nlabirynt_v0.3.pdf

lub trzykrotnie. NaleŜy jednak przy tym pa-

miętać, aby po kaŜdym wyciągnięciu Ŝeton

wrócił z powrotem do pojemnika.

Zasady szczegółowe:

[2.1] Gra nie posiada planszy. Gracze sami ją

konstruują, ustawiając jeden za drugim odpo-

wiednie Ŝetony w miarę eksploracji labiryntu.

Ustawiane kolejno Ŝetony muszą wzajemnie

do siebie pasować tzn. korytarz musi łączyć

się z korytarzem, a przejście z przejściem.

W dalszej części instrukcji jeden taki Ŝeton

(czyli komnata lub fragment korytarza) nazy-

wany będzie segmentem labiryntu.

[2.2] 346 załączonych do gry Ŝetonów repre-

zentuje: korytarze, komnaty (puste lub zawie-

rające znaleziska ), postacie, które tworzą od-

dział oraz potwory. Dołączonych jest równieŜ

6 Ŝetonów, zastępujących kostkę.

Przykłady:

cych duŜego zaangaŜowania intelektualnego

i skupienia uwagi podczas całej rozgrywki -

w zamian dostarcza niezapomnianych emocji.

Kryje w sobie wiele niespodzianek, które po-

wodują, Ŝe gra się nie nudzi - a wręcz prze-

ciwnie - staje się coraz bardziej atrakcyjna

w miarę jak gracze nabierają doświadczenia.

Eksplorację labiryntu, poszukiwanie kosztow-

ności i magicznych przedmiotów, walkę z po-

tworami, rzucanie i odpieranie czarów moŜna

bowiem realizować w róŜny sposób, zaś efekty

są zaleŜne od przyjętego sposobu postępowa-

nia. Lecz „Labirynt Śmierci” jest grą nietypo-

wą przede wszystkim dlatego, Ŝe gracze (od

1 do 6 osób) nie grają przeciwko sobie. Wręcz

przeciwnie - aby osiągnąć cel, tzn. odnaleźć

i zniszczyć Czarne Wrota, muszą wzajemnie

się wspierać i ratować w trudnych momentach.

Gra toczy się przeciwko sytuacji, w jakiej gra-

cze, czy moŜe raczej występujące w grze po-

stacie się znajdą, przeciwko niebezpieczeń-

stwom, potworom, pułapkom, magii. Tylko

ścisła współpraca wszystkich grających moŜe

zapewnić odniesienie zwycięstwa. Gracz na-

stawiony wyłącznie na indywidualny sukces

nie tylko nie osiągnie celu, ale moŜe spowo-

dować śmierć postaci, którą kieruje.

Instrukcja, jak nietrudno zauwaŜyć, jest długa.

Dlatego pozwolimy sobie na jedną praktyczną

radę - prosimy nie starać się opanować

wszystkich zawartych w niej zasad od razu,

przed rozpoczęciem gry. Znacznie bardziej

efektywna metoda ich nauczenia się polega na

jedno- lub dwukrotnym przeczytaniu instruk-

cji, by wyrobić sobie ogólne pojęcie o grze,

rządzących nią prawach i jej przebiegu - a na-

stępnie na przystąpieniu do rozgrywki

i w chwili, gdy pojawią się niejasności - na

konsultowaniu się z odpowiednim paragrafem

instrukcji.

SPIS TREŚCI

potwór:

liczba kostek, którymi rzuca

się, by ustalić siłę potwora

broń

liczba, którą dodaje

zręczność się do rzutu kostką

1.0 KILKA SŁÓW WSTĘPU

2.0 REKWIZYTY

3.0 RZUTY KOSTKA

4.0 PRZYGOTOWANIE DO

GRY

symbol nazwa

potwora potwora

komnata: korytarz:

5.0 PRZEBIEG GRY

6.0 PORUSZANIE SIĘ PO

LABIRYNCIE

przejścia

7.0 PUŁAPKI I ICH

UNIESZKODLIWIANIE

inne Ŝetony:

8.0 POTWORY, NEGOCJACJE

I WYKUP

oddział

9.0 WALKA

10.0 CZARY

11.0 ODPIERANIE CZARÓW

12.0 ZDOBYWANIE

DOŚWIADZENIA

brama labiryntu

Czarne Wrota

13.0 ZNALEZISKA

14.0 SKARBY

15.0 SPECJALNE

MOśLIWOŚCI

POTWORÓW

znaleziska:

2.0 REKWIZYTY

fontanna

Ogólna zasada:

„Labirynt Śmierci” składa się z niniejszej In-

strukcji oraz. 346 Ŝetonów. Niezbędne jest

równieŜ zaopatrzenie się w jedną lub kilka

zwykłych, sześciennych kostek do gry. Gdyby

było to niemoŜliwe, gracze mogą korzystać

z Ŝetonów oznaczonych numerami od 1 do 6,

umieszczając je w pojemniku (np. w plastiko-

wym kubeczku) i losowo wyciągając jeden

z nich zawsze wtedy, gdy potrzebny jest rzut

kostką. JeŜeli przepisy gry wymagają rzutu

dwoma lub trzema kostkami (takie sytuacje się

zdarzają) moŜna po prostu ciągnąć Ŝeton dwu-

16.0 CZARNE WROTA

17.0 WARUNKI ZWYCIĘSTWA

posąg

drzwi-pułapka

1.0 KILKA SŁÓW

WSTĘPU

„Labirynt Śmierci” jest grą nowej generacji,

zupełnie niepodobną do jakiejkolwiek innej

znanej na polskim rynku. Wymaga od grają-

lustro

giczny. Na przykład: postać, posiadająca po-

tencjał magiczny równy 4/3/2 powinna rozpo-

cząć grę znając 4 róŜne czary.

7. Zakłada się, Ŝe kaŜdy uczeń zdobył juŜ

w swoim dotychczasowym Ŝyciu pewne do-

świadczenie. W związku z tym gracz moŜe:

a. zwiększyć jego siłę o 1 lub

b. zwiększyć biegłość w jego podstawowej

broni o 1 lub

c. zwiększyć jego zdolności o 1.

4.0 PRZYGOTOWANIE

DO GRY

meble

Ogólna zasada:

KaŜdy z graczy powinien zaopatrzyć się

w ołówek oraz jedną kartę cech dla kaŜdej po-

staci, którą gra. śetony powinny zostać staran-

nie porozdzielane oraz posegregowane według

rodzajów. Zaleca się, aby wszystkie zapisy na

kartach cech dokonywane były ołówkiem tak,

aby łatwo je było moŜna zetrzeć, gdyŜ w trak-

cie gry cechy postaci ulegają ciągłym zmia-

nom.

ołtarz

C. USTALENIE SZYKU MARSZOWEGO.

1. Raczej rzadko będzie się zdarzać, Ŝe posta-

cie będą poruszać się po labiryncie samotnie.

Zakłada się, Ŝe idą one razem, tworząc grupę,

która w instrukcji nazywana będzie oddziałem.

Dlatego dla oznaczenia miejsca, w którym po-

stacie się znajdują uŜywany jest tylko jeden

Ŝeton, noszący nazwę Oddział . Jednak w kaŜ-

dej chwili powinny być znane pozycje, jakie

postacie zajmują względem siebie, w ramach

oddziału. SłuŜy temu ustalenie przed rozpo-

częciem gry szyku marszowego .

2. Szyk marszowy składa się z pewnej liczby

szeregów, przy czym w Ŝadnym z nich nie

moŜe być więcej niŜ trzy postacie. Gracze

układają Ŝetony, oznaczające postacie w do-

godnym miejscu na stole tak, aby tworzyły one

szyk marszowy. Od decyzji graczy zaleŜy któ-

ra postać będzie w jakim szeregu i na jakiej

pozycji. W pierwszym szeregu szyku muszą

być co najmniej dwie postacie (o ile aŜ tyle

pozostaje przy Ŝyciu).

3. Gracze mogą dowolnie zmieniać szyk mar-

szowy do chwili rozpoczęcia walki . W jej

trakcie szyk moŜe zostać zmieniony tylko

podczas fazy Reorganizacja oddziału (patrz

9.8).

dzieło sztuki

Zasady szczegółowe:

[4.1] Przygotowanie do gry musi przebiegać

w następujący sposób:

A. WYBÓR BOHATERÓW.

1. Postacie są podzielone na dwie grupy: boha-

terowie oraz uczniowie. Na Ŝetonach, repre-

zentujących bohaterów znajduje się imię, zaś

Ŝetony, reprezentujące uczniów określają tylko

ich rasę. śetony, reprezentujące bohaterów

powinny zostać odwrócone zadrukowaną stro-

ną ku dołowi oraz wymieszane tak, aby wybór

był całkowicie przypadkowy.

2. JeŜeli gra tylko jeden gracz wybiera on

trzech bohaterów (przypadkowo!) oraz trzech

uczniów (dowolnie).

3. JeŜeli w grze uczestniczy więcej niŜ jedna

osoba kolejność w jakiej dokonywany jest wy-

bór bohaterów ustalana jest przy pomocy rzutu

kostką. Wybór bohaterów dokonywany jest

kolejno, zgodnie z ruchem wskazówek zegara,

przy czym jako pierwszy dokonuje wyboru

(„ciągnie”) ten gracz, który wyrzucił najwięk-

szą liczbę oczek.

4. Gracze „ciągną” kolejno, aŜ do rozdzielenia

między siebie trzech Ŝetonów bohaterów

i trzech Ŝetonów uczniów. Liczba postaci (tzn.

bohaterów i uczniów) w grze moŜe być mniej-

sza niŜ 6 (sugerowane minimum wynosi 4),

jednak nie powinna przekraczać tej liczby.

schody

[2.3] Zasady gry są tak skonstruowane, by

umoŜliwić graczom ich dowolną modyfikację

oraz/lub formułowanie własnych, nie występu-

jących w instrukcji przepisów. Gracze nie mu-

szą sztywno trzymać się tych zasad, które zo-

stały im przedstawione. Wręcz przeciwnie -

zachęcamy do ich zmieniania, jeŜeli wszyscy

grający uznają, Ŝe taka zmiana przyniesie ko-

rzyść grze. Ta dość duŜa swoboda interpretacji

przepisów jest spowodowana m.in. tym, Ŝe

„Labirynt Śmierci” naleŜy do tego typu gier,

w których niemoŜliwością jest sztywne ujęcie

zasadami wszystkich sytuacji, jakie mogą się

pojawić w toku rozgrywki. W sytuacjach nie-

jasnych i nie wyjaśnionych w instrukcji naleŜy

kierować się po prostu zdrowym rozsądkiem

lub (jeśli ktoś woli) rzutem kostką.

D. USTALENIE DOMINUJĄCEGO

SŁOŃCA.

Jeden z graczy rzuca 1 K6 w celu ustalenia

które z trzech słońc jest czyli pod wpływem

którego słońca oddział się znajduje.

Wpływ słońca określa liczbę czarów, które

mogą być uŜywane przez daną postać podczas

bieŜącej przygody (czyli w ciągu części gry

liczonej od momentu wejścia do labiryntu do

momentu wyjścia z niego w celu wyleczenia

ran, zmiany broni, itp.). Dla kaŜdej kolejnej

przygody naleŜy na nowo ustalać dominujące

słońce. Rezultaty rzutu kostką odczytuje się

następująco:

1 lub 2 oczka - dominuje czerwone słońce,

liczba czarów określona jest lewą cyfrą współ-

czynnika potencjał magiczny,

3 lub 4 oczka - dominuje Ŝółte słońce - środ-

kowa cyfra,

5 lub 6 oczek - dominuje niebieskie słońce -

prawa cyfra.

Po ustaleniu dominującego słońca gracze wy-

bierają z tych czarów, które zostały przypisane

danej postaci w punkcie B6 taką ich liczbę,

aby odpowiadała wielkości potencjału ma-

gicznego dla dominującego słońca. Na przy-

kład: jeŜeli wyrzucone zostały 3 oczka, a po-

tencjał magiczny postaci równy jest 4/5/6

gracz powinien wybrać (i zaznaczyć, np. przez

podkreślenie) 5 spośród 6 posiadanych przez

tę postać czarów. Szósty, odrzucony czar pod-

czas tej przygody nie będzie mógł być uŜyty.

3.0 RZUTY

KOSTKĄ

Ogólna zasada:

Gracze często będą musieli rzucać jedną lub

kilkoma kostkami. Ich liczba oraz rodzaj okre-

ślony będzie przy pomocy kodu.

B. OKREŚLENIE CECH POSTACI.

1. Gracze odszukują cechy swoich bohaterów

w tabeli 4.3 Charakterystyka bohaterów i za-

pisują uzyskane w tej tabeli informacje na kar-

cie cech danego bohatera.

2. Gracze wybierają rasę swoich uczniów.

Uczeń moŜe być krasnoludem, człowiekiem

lub elfem.

3. W zaleŜności od rasy na karcie cech ucznia

zapisywane są następujące informacje:

Zasady szczegółowe:

[3.1] Kod składa się z cyfry, po której następu-

je litera „K”, a po niej następna cyfra. Czasem

do tego zasadniczego członu kodu dodawana

jest jeszcze jedna cyfra np. 1K6+1. Pierwsza

cyfra określa liczbę kostek, którymi naleŜy

rzucić, litera „K” oznacza po prostu kostkę,

zaś następująca po niej cyfra - rodzaj kostki

lub kostek (trój- lub sześcienne). JeŜeli wyma-

gany jest rzut kostką trójścienną naleŜy rzucić

normalną kostką o sześciu ścianach, a rezultat

podzielić przez dwa - ułamki zaokrąglając

w górę . Trzecia cyfra jest dodawana do lub

odejmowana od liczby wyrzuconych oczek.

JeŜeli trzecia cyfra jest poprzedzona znakiem

x to liczbę wyrzuconych oczek naleŜy przez tę

cyfrę pomnoŜyć.

Przykład: 1K6 x 4 oznacza, Ŝe naleŜy rzucić

jedną kostką sześcienną, a rezultat pomnoŜyć

przez 4. 1K3+2 oznacza, Ŝe naleŜy rzucić jed-

ną kostką sześcienną, rezultat podzielić przez

dwa i do uzyskanego wyniku dodać 2.

[3.2] Na Ŝetonach, reprezentujących potwory

powyŜszy kod podany jest w formie skróconej.

Pierwsza cyfra jest liczbą rzucanych kostek

sześciennych (zawsze!), zaś druga powinna

być dodana do liczby wyrzuconych oczek, np.

1+1 oznacza to samo co 1K6+1.

rasa

elf

krasnolud

człowiek

imię

ustalane przez gracza

siła

odporność

biegłość

+1 łuk

+1 topór

+1 miecz

+1 nego-

cjacje

1 Czarne

Wrota

zdolności

1 pułapki

4. Gracze wybierają dwa rodzaje broni dla

kaŜdego ze swoich uczniów (dowolnie z tabeli

9.9 Rezultat walki ).

5. Gracze rzucają 1K6 i z tabeli 4.4 Potencjał

magiczny odczytują wielkość współczynnika

potencjał magiczny dla kaŜdego ucznia, a na-

stępnie zapisują go na karcie cech. KaŜdy

współczynnik składa się z trzech cyfr.

6. Dla kaŜdej postaci, której potencjał magicz-

ny (jeden z jego trzech członów) jest większy

od zera gracze wybierają czary, którymi ta po-

stać będzie dysponować w czasie gry. Liczba

czarów musi być równa największemu z trzech

członów, składających się na potencjał ma-

E. SEGREGACJA śETONÓW.

Wszystkie Ŝetony, reprezentujące komnaty

i korytarze powinny zostać umieszczone w du-

Ŝej filiŜance lub innym tego typu pojemniku.

śetony Czarne Wrota , Brama labiryntu oraz

Bezimienny powinny zostać odłoŜone na bok.

Ich uŜycie jest określone specjalnymi przepi-

sami. Podobnie naleŜy odłoŜyć na bok niewy-

korzystane Ŝetony, reprezentujące bohaterów

i uczniów. W ciągu tej gry nie będą one juŜ

potrzebne.

tylko wtedy moŜe podjąć próbę unieszkodli-

wienia znalezionej pułapki (patrz 7.0).

3. JeŜeli próba unieszkodliwienia pułapki za-

kończy się niepowodzeniem lub w ogóle nie

zostanie podjęta, uwaŜa się, Ŝe pułapka „za-

działała”. Gracze muszą ustalić jej rodzaj, rzu-

cając 1K6 i odczytując rezultat z tabeli 7.1 Pu-

łapki .

po terenie labiryntu następuje zawsze z jedne-

go segmentu do segmentu sąsiedniego, tzn.

niedopuszczalne jest przejście od razu dwu lub

więcej segmentów.

Sposób postępowania:

Gdy oddział zdecyduje się opuścić segment,

jeden z graczy losowo wybiera z pojemnika

następny segment i umieszcza go tak, by przy-

legał do segmentu opuszczanego. NaleŜy przy

tym pamiętać, by korytarze lub przejścia na

obu segmentach łączyły się ze sobą. JeŜeli ist-

nieje kilka sposobów ułoŜenia nowego seg-

mentu i kaŜdy z nich spełnia sformułowany

w poprzednim zdaniu warunek, gracze mają

całkowitą swobodę w wyborze jednego z tych

sposobów. JeŜeli oddział porusza się drogą,

którą juŜ raz przeszedł, nie istnieje koniecz-

ność ciągnięcia nowych segmentów.

F. ROZPOCZĘCIE GRY.

śeton Brama labiryntu kładziony jest na stole,

oznaczając tym samym miejsce, w którym

znajduje się wejście. Na tym Ŝetonie powinien

zostać połoŜony Ŝeton Oddział . W tym mo-

mencie gra moŜe się rozpocząć. Gracze przy-

stępują do wykonywania czynności, podanych

w części 5.0 Przebieg gry .

[4.2] Karta cech postaci - patrz plansza

z tabelami.

[4.3] tabela Charakterystyka bohaterów - patrz

plansza z tabelami.

[4.4] tabela Potencjał magiczny - patrz plansza

z tabelami.

C. SPOTKANIE Z POTWOREM.

1. Oddział wykonuje ruch. Odbywa się to

przez umieszczenie jego Ŝetonu na nowym

segmencie. Następną czynnością jest spraw-

dzenie, czy w nowym segmencie znajdują się

potwory. Jeden z graczy rzuca 1K6. Spotkanie

z potworem następuje przy wyrzuceniu:

a. 1, 2 lub 3 oczek jeŜeli nowy segment jest

nie zbadaną dotychczas komnatą,

b. 1 oczka jeŜeli nowy segment jest fragmen-

tem korytarza lub komnatą, którą oddział juŜ

poprzednio odwiedził.

2. Oddział nie musi od razu przystępować do

walki z napotkanym potworem. MoŜe przed-

tem podjąć próbę negocjacji lub wykupienia

się (patrz 8.0).

3. JeŜeli próby negocjacji lub wykupienia się

zawiodą, lub nie zostaną podjęte, rozpoczyna

się walka . Składa się ona z następujących faz

(czynności):

a. atak oddziału

b. atak potwora

c. atak Czarnych Wrót

d. reorganizacja szyku oddziału

e. reorganizacja szyku grupy potworów.

PowyŜsze

Zasady szczegółowe:

[6.1] Nowy segment musi zostać ułoŜony

w ten sposób w stosunku do wszystkich są-

siednich, by korytarze łączyły się z korytarza-

mi, przejścia z przejściami, a ślepe ściany ze

ślepymi ścianami. JeŜeli ułoŜenie nowego Ŝe-

tonu w ten sposób jest niemoŜliwe, jest on

wrzucany z powrotem do pojemnika i losowa-

nie jest powtarzane, nawet kilkakrotnie, tzn.

do chwili znalezienia pierwszego pasującego

Ŝetonu.

[6.2] JeŜeli istnieje więcej niŜ jeden sposób

ułoŜenia nowego segmentu gracze decydują

w jaki sposób ten segment zostanie ułoŜony.

[6.3] Oddział zawsze porusza się tylko o jeden

segment w czasie jednego etapu gry.

[6.4] Labirynt nie moŜe skończyć się ślepym

zaułkiem, dopóki nie zostaną odnalezione

Czarne Wrota. JeŜeli wszystkie wyjścia z ak-

tualnego segmentu wiodą do ślepych zaułków

ostatni wybrany Ŝeton jest odkładany z powro-

tem do pojemnika, zaś ciągnięty jest inny - ta-

ki, który nie „zamyka” labiryntu.

[6.5] Labirynt moŜe mieć do trzech poziomów

w głąb. W niektórych komnatach moŜną zna-

leźć schody. KaŜde schody łączą ze sobą

wszystkie trzy poziomy (patrz 13.7). Im głę-

biej oddział zejdzie, tym spotkane potwory

będą groźniejsze, ale równieŜ bogatsze, a ich

pokonanie będzie dawało więcej punktów do-

świadczenia - patrz 6.7.

[6.6] Przejście z poziomu na inny poziom jest

traktowane jak przejście z jednego segmentu

do drugiego, a więc nie moŜna przejść od razu,

w jednym etapie, dwóch poziomów. Segment

na nowym poziomie jest traktowany jak kom-

nata. Po zejściu oddziału na niŜszy poziom

konstrukcja tego poziomu jest rozpoczynana

od nowa, niezaleŜnie od poziomu wyŜszego.

Musi być ona rozpoczęta od ułoŜenia Ŝetonu,

zawierającego schody. Uwaga: moŜe się zda-

rzyć, Ŝe na niŜszym poziomie zostaną znale-

zione inne schody, niŜ te, którymi zszedł od-

dział. Mogą one zostać włączone w skład labi-

ryntu tylko wtedy, jeŜeli istnieje moŜliwość

umieszczenia schodów w odpowiadającym im

miejscu równieŜ na dwóch pozostałych po-

ziomach, tzn. wtedy, gdy na jednym lub obu

pozostałych poziomach w odpowiadającym

nowo odnalezionym schodom miejscu nie zo-

stał juŜ umieszczony inny Ŝeton.

[6.7] tabela Poziomy labiryntu - patrz plansza

z tabelami.

[6.8] Tabela 6.7 Poziomy labiryntu zmienia

cechy charakterystyczne potworów, posiadane

przez nich skarby oraz zdobywaną za ich zabi-

5.0 PRZEBIEG

GRY

Ogólna zasada:

Gra „Labirynt Śmierci” polega na wykonywa-

niu przez graczy określonych czynności w ści-

śle określonej kolejności. Jej celem jest odna-

lezienie przez oddział i zniszczenie magicz-

nych Czarnych Wrót. Decyzje, dotyczące za-

chowania się postaci podczas gry, mogą być

podejmowane wspólnie przez wszystkich gra-

czy lub teŜ, jeŜeli tak zostanie zadecydowane,

kaŜdy z graczy moŜe podejmować decyzje in-

dywidualne. „Labirynt Śmierci” rozgrywany

jest w etapach. KaŜdy etap jest to blok czyn-

ności, które gracze powinni wykonać przed

przystąpieniem do następnego etapu. Czynno-

ści te muszą być wykonywane w przypisanej

im niŜej kolejności:

fazy

muszą

być

wykonywane

w podanej kolejności.

4. Po zabiciu potwora (lub wszystkich potwo-

rów, stanowiących napotkaną grupę) oddział

ma prawo odebrać mu posiadane przez niego

skarby . Ustala się ile i jakie skarby potwór

posiadał (patrz 14.0), a następnie dzieli się je

między członków oddziału.

5. JeŜeli potwór zostanie zabity pozostali przy

Ŝyciu członkowie oddziału zdobywają okre-

śloną liczbę punktów doświadczenia (patrz

12.0).

UMIESZCZENIE

NOWEGO

SEG-

MENTU.

1. Oddział ustala drogę, którą opuści zajmo-

wany obecnie segment, czyli kierunek, w któ-

rym pójdzie.

2. Jeden z graczy losowo wybiera z pojemnika

nowy segment labiryntu (Ŝeton).

3. Nowy segment układany jest obok tego,

który oddział opuszcza, na przedłuŜeniu drogi,

którą zdecydował się on wybrać.

Nowy segment musi zostać ułoŜony tak, by

pasował do segmentu opuszczanego, tzn. kory-

tarz musi stanowić przedłuŜenie korytarza,

a przejście musi łączyć się z przejściem. Od

decyzji graczy zaleŜy w jaki sposób zostanie

ułoŜony taki segment, w przypadku którego

moŜliwe jest więcej niŜ jedno prawidłowe uło-

Ŝenie.

D. BADANIE ZNALEZISK.

Znaleziska są to rzeczy, znalezione przez od-

dział w komnatach (tylko).

1. Jedna z postaci jest delegowana do zbadania

znaleziska.

2. Badająca postać (gracz) rzuca 1K6. Z tabeli

13.9 Znaleziska z kolumny, odpowiadającej

jego rodzajowi, odczytywana jest dokładna

nazwa tego, co zostało znalezione.

3. Wprowadzane są w Ŝycie wszelkie efekty,

wiąŜące się z danym znaleziskiem. Wszystkie

czynności, wymienione w punktach A do D

nazywane są wspólnie etapem gry. Po ich wy-

konaniu gracze przystępują do kolejnego eta-

pu, czyli od początku do punktu A.

B. POSZUKIWANIE PUŁAPEK.

1. Jeden z graczy rzuca 1K6, by sprawdzić czy

drzwi, przez które oddział ma zamiar przejść,

zawierają pułapkę. Poszukiwanie pułapek

(rzucanie kostką) odbywa się tylko wtedy, gdy

oddział chce wejść do nie odwiedzanej do-

tychczas komnaty, bądź teŜ opuszcza komnatę

inną drogą, niŜ do niej wszedł. A więc oddział

nie szuka pułapek wtedy, gdy porusza się ko-

rytarzem. Drzwi zawierają pułapkę, jeŜeli wy-

rzucone zostanie 1 oczko.

2. Po odnalezieniu pułapki (wyrzucone

1 oczko) naleŜy wydelegować jedną postać do

jej zbadania. Delegowana postać powinna po-

siadać w grupie zdolności hasło Pułapki , gdyŜ

6.0 PORUSZANIE SIĘ

PO LABIRYNCIE

Ogólna zasada:

Gra „Labirynt Śmierci” nie posiada planszy

w ścisłym tego słowa znaczeniu, gracze two-

rzą ją w trakcie gry, konstruując stopniowo la-

birynt, poprzez układanie pasujących do siebie

Ŝetonów oznaczających korytarze i komnaty.

śeton reprezentujący oddział musi zawsze być

umieszczony na jednym z segmentów, ozna-

czając miejsce pobytu oddziału. Poruszanie się

cie liczbę punktów doświadczenia w zaleŜno-

ści od poziomu. NaleŜy ją odczytywać w na-

stępujący sposób:

Siła - dodawana do normalnej siły potwora,

np. potwór, którego normalna siła określana

jest przez 2+2 (2K6+2), spotkany na poziomie

drugim musi mieć Siłę, określaną przez 2+4.

Zręczność - dodawana do normalnej zręczno-

ści - patrz wyŜej.

Niechęć do negocjacji - dodawań do normal-

nego współczynnika NN - patrz wyŜej.

Liczba potworów - naleŜy pomnoŜyć liczbę

napotkanych potworów przez odpowiadającą

poziomowi cyfrę, np. jeŜeli z tabeli 8.3 wyni-

ka, Ŝe oddział natknął się na 2 Chimery,

a dzieje się to na trzecim poziomie to znaczy,

Ŝe faktycznie Chimer jest 4 (2x2).

Typ skarbu - poziom wpływa na przesunięcie

typu skarbu w dół tabeli 14.9 Skarby o jeden

stopień dla drugiego poziomu oraz o dwa

stopnie dla poziomu trzeciego np. potwór, któ-

ry normalnie posiadałby skarb typu C, na trze-

cim poziomie będzie posiadał skarb typu E.

Doświadczenie - liczba punktów doświadcze-

nia, zdobywana przez postać jest mnoŜona

przez cyfrę, odpowiadającą poziomowi.

[6.9] JeŜeli z jakichkolwiek przyczyn potwór,

na który oddział się natknął, nie został zabity,

to w tym segmencie, w którym nastąpiło spo-

tkanie, umieszcza się odpowiadający potwo-

rowi Ŝeton, aby oznaczyć jego pozycję. JeŜeli

oddział jeszcze wejdzie do tego samego seg-

mentu, to spotka tego samego potwora i tylko

jego, przy czym powinien on być traktowany

jako „nowy”, tzn. ewentualne poprzednie re-

zultaty negocjacji czy wykupu są ignorowane.

Strzały - ukryty mechanizm wypuszcza strza-

ły. NaleŜy rzucić 1K6 i w tabeli 9.9 Rezultat

walki (kolumna łuk ) odczytać, czy postać zo-

stała trafiona i ile odniosła ran.

Zatrute strzały - taka sama procedura, jak

przy normalnych strzałach, z tą róŜnicą, Ŝe po-

stać trafiona odnosi dodatkowo 1K3 ran na

skutek działania trucizny.

Trujący gaz - postać, która wpadła w tę pu-

łapkę, odnosi 1K3 ran.

Wybuch - wszystkie postacie, stanowiące od-

dział (równieŜ potwory, będący pod wpływem

uroku) odnoszą 1 ranę.

Wrzący olej - postać, która wpadła w tę pu-

łapkę, odnosi 1K3 ran.

Rzuć dwa razy - drzwi (skrzynia) zawierają

dwie pułapki - naleŜy rzucić kostką dwa razy,

aby ustalić ich rodzaj. JeŜeli znowu zostanie

wyrzucona 6-tka naleŜy znów rzucać dwa razy

(a więc w sumie trzy pułapki). W ten sposób

teoretycznie liczba pułapek moŜe być nieskoń-

czona.

[7.3] Poziom zdolności Pułapki postaci nie

moŜe przekroczyć poziomu 5.

[8.2] tabela Charakterystyka potworów -patrz

plansza z tabelami.

[8.3] tabele Potwory osiadłe , Potwory wę-

drowne - patrz planszą z tabelami.

[8.4] Gracze mogą podjąć próbę negocjacji

z kaŜdym potworem z wyjątkiem Bezimienne-

go i Demonów.

MECHANIZM NEGOCJACJI:

a. W tabeli 8.2 Charakterystyka potworów od-

najdowany jest współczynnik Niechęć do ne-

gocjacji (NN) napotkanego potwora lub grupy

potworów tego samego gatunku.

b. Jeden z graczy rzuca 2K6 i od sumy wyrzu-

conych oczek odejmuje ustalony w punkcie

a współczynnik, zaś do otrzymanego wyniku

dodaje wielkość współczynnika zdolności Ne-

gocjacje dowolnego członka oddziału, np.

zdolności Negocjacje równe +2 oznaczają, Ŝe

do sumy oczek, wyrzuconych 2K6 naleŜy do-

dać 2. Na wynik negocjacji mogą mieć rów-

nieŜ wpływ odpowiednie czary (patrz 10.7).

c. Otrzymany w punkcie b ostateczny wynik

odnajdowany jest w tabeli 8.5 Negocjacje

i odczytywany jest odpowiadający mu rezultat

negocjacji.

[8.5] Tabela Negocjacje - patrz plansza z tabe-

lami.

[8.6] W tabeli 8.5 umieszczone są trzy moŜli-

we rezultaty negocjacji:

niepowodzenie - podjęta próba nie powiodła

się i oddział moŜe usiłować się wykupić lub

teŜ podjąć z potworem walkę,

porozumienie - jeŜeli oddział nie zaatakuje

potwora, potwór równieŜ nie zaatakuje oddzia-

łu. Oddział moŜe przystąpić do oględzin zna-

lezisk, jeŜeli takie znajdują się w danym seg-

mencie lub teŜ pójść dalej,

zastraszenie - oddziałowi udaje się przekonać

potwora, Ŝe nie ma on najmniejszych szans

w bezpośrednim starciu, w związku z czym

potwór nie tylko zostawia oddział w spokoju,

ale równieŜ oddaje mu jedną czwartą posiada-

nych skarbów jako wykup. Po wzięciu tej jed-

nej czwartej oddział moŜe oczywiście zaata-

kować potwora (np. by zdobyć cały skarb).

[8.7] JeŜeli negocjacje zawiodą, oddział moŜe

usiłować kupić wolność, ofiarowując potwo-

rowi (nie dotyczy to Bezimiennego i Demo-

nów) określoną sumę sztuk złota.

8.0 POTWORY, NEGO-

CJACJE I WYKUP

Ogólna zasada:

W trakcie gry oddział często będzie stawać

twarzą w twarz z potwornymi mieszkańcami

labiryntu. W takim przypadku będzie miał do

wyboru trzy rodzaje zachowań: negocjacje,

próbę wykupienia się lub walkę. Zakończone

sukcesem negocjacje pozwolą oddziałowi kon-

tynuować eksplorację labiryntu bez koniecz-

ności toczenia walki z potworem, na którego

się akurat natknął. JeŜeli negocjacje się nie

powiodą oddział moŜe jeszcze próbować się

wykupić. JeŜeli i to się nie uda pozostaje tylko

walka. Jej wynikiem moŜe być jedynie śmierć

którejś z walczących stron. JeŜeli oddział

zwycięŜy, naleŜące do niego postacie będą

mogły

7.0 PUŁAPKI I ICH

UNIESZKODLIWIANIE

Ogólna zasada:

JeŜeli oddział po raz pierwszy (tylko) wchodzi

do jakiejś komnaty, jeden z jego członków

musi sprawdzić, czy w drzwiach nie została

ukryta pułapka. Podobnie muszą być spraw-

dzone skrzynie, zawierające skarby. Pułapka

moŜe być unieszkodliwiona przez postać, po-

siadającą odpowiednie zdolności ( Pułapki ).

JeŜeli próba unieszkodliwienia nie powiedzie

się lub nie zostanie podjęta, naleŜy rzucić 1K6

i w tabeli 7.1 Pułapki sprawdzić rodzaj zało-

Ŝonej w danych drzwiach czy skrzyni pułapki.

podzielić

między

siebie

posiadane

przez pokonanego potwora skarby.

Sposób postępowania:

Gdy oddział wchodzi do nowego segmentu

musi sprawdzić, czy w tym segmencie są po-

twory. Sprawdzanie odbywa się przez rzut

1K6. JeŜeli nowy segment jest komnatą, której

oddział jeszcze nie odwiedzał, wyrzucenie

1, 2 lub 3 oczek oznacza, Ŝe w tej komnacie

ma swoje legowisko potwór osiadły. W tabeli

8.3 Potwory osiadłe naleŜy sprawdzić (rzuca-

jąc dwa razy 1K6) jego rodzaj. JeŜeli nowym

segmentem jest komnata, w której oddział juŜ

był, lub jakikolwiek korytarz, wyrzucenie

1 oczka oznacza, iŜ oddział natknął się na po-

twora wędrownego. NaleŜy sprawdzić jego ro-

dzaj w tabeli 8.3 Potwory wędrowne .

MECHANIZM WYKUPYWANIA SIĘ:

a. oblicza się sumę współczynników siła i nie-

chęć do negocjacji najsilniejszego potwora

w grupie,

b. przeznacza się określoną sumę sztuk złota

jako wykup,

c. w tabeli 8.9 Wykup na przecięciu kolumny,

odpowiadającej obliczonej w punkcie a sumie

oraz rzędu, odpowiadającego ofiarowanej

liczbie sztuk złota odnajdowana jest cyfra od

0 do 6,

d. jeden z graczy rzuca 1K6 i porównuje wy-

rzuconą liczbę oczek z odczytaną w punkcie

c cyfrą. JeŜeli wyrzucona liczba oczek jest

mniejsza lub równa tej cyfrze, wykup został

przyjęty.

Przyjęcie przez potwora wykupu oznacza dla

oddziału sytuację analogiczną do tej, w której

znalazłby się on, gdyby w negocjacjach osią-

gnięty został wynik „porozumienie” (patrz

8.6). JeŜeli potwór nie przyjmie wykupu, ata-

kuje on oddział jako pierwszy (opuszczana

jest faza ataku oddziału). Bez względu na to,

czy potwór zaakceptuje wykup, czy teŜ nie,

oddział traci zaofiarowane sztuki złota. Oczy-

wiście jeŜeli potwór zostanie zabity, pieniądze

Sposób postępowania:

Gracz, kontrolujący postać, która została wy-

delegowana do zbadania pułapki, rzuca 1K6

i porównuje liczbę wyrzuconych oczek z po-

ziomem zdolności postaci. JeŜeli wyrzucona

liczba oczek jest niŜsza lub równa poziomowi

zdolności, pułapka została szczęśliwie uniesz-

kodliwiona, jeŜeli wyŜsza - pułapka zadziałała.

Uwaga! Postacie, które nie posiadają odpo-

wiednich zdolności, wpadają w pułapki w spo-

sób automatyczny. JeŜeli pułapka zadziałała,

gracz, którego postać została wydelegowana

do jej zbadania lub gracz, którego postać miała

jako pierwsza przejść przez drzwi, rzuca 1K6

i w tabeli 7.1 Pułapki odnajduje jej typ, a na-

stępnie poniŜej (w instrukcji) odczytuje rezul-

tat jej działania.

Zasady szczegółowe:

[8.1] JeŜeli rzut kostką wskazuje, Ŝe nastąpiło

spotkanie z potworem, naleŜy sprawdzić jego

rodzaj w odpowiedniej do typu potwora (osia-

dły lub wędrowny) tabeli. Jeden z graczy rzuca

dwa razy 1K6 i na przecięciu rzędu, odpowia-

dającego liczbie oczek, wyrzuconych za

pierwszym razem oraz kolumny, odpowiada-

jącej liczbie oczek, wyrzuconych przy drugim

rzucie, odczytuje rodzaj oraz liczbę napotka-

nych potworów. NaleŜy przy tym pamiętać, by

uwzględnić poziom labiryntu - patrz 6.8.

Zasady szczegółowe:

[7.1] tabela Pułapki - patrz plansza z tabelami.

[7.2] Oddział moŜe się natknąć na 6 typów pu-

łapek:

te mogą być mu odebrane z powrotem, razem

z jego własnym skarbem.

[8.8] Wobec kaŜdego potwora lub grupy po-

tworów, bez względu na jej liczebność, moŜe

być podjęta tylko jedna próba wykupu.

[8.9] tabela Wykup - patrz plansza z tabelami.

w tym samym segmencie co Czarne Wrota

(czyli wtedy, gdy zostały one odnalezione).

Czarne Wrota, bez względu na miejsce w szy-

ku potworów mogą uŜyć w ciągu tej fazy

3 czary Wybuch (patrz 16.0).

4. Reorganizacja szyku oddziału - gracze

mogą z kaŜdego szeregu szyku oddziału prze-

sunąć jedną postać do innego szeregu. Na koń-

cu tej fazy w Ŝadnym szeregu nie moŜe być

więcej niŜ trzy postacie (łącznie z potworami,

znajdującymi się pod wpływem uroku).

5. Reorganizacja szyku grupy potworów -

szyk potworów musi być zreorganizowany

w ten sposób, aby w pierwszym szeregu znaj-

dowały się trzy potwory (jeśli to moŜliwe).

Wykonanie wszystkich powyŜszych faz sta-

nowi jedną rundę walki. Następna runda (jeśli

jest jeszcze z kim walczyć) rozpoczyna się od

początku, od fazy 1.

[9.3] Cel kaŜdego indywidualnego ataku zale-

Ŝy od wzajemnej pozycji postaci i potworów.

JeŜeli trzy postacie walczą z trzema potworami

kaŜda z nich, jak równieŜ kaŜdy z potworów,

moŜe zaatakować przeciwnika, stojącego na

wprost:

rzuconych 1 lub 2 oczkach, 2 - przy 3 lub

4 oczkach lub 3 - przy 5 lub 6 oczkach. Po-

wyŜsze przykłady nie wyczerpują oczywiście

wszystkich moŜliwych kombinacji. Stanowią

one jedynie wskazówkę, w jaki sposób gracze

powinni decydować o celach ataków w innych

przypadkach. Postać atakująca z drugiego sze-

regu szyku oddziału moŜe wybrać dowolny cel

z pierwszego szeregu szyku potworów. Po-

twór, atakujący z drugiego szeregu ustala cel

ataku przy pomocy rzutu kostką.

[9.4] Postacie mogą atakować tylko podczas

fazy 1 - atak oddziału, zaś potwory tylko pod-

czas fazy 2 - atak potworów. Przed rozpoczę-

ciem walki kaŜda postać powinna zadeklaro-

wać jakiej broni uŜyje. W czasie walki broń

moŜe zostać zmieniona, jednak wymaga to

opuszczenia jednej własnej fazy ataku. Obie

walczące strony obowiązują następujące ogól-

ne zasady:

1. Atakować moŜna tylko raz w ciągu jednej

rundy (wyjątek - Czarne Wrota - 3 ataki).

2. W ciągu jednej rundy moŜna zaatakować

tylko jednego przeciwnika (wyjątek - Czarne

Wrota).

3. KaŜdy, zarówno postać, jak i potwór, moŜe

zostać zaatakowany przez dowolną liczbę

wrogów (oczywiście nie więcej niŜ sześciu -

trzech z pierwszego szeregu wrogiego szyku

i trzech z drugiego).

4. Rany, odniesione w czasie walki muszą być

natychmiast zaznaczone na karcie cech postaci

lub, w przypadku potworów, na dowolnej do-

godnej kartce.

[9.5] Wynik ataku, czyli zadana przeciwniko-

wi liczba ran, odnajdowany jest w tabeli

9.9 Rezultat walki na przecięciu kolumny, od-

powiadającej uŜywanemu rodzajowi broni

oraz rzędu, odpowiadającemu zmodyfikowa-

nej liczbie oczek, wyrzuconych 1K6.

Przykład:

Bohater Almuryk atakuje mieczem - gracz

rzuca 1K6 i okazuje się, Ŝe wyrzucił 4 oczka.

Dodaje do nich 2 (biegłość Almuryka jest

równa +2 miecz) oraz 3 (wielkość współczyn-

nika zręczność), a więc zmodyfikowana liczba

oczek wynosi 9. Następnie gracz w tabeli 9.9,

w kolumnie miecz sprawdza rząd, odpowiada-

jący 9 oczkom. Liczba na przecięciu wynosi

1, więc Almuryk w tym ataku zadał wrogowi

1 ranę.

Jednym noŜem moŜna rzucić tylko raz w cza-

sie całej walki. Po zwycięstwie moŜna oczy-

wiście ten nóŜ wziąć z powrotem. Z łuku

moŜna strzelać dowolną liczbę razy w ciągu

walki, ale tylko raz podczas jednej rundy i tyl-

ko z drugiego szeregu.

[9.6] Potwory, które nie posiadają określonej

broni, w celu ustalenia rezultatu ataku uŜywają

kolumny potwory , zaś te, które mają broń

(patrz 8.2) posługują się kolumną odpowiednią

do jej rodzaju. Na Ŝetonach reprezentujących

potwory, które uŜywają broni innej niŜ natu-

ralna, wydrukowana jest obok współczynnika

zręczności litera „w”. Rodzaj broni określony

jest w tabeli 8.2 Charakterystyka potworów .

Podobnie jak w przypadku postaci, współ-

czynnik zręczność potwora dodawany jest do

wyrzuconej przy ataku liczby oczek.

[9.7] Wynikiem ataku moŜe być zadanie wro-

gowi określonej liczby ran (patrz 9.5). KaŜda

rana odniesiona przez postać musi być zano-

towana na jej karcie cech, zaś rany, zadane po-

tworowi, naleŜy zaznaczać na kartce papieru,

na której wcześniej została zanotowana siła te-

9.0 WALKA

Ogólna zasada:

Walka moŜe (ale nie musi) mieć miejsce wte-

dy, gdy oddział natknie się na potwora lub

grupę potworów. Składa się ona z szeregu

rund. Rundy są to powtarzalne bloki określo-

nych czynności (faz), które ma do wykonania

kaŜda z walczących stron. Rozpoczęta walka

nie moŜe zostać przerwana do chwili śmierci

jednej ze stron.

Sposób postępowania:

Przed rozpoczęciem walki gracze muszą usta-

lić rodzaj oraz liczbę napotkanych potworów

według zasad, podanych w punkcie 8.0. Na-

stępnie gracze ustalają siłę kaŜdego z napotka-

nych potworów osobno. Określa ją podany na

Ŝetonach kod np. 1+1 (patrz 3.2). Kolejną

czynnością jest ustalenie szyku grupy potwo-

rów. Po wykonaniu tych wstępnych czynności

walka moŜe się rozpocząć (patrz 9.2).

Zasady szczegółowe:

[9.1] Przed rozpoczęciem walki ustalany jest

szyk bojowy grupy potworów. Oddział rozpo-

czyna walkę w takim szyku, w jakim znajdo-

wał się w chwili spotkania. JeŜeli spotkano

więcej niŜ 3 potwory, naleŜy w pierwszym

szeregu szyku ustawić trzy najsilniejsze (o

najwyŜszym współczynniku siła). Pozostałe są

ustawiane w drugim i ewentualnie następnych

szeregach. Gracze mogą wybrać, który potwór

będzie się znajdował naprzeciw kaŜdej postaci

z pierwszego szeregu szyku oddziału. JeŜeli

natknięto się na tylko jednego potwora, usta-

wia się go naprzeciw postaci, stojącej na środ-

ku pierwszego szeregu szyku oddziału. JeŜeli

są dwa potwory ustawia się je naprzeciw po-

staci skrajnych.

[9.2] Po obliczeniu siły kaŜdego potwora oraz

ustaleniu szyku rozpoczyna się pierwsza run-

da, która (podobnie jak i kaŜda następna) skła-

da się z szeregu faz (czynności):

1. Atak oddziału - kaŜdy członek oddziału

moŜe zaatakować potwora, stojącego w pierw-

szym szeregu szyku grupy potworów. Postacie

z pierwszego szeregu szyku oddziału mogą

atakować tylko przy pomocy broni (z wyjąt-

kiem łuków i noŜy), zaś postacie stojące

w drugim szeregu szyku mogą strzelać z łu-

ków, rzucać noŜami lub rzucać czary. Wynik

kaŜdego indywidualnego ataku jest natych-

miast wprowadzany w Ŝycie.

2. Atak potworów - kaŜdy potwór, znajdujący

się w pierwszym oraz drugim szeregu szyku,

atakuje postać z pierwszego szeregu szyku od-

działu. Potwory, stojące w pierwszym szeregu,

mogą atakować zarówno przy pomocy broni

(zwykle naturalnej, jak pazury, kły, itp.), jak

i przy pomocy czarów (jeśli są do tego zdol-

ne). Potwory z drugiego szeregu szyku mogą

rzucać czary (jeśli są do tego zdolne). Wynik

kaŜdego indywidualnego ataku jest natych-

miast wprowadzany w Ŝycie

3. Atak Czarnych Wrót - ta faza znajduje za-

stosowanie tylko wtedy, gdy oddział jest

A zaatakuje 1, B zaatakuje 2, C zaatakuje 3

i odwrotnie. JeŜeli w jednym lub obu wrogich

szykach jest mniej niŜ trzech walczących, kaŜ-

dy z nich musi zaatakować przeciwnika stoją-

cego naprzeciw, chyba Ŝe w takiej samej odle-

głości od atakującego znajduje się więcej niŜ

jeden wróg. W takim przypadku cel ataku po-

tworów (tylko) ustalany jest losowo, za pomo-

cą rzutu kostką:

JeŜeli A i B są potworami, to cel ich ataku

ustalany jest przez rzuty kostką dla kaŜdego

z nich osobno (po jednym rzucie dla kaŜdego

z potworów). JeŜeli wyrzucono 1, 2 lub

3 oczka, to celem ataku A jest 1, zaś celem

B jest 2. JeŜeli wyrzucono 4, 5 lub 6 oczek, to

celem ataku A jest 2, zaś B - 3. JeŜeli potwo-

rami są 1, 2 i 3, to 1 zaatakuje A, 3 zaatakuje

B, zaś 2 zaatakuje A (1, 2 lub 3 oczka) lub B

(4, 5 lub 6 oczek). Postacie wybierają cel ataku

według własnej woli, więc jeśli w przykładzie

powyŜej A i B są postaciami, to A atakuje

1 lub 2, zaś B atakuje 2 lub 3. Podobnie

w przykładzie poniŜej - postać A moŜe zaata-

kować któregokolwiek z trzech przeciwników.

JeŜeli A jest potworem, cel jego ataku zaleŜny

będzie od rzutu kostką i będzie nim 1 przy wy-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: