Stableford Brian - Asgard 01 - Podróz do Centrum.pdf - books(1) - nomaki

tytuł oryginału

JOURNEY TO THE CENTRE

Bydgoszcz 1991

projekt okładki Janusz Tymecki

redaktor

Aleksandra Bartkowiak

redaktor techniczny Dariusz Idkowiak

korektor

Iwona Anforowicz

ISBN 83-85175-13-X

Druk okładki: Bydgoska Drukarnia Akcydensowa, tel. 22-44-48 Druk i oprawa: Zakłady Graficzne w Pile, Sp. z o.o. Zam. 261/91

EXPRESS BOOKS, Bydgoszcz 1991

dybym posiadał więcej społecznej odpowie-dzialności, wydarzenia na planecie Asgard

mogłyby potoczyć się całkowicie inaczej. Jak zapewniano, na ostateczne przeznaczenie

gatunku ludzkiego miał wpływ mój brak miłosierdzia. Ta myśl działa jak kubeł zimnej

wody. Jestem takŜe pewien, Ŝe wynika z tego nauka dla nas wszystkich. Nie mam jednak

zamiaru prawić morałów, opowiadając tę historię, a takŜe nie chcę pisać pouczających

bajeczek.

Być moŜe wszystko byłoby inaczej, gdyby telefon nie zadzwonił w środku nocy. Nikt

nie czuje się w formie, gdy zostanie wyrwany ze snu mniej więcej o 12.87

znormalizowanego czasu metrycznego. Mamy jedynie telefon ścienny, do którego z łóŜka

nie moŜna dosięgnąć. Aby odpowiedzieć na wezwanie, musiałem wyplątać się z betów i

chwiejnym krokiem przebyć pokój. Po drodze przewaŜnie potykam się o własne buty, stąd

pierwszym dźwiękiem usłyszanym przez dzwoniącego jest zwykłe chrząknięcie bardziej

przypominające przekleństwo niŜ pozdrowienie.

Głos, który usłyszałem, nie wydawał się w Ŝadnym razie zbity z tropu. Jego ton

pozwolił go błyskawicznie zaliczyć do rasy Tetrów. Pangalaktyczny parole, język będący

tetrańskim wynalazkiem, uŜywa całą gamę głosek. Czynią one trudnym mówienie dla

kogokolwiek z wyjątkiem swych twórców. Ludzie

zachodu brzmią zawsze barbarzyńsko, chociaŜ tacy Chińczycy dają sobie radę o wiele lepiej.

Ja władam trzema ziemskimi językami: angielskim, francuskim i japońskim. Ale parole

wciąŜ wymawiam jak międzygwiezdny odpowiednik wiejskiego przygłupa.

Czy mam przyjemność z panem Michaelem Rousseau? — zapytał Tetr.

Czy ma pan wątpliwości co do własnej toŜsamości? — dopytywał się niespokojnie.

Mike Rousseau przy telefonie — zapewniłem go znuŜony. — Nie ma co do tego dwóch

zdań. A właściwie o co panu chodzi?

Jestem oznaczony kodem Scarion-74. Pełnię słuŜbę w Kontroli Imigracyjnej. Jest u

mnie pewna osoba pragnąca otrzymać pozwolenie na pobyt w mieście. Identyfikuje się ją

jako pochodzącą z pańskiego gatunku. Nie moŜe otrzymać zezwolenia, jeŜeli ktoś tej samej

rasy nie zechce zadeklarować odpowiedzialności za jej bezpieczeństwo. Jak pan zapewne

wie, pański gatunek nie posiada konsulatu w tym świecie i wygląda na to, Ŝe nie istnieją

Ŝadne oficjalne kanały, przez które mógłbym nawiązać kontakt.

Dlaczego wybrał pan mnie? — zapytałem zbolałym głosem. — Na Asgardzie

przebywa ze dwustu ludzi. A moŜe w waszej wersji alfabetu moje nazwisko figuruje na

samym początku kartoteki?

Pańskie nazwisko zasugerował mi Aleksander Sovorov, członek Zarządu

Koordynacji Badań.

Prawdopodobnie tak — odpowiedziałem.

Oczywiście, najpierw skontaktowałem się z nim. Miałem nadzieję, Ŝe posiada potrzebne

pełnomocnictwa. Poinformował mnie, Ŝe nie jest w stanie wziąć odpowiedzialności za kogoś

będącego szabrownikiem i poszukiwaczem skarbów. Podobno pan szybciej znajdzie wspólny

język z takim indywiduum.

Po prostu niech pan znajdzie dla niego tymczasowe lokum, dopóki nie wynajmie sobie

własnego mieszkania i zapozna z naszym prawem i zwyczajami. Proszę być dla niego

przewodnikiem, aŜ nie stanie na własnych nogach. To właściwie wszystko!

WciąŜ jeszcze milcząco przeklinałem Sovorova. Zdałem się na instynkt.

— Tego nie mogę zrobić — powiedziałem zdecy

dowanie. — Jestem prawie bez forsy. Za trzy, cztery

dni, góra siedem, wyruszam na wyprawę. Do tego

czasu muszę skombinować nowy ekwipunek. Moja

aktualna sytuacja nie pozwala na zajmowanie się

bezpańskimi psami.

— Nie pojmuję — odparł Scarion-74.

Oczywiście, byłem zmuszony uŜyć angielskiego

słowa „pies". Jak przypuszczam, w rodzinnym świecie mego rozmówcy takie stworzenia nie

istnieją. Tetrowie nie znoszą, gdy wtrącamy rodzime określenia do ich przemyślnie

skonstruowanego sztucz-

nego języka. UwaŜają to za coś w rodzaju naleciałości. I chyba mają rację.

— Nie uczynię tego, o co pan prosi — rzekłem.

— Tak czy inaczej nie moŜna go wkręcić pierwszej

osobie, która znalazła się pod ręką. Czy potrafię się

z nim porozumieć? A właściwie to jakim językiem on

mówi?

To był dobry sposób na pozbycie się kłopotu. Oczywiście, nie ma w parole słów

oznaczających ludzkie języki. JednakŜe Scarion-74 nie stracił rezonu. Bo oto nowy głos

dołączył, aby odpowiedzieć na pytame.

— Moje nazwisko Myrlin, mister Rousseau — po

wiedział po angielsku. — Władam angielskim, rosyj

skim i chińskim. Ale to nie ma znaczenia. Nie

chciałbym się narzucać, jeŜeli nie jest pan w stanie

mnie zakwaterować. Nikomu nie będę się narzucać,

ale ten funkcjonariusz nie wpuści mnie nawet na krok

do Skychain City bez poręczenia. Czy moŜe pan

kogoś zasugerować?

Przemawiał tak uprzejmie, Ŝe poczułem się winny. Zamiast zadać sobie pytanie, kogo nie

cierpiałem dostatecznie, aby o świtaniu nasłać na niego moich rozmówców, próbowałem

przypomnieć sobie, kto byłby w stanie zająć się tym włóczęgą, nie rzucając gromów, gdy się

go o to poprosi.

— Myślę, Ŝe znam faceta, który mógłby się tym

zająć — powiedziałem po namyśle w parole, by

zrozumiał równieŜ Tetr. — Nazywa się Saul Lyndr-

ach. Mieszka w sektorze szóstym. Nie dalej jak

wczoraj widziałem się z nim. Właśnie wrócił z podróŜy i wyglądał na całkiem zadowolonego

Jak zapewne zauwaŜyliście, nie jestem jedynym na planecie Asgard, któremu nie

zbywa na miłosierdziu. Z całą pewnością nie — jęknąłem. — Słuchaj pan — powiedziałem

— właściwie czego ode mnie oczekujecie, co niby mam zrobić dla tego faceta?

ze stanu swoich spraw. To prawdopodobnie oznacza, Ŝe przez pewien czas będzie kręcił się

po okolicy i, jako Ŝe jest wystarczająco zasobny, pewnie zechce panu pomóc.

— Dziękuję, mister Rousseau — gładko powiedział Scarion-74. — Zaraz zadzwonię do

pana Ly-ndracha. Przykro mi, Ŝe sprawiłem kłopot.

Dopiero gdy odwiesiłem słuchawkę, zaciekawiło mnie, kto to taki ten Myrlin. Tak gorliwie

chciałem się go pozbyć, Ŝe nawet nie zapytałem, co tutaj właściwie robi, skąd przybył i o

tuzin innych spraw, o które normalnie pyta się bratnią duszę ludzką. W końcu, gdy w

trzytysięcznym mieście, w świecie oddalonym od Ziemi o parę tysięcy lat świetlnych, Ŝyje

niespełna trzystu ludzi, warto zadać sobie trochę trudu i zjednywać przyjaciół. Pomyślałem,

Ŝe biedny Myrlin prawdopodobnie stawia kaŜdego przedstawiciela rasy ludzkiej na

Asgardzie na poziomie Aleksandra Sovorova. Zaraz jednak pocieszyłem się, Ŝe Saul

Lyndrach wyprowadzi go szybko z tego błędnego mniemania. Postanowiłem spotkać się z

Saulem za kilka dni, aby przeprosić go, a takŜe Myrlina, za kłopot. Wyglądało to na słuszny

tok myślenia, tak jak ten podczas rozmowy telefonicznej. Wróciłem do łóŜka przekonany, Ŝe

nie zdarzyło się naprawdę nic waŜnego. Skąd mogłem wiedzieć, Ŝe pan zwący się Myrlinem,

władający angielskim, rosyjskim i chińskim nie był człowiekiem w większym stopniu niŜ

Scarion-74 z Kontroli Imigracyjnej, a moŜe okazać

się najśmiertelniejszym zagroŜeniem, z jakim rodzaj ludzki kiedykolwiek się zetknął.

iedy znowu wstałem, światła w Skychain City od pewnego juŜ czasu płonęły jasno. Na

zewnątrz kopuły panowały ciemności, ale według rozkładu jazdy Tetrów był dzień, a gdy

tetrański plan zarządza dzień, to jest dzień. W rzeczywistości trwa według czasu ziemskiego

około tygodnia, co odpowiada sześciu dniom czasu tetrańskiego. Jednak ani my, ani Tetrowie

nie potrafili dopasować naszych rytmów do tego rodzaju reŜimu. Mierzymy więc czas

według własnych ustaleń, a właściwie, Ŝeby być dokładnym, według ich ustaleń. Wszystkie

inne stałe bazy na Asgardzie znajdują się pod powierzchnią na pierwszym poziomie, jednak

nie Skychain City. Miasto to daje zakotwiczenie Podniebnemu Łańcuchowi (stąd nazwa

miasta), który przewozi ludzi i towary na i z stacjonarnego satelity. Satelita, Łańcuch, a takŜe

Skychain City są w posiadaniu Tetrów, chociaŜ Izba Reprezentantów i siły policyjne są

wielorasowe. W Ŝartach mówi się, Ŝe członkowie wszystkich humanoidalnych gatunków na

Asgardzie, aby decyzje podejmować demokratycznie, godzinami przemawiają, a następnie

zgadzają się na propozycje Tetrów. Powód jest prosty: jeśli Tetr nie zgodzi się na

współpracę, nic nie ruszy z miejsca. Takie jest Ŝycie.

Po śniadaniu poszedłem na spotkanie z moim dobrym przyjacielem Aleksandrem

Sovorovem. Uprzejmie podziękowałem za zarekomendowanie mnie funkcjonariuszom z

Kontroli Imigracyjnej, ale tak naprawdę chciałem dowiedzieć się, co się dzieje z podaniem

złoŜonym w ZKB o nowy ekwipunek. Prosiłem, aby wypoŜyczyli mi potrzebny sprzęt w za-

mian za procent z czegokolwiek, co znajdę podczas mojej ekspedycji w podziemiach. To nie

był dla nich zły interes, ale oczekując na końcowy wynik, nie byłem zbyt optymistycznie

nastawiony.

— Nie otrzymałem jeszcze Ŝadnego oficjalnego

zawiadomienia — oświadczył Sovorov, skręcając Bi

ro między krótkimi poplamionymi palcami. Nigdy

nie mogłem zrozumieć, czym je zapaskudził. Czasem

podejrzewam, Ŝe celowo zanurzał je w jakimś odczyn

niku, aby móc obnosić kleksy jako urzędowe znamię.

Jestem naukowcem, głosiły plamy. Pracuję w labora

torium, wykonując cięŜką pracę przygotowawczą,

ustalając z czego te wszystkie fantastyczne nieznane

przedmioty są wykonane i jak działają. Nie potrzeba

chyba dodawać, Ŝe Aleksander Sovorov uwaŜał się za

jednego z najwaŜniejszych Ŝyjących aktualnie ludzi,

a na barkach takich facetów jak on spoczywa przy

szłość ludzkiego gatunku.

On takŜe nic nie słyszał o Myrlinie.

— Czy ktoś moŜe poparł moją sprawę? — zapy

tałem. — Chodzi mi o to, czy przekazano sprawę

elektronicznie, czy teŜ ktoś zadał sobie trud, poszedł

do komitetu i powiedział: słuchajcie, koledzy, to

dobry interes. Rousseau to porządny gość. Tak, tak, trochę moralnego poparcia ruszyłoby

sprawę z miejsca.

Sovorov wzruszył ramionami.

Nie znam nikogo skłonnego poprzeć twoją sprawę — oświadczył. — Osobiście nie

zrobiłbym tego. Oczywiście, decyzja nie naleŜy do mnie.

Gdybyś zechciał, mógłbyś mi choć trochę pomóc. Więc dlaczego nie?

Sovorov stukał Birem w biurko. Ja w tym czasie zastanawiałem się, co jego

podświadomość próbowała mi przekazać na swój słodki niemy sposób.

— PoniewaŜ nie wierzę w przedkładanie osobis

tych zobowiązań nad zasady — powiedział w końcu.

— Tak się składa, Ŝe naleŜymy do tego samego

gatunku. Być moŜe jesteśmy nawet przyjaciółmi. Ale

to nie zmienia faktu, Ŝe sposób w jaki działasz, nie

ma nic wspólnego z metodami i zasadami tej in

stytucji. Chcemy odzyskać wiedzę uwięzioną w

przedmiotach, które przetrwały w podziemnych po

ziomach. Próbujemy postępować rozsądnie i rac

jonalnie, krok po kroku. Wysyłamy własne zespoły

badawcze, doskonale wyposaŜone, których najwaŜ

niejszą zasadą jest bezpieczeństwo. Wiedzą dokład

nie, co robią i czego szukają. To nie są poszukiwacze

skarbów, to są naukowcy. Dla odmiany ty jesteś

szabrownikiem. Pracujesz w pojedynkę, włócząc się

bezcelowo po niezbadanych rejonach, szukając zejść

na nieznane poziomy. Gromadzisz przedmioty, które

wpadły ci w oko. Twoim głównym celem nie jest

powiększanie zasobów wiedzy, ale zarobek na obiektach, tych jeszcze nie odkrytych, a juŜ

znalezionych przez ciebie. Tylko Bóg wie, jakie szkody wyrządzasz gdzieś w odległych

okolicach, gdzie buszujesz. Gdybyśmy mieli coś do powiedzenia, szabrownictwo tego

rodzaju, które ty uprawiasz, byłoby zabronione. Nie utrzymywalibyśmy z tobą i tobie

podobnymi Ŝadnych stosunków. Ale w sytuacji jaka istnieje, jesteśmy, niestety, zmuszeni do

współzawodnictwa na wolnym rynku o wiele z trofeów dostarczanych do miasta przez ciebie

i twoich kumpli. Zamiast wyeliminować was z tego biznesu, musimy popierać.

— To wolny świat — wskazałem nie bez pewnej dozy sarkazmu. — Tetrowie go odkryli i

mogli zatrzymać całkowicie dla siebie. Nie musieli się z nikim dzielić. Ale w sytuacji jaka

istnieje, nie wydaje mi się, abyście byli upowaŜnieni do specjalnych przywilejów tylko

dlatego, Ŝe jesteście wielorasową instytucją poświęcającą się poszerzaniu wiedzy na setkach

planet, kosztem niezaleŜnego przedsiębiorcy próbującego zarobić na Ŝycie. Nikt nie ma

Stableford Brian - Asgard 01 - Podróz do Centrum.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: