Curwood James Oliver - Dolina ludzi milczÄ…cych.pdf - James Oliver Curwood - hipcio3

James Oliver Curwood

Dolina ludzi milczących

SPIS TREŚCI

ROZDZIAŁ I SPOWIEDŹ MORDERCY

...................................................................................................................

ROZDZIAŁ II DZIEWCZYNA NA ŚCIEŻCE

..........................................................................................................

ROZDZIAŁ III W OCZEKIWANIU ŚMIERCI

.........................................................................................................

ROZDZIAŁ IV NIEZWYKŁY GOŚĆ

........................................................................................................................

ROZDZIAŁ V MARETTE

..........................................................................................................................................

ROZDZIAŁ VI OSTATNI DZIEŃ

.............................................................................................................................

ROZDZIAŁ VII TRAGICZNA OMYŁKA

.................................................................................................................

ROZDZIAŁ VIII W CIENIU SZUBIENICY

..............................................................................................................

ROZDZIAŁ IX PRÓBA UCIECZKI

...........................................................................................................................

ROZDZIAŁ X ZA KRATĄ

.........................................................................................................................................

ROZDZIAŁ XI BRUDNY PALUCH

..........................................................................................................................

ROZDZIAŁ XII NA SWOBODZIE

............................................................................................................................

ROZDZIAŁ XIII NIESAMOWITY DOM

..................................................................................................................

ROZDZIAŁ XIV ZAGADKI

......................................................................................................................................

ROZDZIAŁ XV MIŁOŚĆ I TAJEMNICA

.................................................................................................................

ROZDZIAŁ XVI WIDMO

..........................................................................................................................................

ROZDZIAŁ XVII W CIEMNOŚCIACH

....................................................................................................................

ROZDZIAŁ XVIII RZEKA

.........................................................................................................................................

ROZDZIAŁ XIX WE DWOJE

....................................................................................................................................

ROZDZIAŁ XX SŁOŃCE

..........................................................................................................................................

ROZDZIAŁ XXI WODOSPAD ŚMIERCI

.................................................................................................................

ROZDZIAŁ XXII ROZPACZ

.....................................................................................................................................

ROZDZIAŁ XXIII PRZEZ KRAINĘ SIARKI

...........................................................................................................

ROZDZIAŁ XXIV SZCZĘŚCIE

.................................................................................................................................

ROZDZIAŁ XXV TAJEMNICA SIĘ WYJAŚNIA

....................................................................................................

ROZDZIAŁ I

SPOWIEDŹ MORDERCY

James Grenfell Kent, sierżant Królewskiej Konnej Policji, nie miał cienia wątpliwości.

Wiedział, że umiera. Przyjaciela swego, lekarza Cardigana, darzył całkowitym zaufaniem, a

Cardigan powiedział, że czas, jaki mu pozostał do życia, mierzyć należy na godziny — być

może, nawet na minuty lub sekundy. Wypadek był niezwykły; istniała jedna szansa na

pięćdziesiąt, że przeżyje dwa lub trzy dni, lecz nie było szansy najmniejszej, że pociągnie dłużej.

Koniec mógł nadejść z każdym nowym oddechem.

Sam Kent nie czuł się wcale jak człowiek umierający. Widział dobrze i rozumował z zupełną

jasnością. Ból mu nie dokuczał i tylko chwilami gorączkował trochę. Gdy mówił, głos jego miał

zupełnie naturalne brzmienie.

Początkowo, kiedy Cardigan obwieścił mu ponurą nowinę, uśmiechnął się niedowierzająco.

Fakt, że zdaniem doktora kula, którą mu przed dwoma tygodniami posłał pijany Metys, drasnęła

aortę tworząc groźbę anewryzmu — ani przekonał Kenta, ani go nawet nie zaniepokoił.

„Anewryzm” i „aorta” były to słowa obce i wyzbyte treści. Kent posiadał jednak głęboką

namiętność docierania do jądra rzeczy i tej cesze charakteru zawdzięczał właśnie reputację

najlepszego łowcy ludzi w całej północno-zachodniej dywizji. Natarł więc na doktora, a ten

wyjaśnił wszystko.

Jak się okazało, aorta jest główną żyłą prowadzącą do serca. Kula, drasnąwszy, tak silnie

osłabiła jej ściankę, że utworzyła się wypukłość w kształcie woreczka. Gdy zaś woreczek ten

pęknie — tłumaczył Cardigan — zginiesz natychmiast! — Tu prztyknął w palce, by dobitnie

treść tych słów podkreślić.

Teraz już rozsądek nakazywał wierzyć. Kent wszakże nie był zbytnio przygnębiony, nawet

obecnie. Niejednokrotnie dochodził do przekonania, że dramat i komedia ciasno się w życiu

wiążą; ileż to razy widział, jak uśmiech przemienia się w łzy i odwrotnie?

Sytuacja bawiła go prawie. Zawsze przecież patrzył na życie jako na głupi żart, ponury

nieraz, lecz przynajmniej krótkotrwały. Długie lata zresztą, spędzone na surowych krańcach

ziemi, obdarzyły go swoistą filozofią. Był zdania, że egzystencja ludzka jest rzeczą najtańszą. —

Byle im dać dość czasu — mówił — dwoje ludzi potrafi ziemię całą zaludnić.

Najistotniejsze było jednak to, że Kent się śmierci nie bał ani w chwili obecnej, ani nigdy

przedtem. Ale nie znaczyło to, by życia nie cenił lub by je cenił mniej niż ktokolwiek inny. Z

pewnością nawet nikt nie kochał życia tak jak on. Pogodny optymista, pełen wiary w przyszłość i

pełen pragnień, lubił słońce, księżyc i gwiazdy, a góry, lasy i prerie wielbił po prostu. Lecz gdy

los powiedział mu: koniec — miał dość siły woli, by odejść z tego świata bez jęku.

Siedział teraz na łóżku, wsparty o wysoko spiętrzone poduszki. Nie schudł zbytnio wskutek

choroby. Smagła płeć szczupłej, dobrze modelowanej twarzy co prawda trochę zbladła, lecz znać

jeszcze było na niej wpływ wiatru, słońca i ognisk obozowych. Bliskość śmierci może tylko

nieco przyćmiła jaskrawy błękit oczu. Kent miał trzydzieści sześć lat, ale nie wyglądał na tyle,

mimo iż jasne włosy na skroni przetykała mu smuga siwizny. Siedząc, widział przez okno

migotliwą wstęgę wielkiej rzeki Atabaski, toczącej leniwy nurt ku Oceanowi Lodowatemu.

Słońce świeciło jaskrawo, toteż Kent widział jeszcze za wodą gęsty wał cedrowego boru, faliste

roztoki wzgórz i dolin, a słaby wietrzyk niósł mu wonie łąk i lasu, które od tylu lat ukochał.

— To moi przyjaciele najlepsi — rzekł do Cardigana. — Chcę umrzeć patrząc na nich! …

Przysunięto mu więc tapczan do okna.

Tuż przy łóżku chorego siedział Cardigan. Twarz jego, bardziej niż twarze reszty obecnych,

wyrażała zwątpienie. Kedsty, inspektor Północno-Zachodniej Królewskiej Konnej Policji,

dowodzący dywizją N pod nieobecność właściwego zwierzchnika, był bardzo blady, bledszy

nawet od młodej dziewczyny, która siedząc w kącie przy stole, zapisywała każde powiedziane

słowo. Sierżant O’Connor sprawiał wrażenie ogłuszonego. Drobny, gładko wygolony misjonarz

katolicki, którego obecności w charakterze świadka Kent zażądał, siedział, mocno splótłszy palce

na kolanach, i w milczeniu dodawał usłyszaną opowieść do innych znanych mu tragedii głuszy.

Wszyscy oni, z wyjątkiem stenografistki, byli przyjaciółmi Kenta — serdecznymi

przyjaciółmi. Z małym misjonarzem Kent przegawędził niejeden wieczór; z O’Connorem odbył

niejedną trudną wyprawę. Oni to przecież schwytali w dorzeczu Mackenzie dwu morderców,

Eskimosów, wałęsając się w tym celu przez czternaście miesięcy po najdzikszych ostępach

leśnych. Kent bardzo lubił O’Connora — jego czerwoną twarz, rude włosy, szlachetne serce,

toteż niezmiernie cierpiał nad tym, iż przyjaźń tę obecnie łamie.

Najbardziej jednak wzruszył Kenta inspektor Kedsty. Dowódca dywizji N był człowiekiem

niezwykłym. Starzec sześćdziesięcioletni, o stalowosiwej czuprynie i oczach prawie

bezbarwnych, w których zazwyczaj próżno byś szukał wyrazu roztkliwienia czy obawy —

posiadał iście żelazne nerwy. Grupa policyjna pozostająca pod jego rozkazami patrolowała

przestrzeń liczącą sześćset dwadzieścia tysięcy mil kwadratowych w najdzikszej części Ameryki

Północnej. Obszar ten wybiegał przeszło dwa tysiące mil poza siedemdziesiąty stopień

szerokości geograficznej, o trzy i pół stopnia przekraczając Krąg Polarny, a co do wielkości

czternastokrotnie przewyższał stan Ohio. Otóż Kedsty był tym, który wykonywał powierzone mu

zadanie lepiej niż ktokolwiek inny.

Teraz wszakże, spośród pięciu obecnych mężczyzn, Kedsty zdradzał największy niepokój.

Twarz miał szarą jak popiół.

Głos mu się łamał. Palcami nerwowo gniótł poręcze fotela, a żyły nabrzmiewały mu na

rękach, jakby miały pęknąć. Kent po raz pierwszy widział, jak się Kedsty poci.

Inspektor dwukrotnie otarł chustką czoło. Nie zasługiwał już na miano, jakie nadali mu

Indianie Cree: Minisak, czyli skała. Zbroja, której dotychczas nie przebił żaden pocisk, opadła

zeń obecnie. Przestał być surowym, chłodnym sędzią śledczym, postrachem zbrodniarzy. Z

trudem tylko panował nad nerwami.

— Wiesz oczywiście, co to oznacza dla całego oddziału? — pytał głosem niskim i

twardym. — Oznacza to …

— Niełaskę — skinął głową Kent. — Wiem. I będzie to czarną plamą na nieskalanej tarczy

naszej dywizji. Nic jednak nie poradzę. Zabiłem Johna Barkleya. Człowiek, który siedzi w

areszcie i ma zginąć na szubienicy, jest niewinny. Rozumiem. Przykro wam będzie przyznać, że

sierżant policji w służbie Jego Królewskiej Mości jest zwykłym mordercą. Lecz …

— Właśnie że nie zwykłym mordercą — przerwał Kedsty. — Jakeś sam to opisał, zbrodnia

popełniona była z rozmysłem, okropna, niewytłumaczalna. Nie działałeś pod wpływem nagłego

zamroczenia umysłu. Męczyłeś swą ofiarę. To nie do wiary, doprawdy!

— A jednak to prawda — rzekł Kent.

Obserwował szczupłe palce stenografistki notującej słowa jego i inspektora. Promień słońca

muskał jej schyloną głowę, zapalając we włosach czerwone ognie. Wtem dowódca dywizji N

pochylił się nad chorym tak blisko, że prawie dotknął jego twarzy, i szepnął tak cicho, że nie

usłyszał nikt z obecnych.

— Kłamiesz, Kent.

— Nie, mówię prawdę — odparł Kent.

Kedsty cofnął się, znów ocierając kroplisty pot z czoła.

— Zabiłem Barkleya tak właśnie, jak to sobie ułożyłem za wczasu — ciągnął dalej Kent. —

Chciałem, by konając cierpiał. Nie zamierzam natomiast wyjawić, dlaczego go zabiłem. Ale

powód był dostateczny …

Zauważył drżenie przebiegające w tej chwili plecy dziewczyny spisującej jego zeznania.

— Odmawiasz wyjawienia motywu zbrodni?

— Odmawiam stanowczo. Powiem jedno: skrzywdził mnie tak ciężko, że zasłużył na śmierć.

— I składasz to zeznanie wiedząc, że sam masz umrzeć? Cień uśmiechu przemknął po

wargach Kenta. Spojrzał na

O’Connora i przez chwilę widział w oczach kolegi błysk dawnej przyjaźni.

— Tak. Doktor Cardigan mnie uprzedził. W przeciwnym razie pozwoliłbym raczej powiesić

oskarżonego niewinnie. Ale ta kula przeklęta, zabijając mnie, ocala życie tamtemu.

Kedsty zwrócił się do stenografistki. Dobre pół godziny odczytywała głośno stenogram

śledztwa, po czym na ostatniej stronicy Kent położył swój podpis. Wreszcie Kedsty wstał.

— Skończyliśmy, panowie — rzekł.

Obecni zaczęli wychodzić; dziewczyna uciekła pierwsza, zdenerwowana do najwyższego

stopnia ponurą sceną, w jakiej musiała uczestniczyć. Inspektor był ostatni. Cardigan zawahał się

w progu, jakby chcąc pozostać, lecz inspektor niecierpliwie machnął nań ręką i sam zamknął

drzwi pokoju. Kent na sekundę jeszcze pochwycił spojrzenie zwierzchnika i aż się z wrażenia

wzdrygnął. Kedsty miał w źrenicach nie tylko wyraz grozy, lecz ponadto wyraz zabobonnego

lęku.

Chwila była niezaprzeczenie ponura, mimo to Kent uśmiechnął się leciutko. Wiedział, że

zgodnie z nakazem prawa, Kedsty poleci teraz sierżantowi O’Connor ustawić pod jego drzwiami

posterunek zbrojny. Fakt, iż obwiniony lada chwila umrze, nie zmieniał w niczym regulaminu. A

Kedsty był służbistą aż do przesady. Poprzez zamknięte drzwi Kent słyszał niewyraźne głosy.

Jakieś kroki oddalały się i cichły. Rozróżnił ciężki tupot wielkich nóg O’Connora; O’Connor

zawsze człapał butami, nawet na szlaku.

Wtem po cichu drzwi się otwarły i wszedł ojciec Layonne, misjonarz. Kent wiedział z góry,

że tak będzie, gdyż serce ojca

— Nie, nie zapomnę — szepnął misjonarz i odwrócił się.

Drzwi otworzyły się i zamknęły za wychodzącym. W oczach Kenta błysnęła wesoła iskierka;

zaśmiał się, ścierając jednocześnie z warg nowe ślady krwi. Sprytnie rozegrał partię. A

najkomiczniejsze w tym wszystkim jest to, że nikt na świecie całym nie wie prawdy prócz niego

samego — i być może jeszcze jednej osoby.

— Muszą być jednak jakieś sprawy osobiste. Czy nie zechciałbyś mi ich powierzyć?

— Racja — uśmiechnął się. — Pora zrobić testament. Otóż kupiłem tu niegdyś parę

skrawków ziemi. Teraz, kiedy kolej z Edmonton niemal już do nas dotarła, wartość działek z

siedmiuset dolarów, jakie zapłaciłem za nie, podskoczyła do dziewięciu tysięcy. Chciałbym, żeby

ojciec działki sprzedał, a pieniądze użył na cel dobroczynny. Na wspomożenie Indian przede

wszystkim. Byli mi zawsze dobrymi braćmi. Jeśli trzeba podpisać jakieś pełnomocnictwo,

chętnie uczynię to zaraz.

Oczy ojca Layonne zwilgotniały.

— Bóg ci za to zapłać, Jimmy — rzekł używając zdrobniałego imienia Kenta. — Sądzę, że

przebaczy ci także, jeśli znajdziesz w sobie dość pokory, by Go o to błagać.

— Już mi przebaczył — odparł Kent wyglądając oknem. — Czuję to. Jestem tego pewny,

ojcze.

W głębi duszy misjonarz modlił się żarliwie. Wiedział, że wiara Kenta różni się od jego

własnej, mimo to gotów był w każdej chwili udzielić konającemu pociechy religijnej. Po

pewnym czasie wstał; w szczupłej, ogorzałej twarzy Kenta siwe oczy patrzyły odważnie, wokół

ust zaś igrał pogodny uśmiech.

— Mam wielką prośbę, ojcze — rzekł Kent. — Choćby mi został dzień życia, nie chcę, aby

wszyscy przypominali mi o tym. Jeśli dawni druhowie jeszcze zachowali dla mnie przyjaźń,

życzyłbym sobie widzieć ich wesołych, rozmownych, dowcipnych. Chciałbym palić fajkę.

Chciałbym dostać pudełko cygar. Cardigan nie może już obecnie protestować. Czy ojciec mi te

rzeczy załatwi? Ojca usłuchają najprędzej. I proszę mi jeszcze przed odejściem przysunąć

tapczan bliżej okna.

Ojciec Layonne spełnił prośbę w milczeniu. Lecz poczucie obowiązku i litość wydarły mu

wreszcie te słowa:

— Mój synu, więc się kajasz? Więc żałujesz, żeś zabił Johna Barkleya? …

— Nie, nie żałuję. Musiałem to zrobić. Ale proszę nie zapomnieć o tych cygarach, ojcze.

— Nie, nie zapomnę — szepnął misjonarz i odwrócił się.

Drzwi otworzyły się i zamknęły za wychodzącym. W oczach Kenta błysnęła wesoła iskierka;

zaśmiał się, ścierając jednocześnie z warg nowe ślady krwi. Sprytnie rozegrał partię. A

najkomiczniejsze w tym wszystkim jest to, że nikt na świecie całym nie wie prawdy prócz niego

samego — i być może jeszcze jednej osoby.

Curwood James Oliver - Dolina ludzi milczÄ…cych.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: