Nicholas Pileggi - Chłopcy z ferajny.pdf - Książi, zachomikowane (hasło 123) - anetka96

Nicholas Pileggi

Chłopcy z ferajny

Przełożył

Bernard Andrzejewski

WYDAWNICTWO »ARAMIS« - KRAKÓW 1991

GTW

Tytuł oryginału:

WISEGUY

Life in a Mafia Family

Kraków 1991

Drukarnia Wydawnicza im. W. L. Anczyca Kraków, zam. 3652/91

WSTĘP

22 maja 1980 roku, we wtorek, człowiek o nazwisku Henry Hill zrobił to, co

wydawało mu się jedyną rozsądną rzeczą: postanowił przestać istnieć. Przebywał właśnie w

więzieniu hrabstwa Nassau, mając w perspektywie dożywocie za udział w wielkiej aferze

narkotykowej. Prokuratorzy generalni przesłuchiwali go na okoliczność jego roli w rabunku

sześciu milionów dolarów z niemieckich linii lotniczych Lufthansa, największego udanego

skoku w historii USA. W kolejce za prokuraturą federalną stała już policja nowojorska, aby

przepytać go w związku z dziesięcioma morderstwami, które miały miejsce tuż po zbrojnym

napadzie na Lufthansę. Natomiast Departament Sprawiedliwości chciał z nim porozmawiać o

jego związkach z zabójstwem, w które wplątany był również Michele Sindona, skazany już

wcześniej włoski finansista. A z kolei Jednostka Uderzeniowa do Walki ze Zorganizowaną

Przestępczością pragnęła uzyskać dane o koszykarzach z bostońskiej drużyny

uniwersyteckiej, których Hill zdołał przekupić w związku z machinacjami z obcinaniem

punktów. Agenci skarbowi poszukiwali skrzyń z bronią automatyczną i minami typu

Claymore, które ukradł z arsenału w Connecticut. Biuro prokuratora okręgowego z Brooklynu

chciało zdobyć informacje na temat ciała, które znaleziono w ciężarówce - chłodni, a które

było tak zmarznięte, że potrzeba było aż dwóch dni, nim odtajało na tyle, iż lekarz sądowy

mógł dokonać sekcji.

Kiedy zaledwie trzy tygodnie wcześniej zaaresztowano Henry'ego Hilla, fakt ów nie

stanowił żadnej ważnej wiadomości. W gazetach na pierwszych stronach nie było o nim

żadnych artykułów, a wiadomości wieczorne też nie poświęciły mu obszerniejszej wzmianki.

Jego aresztowanie mogłoby się wydawać jednym spośród całej serii innych, świadomie

rozdmuchiwanych akcji wykrywania przesyłek narkotyków, które corocznie zwykła

organizować policja, z myślą o rozgłosie, jaki mógłby uwieńczyć jej wysiłki. Niemniej

aresztowany Henry Hill stanowił bezcenną zdobycz. Hill wyrósł wśród ferajny. Był

wprawdzie tylko mechanikiem, ale wiedział wszystko. Wiedział - i to dosłownie - gdzie

zostały pogrzebane trupy.

I policja wiedziała, że gdyby zechciał mówić, dałby jej w ręce klucz do aresztowania i

postawienia w stan oskarżenia całych tuzinów ludzi. A nawet gdyby Henry Hill w ogóle nic

nie mówił, to i tak przecież wiedział, że zostanie zdmuchnięty przez własnych kumpli, tak

samo jak niemal wszyscy, którzy zamieszani byli w skok na Lufthansę. W więzieniu Hill

otrzymał wiadomość: jego protektor, Paul Vario, siedemdziesięcioletni szef rodziny, w

którego domu Henry wyrastał od dzieciństwa, oświadczył, że z nim zrywa, a James - „Jimmy

Gościówa” - Burke, najbliższy przyjaciel Henry'ego, jego powiernik i wspólnik, człowiek, z

którym przeprowadzał różne kombinacje i skoki, odkąd tylko skończył trzynaście lat, planuje

sprzątnięcie go.

W tych właśnie okolicznościach Henry podjął decyzję: stanie się częścią Federalnego

Programu Ochrony Świadków Departamentu Sprawiedliwości. Jego żona, Karen, i ich dzieci

- Judy, lat piętnaście, i Ruth, lat dwanaście - przestaną istnieć wraz z nim. Otrzymają nową

tożsamość. Należy tu jeszcze dodać, iż zerwanie z dotychczasowym istnieniem było dla

Henry'ego Hilla rzeczą łatwiejszą niż dla przeciętnego obywatela, gdyż faktyczne dowody

jego ziemskiego bytu były niezwykle nikłe. Jego dom figurował na teściową. Samochód

został zarejestrowany na żonę. Jego karty ubezpieczeniowe i prawa jazdy - miał jednych i

drugich po kilka - były sfałszowane i nigdy nie płacił podatków. Nigdy nawet nie leciał

samolotem z biletem opiewającym na własne nazwisko. Właściwie jedynym dokumentem,

który dowodził niezbicie, iż niejaki Henry Hill w ogóle żył i działał - oprócz jego metryki

urodzenia - była żółta karta, fiszka z policyjnej kartoteki aresztowań, jaką zdążono mu

założyć, gdy był ledwie nastoletnim terminatorem ferajny.

W rok po aresztowaniu Henry'ego Hilla zwrócił się do mnie jego obrońca, który

oświadczył, że Hill szuka kogoś, kto mógłby spisać historię jego życia. A ja, przez znaczną

część mej dziennikarskiej kariery, pisywałem wiele o postaciach ze świata zorganizowanej

zbrodni i zdążyły mnie już znudzić egotyczne brednie oszustów - analfabetów,

przybierających pozy dobrotliwych Ojców Chrzestnych. Na dodatek nigdy nie słyszałem o

Henrym Hillu. W swoim biurze mam cztery pudła fiszek, na których z obowiązku notowałem

nazwiska i różne szczegóły dotyczące każdej większej i mniejszej postaci ze świata gangów,

na jaką natknąłem się w prasie lub też na sali sądowej. Kiedy w nich poszperałem, odkryłem,

iż mam tam fiszkę z Hillem, założoną w roku 1970 i błędnie identyfikującą go jako członka

rodziny przestępczej Josepha Bonanno. A jednak, z całej tej góry danych, które zaczęli

gromadzić na jego temat prokuratorzy federalni od czasu aresztowania, czyli o rok wcześniej,

i z ogromu nadziei, jaką wiązali z nim w roli świadka, wynikało niezbicie, że warto

przynajmniej poznać Henry'ego Hilla.

Ponieważ był objęty Federalnym Programem Ochrony Świadków, spotkanie musiało

odbyć się w miejscu, gdzie jego bezpieczeństwo byłoby gwarantowane. Poinstruowano mnie,

bym spotkał się z dwoma szeryfami federalnymi przy kasie linii Braniff na lotnisku La

Guardia. Kiedy tam się stawiłem, obaj funkcjonariusze mieli już dla mnie bilet. Zapytali

mnie, czy aby nie potrzebuję pójść do toalety. Stwierdziłem, że jak na agentów federalnych

jest to dość dziwne pytanie, lecz wyjaśnili mi, że z chwilą, kiedy wręczą mi bilet, nie będą

mogli ani na chwilę spuścić mnie z oczu, dopóki nie wsiądziemy do samolotu. Nie mogli

pozwolić sobie na ryzyko, że mógłbym określić miejsce przeznaczenia i przekazać komuś

wiadomość, dokąd lecę. Jak się okazało, samolot, do którego wsiedliśmy, nie był wcale

maszyną linii Braniff, a pierwsze miejsce, w którym wylądowaliśmy, nie było bynajmniej

miejscem, gdzie oczekiwał nas Henry Hill. Tego dnia przyszło mi odbyć znacznie więcej

lotów, by w końcu dotrzeć do miasta, gdzie - jak się później dowiedziałem - Hill i jego

obstawa agentów federalnych przybyli o parę godzin wcześniej.

Hill był zadziwiającym człowiekiem. Nie wyglądał ani też nie zachowywał się tak jak

większość ulicznych bandziorów, z którymi się zetknąłem. Mówił składnie i dość

gramatycznie. Od czasu do czasu uśmiechał się nawet. Wiedział sporo na temat świata, w

którym wyrósł, ale mówił o nim z dziwną obojętnością i wyłapywał wszelkie szczegóły

okiem człowieka z zewnątrz. Większość gangsterów, z którymi w ciągu lat przeprowadzałem

wywiady do moich artykułów i książek, nie była w stanie spojrzeć na swoje doświadczenia

zupełnie beznamiętnie, choćby nawet w tym stopniu, by móc ustawić fakty swego życia w

jakiejś perspektywie. Tak ślepo podążali ścieżką nakazów gangu, że ledwie dostrzegali to, co

działo się wokół nich. Lecz Henry Hill rozglądał się na wszystkie strony. Fascynował go cały

świat, w którym wyrósł, i niewiele było tam rzeczy, których by nie pamiętał.

Henry Hill był bandziorem. Był wymuszaczem. Odstawiał różne kanty i rozbijał łby

konkurentom. Wiedział, jak należy przemówić komuś do ręki i jak kogoś oszukać. Był

gangsterem pierwszej wody, gangsterem z kręgu zorganizowanej zbrodni, który jednak

potrafił należycie się wysłowić; tym rodzajem rzadkiego ptaka, który winien zadowolić w

jednakowym stopniu zarówno socjologów, jak i gliny. Na ulicy on i jego przyjaciele zwykli o

sobie mówić per „łebskie chłopaki”. Wydaje mi się, że książka o jego życiu pozwoli nam w

jakiś sposób ogarnąć od wewnątrz ów świat, o którym zazwyczaj słyszy się tylko od kogoś z

zewnątrz lub też wszelkie dane o nim docierają do nas jedynie z samego wierzchołka, od

capo di tutti capi.

Nicholas Pileggi - Chłopcy z ferajny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: