(14) - Thompson Paul , Cook Tonya - Zaginione opowieści 03 - Dargonesti.pdf

(1101 KB) Pobierz
Dragonlance Saga
Dragonlance Saga
Zaginione opowieści, tom 3
Paul B. Thompson & Tonya Cook
Darognesti
Morskie elfy
(Przełożył Andrzej Sawicki)
Mojemu bratankowi
Matthew Craigowi Carterowi
enfant chéri
T.C.
68629787.001.png
Rozdział 1 - Wyprawa ratunkowa
Gnane południowym wiatrem, wysokie kolumny dymu unosiły się nad gęstym lasem u
ujścia Rzeki Zielonego Ciernia. Bardziej wymowne były jednak napływające z delty i Zatoki
Ergoth zniszczone wozy, pnie spalonych drzew, trupy łudzi i koni. Wojna domowa tocząca się w
Ergoth dotarła nawet na to niegdyś spokojne wybrzeże.
Stojąca w bocianim gnieździe qualinestyjskiego statku „Wieczorna Gwiazda” księżniczka
Vixa Ambrodel ze smutkiem patrzyła w stronę horyzontu na widoczne tam pobojowisko. Jej wuj,
Mówca Słońca elfów Silvanesti, wysłał ich aż tutaj, na południowo-wschodnie wybrzeże Ergoth, z
odsieczą dla uciekających tędy z terenów ogarniętych wojną kilku ważnych osobistości z plemienia
qualinestyjskich elfów. Zakotwiczeni w spokojnej zatoce, już drugi dzień czekali na ambasadora
Quenavalena, jego rodzinę i orszak - ale nie dostali od nich żadnego znaku.
- Zauważyłaś, pani, coś nowego? - zawołał z pokładu siwy, niemłody już elf.
- Ogień płonie na obu brzegach rzeki - odpowiedziała Vixa, osłaniając oczy przed słońcem.
- Generał Solamnus przesuwa siły bardzo szybko. Rozumiem, że wciąż nie ma śladu
Quenavalena ani jego orszaku.
- Na rzece widać tylko szczątki. Ostrożnie, legacie, już schodzę.
Objąwszy nogami zwisającą z bocianiego gniazda linę, zsunęła się w dół. Ostatnie cztery
stopy pokonała, zeskakując na pokład. Łażenie po takielunku w zbroi nigdy nie było łatwe, a przy
panującym tu okropnym upale stawało się niemal torturą. Vixa dyszała ze zmęczenia.
Ludzie stanowiący większość załogi „Gwiazdy” leżeli na pokładzie i udawali obojętność.
Inaczej zachowywały się elfy z drużyny Vixy, dwudziestu wybranych z miejskiego garnizonu
krzepkich i wytrzymałych Qualinestyjczyków. Od dwu dni byli gotowi do walki, nawet jedli i spali
w zbrojach, odkąd „Gwiazda” zarzuciła kotwicę. Byli niespokojni i rwali się do bitki. Widok
kłębów dymu na horyzoncie tylko podgrzał ich nastroje.
W zasięgu wzroku rzekę znaczyły plamki małych łódek i canoe. Większość łodzi
przewoziła niedobitków uciekających przed pościgiem armii generała Vinasa Solamnusa. Wojska
Imperium Ergoth były w rozsypce, niezdolne stawić otwarty opór Solamnusowi. Zamiast tego
odstępowały, nękając nieprzyjaciela przy każdej nadarzającej się okazji. Członkowie oddziałów
osłonowych podkładali ogień wzdłuż Rzeki Zielonego Ciernia i podpalali zboża na pniu i
spichlerze, by pozbawić ludzi Solamnusa żywności.
Z każdą godziną przy ujściu rzeki pojawiali się nowi uciekinierzy, rozpaczliwie szukający
ocalenia i ucieczki z terenów objętych walkami. Większość z nich stanowili wieśniacy lub leśnicy,
których zaskoczył rozwój wydarzeń. Z radością powitali obalenie szalonego imperatora, nie byli
jednak przygotowani na poniesienie związanych z tym kosztów. Zniszczone domy, spalone plony,
zabici lub okaleczeni najbliżsi - wszystko to okazało się ceną, jaką przyszło zapłacić powstańcom.
Vixa przejęła z rąk legata Armantaro swój polerowany, srebrny hełm, ale nie włożyła go na
głowę. Lekki wietrzyk przyjemnie chłodził jej twarz i wichrzył krótko przycięte pszeniczne włosy.
Księżniczka była wysoka - przy swoich sześciu stopach wzrostu o całe dwa całe przerastała swego
legata. Przez chwilę oboje stali ramię w ramię, badając wzrokiem odległy brzeg. Milczenie obojga
przerwał Harmanutis, dziesiętnik miejskiej straży, który podszedł do Vixy i sprężyście zasalutował.
- Pani... chcielibyśmy wiedzieć, jak długo przyjdzie nam tu jeszcze czekać? - powiedział,
wyprężając się niczym struna.
Armantaro zmarszczył brwi. - Ile będzie trzeba, dziesiętniku.
- Ma prawo wiedzieć - mitygowała go księżniczka. - Dziesiętniku, jeśli ambasador nie zjawi
się do południa, będziemy musieli coś zrobić. - Ukontentowany tą enigmatyczną w istocie
odpowiedzią, Harmanutis raz jeszcze zasalutował i odszedł, by podzielić się rewelacją z
towarzyszami.
Stojący obok księżniczki stary legat uśmiechnął się lekko. - To znaczy... co zrobimy, pani?
- Jak już będę wiedziała, tobie powiem pierwszemu. - Księżniczka odwzajemniła uśmiech,
co złagodziło nieco bruzdy strapienia na jej twarzy.
Vixa wyglądała na nie więcej niż osiemnaście, dwadzieścia lat. Elfy bowiem podlegają
upływowi czasu w mniejszym stopniu niż ludzie i Vixa w rzeczywistości miała lat sześćdziesiąt
pięć. Od sześciu lat służyła w armii Qualinostu, głównie pod dowództwem swej wojowniczej
matki, lady Verhanny Kanan, która z kolei była córką wielkiego Kith-Kanana, pierwszego z
Mówców Słońca. Pomimo świetnego urodzenia, Vixa zaciągnęła się jako prosty żołnierz i ciężko
pracowała na awanse, o co już zadbała jej matka. Ta misja była pierwszym samodzielnym
zadaniem dziewczyny.
Na brzegu zaczął się jakiś ruch i kto żyw biegł ku relingom. Wzdłuż linii fal kłębił się tłum
Ergothańczyków. Obładowani tobołami i workami, zbiegali z piaszczystego zbocza i gnali brodem
przez rzekę. Słabsi i starsi potykali się i przewracali - deptano po nich bezwzględnie - nikt jednak
nie zatrzymywał się, by im pomóc.
Wkrótce też elfy poznały przyczynę paniki. Spomiędzy drzew na południowym brzegu
rzeki wyłonili się konni. Byli to ludzie noszący resztki barw ergothańskich i zbrojni w lance.
Korzystając ze swojej liczebnej przewagi, runęli niczym lawina na bezbronnych uciekinierów.
- To regularny oddział armii Ergoth? - spytał Vanthanoris, jeden z wojów Vixy.
- Nie - odpowiedział Armantaro. - To dezerterzy... i jestem gotów się założyć, że zwykli
bandyci.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin