Alfred Szklarski - (3) Tomek Na Wojennej Ścieżce.pdf - Przygody Tomka Wilmowskiego - legi007

ALFRED SZKLARSKI

Tomek na Wojennej Ścieżce

NIEOCZEKIWANY NAPAD

Ognisto-krwisty mustang drugimi susami pędził przez rozległą prerie. Jeździec siedzący na nim

pochylił się nisko do przodu, aby obszernym rondem wyszywanego srebrem sombrera osłonić

twarz przed smagnięciami wiatru. Półdziki szlachetny rumak z nieokiełznaną pasją przeskakiwał

pojawiające się na jego drodze kolczaste kaktusy, zręcznie omijał wykroty i gnał przed siebie,

brzuchem po purpurowej szałwi porastającej szeroką równinę wiatru upajał jeźdźca i wierzchowca..

Długo mknął wlokąc za sobą po stepie wydłużony cień.

Zaraz człowiek uniósł głowę. Wydal okrzyk radości, a następnie ostro ściągnął cugle

wierzchowca. Musiał posiadać niezwykłą zręczność i siłę, gdyż osadzony na miejscu mustang

czterema kopytami zarył się w ziemie. Przez krótka chwilę okazywał niezadowolenie; przysiadł na

zadzie, stawał dęba, lecz wprawne dłonie jeźdźca szybko zmusiły go do posłuszeństwa.

Młody człowiek lewą ręką zsunął do tyłu filcowy kapelusz o szerokich kresach, który opadł mu

na plecy, zawisając na rzemieniu przełożonym pod brodą. W ogorzałej od słońca twarzy błysnęły

wesołe, jasne oczy. Teraz z większym prawdopodobieństwem można było ocenić jego wiek. Mógł

mieć około szesnastu lub siedemnastu lat, chociaż z postawy wyglądał na dziewiętnaście. Wrażenie

to wywoływały jego szerokie bary, wysoki wzrost oraz wyrobione mięśnie, uwydatniające się pod

obcisłą, barwną koszulą flanelową.

Jeździec uspokoił rumaka, po czym z uwagą spojrzał przed siebie na południe, gdzie wśród

grupy poszarpanych skal wystrzelała ku niebu dość wysoka góra — cel jego porannej wycieczki.

Wznosiła się na samym pograniczu Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej i Meksyku. Z jej

właśnie szczytu zamierzał przyjrzeć się bliżej meksykańskiej ziemi, której północne rubieże, ze

względu na częste napady rabunkowe i utarczki zbrojne, zwano “wiecznie płonącą granicą”.

Z miejsca, w którym zatrzymał się jeździec, można było dokładnie odróżnić linie załomów na

stokach góry. Wyraziście też rysowały się potężne kaktusy, pokaźniejsze krzewy szałwi oraz głazy

zalegające sam wierzchołek.

Mimo to chłopiec nie dal się zwieść wzrokowemu zbudzeniu, któremu łatwo ulec przy ocenianiu

odległości w nadzwyczaj przejrzystym powietrzu stepowym. Góra oddalona była od niego jeszcze o

trzy lub cztery kilometry, postanowił wiec zwolnić tempo jazdy, aby zachować siły rumaka na

drogę powrotna Lekko dotknął szyi mustanga, pół-dziki wierzchowiec posłusznie ruszył stępa.

Chłopiec bacznie rozglądał się po okolicy. Bliskość Meksyku budziła w nim niezwykłą

ostrożność. Nie mógł lekceważyć słów doświadczonego szeryfa Alana, wyraźnie ostrzegającego, iż

na pograniczu stale należy mieć się na baczności. Chociaż pomiędzy obydwoma państwami już od

wielu lat panowały pokojowe stosunki, zbrojne oddziały, złożone z Meksykanów i Indian

meksykańskich, często przemykały się na stronę amerykańska w celu zagarnięcia stada bydła lub

owiec, a czasem wzięcia do niewoli dzieci, które potem przymusowo zatrudniano na ranczo. Te

lokalne najazdy niespokojnych sąsiadów pobudzały Amerykanów i Indian przebywających w

nadgranicznych rezerwatach 1 [ 1 Rezerwaty — terytoria wydzielane przez europejskich kolonizatorów krajowcom

w Ameryce Północnej i Południowej, w Afryce i Australii. W Stanach Zjednoczonych proces wypierania Indian z

terenów wschodnich, najbardziej urodzajnych, zapoczątkowany został na przełomie XVIII i XIX w. Prezydent

Jefferson postulował usunięcie wszystkich Indian z terenów na wschód od Missisipi, a jego następcy prowadzili

podobną politykę. W 1763 r. Kongres zatwierdził wreszcie utworzenie Indiańskiego Kraju (Indian Territory),

obejmującego tereny dzisiejszych stanów Oklahoma, Kansas, Nebraska, Dakota Północna i Południowa. Na mocy tej

ustawy obszary na zachód od Missisipi miały być oddane na wieki pięciu tzw. cywilizowanym narodom; Czikasawom,

Czirokezom, Kri, Seminolom i Czoktawcom. Przymusowe przenoszenie Indian pół-osiadłych. rolniczych na obszary

często wrogich im plemion koczowniczo-myśliwskich powodowało ostre walki między plemienne i przyniosło wiele

ofiar. W Traverse des Sioux w 1851 r. wymuszono na Saniee Dakotach zrzeczenie się części ziem. W tym samym

czasie w Forcie La Ramie plemiona Równin Wewnętrznych pod naciskiem rządu przyrzekły nie napadać na

emigrantów na Szlaku Oregoriskim i uznały prawo rządu do budowania dróg i fortów wzdłuż Szlaku w Indiańskim

Kraju. Po tym złamaniu zasady nienaruszalności Kraju szybko następowały dalsze ograniczenia popierane użyciem siły.

Coraz mniej ziemi zostawiano Indianom, aż w 1907 r. wszystkie plemiona osadzono w rezerwatach. ] do odwetu, a

nieraz nawet do zaczepnych kroków. Trwała tu więc ustawiczna walka podjazdowa, w której nie

brak było krwawych ofiar.

Młody Polak, Tomek Wilmowski — on to bowiem byt owym samotnym jeźdźcem — nie lękał

się niebezpieczeństw. Nie lubił jednak lekkomyślnie narażać się na nie, ponieważ doświadczenie

nabyte podczas włóczęgi po świecie uczyniło go roztropnym i rozważnym.

Tomek zaledwie od tygodnia przebywał w Nowym Meksyku 2 [ 2 Nowy Meksyk — kraina Indian. Ziemia

odkryta w 1539 r. przez Marcowa de Niza i badana przez ekspedycję Coronada. Po 1821 r. Nowy Meksyk słał się

prowincja niepodległego Meksyku. Na mocy traktatu Guadalupe Hidalgo z 1848 r., kończącego wojnę Meksyku ze

Stanami Zjednoczonymi, prowincja ta została włączona do USA jako terytorium obejmujące Arizonę i cześć Kolorado,

i 1912 r. terytorium Nowy Meksyk wstąpiło jako stan do Unii Stanów Zjednoczonych. Podczas pobytu Tomka na

pograniczu amerykańsko-meksykanskim jeszcze trwały niepokoje i wzajemne napady. ] tutaj, według zapewnień

ojca, powinien całkowicie odzyskać siły, nadwątlone po stratowaniu przez rozjuszonego nosorożca

afrykańskiego podczas ostatniej wyprawy łowieckiej w Ugandzie 3 [ 3 Przygody Tomka podczas poprzednich

wypraw opisane zostały w powieściach. Tomek w krainie kangurów i Tomek na Czarnym Lądzie. ].

Kilkumiesięczny wypoczynek w Anglii pozwolił mu już zapomnieć o ciężkiej chorobie i gdy

nadarzyła się okazja do wyjazdu na daleki Dziki Zachód 4 [ 4 Daleki Dziki Zachód (Far Wild West) — nazwa

terytoriów znajdujących, się w zachodniej części Stanów Zjednoczonych A. P., pochodząca z okresu, kiedy ziemie te

przeważnie zamieszkiwali wojowniczy Indianie. ] , skwapliwie przyjął propozycje ojca.

Miał ku temu dwa powody. Po pierwsze, poznana wcześniej w niezwykłych okolicznościach w

Australii młodsza od niego Sally, udając się obecnie do szkoły w Anglii, zatrzymała się po drodze

na dłuższy wypoczynek u swego stryjka zamieszkałego w Nowym Meksyku. Tomek miał spędzić z

nią wakacje w nadzwyczaj zdrowych warunkach klimatycznych, a potem wspólnie odbyć powrotną

drogę do Anglii. Po drugie — Tomek, jego ojciec oraz ich dwaj przyjaciele, Smuga i bosman

Nowicki, wciąż trudnili się łowieniem dzikich zwierząt dla wielkiego przedsiębiorstwa

Hagenbecka, dostarczającego do ogrodów zoologicznych i cyrków różne okazy fauny świata.

Hagenbeck cenił odważnych Polaków, ponieważ zawsze bez wahania podejmowali się trudnych

zadań. Kiedy dowiedział się, że Wilmowski ma zamiar wyprawić swego przedsiębiorczego syna w

podróż do Stanów Zjednoczonych, postanowił powierzyć mu pewną misję. Zaproponował

Tomkowi, aby zwerbował tam trupę Indian, którzy za odpowiednim wynagrodzeniem zgodziliby

się brać udział w przedstawieniach cyrkowych. Wszak Indianie byli powszechnie znani ze

wspanialej tresury mustangów i brawurowej jazdy. Oryginalny obóz indiański, przeniesiony w

całości do Europy, na pewno wzbudziłby duże zainteresowanie. Przecież jeszcze pamiętano

heroiczne walki czerwonoskórych wojowników z lat 1869-1892, toczących do ostatka zaciekły bój

o utrzymanie swojej wolności Nazwiska nieustraszonych wodzów, jak: Siedzący Byk, Czerwona

Chmura. Cochise i Geronimo 5 [ 5 Siedzacv Byk (Silling Bull) i Czerwona Chmura {Red Cloud) byli wodzami

szczepu Siuksów (Sioux); natomiast Cochise i Gerommo przewodzili szczepom Apaczów (Apache) ] stały się

symbolem bohaterstwa Indian.

Tomek Wilmowski udając się na tak długo oczekiwane spotkanie ze swoją młodą przyjaciółką, z

radością przyjął propozycje Hagenbecka. Wszak w ten sposób mógł osobiście poznać dzielnych

Indian, dla których zawsze odczuwał duży szacunek. Oczywiście ojciec Tomka obawiał się wysłać

zbyt nieraz porywczego syna na samodzielną długą wyprawę, toteż jako opiekun wyruszył z nim

jego najserdeczniejszy druh, bosman Nowicki.

Dwaj przyjaciele od tygodnia przebywali w gościnie u stryja Sally, szeryfa Allana, Tomkowi

nigdy nie ciążyła opieka dobrodusznego marynarza. Obaj byli niespokojnymi duchami i obaj

przepadali za przygodami. W dodatku olbrzymi bosman od chwili przybycia na ranczo Allana

spędzał większość czasu w towarzystwie ładnej i przemiłej Sally, zważając, aby nie stała się jej

jakakolwiek krzywda. Dingo, wierny pies Tomka, również przypomniał sobie widocznie, że to

właśnie mała Australijka była jego pierwszą panią, gdyż nie odstępował jej na krok. Tomek

korzystał wiec z całkowitej swobody. Już w pierwszych dniach rozpoczął samotne wypady konne,

aby dokładnie poznać okolice oraz nawiązać przyjazne stosunki z Indianami mieszkającymi w

pobliskich rezerwatach.

Obecnie w doskonałym humorze zbliżał się do celu porannej wycieczki. Cieszył się, że wkrótce

ujrzy meksykańską ziemię, znaną mu już trochę z książek polskiego podróżnika Emila

Dunikowskiego 6 [ 6 Dr Emil Dunikowski, profesor lwowskiego uniwersytetu, przy końcu XIX w. przedsiębrał

naukowe podróże do Sianów Zjednoczonych i Meksyku. Przewędrował Siany Zjednoczone ze wschodu na zachód;

przebywał w Górach Skalistych, Nowym Meksyku i Arizonie. Przeżywał niezwykłe przygody wśród Indian i

poszukiwaczy złota, a gdzie tylko zetknął się z polskimi emigrantami, wiek opowiadał im o odległej Ojczyźnie. Razem

z Polakiem Witoldem Szyszlą zapuścił się daleko na trzęsawiska Florydy zamieszkane przez Indian Seininolów.

Dunikowski przemierzył Meksyk wszerz i wzdłuż, czyniąc wszędzie ciekawe spostrzeżenia. Później napisał szereg

interesujących książek. a miedzy innymi: Meksyk i szkice z podróży po Ameryce i Od Atlantyku poza Góry Skaliste ] ,

który odbywał wyprawy badawcze do Stanów Zjednoczonych oraz Meksyku. a potem szczegółowo

opisywał swe spostrzeżenia i przygody.

Samotna góra stawała się obecnie z każdą chwila wyższa, coraz szerzej przełamała horyzont

zasnuty liliową mgiełka. Wkrótce Tomek znalazł się tuż u jej stóp, Z łatwością odszukał wąską

ścieżkę wiodącą na szczyt. Bez chwili wahania skierował na nią wierzchowcu, lecz zaledwie rzucił

okiem na ziemię, natychmiast ściągnął cugle. Lekko zeskoczył z siodła. Nie wypuszczając z dłoni

arkanu przywiązanego do uzdy konia, pochylił się nad spostrzeżonymi przed chwilą śladami,

wyciśniętymi na żwirowatej ścieżce.

Ho, ho! Ktoś już dzisiaj jechał tędy przede mną! Mógłbym się nawet założyć, że to Indianin —

rozmyślał — Tylko czerwonoskórzy nie podkuwają swoich koni. Czego on szuka o tak wczesnej

porze na samej granicy? Przyjechał z północy, jest więc mieszkańcem Stanów Zjednoczonych. Hm,

dziwne wydaje mi się, że w biały dzień opuścił rezerwat. Lepiej wycofam się stąd jak najprędzej.

Zaraz jednak porzucił te myśl. Rozważył swe położenie: Odwrót przed samotnym,

prawdopodobnie bezbronnym Indianinem zakrawałby na tchórzostwo. Nie mógł do tego dopuścić.

Przecież nie brakowało mu odwagi. Cóż z tego, że w bezludnym miejscu napotkał indiański ślad?

Może to był kowboj zatrudniony u któregoś z ranczerów? Może właśnie poszukiwał zagubionego

bydła? Szczyt góry był doskonałym punktem obserwacyjnym. Poza tym Tomkowi wydawało się, że

jeżeli będzie unikał spotkań z Indianami, to nigdy nie wypełni misji powierzonej mu przez

Hagenbecka. Szeryf Allan, jak wszyscy starsi ludzie, na pewno trochę przesadzał z tymi

niebezpieczeństwami czyhającymi na pograniczu. Wystarczy zachować ostrożność, a wszystko

będzie w porządku.

Uspokojony, wprowadził konia miedzy kaktusy. Wyszukał miejsce porosłe kępkami trawy i tam

przywiązał mustanga do gałęzi krzewu szałwiowego. Poprawił pas z przytroczoną do niego pochwą

z rewolwerem, aby móc w każdej chwili sprawnie wydobyć broń, po czym zawrócił na ścieżkę. Nie

tracąc czasu na dalsze zastanawianie się, ruszył za śladami pozostawionymi przez nie podkutego

konia. Po kilkudziesięciu krokach trop zbaczał ze ścieżki w krzewy szałwiowe i ginął. Dopiero

kilka metrów powyżej tego miejsca odszukał na ścieżce siady stóp obutych w mokasyny.

Tomek gwizdnął cicho.

“Mój Indianin uczynił to, co ja zrobiłem przed chwilą. Wobec tego najpierw przyjrzę się jego

koniowi” — pomyślał.

W tej chwili w przydrożnych krzakach, jakby odzew na myśl Tomka, rozległo się parsknięcie.

Indiański wierzchowiec musiał wyczuć jego obecność. Tomek ostrożnie rozsunął krzewy. Nie

opodal spostrzegł niskiego, gniadego mustanga z białymi łatami na zadzie. Zwyczajem indiańskim

siodło zastępowała derka w barwne wzory, przytrzymywana grubym rzemieniem przewiązanym

wokół przodu końskiego tułowia. Cugle nie były przeciągnięte przez uzdę pozbawioną wędzidła,

lecz po prostu uwiązane pod dolna szczęką. Tomek wiedział, że cugle służą czerwono skórym tylko

do hamowania, wierzchowcem kierują bowiem nogami. Od uzdy zwisał arkan przywiązany do

krzewu.

Tomek uważnie przyglądał się wzorom na indiańskim siodle. Podobne pokazywał mu szeryf

Allan jako rękodzieła nawajskie. Czyżby Indianin należał do szczepu Nawajów? Przypuszczenie to

lekko zaniepokoiło Tomka. Nie tak dawno jeszcze we wszystkich częściach świata rozbrzmiewały

imiona Nawajów i Apaczów, gdyż żaden szczep indiański nie wykazał tyle szaleńczej odwagi w

walkach z białymi najeźdźcami, jak ci synowie pustyni arizońskiej.

Mustang strzygł uszami, parskał coraz głośniej, uderzał kopytami o ziemie, jakby chciał ostrzec

swego pana. Tomek szybko wycofał się na ścieżkę. Uważnie badał ślady stóp. Rozmiary ich

pozwalały przypuszczać, że Indianin nie był jeszcze dorosłym mężczyzną. Ośmielony tym

spostrzeżeniem Tomek ruszył ostrożnie w kierunku szczytu. W dobre pół godziny, wykorzystując

jako osłonę krzewy szałwi i kaktusy, dotarł na płasko ścięty wierzchołek. Tutaj ścieżka ginęła

wśród głazów. Tomek ukrył się za jednym z nich. Czujnym wzrokiem szukał Indianina. Nie

dostrzegł go jednak w pobliżu, przesuwał się wiec coraz dalej ku południowej krawędzi szczytu.

Stąpał cicho, uważnie, by nie potrącać kamieni. Tuż, na samej grani wznosił się wysoki, podłużny

głaz. Tomek spojrzał w górę i zamarł w bezruchu. Z głazu zwisały dwie stopy obute w mokasyny.

Chłopiec wstrzymał oddech, aby przedwcześnie nie zwrócić na siebie uwagi. Podczas

poprzednich wypraw poznał doskonale tajniki podchodów i tropienia. Przesunął się nieco w prawo.

Indianin leżał nabrzuchu na wysuniętym kamiennym bloku. Wpatrywał się w falisty step po drugiej

Alfred Szklarski - (3) Tomek Na Wojennej Ścieżce.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: