest stosowanie elementów uzupełniających w postaci pustaków docinanych, które zaburzają regularny układ przewiązań w murze i powodują mniejsze, niż 10 cm przewiązanie. Przewiązanie elementu murowego uzupełniającego nie może być jednak mniejsze niż 4 cm. Przewiązania takie nie powinny pokrywać się ze sobą w kolejnych warstwach. Pustaki docinane należy wmurowywać w miarę możliwości w środkowej części ściany, a nie przy jej krawędziach.
2.1.10 Co to jest strzępie, i do czego służy?
STRZĘPIE – boczne lub czołowe zazębienie wykonane w ścianie murowanej w celu połączenia jej ze ścianą dobudowaną w późniejszym czasie. Polega na wystawaniu połowy co drugiej cegły poza mur, w celu późniejszego zazębienia kolejnego muru, tak aby wspólnie były jednym elementem.
2.1.11 Do czego wykorzystywane są kotwy w murze warstwowym i jakie są zasady ich wbudowywania?
Rys. 2.1.11
Mur warstwowy składa się najczęściej z trzech warstw (ściana nośna, termoizolacja- styropian lub wełna i ścianka elewacyjna, najczęściej klinkierowa) oraz przerwy wentylacyjnej między ociepleniem a częścią elewacyjną. Ścianka elewacyjna jest na ogół zbyt wiotka, by samodzielnie przenieść działające na nią zmienne napory wiatru. Warstwa licową ściany i mur właściwy (mur nośny) muszą być więc połączone stalowymi łącznikami noszącymi nazwę kotew.
Rodzaje kotew
Mogą to być kotwy wkładane w spoiny w trakcie murowania lub kotwy do późniejszego montażu. W pierwszym przypadku kotwy dobieramy w zależności od rodzaju zaprawy używanej do wznoszenia murów - jeśli murujemy z cegieł lub pustaków na zaprawę tradycyjną użyjemy kotew typu "L", a jeśli z bloczków z betonu komórkowego na cienką zaprawę klejową - kotew typu „PK” czyli z płaską końcówką. Kotwy do późniejszego montażu (wbijane lub wkręcane) stosuje się w trzech przypadkach: gdy ściana nośna wykonana jest w technologii uniemożliwiającej osadzenie kotew tradycyjnych (np. żelbet, szkielet drewniany), gdy wykonujemy elewację na ścianie już istniejącej, lub gdy występują duże rozbieżności w modułach wysokości cegieł elewacyjnych i bloczków ściany nośnej, co grozi koniecznością nadmiernego odginania kotew. Kotwy wykonane są ze stali, która oczywiście narażona jest na korozję. Aby jej zapobiec zazwyczaj wystarczy zastosować kotwy ocynkowane, jednak w regionach o dużej wilgotności (np. nad morzami, jeziorami) zaleca się stosować kotwy wykonane w całości ze stali nierdzewnej.
RozmieszczenieLiczba kotew użyta na 1 m2 zależy od regionu kraju i tzw. strefy obciążenia wiatrem, a także odległości elewacji od ściany nośnej, wielkości powierzchni ściany, nasłonecznienia i kilku innych czynników. Dlatego dla pełnego bezpieczeństwa powinna być każdorazowo przeliczona przez konstruktora. Z doświadczenia wynika, że w ogromnej większości przypadków, sprawdza się liczba 5 szt. na m2. Oznacza to 50 centymetrowy rozstaw w poziomie i 40-45 centymetrowy rozstaw w pionie, przy czym w pionie kotwy powinny być rozmieszczone „mijankowo”. Dodatkowo wokół otworów okiennych i drzwiowych zagęszcza się liczbę kotew, umieszczając je liniowo w ilości 3 szt. na metr bieżący.
1.2 – MATERIAŁY DO WZNOSZENIA ŚCIAN
2.2.1 Omów podstawowe kryteria (min. cztery) wpływające na dobór materiałów i konstrukcji ścian w budynku.
wilgotność powietrza - zależy od niej wybór materiału ponieważ nie wszystkie materiały można stosować w dużej wilgotności (np. bloczki gipsowe które mają dużą chłonność) ponieważ materiały stracą swoje właściwości wytrzymałościowe i izolacyjne.
Głębokość posadowienia - zależy od niej dobór materiału ponieważ jeżeli będzie to ściana fundamentowa to nie może być wystawiona z materiałów chłonących wodę ( tracą swoje właściwości wytrzymałościowe) jak i z materiałów drewnianych lub drewnopochodnych. jeżeli ściana znajduje się powyżej poziomu gruntu to może być wykonana z materiałów np. gipsowych albo pustaków powyżej poziomu podciągania kapila...
kamica96