Anne McCaffrey - Planeta Piratów 2 - Sen jak śmierć.pdf - PL - md_rapid

ANNE MCCAFFREY

JODY LYNN NYE

SEN JAK ŚMIERĆ

(Tłumaczył: Jakub Chmielewski)

KSIĘGA PIERWSZA

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Jedyny pracujący silnik pustego masowca rozbrzmiewał w kulistym wnętrzu kadłuba

wprawiając pomosty i ścianki przedziału dla załogi w wibrację, która - w zależności od

nastroju - mogła być irytująca lub działała kojąco. Po czterech tygodniach pobytu na

pokładzie Nellie Minę, statku wydobywczego pod banderą Tau Ceti, Lunzie Mespil musiała

się skupić, żeby usłyszeć mruczenie silników. Gdy zaokrętowała się jako nowo

zaangażowany lekarz na Platformie Wydobywczej Kartezjusza Numer 6, ten dźwięk

doprowadzał ją do prawie całkowitego rozkojarzenia. Nie miała wielu rozrywek poza

czytaniem, snem i wsłuchiwaniem się czy raczej wczuwaniem w szum silnika. Później

odkryła, że ten odgłos działa relaksująco i ułatwia zasypianie, zupełnie tak jak łagodne

kołysanie w jednoszynowym transporterze pasażerskim. Czy inni pracownicy byli tego

świadomi, czy też nie, małą liczbę bójek i buntów podczas lotów dostawczych zawdzięczano

wprowadzeniu przez Korporację Wydobywczą Kartezjusza uspokajających częstotliwości sil-

ników.

Malutka kabina o pustych ścianach, w której Lunzie spędziła parę pierwszych dni,

potęgowała jeszcze uczucie samotności towarzyszące jej również w biurze i przedziałach

sypialnych. Miała zbyt wiele czasu, by myśleć o swojej córce. Fionie. Czternastoletnia Fiona,

według obiektywnej opinii Lunzie śliczna i niezwykle na swój wiek rozwinięta, została pod

opieką przyjaciela, głównego oficera medycznego na nowo skolonizowanej planecie Tau

Ceti. Warunki osiedleńcze były tam, jak na nowo zasiedlone ziemie, zadziwiająco dobre.

Panował zdrowy klimat, a biosfera okazała się stosunkowo przyjazna człowiekowi; dzięki

zróżnicowanym porom roku i dużym obszarom gleby uprawnej, w której przyjmowały się

zarówno hybrydy, jak i nasiona z Ziemi. Lunzie sama miała nadzieję osiąść tam, gdy tylko

zakończy swoją służbę na Platformie, nie była jednak wystarczająco samodzielna finansowo.

Nawet towar tak cenny jak ekspertyzy medyczne nie wystarczył, by wkupić się w

stowarzyszenie kolonialne Tau Ceti. Musiała zarobić na swoje udziały, a atmosfera i

grawitacja na planecie nie wymagały obecności, specjalisty w dziedzinie psychologii

wstrząsów odprzestrzennych. Nie było rady - zęby zarabiać, musiała opuścić planetę. Ku jej

wielkiemu rozczarowaniu, najlepiej płatne i najlepsze z punktu widzenia jej praktyki miejsca

znajdowały się jednie na izolowanych stacjach, nie mogła więc zabrać ze sobą Fiony. Po

wielu negocjacjach Lunzie podpisała kontrakt z Kartezjuszem i wzięła etat na odległej

platformie wydobywczej.

Fiona była zła, że nie może towarzyszyć matce, i nie chciała przyjąć tego faktu do

wiadomości. Przez ostatnie dni przed odlotem nie odzywała się do niej i uparcie

rozpakowywała jej torby, gdy tylko widziała je pełne. Te nieodpowiedzialne wybryki dawały

Lunzie do zrozumienia, że Fiona czuje się porzucona. Od chwili narodzin córki nie zdarzyło

im się rozstawać na dłużej niż dzień lub dwa. Lunzie też odczuwała ból na samą myśl o nie-

uchronnym rozstaniu, ale rozumiała to, czego nie mogła zrozumieć Fiona - konieczność

finansową, która zmuszała ją do przyjęcia stanowiska tak daleko i opuszczenia Fiony.

Opłatę za ich podróż na Tau Ceti wniosła rada naukowa kontrolująca działalność

centrum klonowania na nowo skolonizowanej planecie. Rada etyczna zaproponowała Lunzie

podjęcie współpracy, ponieważ wiedziano, że podczas studiów w szkole medycznej była, jako

doradca, członkiem podobnej grupy, której działalność zakończyła się utworzeniem

eksperymentalnej kolonii. Nieoczekiwanie dane tego przedsięwzięcia okazały się niedostępne

nawet dla jego uczestników. Były mąż, Sion, także dał jej swoje rekomendacje. Stawał się

znanym i szanowanym genetykiem, zajmującym się głównie kontrolowaniem mutacji

ludzkich w warunkach dużej grawitacji.

Rada etyczna zebrała się cztery czy pięć razy i szybko ustaliła, że nawet tak

pożyteczne przedsięwzięcie, jak hodowla genomów przetrwalnikowych, jest w ciągu kilku

następnych generacji skazane na niepowodzenie i badań nie kontynuowano. Lunzie straciła

pracę w kolonii, która jej nie potrzebowała. Z powodu tajnego charakteru badań nie mogła

nawet wyjaśnić córce, dlaczego nie podjęła pracy, dla której przyjechały na Tau Ceti.

Gdy Lunzie musiała po raz piąty czy szósty pakować znowu torbę i znała już na

pamięć całą jej zawartość, zabrała bagaż do centrum medycznego i ukryła przed Fiona w

gabinecie trucizn.

Od tej chwili protest zamienił się w zwyczajne dąsy. Lunzie cierpliwie obserwowała

zachowanie Fiony czekając, aż córka zaakceptuje rozstanie i starając się być pod ręką, gdy

dziewczyna poczuje, że należałoby porozmawiać. Wiedziała z doświadczenia, że nie warto

uganiać się za nią. Trzeba pozwolić małej wybrać właściwy moment Miały zbyt podobne

charaktery i wymuszenie przedwczesnej konfrontacji mogło przypominać w skutkach

przeciążenie reaktora nuklearnego. Tymczasem zajmowała się swoją pracą w centrum

medycznym, pomagając pozostałemu personelowi w badaniach zatwierdzonych przez

kolonię.W końcu pewnego słonecznego dnia, gdy Lunzie wychodziła z pracy, przed centrum

spotkała Fionę, która wręczyła jej mały pakunek. Lunzie uśmiechnęła się rozpoznając kształt

jego zawartości. Gdy zdjęła papier, ujrzała nowiutki studyjny hologram przedstawiający

Fionę wystrojoną w najodświętniejsze ubranie, jakie tylko miała; kostium o najmodniejszym

fasonie, który kupiła za swoje oszczędności i pieniądze wybłagane od matki jeszcze w ich

poprzednim domu. Lunzie mogła teraz ocenić, jak podobna do niej stawała się Fiona, mając

takie same wydatne kości policzkowe, wysokie czoło, wykrój ust. Fale miękkich włosów były

jednak znacznie ciemniejsze; bliższe czerni niż ciemnego brązu Lunzie. Fiona miała duże,

senne oczy i ostry podbródek, który odziedziczyła po ojcu — nadający jej wyraz

zdecydowania, by nie powiedzieć uporu, widocznego mimo dziecinnych rysów. Rubinowa

sukienka podkreślała jasną karnację skóry dziewczyny, upodabniając ją do egzotycznego

kwiatu. Przepuszczająca światło peleryna spływająca z ramion, najmodniejsza z modnych,

ozdobiona była malutkimi świecącymi gwiazdkami i wirowała wokół nóg Fiony jak ogon

komety. Lunzie podniosła wzrok znad prezentu i spojrzała córce w oczy — obserwujące ją z

niepokojem w oczekiwaniu na reakcję.

- To jest śliczne, kochanie - powiedziała przygarniając Fionę do siebie i chowając

hologram do torebki. - Będę za tobą bardzo tęsknić.

- Nie zapomnij o mnie. - Płaszcz Lunzie stłumił żałosny szloch.

Lunzie odsunęła się i ujęła w dłonie zapłakaną twarz córki, starając się zapamiętać

każdy szczegół.

- Nigdy nie zapomnę, nie mogłabym - obiecała. - Wrócę szybciej, niż się spodziewasz.

Parę dni przed wyjazdem przekazała pracę w laboratorium swemu

współpracownikowi, by móc cały czas spędzić z Fioną. Odwiedziły swoje ulubione miejsca i

razem przeniosły rzeczy Fiony z tymczasowej kwatery do domu przyjaciela, który miał się

nią opiekować. “Pamiętasz to, pamiętasz tamto" pytały ciągle, dzieląc się swoimi

drogocennymi wspomnieniami. To był piękny okres, Lunzie wydawał się on jednak bardzo

krótki.

Fiona w milczeniu odprowadziła matkę do przystani, z której prom miał ją zabrać na

Nellie Minę. Lawendowoniebieskie niebo Tau Ceti przesłoniły chmury. Gdy było czyste,

Lunzie mogła zobaczyć, jak słońce rozbłyskuje na powierzchni statków zacumowanych na

orbicie parkingowej, wysoko nad Tau Ceti. Teraz jednak niemal cieszyła się, że tego nie

widzi. Starała się opanować emocje. Gdyby tylko istniał sposób, żeby oszczędzić Fionie

cierpienia, na pewno by z niego skorzystała. Postanowiła, że na prawdziwy płacz pozwoli

sobie dopiero na pokładzie. Przez chwilę miała ochotę podrzeć kontrakt, uciec, powiedzieć

Kartezjuszowi, żeby się wypchał, i wybłagać u władz Tau Ceti jakąkolwiek pracę, nawet

najgorszą, byle tylko zostać z Fioną, ale zaraz potem rozsądek wziął górę. Przypomniała sobie

bezlitosne prawa finansowe, jak choćby to, że trzeba mieć za co żyć, i zapewniła samą siebie,

że już niedługo będzie mogła wrócić i urządzić się wygodnie za zarobione pieniądze.

- Spróbuję wynająć jakiegoś górnika - obiecała córce - gdy tylko będzie mnie stać. -

Jej słowa odbijały się echem od karbowanego metalu ścian portu. Zdawało się, że są same.

- Zobaczysz, dorobimy się. Będziesz mogła wybrać sobie dowolny uniwersytet albo

szkolenie oficerskie we Flocie jak mój brat. Co tylko zechcesz.

- Mhm. - To był jedyny komentarz Fiony. Jej twarz zamieniła się w maskę o tak

dramatycznym wyrazie, że Lunzie chciało się jednocześnie śmiać i płakać. Fiona nie miała

tego dnia makijażu i wyglądała bardziej na dziecko niż na nastolatkę.

“Ona próbuje mną manipulować", powiedziała sobie surowo Lunzie. “Muszę dbać o

naszą przyszłość. Wiem, że jest jej smutno, ale nie będzie mnie dwa lata, no, może pięć!" Nos

Fiony zrobił się czerwony, a mocno zaciśnięte wargi zbielały. Lunzie już miała znowu

powiedzieć jej coś na pocieszenie, gdy zdała sobie sprawę, że teraz ona próbuje manipulować

uczuciami córki. “Nie chcę żadnych scen, więc staram się jej ulżyć." Zmusiła się do

milczenia. “Jesteśmy zbyt do siebie podobne i w tym cały kłopot." Pokręciła głową i mocniej

ścisnęła rękę Fiony. Podeszły w milczeniu do lądowiska.

Na Lądowisku Numer 6 stał duży prom towarowy, typu używanego głównie przez

przewoźników zainteresowanych bardziej frachtem niż przewozami pasażerskimi. Ten -

kiedyś starannie pomalowany na biało, z szerokim czerwonym pasem biegnącym od dziobu

do ogona - teraz był okopcony i pogięty. Ceramiczne osłony na dziobie miały ślady nadpaleń

od lądowań przez atmosfery planetarne, ale całość sprawiała wrażenie względnego zadbania.

Na środku przystani stał mocno zbudowany mężczyzna o czarnych, kręconych włosach i

wymachując segregatorem wydawał polecenia grupie robotników w kombinezonach. Na

wózkach widłowych wwożono do luków zaplombowane kontenery. Czarnowłosy mężczyzna

zauważył obce osoby i podszedł wyciągając rękę do powitania.

- To pani jest nowym lekarzem? - zapytał chwytając wolną rękę Lunzie i potrząsając

nią przyjacielsko. - Kapitan Kosimo z Kartezjusza, cieszę się, że jest pani z nami. Dzień

dobry, młoda damo. - Kosimo wykonał gest będący czymś pomiędzy skinięciem głową a

ukłonem. - Czy to pani bagaże? Maikus! Proszę zabrać bagaże pani doktor na pokład!

Lunzie wręczyła mu tubę zawierającą kontrakt i rozkazy, które wrzucił do

segregatora.

- Wszystko w porządku - powiedział, przeglądając, informacje wyświetlone na swoim

podręcznym ekranie. - Mamy jakieś dwadzieścia minut do odlotu. Luki zamykamy o T -

minus dwa. Do tego momentu może pani dysponować swoim czasem. - Posłał Pionie kolejny

uśmiech i powrócił do strofowania swoich podwładnych. - Ostrożnie, Nellen, to jest wózek

widłowy, a nie zabawka dla smarkaczy!

Lunzie odwróciła się do Fiony. Coś zaczęło ściskać ją w gardle. Wszystko, co chciała

powiedzieć, wydawało jej się trywialne w porównaniu z tym, co czuła. Przełknęła ślinę,

starając się nie rozpłakać. Z oczu Fiony spływały łzy.

- Nie mamy wiele czasu.

- Mamusiu - Fiona wybuchnęła płaczem - tak bardzo będę za tobą tęsknić! - Prawie

dorosła Fiona, która odrzucała wszelkie dziecinne zachowania i od wczesnego dzieciństwa

mówiła matce po imieniu, nagle przeistoczyła się w małą dziewczynkę, wypowiadając to

zapomniane słowo.

- Ja też będę za tobą tęsknić, Fee - powiedziała Lunzie bardziej wzruszona, niż sama

zdawała sobie sprawę. Złączyły się w uścisku. Lunzie wreszcie przestała powstrzymywać łzy

i poczuła prawdziwą ulgę. W końcu nieszczerość nie była jej cechą rodzinną.

Gdy rozległ się dźwięk syreny, Fiona uwolniła matkę z uścisku, obdarowała jeszcze

jednym wilgotnym pocałunkiem i stanęła z boku, by obserwować start. Lunzie czuła, że

nigdy nie były sobie tak bliskie. Ze wszystkich sił starała się zapamiętać obraz Fiony

machającej na pożegnanie, gdy prom wznosił się w powietrze, a potem przesuwał po lekko

Anne McCaffrey - Planeta Piratów 2 - Sen jak śmierć.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: