Teczka diagnostyczna

Nikola lat 7.

Katarzyna Mantiuk

                                                                                                                   III POW (z) gr. 2

Spis treści:

1. Pojęcie diagnozy – typy

2. Diagnoza klasyfikacyjna

3. Diagnoza genetyczna

4. Diagnoza znaczenia

5. Diagnoza Fazy

6. Diagnoza prognostyczna

7. Załączniki

8. Bibliografia

1.       Pojęcie diagnozy

Pojęcia diagnozy używa się przede wszystkim w naukach lekarskich. Pierwotnie służyło ono wyłącznie do określenia patologicznego stanu organizmu, następnie przyjęło się w orzecznictwie lekarskim jako określenie stanu zdrowia pewnej osoby, jej zdolności do pracy itp. W wielu innych dziedzinach wiedzy używa się obecnie nazwy „diagnoza” jako określenia badanego jednostkowego stanu rzeczy.

DIAGNOZA- rozpoznanie jakiegoś stanu rzeczy i jego tendencji rozwojowych na podstawie jego objawów, w oparciu o znajomość ogólnych prawidłowości.

    Poznanie diagnostyczne opiera się na dwóch głównych elementach: na doświadczeniu i na rozumowaniu. Zebranie danych poprzez obserwację, badania specjalne, eksperymenty na przedmiocie badanym stanowi podstawę do dalszych rozumowań, prowadzących do diagnozy.

W teorii poznania zarysowały się najpierw dwa skrajne stanowiska:

-         radykalny empiryzm (diagnoza jest wynikiem samego doświadczenia, zebrania danych)

-         racjonalizm (decydujące znaczenie czynników racjonalnych, rozumowań przy dochodzeniu do diagnozy)

    W fazie odkrywczej doświadczenie lekarskie  i całościowe ujęcie zjawiska na tle jego objawów odgrywają istotnie doniosłą rolę, ale przy sprawdzaniu i uzasadnianiu diagnozy podstawowe znaczenie ma rozumowanie.

                            W życiu codziennym często nie można sobie pozwolić na pełne naukowe zbadanie każdego przypadku. Przy stawianiu diagnozy pomagają nam wtedy zespoły typowych objawów albo nawet pojedyncze objawy, tzw. patologiczne.

Intuicję trzeba ująć racjonalnie. Intuicyjnym można nazwać dobranie właściwego pojęcia, określenia spostrzeganego przedmiotu lub stanu rzeczy, bezpośrednie „dopasowanie” go do odpowiedniego gatunku  lub typu - bez długiej czynności rozwiniętego różnicowania. W tej fazie nie da się wykluczyć możliwości błędnego postawienia hipotezy. Gotowa hipoteza, np. klasyfikacyjna lub typologiczna, musi być potwierdzona przez dalsze badania i metodyczne rozumowania.

TYPY DIAGNOZ z punktu widzenia podstawowych zagadnień, na które diagnoza ma dać odpowiedź:

Diagnoza klasyfikacyjna – jest wstępnym określeniem badanego  „stanu rzeczy”, wymagającym  dalszego  uściślenia przez bardziej dokładny opis jednostkowych cech zja­wiska, gatunku,  ustalenie  jego fazy rozwoju, a także podanie wyjaśnień   przyczynowych i celowościowych oraz określenie    przewidywanego dalszego rozwoju. W medycynie   np. sama diagnoza  klasyfikacyjna   jest diagnozą choroby, a nie chorego, i ma charakter sche­matyczny. Nie uwzględnia bowiem swoistych cech wy­stępowania danego gatunku choroby  w konkretnym organizmie i nie podaje stopnia jej nasilenia.

Diagnoza genetyczna(kauzalna)- rozkłada złożone zjawisko badawcze na proste składniki, szuka wyjaśnienia uwarunkowania przyczynowego spostrzeganych objawów na podstawie zebranych danych o wcześniejszych fazach owego zjawiska oraz na podstawie wiedzy o ogólnych prawidłowościach przyczynowych zjawisk tej dziedziny.

Diagnoza znaczenia - posługuje się wyjaśnianiem teologicznym, uwzględniającym czynniki samoregulujące organizmu, jego sił życiowych, tego, czy organizm jest wyczerpany chorobą i wymaga wzmocnienia, czy też jest zdrowy i ma siły, by prze­zwyciężyć samodzielnie jakąś drobną iniekcję. Nastę­pujące po diagnozie wskazanie lecznicze nie tylko bie­rze pod uwagę usunięcie źródeł infekcji, ale również ewentualną potrzebę wzmocnienia sił samoregulują­cych organizmu. Wyjaśnienie celowościowe, Ideologiczne, jest nie­zbędne przy diagnozie dotyczącej zwłaszcza stanu ukła­dów złożonych o zdolnościach samoregulacji, jak wszelkie organizmy, społeczeństwa, a także maszyny elektroniczne.

Diagnoza fazy- na podstawie występujących objawów rozpoznaje się fazę choroby lub innego badanego zjawiska.

Układ  typów  diagnoz  cząstkowych 

1) diagnoza   klasyfikacyjna   albo  typologiczna;

2) diagnoza genetyczczna, czyli kauzalna;

3) diagnoza znaczenia, czyli celowościowa;

4) diagnoza fazy

Powyższe typy diagnoz cząstkowych wzajemnie się dopełniają. Diagnoza klasyfikacyjna albo typologiczna bierze pod uwagę stan badanego zjawiska, dia­gnoza genetyczna wyjaśnia łańcuchy jego uwarunko­wań przyczynowych (najczęściej nie wystarcza podanie   przyczyn   najbliższych,    potrzebne    jest   zbadanie przyczyn dalszych, aby dojść do przyczyn pierwszych, od  których   zaczyna  się  łańcuch   uwarunkowań   przyczynowych danego zjawiska, (np. patologicznego). Diagnoza   celowościowa określa   znaczenie   badanego   zja­wiska dla pewnego szerszego kompleksu zjawisk,  np. całości  zjawisk biologicznych w organizmie.  Diagnoza fazy zaś podaje etap rozwoju np. określonej uprzednio choroby na tle zjawisk, które ją wywołały, oraz całego kompleksu   zjawisk  biologicznych   danego   organizmu.

Ostatni człon pełnej diagnozy to przewidywanie, jak badane „zjawisko” może lub powinno się rozwinąć. Jest to typ diagnozy cząstkowej — diagnoza prognostyczna. W medycynie przeciwstawiano dawnej diag­nozie prognozę. Prognoza Jest prostym wyprowadzeniem wniosków z uprzednio ustalonych elementów diagnozy, stanowi ich dopełnienie i powin­na być zaliczona do diagnozy w sensie szerszym — jako możliwie pełnego rozpoznania badanego stanu rzeczy.

2.       Diagnoza klasyfikacyjna

Nikola ma lat 7 uczęszcza do klasy zerowej.

Matka dziecka pracuje w pełnym wymiarze godzin jako magister farmacji, ojciec natomiast jest dyrektorem firmy farmakologicznej. Dziewczynka często zostaje pod opieką niani, która zajmuje się również rodzeństwem Nikoli, czteroletnią siostrą Julią i dwuletnim bratem Jakubem. Powodem tego jest fakt, że pod opieką ojca dzieci nie miały dobrej opieki. Tata pozwalał im na wszystko by nie sprawiały mu problemów, np. nie hałasowały. Dzieci najczęściej oglądały telewizję pod jego opieką.

Nikola jest dzieckiem inteligentnym, chodź niezdyscyplinowanym. Posiada doskonałą pamięć, szybko uczy się zadanego wiersza i po dłuższym czasie umie wyrecytować bez zająknięcia. Ma dobry słuch, ładnie śpiewa.

Logiczne myślenie i zdolności kojarzenia są dość wysokie jak na jej wiek. Interesuje się sprawami dorosłych. Wtrąca się do rozmów innych nie pytana i nie proszona. Jest niezdyscyplinowana, nie reaguje na polecenia i jest bardzo uparta.

Dziecko nie umie skupić się na rozmowie czy podjętej, zadanej pracy, kręci się, wychodzi z pomieszczenia, zajmuje się innymi czynnościami. Odpowiada nie pytana, nie słucha poleceń oraz nie potrafi pracować samodzielnie. Wypowiedzi dziecka są ubogie gdy się ją o coś zapyta, często odpowiada jednym słowem. Nie pytana natomiast ma zawsze bardzo dużo do powiedzenia. Jeśli jakaś czynność sprawia Nikoli trudność szybko się zniechęca i przestaje pracować.

Dziecko jest chaotyczne i niestaranne we wszystkim, co robi. Nieuważnie przepisuje teksty, w przepisywanych tekstach rzuca się w oczy brak liter w wyrazach lub całych wyrazów, powoduje to niezrozumiałą notatkę. Gubi się we własnych myślach. Czyta początki a resztę zmyśla.

Prace plastyczne rzadko udaje jej się skończyć np. rysunek za pierwszym podejściem. Prace te odbiegają poziomem od tych wykonywanych przez rówieśników.

Często zmienia swoje nastroje. Szybko przechodzi z płaczu w śmiech i odwrotnie. Nie umie pogodzić się z przegraną. Odchodzi wówczas na bok i nie chce słuchać, czy brać udziału w dalszych konkurencjach. Poleceń wydawanych klasie nie bierze do siebie.

Nikola jest dzieckiem bardzo szczupłym. Nie szanuje swoich rzeczy. Notorycznie gubi czy niszczy je. Podobnie robi też z przedmiotami nie należącymi do niej. Ciągle przedmioty w jej otoczeniu ulęgają zniszczeniu. W sprawie zniszczonej rzeczy kłamie zwalając winę na rodzeństwo lub kolegów z klasy.

Na podstawie przeprowadzonych badań oraz wywiadu środowiskowego w domu i szkole można stwierdzić, że dziewczynka ma trudności w pisaniu, co może wskazywać na lekkie zaburzenia w koordynacji wzrokowo-ruchowej, spostrzeganiu, koncentracji uwagi. Natomiast zaburzenia w zachowaniu mogą wskazywać na niedojrzałość społeczną i emocjonalną lub nadpobudliwość psychoruchową.

3.       Diagnoza genetyczna

Matka Nikoli nie ma dla niej czasu. Od rana do wieczora pracuje w aptece. Dziewczynka w wieku szkolnym nie potrafi sama zawiązać sznurówek, ubrać się, rozebrać, spakować plecaka.

Matka jest ustępliwa, nie jest konsekwentna względem córki. Często dla świętego spokoju odrabia za nią lekcje wieczorem. Czasami nie wie jak ma postąpić, twierdząc, że boi się skrzywdzić dziewczynkę. Nikola bezwzględnie wykorzystuje bezradność matki na każdym kroku, wymusza swoim zachowaniem to, na czym jej w danym momencie zależy.

Dziecko swym złym zachowaniem chce zwrócić na siebie uwagę. Brakuje jej rodziców, którzy „robią karierę”.

Dorosłych traktuje jak rówieśników, co spowodowane jest brakiem szacunku, a to z kolei jest wynikiem braku zainteresowania jej osobą przez rodzinę. Wynikiem złego podejścia jest również brak rozpoznania, co dziecku wolno, a czego nie.

Zbyt liberalny i niekonsekwentny styl wychowania oraz brak metod wychowawczych wpływa na zaburzenia w zachowaniu dziecka.

4.       Diagnoza znaczenia

Nikola notorycznie popada w konflikty z rówieśnikami. W stosunku do dzieci jest agresywna, bije kolegów po twarzy, kopie szczypie i pluje, używa wulgarnego słownictwa względem innych, przezywa. Niszczy przedmioty uczni. Wyrzuca zawartość plecaków na podłogę. Takie zachowanie sprawia, że nie jest lubiana, nie ma znajomych.

Wśród pedagogów postrzegana jest jako dziecko wymagające szczególnej uwagi ze względu na zagrożenie dla innych przebywających w jej otoczeniu ludzi. Podczas wywiadu w przedszkolu wychowawczyni opowiedziała ostatnią sytuację, która miała miejsce tuż przed moim przyjściem. Dziewczynka bez pardonu uderzyła ją w twarz. Notorycznie rusza prywatne rzeczy wychowawczyni, zdarza się, że szpera w torebce. Podkrada drobne rzeczy dzieciom z grupy. Robi sobie żarty z dorosłych, przedrzeźnia, dogaduje.

Jej relacje z rodzeństwem również są fatalne. Drażni się z młodszą siostrą, przezywa ją, popycha. Nie potrafi bawić się w zgodzie.

...