George Quiryn- Zaufajcie Drakuli.pdf

George Quiryn

Zaufajcie Drakuli

Krajowa Agencja Wydawnicza

Kiedy załomotał do drzwi, brałem właśnie prysznic. Stukał mocno, niecierpliwie,

akurat tak, jak to robią gliny, którym się śpieszy. Wyłączyłem prysznic i narzuciłem na

mokre ciało włochaty płaszcz kąpielowy. Idąc przez pokój zostawiałem za sobą mokre

ślady.

Proszę poczekać, już otwieram...

Przelotnie spojrzałem w lustro i przygładziłem dłonią ociekające wodą włosy. Twarz

miałem zmęczoną i nabrzmiałą. Szczęki i podbródek pokrywał nalot jednodniowego

zarostu. Walenie do drzwi nie ustawało. Podszedłem do nich i odsunąłem zasuwkę.

Wlazł do środka i popatrzył na mnie bladymi, pozbawionymi wyrazu oczami. Był

wysoki, zwalisty i łysawy. Ubrany był w zieloną, drelichową, spraną do niemożliwości

koszulę i wyszarzałe dżinsy. Do koszuli przypiętą miał srebrną gwiazdę. Przy

szerokim, skórzanym pasie dyndała mu się potężna kabura.

Nareszcie pan otworzył powiedział, a w jego niskim głosie zabrzmiał ton wyrzutu.

Myślałem już, że pan zasnął...

Wzruszyłemramionami.

Kąpałem się wyjaśniłem nie mogłem otwierać

goły.

Pokiwał głową sceptycznie i podszedł do fotela z poskręcanych aluminiowych rurek i

wymyślnie ukształtowanych płatów kolorowego plastyku. Usiadł ostrożnie,

wyciągając przed siebie długie nogi, obute w skórzane sandały. Ja siadłem na

tapczanie, na którym leżało moje ubranie. Sięgnąłem do spodni i z ich kieszeni

wydobyłem paczkę papierosów i gazową zapalniczkę. Zapaliłem papierosa.

Przyglądał mi się obojętnie i milczał. Choć przed chwilą walił w drzwi mojego pokoju

tak, jakby się paliło, to teraz wyraźnie czekał, aż odezwę się pierwszy. Ale mnie się też

nie śpieszyło. Paliłem spokojnie i gapiłem się w jego srebrzystą gwiazdę, jakbym po

raz pierwszy w życiu widział taką błyskotkę. Była tandetnie wykonana i bardziej

przypominała dziecinną zabawkę niż prawdziwą gwiazdę szeryfa. Za to kolt, którego

wykładana kościaną masą kolba sterczała z nie dopiętej kabury, z pewnością nie był

zabawką. I w wyglądzie faceta także nie było niczego zabawnego. Nie można było mieć

najmniejszej wątpliwości, że to twardy glina, z którym lepiej nie wdawać się w

jakiekolwiek dyskusyjki.

Otarł wierzchem kościstej dłoni zroszone maleńkimi kropelkami potu czoło i nie

widząc widać innego wyjścia, zdecydował się przemówić:

— Ma pan jakieś dokumenty? Wzruszyłem ramionami.

— Oczywiście, szeryfie.

— Chciałbym rzucić na nie okiem.

Sięgnąłem do leżącej na tapczanie 'marynarki, z jej wewnętrznej kieszeni wydostałem

portfel. Nie pozwolił mi go otworzyć. Wyciągnął kościste łapsko i prawie wyrwał mi

portfel z ręki. Ten gest był tak niespodziewany i szybki, że nie zdążyłem zareagować.

Pomyślałem, że nawet jak na glinę jest trochę zbyt bezceremonialny. Ale nie

powiedziałem nic. Na początek pragnąłem po prostu zorientować się, czego właściwie

ode mnie chce. W Holiday Beach byłem po raz pierwszy w życiu i nikt mnie tu nie

znał. W tej sytuacji nie warto było już na samym wstępie wdawać się w sprzeczki z

chamskimi gliniarzami. To się zupełnie nie opłacało.

Wyciągnął z portfela prawo jazdy i oprawioną w celofan fotokopię mojej licencji.

Książeczki czekowej ani zwitka banknotów nie ruszył. Najpierw zaczął wpatrywać się

w prawo jazdy. Trwało to bardzo długo, tak jakby chciał zapamiętać na zawsze każdą

literkę wydrukowaną na podłużnym kartoniku. Kilka razy zerknął przy tym na mnie

spod opuszczonych powiek, jakby porównywał zdjęcie z oryginałem. Wreszcie

westchnął ciężko i włożył prawo jazdy do portfela. Potem zabrał się do studiowania

licencji. Ta czynność zabrała mu jeszcze więcej czasu.

Czekałem cierpliwie i paliłem papierosa. Za oknem tężał lipcowy upał. W pokoju było

jednak zupełnie znośnie. Klimatyzacja działała bezbłędnie.

Oderwał oczy od licencji i zapytał:

Jak pan właściwie się nazywa?

Tam jest napisane.

Niech pan sam powie.

George Quiryn...

Tam jest napisane jeszcze coś więcej, jakieś słowiańskie nazwisko... trudno to

przeczytać...

Wystarczy George Quiryn, reszta nieważna, nie używam...

Oderwał wzrok od licencji i jego wyblakłe, wodniste oczy przylepiły się do mojej

twarzy. Poczułem ciężar tego spojrzenia. Odłożył licencję i jeszcze raz otarł czoło

zewnętrzna strona dłoni.

Jednym słowem, jest pan prywatnym łapaczem...

Zgadza się.

Po co pan tu przyjechał? Wzruszyłem ramionami.

A po co przyjeżdża się na Florydę?...

Do nas przyjeżdżają w sezonie. Na jesieni, w zimie i na wiosnę. O tej porze roku

turyści nas nie odwiedzają...

Ale ja przyjechałem. Czy nie wolno?

Wolno. Tylko że my nie lubimy prywatnych łapaczy...

Nie ma takiego przepisu, który by zabraniał prywatnym łapaczom spędzać urlop

tam, gdzie im się podoba...

Włożył fotokopię licencji do portfela, podał mi go i powiedział:

Słuchaj, koleś. Zapamiętaj sobie jedną rzecz. Mytu bardzo lubimy turystów. Dla

turysty wszystko u nas stoi otworem. Turysta może chodzić na plażę, kąpać się w

morzu i oglądać krokodyle na farmach. Ale my nie lubimy takich, którzy wtykają nosy

w nie swoje sprawy. Z takimi to my jesteśmy na noże. Kapujesz?

Pokiwałem mu głową, starając się nadać twarzy wyraz całkowitej i posłusznej

aprobaty. Włożyłem portfel z dokumentami do wewnętrznej kieszeni marynarki,

zdusiłem papierosa w popielniczce stojącej na ustawionym obok tapczanu stoliku i

powiedziałem:

Oczywiście, że rozumiem. Nikt nie lubi, jeżeli ktoś niepowołany pakuje swoje trzy

grosze w nie swoje sprawy. Jedno jest tylko dla mnie niepojęte. Skąd panu w ogóle

przyszło do głowy, że mam ochotę na coś takiego? Czy ostrzegacie w ten sposób

wszystkich turystów, czy też może tylko ja mam pod tym względem specjalne prawa?

Podniósł się z fotela i podciągnął opadające portki. Jego twarz ani na moment nie

zmieniła obojętnego wyrazu. Wydawało się, że moje słowa przelatują swobodnie, nie

zahaczając jego uszu.

Nie bądź za mądry, synu mruknął gmerając przy

klamrze swego szerokiego pasa. Widzieliśmy tu nie takich cwaniaków. Słyszeliśmy o

tobie różne rzeczy. Nam tu takich mądralów po prostu nie potrzeba. Tu jest

prowincja, synu. Ludzie żyją spokojnie, jak Pan Bóg przykazał, i cwaniaki z Nowego

Jorku nie mają u nas czego szukać. Chciałbym, żebyś to zrozumiał...

Zrozumiałem, szeryfie...

W porządku. W takim razie zbieraj się stąd.

Jak to zbieraj?...

Zwyczajnie. Ogol się, ubierz, zapłać, co jesteś winien, ładuj się do wozu i spływaj...

Szeryfie odpowiedziałem możliwie najłagodniejszym tonem przyjechałem dopiero

godzinę temu...

W lecie u nas niezdrowy klimat, chłopcze. W swoim własnym interesie powinieneś

zmyć się stąd jak najszybciej. My tu takich nie potrzebujemy...

Mówił to wszystko spokojnie, beznamiętnie, a jego wyblakłe oczy ani na chwilę nie

straciły wyrazu krańcowej obojętności.

Przybrałem minę, która miała wyrażać zdumienie przemieszane z poczuciem urażonej

godności.

Nie mam zamiaru wyjeżdżać. Jestem wolnym obywatelem Stanów Zjednoczonych.

Płacę podatki i przysługują mi pełne prawa obywatelskie. Mogę przebywać, gdzie chcę

i jak długo mi się to podoba...

Coś w rodzaju uśmiechu przewinęło się po jego kamiennie obojętnej twarzy.

Pomyliłeś się, synu odrzekł spokojnie nie wszędzie wolno ci przebywać. Spróbuj

na przykład wleźć bez przepustki na poligon atomowy w Newadzie... Chciałbym

posłuchać, co chłopaki z tamtejszej ochrony powiedzieliby na taką gadkę o prawach

obywatelskich. Pojedź, a sam się przekonasz...

Miałem dość tej rozmowy. Nie prowadziła do niczego. Postanowiłem wyjaśnić

sytuację ostatecznie.

Szeryfie, bardzo dziękuję za troskę o moje zdrowie i tak dalej, ale mam zamiar zostać

tu przez jakiś czas. Po prostu chcę tu spędzić swoje wakacje. I nie ma żadnego prawa,

przepisu czy ustawy, które by mi tego zabroniły. W Holiday Beach nie ma ani poligonu

atomowego, ani wyrzutni rakietowej. Macie tu tylko dużo piasku na plaży, sporo palm

i krokodyle na farmach...

Podszedł leniwie do drzwi i flegmatycznie ujął klamkę potężną łapą. Zrobił to ruchem

ostrożnym, delikatnym, jakby się bał, że ją może niechcący urwać. Jeszcze raz

przypatrzył mi się obojętnym wzrokiem i lekko wzruszył ramionami.

W porządku, synu powiedział — zrobisz, jak uważasz. W każdym razie nie będziesz

mógł potem wnosić pretensji, że cię nie ostrzegłem...

W jego głosie było tylko obojętne znużenie, ale nie miałem najmniejszej wątpliwości,

że to, co mi powiedział, powinienem potraktować jako zupełnie niedwuznaczną

groźbę. I kiedy już wyszedł z pokoju, starannie zamykając za sobą drzwi, na których

oprawiony w ozdobne ramki wisiał wydrukowany regulamin motelu, zrozumiałem

jasno, że w Holiday Beach czeka mnie mnóstwo kłopotów, i chyba nic poza kłopotami.

Usiadłem ciężko na tapczanie i bezmyślnie gapiąc się w okno, za którym był spalony

słońcem trawnik, zacząłem rozważać sytuację. Rozumiałem, że najmądrzejsze, co

powinienem uczynić, to posłuchać szeryfa i zmykać stąd gdzie pieprz rośnie.

Wiedziałem jednak, że tego nie zrobię. Firma „George Quiryn — dyskretne

dochodzenia prywatne" nie miała zwyczaju wystawiać do wiatru swoich klientów.

Nawet wtedy, jeżeli tym klientem była tylko zapłakana dziewczyna o wielkich

błękitnych oczach i długich rękach sprawiających wrażenie kruchych łodyg jakiegoś

egzotycznego kwiatu. Zwłaszcza wtedy...

Stan Oliver Halifax z ciężkim westchnieniem uniósł się z wygodnego fotela,

ustawionego za ogromnym mahoniowym biurkiem, na którym obok telefonu

znajdował się tylko syfon z wodą sodową, butelka bourbona i szeroka szklaneczka o

grubym dnie. W ustach czuł delikatny posmak wypitej whisky, a w głowie narastający

niepokojąco ucisk. Ucisk w każdej chwili mógł zmienić się w obrzydliwy ból, który

sprawiał, że ten wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna o ostro zarysowanym

podbródku i energicznej twarzy stawał się rozdygotanym, bezwolnym wrakiem,

niezdolnym do myślenia i działania.

Podszedł do okna. Z jasnego nieba, na którym nie było ani jednej chmurki, lało się

słońce. Już teraz poczuł lepką falę gorąca, która go ogarnie, kiedy za chwilę opuści

klimatyzowane wnętrze i pomaszeruje wzdłuż betonowych niecek, gdzie w płytkiej,

nagrzanej słońcem wodzie leniwie taplają się setki gruboskórnych aligatorów.

Oczywiście, nikt go nie zmuszał, aby tam szedł, ale wiedział, że pójdzie, i to bez

względu na to, czy uciskająca czaszkę obręcz zmieni się w przenikający, trudny do

zniesienia paroksyzm bólu, czy też pozostanie tylko nieprzyjemną dolegliwością, na

którą od biedy można nie zwracać uwagi. Dochodziła godzina jedenasta, a o tej porze

już od lat Stan Oliver Halifax przeprowadzał obchód swej krokodylej farmy.

Chwilę pogapił się jeszcze na rząd palm za oknem, pomasował czubeczkami palców

skronie i wyszedł z gabinetu.

Lucille Ambler, platynowow łosa sekretarka o atomowym biuście, przerwała na

chwilę polerowanie paznokci i obrzuciła szefa szybkim spojrzeniem.

Znowu, Stan? — zapytała, a w głosie jej było współczucie.

Oczywiście nie kochała szefa, choć sypiała z nim i mieszkała w jego domu. Lubiła go

jednak i naprawdę było jej przykro, gdy widziała, jak ten energiczny i sprawny

fizycznie mężczyzna pod wpływem bólu zmienia się w sflaczały, drżący worek tłuszczu

i mięśni.

Nic mi nie jest. Dlaczego uważasz, że ma mi coś być?

— Wzruszył ramionami.

Poznaję to po tobie, kochanie — powiedziała szczerze. —Zawsze widać po tobie,

kiedy zbliża się atak. Chyba lepiej będzie, jeśli zamówię wizytę u doktor Fletcher...

Niczego nie będziesz zamawiać warknął gniewnie

— czuję się lepiej niż kiedykolwiek. Rozumiesz, dziecinko?

Nienawidził, kiedy okazywano mu współczucie i troszczono się o niego. Nie lubił

nikomu nic zawdzięczać. Uważał się za twardego faceta i rzeczywiście był twardym

facetem.

Uśmiechnęła się sceptycznie.

Jak uważasz. Ale ostatnio nie najlepiej wyglądasz. Przydałoby ci się trochę

odpoczynku.

W porządku. Pilnuj swoich spraw, koteczku. Ruszył ku wyjściu. Kiedy już nacisnął

klamkę, zatrzymał się na moment i rzucił przez ramię: — Aha, uważaj, Lucille... Być

może zadzwoni do mnie z Miami mecenas Cornelius Ford. Miał zatelefonować

później, ale to szybki facet i może odezwać się przed terminem. W razie gdyby

dzwonił, nie spławiaj go, tylko poproś, aby zaczekał, i poszukaj mnie. Będę na terenie.

Zrób to samo, jeśli zadzwoni szeryf...

Posłusznie skinęła głową. A kiedy wyszedł, znowu zabrała się do polerowania

paznokci. Przez chwilę zastanawiała się, co zrobić. Po minucie podjęła decyzję. W

podręcznym spisie telefonów odszukała numer doktor Fletcher. Wykręciła go i w

imieniu szefa zarezerwowała wizytę w godzinach popołudniowych. Miała właściwie

stuprocentową pewność, że Stan Oliver Halifax będzie dziś potrzebował pomocy

lekarskiej. Doświadczenie uczyło ją, że doktor Fletcher nie lubi nie zapowiedzianych

wizyt i za każdym razem przekonanie jej sekretarki, iż pan Halifax musi być

natychmiast przyjęty, sprawiało Lucille mnóstwo kłopotów. Nienawidziła kłopotów,

więc wolała zaklepać termin wizyty już teraz.

Kiedy Lucille rozmawiała przez telefon z sekretarką doktor Fletcher, Stan Oliver

Halifax energicznym krokiem maszerował wzdłuż betonowych płotków, za którymi

wylegiwały się aligatory. Nieruchome, jakby skamieniałe w upale, bardziej

przypominały martwe kłody drzew niż żywe stworzenia. Ich gruba łuskowata skóra

przywodziła na myśl spękaną korę zbutwiałych pni, pokrytych delikatnym

zielonkawym nalotem wilgotnych glonów i porostów.

Stan Oliver Halifax nie lubił swoich aligatorów. Z wczesnego dzieciństwa wyniósł

wstręt do wszystkich gadów. Już sam widok nagiej i gładkiej skóry węża czy

chropawej skóry krokodyla napełniał go obrzydzeniem. Martwy i nieruchomy wzrok

gadów, tak bardzo odmienny od spojrzenia stworzeń ciepłokrwistych, przyprawiał go

o przykry dreszcz. Ale nikomu, kto by go obserwował, gdy codziennie przechadza się

między basenami krokodylej farmy, nawet przez myśl by nie przeszło, ile wysiłku

kosztuje go ten gospodarski obchód i jak mu trudno za każdym razem przezwyciężać

obrzydzenie ogarniające go nieodmiennie, ilekroć zbliżał się do betonowych niecek

wypełnionych aligatorami.

Dwóch pracowników, ubranych mimo upału w długie gumowce, uzbrojonych w

stalowe widły, brodziło w jednym z basenów. Pokonując wstręt, i irracjonalne uczucie

strachu (betonowa balustrada całkowicie zabezpieczała przed zębami gadów, a poza

tym najedzone aligatory nigdy nie atakowały ludzi), podszedł bliżej i zapytał:

Stało się coś?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: