Syzyfowe prace.pdf

Rozdział 1

Termin odstawienia Marana do szkoły

przypadł na dzień czwarty stycznia.

Obydwoje państwo Borowiczowie

postanowili odwieźć jedynaka na miejsce.

ZaprzęŜono konie do malowanych i kutych

sanek, główne siedzenie wysłano barwnym,

strzyŜonym dywanem, który zazwyczaj

wisiał nad łóŜkiem pani, i około

pierwszej z południa wśród powszechnego

płaczu wyruszono.

Dzień był wietrzny i mroźny. Mimo to

jednak, Ŝe szczyty wzgórz kurzyły się

nieustannie od przelatującej zadymki, na

rozległych dolinach, między lasami,

zmarznięte pustkowia leŜały w spokoju i

prawie w ciszy. Szedł tylko tamtędy

zimny przeciąg, wiejąc sypki śnieg niby

lotną plewę. Gdzieniegdzie wałęsały się

nad zaspami smugi najdrobniejszego pyłu

jak dymek przyduszonego paleniska.

Chłopak siedzący na koźle, podobny do

głowy cukru opakowanej szarą bibułą, w

swym spiczastym baszłyku, który w

tamtych okolicach od dawien dawna uległ

nostryfikacji i otrzymał swojską nazwę

"maślocha", i w brunatnej sukmanie -

mocno trzymał lejce garściami ukrytymi w

niezmiernych rękawicach wełnianych o

jednym wielkim palcu.

Konie były wypoczęte, nie chodziły

bowiem od pewnego juŜ czasu do Ŝadnej

cięŜkiej roboty, toteŜ pomykały,

parskając, ostrego kłusa po ledwo

przetartej, a juŜ znowu na pół zadętej

droŜynie, i sucho, jednostajnie

trzaskały podkowami o nadmarzniętą

zwierzchnią skorupę śniegu.

Pan Walenty Borowicz ćmił fajkę na

krótkim cybuszku, wychylał się co kilka

minut na bok i przyglądał uwaŜnie juŜ to

sanicom, juŜ migającym kopytom. Wiatr go

chłostał po zaczerwienionej twarzy i on

to zapewne wyciskał owe łzy, które

szlachcic ukradkiem ocierał.

Pani Borowiczowa nie siliła się wcale na

maskowanie wzruszenia. Łzy stały bez

przerwy w jej oczach skierowanych na

syna. Twarz ta, niegdyś piękna, a w owej

chwili wyniszczona juŜ bardzo przez

troski i chorobę piersiową, miała

niezwykły wyraz namysłu czy jakiejś

głębokiej a gorzkiej rozwagi.

Malec siedział "w nogach", tyłem do

koni. Był to duŜy, tęgi i muskularny

chłopak ośmioletni, z twarzą nie tyle

piękną, ile rozumną i miłą. Oczy miał

czarne, połyskliwe, w cieniu gęstych

brwi ukryte. Włosy krótko przystrzyŜone

"na jeŜa " okrywała barankowa czapka

wciśnięta aŜ na uszy. Miał na sobie

zgrabną bekieszę z futrzanym kołnierzem

i wełniane rękawiczki. WłoŜono nań ten

strój odświętny, za którym tak

przepadał, ale za to wieziono go do

szkoły. Z niemego smutku matki, z miny

ojca udającego dobry humor wnioskował

doskonale, Ŝe w owej szkole, którą mu

tak zachwalano, przyobiecanych rozkoszy

będzie nie tak znowu duŜo.

Znajomy widok wioski rodzinnej znikł mu

prędko z oczu, nagie wierzchołki lip

stojących przed dworem schyliły się za

brzeg lasu obwieszonego kiściami

śniegu... NajbliŜsza góra poczęła

wykręcać się, zmieniać, jakby krzywić i

dziwacznie garbić. Wypadały teraz przed

jego oczy smugi zarośli, jakich jeszcze

nigdy nie widział, płoty z sękatych, nie

ociosanych Ŝerdzi, na których wisiały

przedziwne, niezmiernie długie sople

lodu, wynurzały się pewne obszary puste,

gdzieniegdzie okryte lodami o barwie

sinawej, zimnej i dzikiej. Niekiedy las

z nagła podbiegał ku drodze i odkrywał

przed zdumionymi oczyma chłopca posępne

swoje głębie.

- Patrz, Marcinek! zając, trop

zajęczy... - wołał co chwila ojciec

trącając go nogą.

- Gdzie, tatku?

- A o, tu! widzisz? Dwa ślady duŜe, dwa

małe. Widzisz?

- Widzę....

- Będziemy teraz szukali tropów lisa.

Czekaj no... My go tu zaraz, oszusta,

wyśledzimy, a potem palniemy mu w łeb,

zdejmiemy futro i kaŜemy Zelikowi uszyć

prześliczną lisiurę dla pana studenta,

Marcinka Borowicza. Czekaj no, my go tu

zaraz...

Marcinek wpatrywał się w głuche leśne

polany i zamiast rozrywki zimną bojaźń

na tych tropach spotykał. Z rozkoszą

byłby pobiegł śladem lisów i zajęcy,

nurzał się w śniegu i hasał wśród

przydętych zarośli, ale teraz z całego

obszaru i z tajemniczych jego cieniów

fioletowych wiała na niego bolesna i

zdumiewająca tajemnica: szkoła, szkoła,

szkoła...

Ostatni szmat tak zwanych odpadków

leśnych wykręcił się w inną stronę i

zdawało się, Ŝe ucieka za oczy, na

przełaj, polami. Roztwarła się

przestrzeń płaska, tu i owdzie

poprzegradzana opłotkami, w których na

dnie małych wąwozików kryły się droŜyny,

przydęte w owej chwili zaspami podobnymi

do wysokich kopców albo spiczastych

dachów. W jedne z takich dróg chłopskich

wjechały sanie państwa Borowiczów i

poczęły kopać się przez wydmy. Kiedy

Marcinek wykręcił głowę i wiercił się na

miejscu, Ŝeby pomimo smutku spojrzeć na

konie, dostrzegł przy krańcu pola smugę

szarych ścian, okrytych białymi

strzechami. Owe ściany tworzyły linię

równą i przykuwały oczy niezwykłym na

śniegach kolorem.

- Co to jest, mamusiu? - zapytał z

oczyma łez pełnymi. Pani Borowiczowa

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: