Powikłanie zapalenia zatok.doc

Ostry nieżyt błony śluzowej jam nosa i zatok przynosowych (rhinosinusitis) jest schorzeniem powszechnym. W okresie jesienno-zimowym zapada na niego wiele osób. W zależności od ciężkości przebiegu określany jest jako katar, przeziębienie lub nieżyt nosa. W rzeczywistości proces zapalny dotyczy w każdym przypadku zarówno błony śluzowej jam nosa, jak i zatok przynosowych. Z reguły ten proces chorobowy stosunkowo łatwo poddaje się leczeniu, a zwyczajowo mówi się, że katar nosa nie leczony trwa siedem dni, natomiast leczony tydzień. W niektórych jednak przypadkach ten powszechnie występujący proces zapalny doprowadza do rozwinięcia się zapalenia zatok przynosowych (ZZP) o ciężkim przebiegu. Dotyczy to zwłaszcza chorych z zaburzeniami układu odpornościowego lub też osób, u których budowa anatomiczna bocznej ściany jamy nosa sprzyja niepomyślnemu przebiegowi toczącego się procesu zapalnego.
Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie zagadnień i powikłań, które mogą rozwinąć się w przebiegu ostrego zapalenia zatok przynosowych. Problem ten w erze antybiotyków wydaje się mniej powszechny, lecz podejrzenie wystąpienia powikłań ZZP wymaga od lekarza zdecydowanego postępowania diagnostycznego i terapeutycznego. Zlekceważenie lub zaniechanie natychmiastowej reakcji może prowadzić bowiem do utraty wzroku w przypadku powikłań oczodołowych ZZP, a w przypadku powikłań wewnątrzczaszkowych ZZP do zgonu chorego.
Zasadniczo powikłania mogące rozwinąć się w przebiegu ostrego zapalenia zatok przynosowych dzieli się na dwie grupy:

1) Powikłania oczodołowe ZZP
2) Powikłania wewnątrzczaszkowe ZZP

Powikłania oczodołowe ZZP

Ponad 75% wszystkich zakażeń bakteryjnych oczodołu jest następstwem zapalenia zatok przynosowych, w większości przypadków jest to powikłanie zapalenia sitowia. Wynika to z anatomicznego położenia oczodołu w bezpośrednim sąsiedztwie zatok przynosowych. Z reguły ZZP przebiega bez powikłań, jednak ich wystąpienie w postaci rozwinięcia się procesu zapalnego w oczodole wiąże się z ryzykiem powstania trwałych uszkodzeń narządu wzroku w postaci ograniczenia ruchomości gałki ocznej, upośledzonej ostrości wzroku, ślepoty, trwałych deficytów neurologicznych, a nawet śmierci chorego.
Problem powikłań oczodołowych występujących w przebiegu ostrego ZZP dotyczy głównie dzieci, co wynika ze specyfiki stosunków anatomicznych sitowia względem oczodołu w tej grupie wiekowej.
Burzliwy, często dramatyczny przebieg powikłań oczodołowych ZZP kwalifikuje chorego do grupy stanów nagłych, wymagających natychmiastowej interwencji, bowiem zagrożone jest widzenie, a w niektórych przypadkach o niepomyślnym przebiegu może powstać zagrożenie życia. W epoce przedantybiotykowej 1 na 5 chorych (17-20%) z zapaleniem tkanek oczodołu umierał z powodu zapalenia opon mózgowych lub miał trwałe uszkodzenie narządu wzroku.
Współcześnie dotyczy to około 5% pacjentów. Przejście procesu zapalnego z zatok przynosowych do oczodołu częściej występuje u dzieci, w 50% poniżej 6. roku życia.

Anatomia - topografia oczodołu

Zatoki przynosowe, oczodół i przylegające struktury pozostają w bezpośredniej zależności anatomicznej i funkcjonalnej, stąd patogeneza wystąpienia powikłań oczodołowych zatokopochodnych jest ściśle związana z anatomią tego regionu.
Obramowanie kostne oczodołu ma kształt ostrosłupa, podstawą zwróconego ku przodowi. Ściana górna, wspólna dla oczodołu i zatoki czołowej, utworzona jest przez kość czołową i skrzydło mniejsze kości klinowej. Ścianę dolną oczodołu, będącą jednocześnie stropem zatoki szczękowej, stanowi część trzonu szczęki, wyrostek oczodołowy kości podniebiennej i fragment kości jarzmowej. Ściana boczna składa się z części skrzydła większego kości klinowej oraz kości jarzmowej.
Ścianę przyśrodkową, odgrywającą kluczową rolę w patogenezie szerzenia się zakażenia z zatok do oczodołu, tworzy wyrostek czołowy szczęki, kość łzowa, blaszka oczodołowa (papierowata) kości sitowej oraz część trzonu kości klinowej. Możliwość istnienia wrodzonych ubytków (dehiscjencji) w ścianach kostnych, oddzielających oczodół od poszczególnych zatok przynosowych, sprzyja bezpośredniemu szerzeniu się zakażenia z zatok przynosowych do oczodołu. U małych dzieci przegrodą oddzielającą oczodół od sitowia jest tkanka łączna, ulegająca w miarę rozwoju dziecka przekształceniu w tkankę kostną. Jest to jednakże zawsze bardzo cienka blaszka kostna, określana według dawnej terminologii anatomicznej jako blaszka papierowata. Niezależnie od stopnia rozwoju blaszki oczodołowej (papierowatej), występują w niej dehiscjencje. Według Langa, w 14% dehiscjencje występują również w stropie zatoki szczękowej w miejscu przebiegu nerwu podoczodołowego; w 35% występuje rozrzedzenie tkanki kostnej, a w 17% ubytki kostne pomiędzy oczodołem a komórkami sitowia przedniego; w 26% rozrzedzenie tkanki kostnej i w 14% ubytki kostne występują pomiędzy oczodołem a komórkami sitowia tylnego. Występują one głównie wzdłuż przebiegu naczyń i nerwów sitowych przednich i tylnych. W obrębie ubytków (wrodzonych, pozapalnych lub pourazowych) jedyną barierę dla szerzącego się zakażenia stanowi warstwa podśluzówkowa (submucosa) zatok przynosowych oraz okostna oczodołu. Najczęstszym miejscem występowania dehiscjencji jest blaszka oczodołowa (papierowata) kości sitowej - umożliwia to przechodzenie zakażenia bezpośrednio z sitowia, a także pośrednio z zatoki szczękowej i czołowej do oczodołu. Świadczy o tym największa częstość występowania ropni podokostnowych w tym rejonie. Większa częstość występowania oczodołowych powikłań ZZP u dzieci jest również ściśle związana ze stopniem rozwoju zatok przynosowych w kolejnych latach życia dziecka, np. komórki sitowia w okresie niemowlęcym są bardziej rozwinięte niż pozostałe zatoki przynosowe i nie są oddzielone od oczodołu tkanką kostną, dlatego zapalenie sitowia u małych dzieci obejmuje również oczodół. Szerzeniu się zakażeń z zatok przynosowych do oczodołu sprzyjają ponadto cieńsze niż u dorosłych ściany kostne oczodołu, szersze otwory naczyniowe i nie zarośnięte szwy kostne. Dodatkowo mała powierzchnia ujść zatok przynosowych sprzyja szybszemu wystąpieniu ich niedrożności w przebiegu stanu zapalnego z następowym zaburzeniem ich wentylacji i drenażu. Obserwowane częstsze występowanie zapalnych powikłań oczodołowych u dzieci zimą i wiosną jest bezpośrednio związane z częściej występującymi w tym okresie infekcjami górnych dróg oddechowych w tej grupie wiekowej.
Ściany kostne oczodołu wysłane są okostną (periorbita), przechodzącą do przodu w leżącą w płaszczyźnie czołowej powięź, oddzielającą tkanki miękkie powiek od tkanek zawartych w oczodole. Powięź ta, określana mianem przegrody oczodołowej (septum orbitale), łączy się z tarczką powieki górnej i dolnej i stanowi wraz z okostną oczodołu podstawową naturalną barierę hamującą szerzenie się nacieku zapalnego do wnętrza oczodołu. Ma to kluczowe znaczenie z punktu widzenia patomechanizmu rozprzestrzeniania się procesu zapalnego z zatok przynosowych na oczodół.

Zatoka klinowa a stożek oczodołu

Zatoki klinowe, położone w trzonie największej pojedynczej kości czaszki, wykazują zwykle znaczną asymetrię budowy. Środkowa część ściany górnej, zwana siodłem tureckim, może ulec znacznej pneumatyzacji, a także zawierać dehiscjencje kostne - błona śluzowa zatoki ma wtedy bezpośredni kontakt z oponą twardą środkowego dołu czaszki. W bocznej ścianie zatoki klinowej przebiega tętnica szyjna wewnętrzna oraz nerw wzrokowy, którego kanał, choć rzadko, zawiera dehiscjencje. Jego ściana jest często bardzo cienka (nawet <1 mm), tym cieńsza, im bliżej bruzdy skrzyżowania wzrokowego. Zapalenie zatoki klinowej może rozszerzać się na leżącą bezpośrednio przy jej bocznej ścianie zatokę jamistą i doprowadzać do uszkodzenia przebiegających przez jej światło nerwów czaszkowych (III, IV, VI, nerw oczny i szczękowy od nerwu trójdzielnego).
Zatoka jamista jest przestrzenią o nieregularnym kształcie, poprzedzielaną siecią beleczek łącznotkankowych zwalniających przepływ krwi, co sprzyja tworzeniu się w jej świetle skrzeplin. Prowadzi do niej spływ żylny z wargi górnej, jam nosowych, zatok przynosowych, jamy nosowo-gardłowej, gardła i oczodołów. Krew z zatoki jamistej przemieszczana jest dalej, poprzez zatokę skalistą dolną do żyły szyjnej wewnętrznej. Naczynia żylne zatoki szczękowej mają połączenie z zatoką jamistą poprzez splot skrzydłowy. Obie zatoki jamiste połączone są w linii pośrodkowej przez tzw. zatokę okrężną (circular sinus), a także poprzez podstawny splot żylny, (basilar venous plexus) leżący na czaszkowej powierzchni stoku. Drogą tych połączeń, początkowo jednostronne zakrzepowe zapalenie zatoki jamistej, rozprzestrzenia się w krótkim czasie (kilku godzin) na obie zatoki jamiste, a następnie przez wewnątrzczaszkowe połączenia żylne do wnętrza czaszki.

Drogi przejścia zakażenia do oczodołu

Istnieją cztery główne drogi przejścia zakażenia do oczodołu:

A.      Drogą wstecznego zakrzepowego zapalenia naczyń żylnych (retrograde thrombophlebitis)

Naczynia żylne prowadzące krew do oczodołu z obszarów sąsiadujących (z nosa, zatok przynosowych, twarzy) pozbawione są zastawek - sprzyja to szerzeniu się zakażenia do oczodołu i dalej, do zatoki jamistej.

A.      Bezpośrednio z sąsiedztwa drogą ubytków (dehiscjencji) ścian kostnych oczodołu

Wrodzone ubytki najczęściej występują w blaszce oczodołowej (papierowatej) kości sitowej i w tym obszarze obserwuje się najwięcej ropni podokostnowych. Obserwacje wskazują, iż dotyczy to częściej strony lewej, choć mechanizm tego zjawiska nie jest wyjaśniony. Powstanie ubytków kostnych może być również konsekwencją zapalenia kości (osteomyelitis), urazu twarzoczaszki lub przebytych zabiegów operacyjnych.

C.     Poprzez układ naczyń chłonnych - w obrębie oczodołu nie występują naczynia limfatyczne ani węzły chłonne, a połączenia limfatyczne pomiędzy zatokami przynosowymi a oczodołem są bardzo ograniczone. Istnieje możliwość "przesiąkania" (lymphatic seeding) płynu limfatycznego do wnętrza oczodołu, choć jest to mechanizm mało prawdopodobny.

D.     Drogą naczyń tętniczych - szerzenie się infekcji tą drogą jest możliwe, chociaż nie ma istotnego znaczenia klinicznego.

Klasyfikacja powikłań oczodołowych ZZP

Pierwszy podział, wprowadzony przez Huberta w 1937 roku, oparty na anatomicznym umiejscowieniu oraz stopniu zaawansowania zmian chorobowych, uwzględniał pięć grup powikłań oczodołowych. Został on zmodyfikowany w 1970 roku przez Chandlera, który zwrócił uwagę na umiejscowienie toczącego się procesu zapalnego względem przegrody oczodołowej. Ma to kluczowe znaczenie kliniczne, ponieważ proces zapalny, toczący się za przegrodą oczodołową może stanowić istotne zagrożenie dla narządu wzroku, prowadząc do obniżenia ostrości wzroku lub nawet do ślepoty.
Chandler proponuje następującą klasyfikację powikłań oczodołowych zatokopochodnych:

Zapalenie toczące się przed przegrodą oczodołową

I.         Zapalny obrzęk powiek (periorbital cellulitis, zapalenie tkanek miękkich wokół oczodołu)

Zapalenie toczące się za przegrodą oczodołową

II.       Zapalenie tkanek miękkich oczodołu (cellulitis orbitae)

III.     Zapalenie tkanek oczodołu z ropniem podokostnowym (abscessus subperiostalis)

IV.    Zapalenie tkanek oczodołu z ropniem w ich obrębie (abscessus orbitae)

V.      Zakrzepowe zapalenie zatoki jamistej (thrombophlebitis sinus cavernosi)

Objawy

Lekarz pierwszego kontaktu, widząc pacjenta z procesem zapalnym w obrębie oczodołu, musi zadać sobie podstawowe pytanie - czy konieczna jest diagnostyka i leczenie w warunkach szpitalnych, czy też można rozpocząć leczenie w warunkach ambulatoryjnych?
Decyzję taką można podjąć na podstawie wywiadów, stanu klinicznego pacjenta, ciężkości przebiegu schorzenia ze szczególnym zwróceniem uwagi na ocenę gałki ocznej. Obecność lub brak wytrzeszczu różnicuje umiejscowienie procesu zapalnego względem przegrody oczodołowej. Brak wytrzeszczu świadczy o zapaleniu toczącym się przed przegrodą oczodołową i pozwala na leczenie w warunkach ambulatoryjnych, ale pod warunkiem pozostawania w ścisłej obserwacji oraz poinformowania pacjenta lub rodziców (w przypadku dzieci) o konieczności leczenia w warunkach szpitalnych w momencie narastania objawów. Najczęściej występujące powikłanie oczodołowe ZZP - zapalny obrzęk powiek - pomyślnie reaguje na typowe leczenie zachowawcze prowadzone w trybie ambulatoryjnym, jeśli proces zapalny nie przekroczy bariery przegrody oczodołowej, co równoznaczne jest z wtargnięciem zakażenia do wnętrza oczodołu. We wszystkich przypadkach wątpliwych lub o ciężkim przebiegu konieczne jest przeprowadzenie diagnostyki i bezzwłoczne wdrożenie leczenia w warunkach szpitalnych. Przy wyborze oddziału, w którym powinna być przeprowadzona diagnostyka i wdrożone leczenie, decydujące znaczenie powinien mieć nie jego profil, lecz zaplecze diagnostyczne, a konkretnie możliwość wykonania tomografii komputerowej, jak również dostępność konsultantów.
ZAPALNY OBRZĘK POWIEK (zapalenie tkanek miękkich wokół oczodołu, periorbital cellulitis) (ryc. 3) - jak wynika z definicji, proces zapalny toczy się w tkankach miękkich powiek, przed przegrodą oczodołową, stanowiącą barierę, która w przypadku prawidłowo prowadzonego leczenia uniemożliwia przejście procesu zapalnego na tkanki oczodołu. Jest to najczęstsze powikłanie zarówno u dorosłych, jak i u dzieci; dotyczy 82%-97% chorych.

Pierwszym objawem jest obrzęk powiek z odczynem zapalnym, powodujący całkowite zwarcie szpary powiekowej. Spojówki są nacieczone, a ocena gałki ocznej jest możliwa po biernym rozchyleniu powiek. Nie stwierdza się wytrzeszczu ani zaburzeń ruchomości gałki ocznej. Ostrość wzroku jest prawidłowa. Momentem decydującym o przebiegu potencjalnie zagrażającym uszkodzeniem narządu wzroku jest pojawienie się wytrzeszczu, co świadczy o rozszerzaniu się procesu zapalnego na tkanki oczodołu.
W przypadku gdy proces zapalny przechodzi z zatoki szczękowej, obrzęk i przekrwienie dotyczy najczęściej powieki dolnej, powieka górna natomiast włączona jest w proces zapalny szerzący się z sitowia.
Proces zapalny zwykle ustępuje przy prawidłowym leczeniu zachowawczym. Wytworzenie się ropnia w powiece wymaga interwencji chirurgicznej.
ZAPALENIE TKANEK MIĘKKICH OCZODOŁU (cellulitis orbitae) (ryc. 4) - rozwija się w przypadku przejścia procesu zapalnego przez barierę, którą stanowi przegroda oczodołowa lub przy przejściu zakażenia bezpośrednio z sitowia przez blaszkę oczodołową (papierowatą) i okostną oczodołu. Obrzęk, naciek komórek zapalnych i zastój krwi w naczyniach oczodołu prowadzi do wytrzeszczu (proptosis). Występuje również zapalny obrzęk spojówki powiekowej i gałkowej (chemosis). Masywny obrzęk spojówek może wpuklać się pomiędzy powiekę górną i dolną, prowadząc do wysychania, owrzodzenia, zapalenia gałki ocznej (panophtalmitis), niekiedy nawet do utraty gałki ocznej. Nacieczenie zapalne mięśni okoruchowych prowadzi do zaburzenia ruchomości gałki ocznej. Proces zapalny toczący się w obrębie stożka oczodołu, obejmujący tkankę tłuszczową i tkanki łączne otaczające nerw wzrokowy, prowadzi u 10% chorych do przemijającego lub trwałego obniżenia ostrości wzroku. Przy prawidłowo prowadzonym leczeniu zmiany chorobowe cofają się całkowicie w ok. 75% przypadków.

ROPIEŃ PODOKOSTNOWY OCZODOŁU (abscessus subperiostalis) (ryc. 5) - umiejscowiony jest zwykle pomiędzy blaszką oczodołową kości sitowej a okostną oczodołu. Najczęściej występuje w przebiegu zapalenia toczącego się w sitowiu, ale także może rozwijać się w następstwie zapalenia zatoki czołowej. Występuje asymetryczny wytrzeszcz (proptosis) - przemieszczenie gałki ocznej do przodu i do boku oraz zaburzenia jej ruchomości. U części chorych może dojść do trwałego obniżenia ostrości wzroku. Należy mieć na uwadze, iż ropień podokostnowy oczodołu współistnieje z reguły z procesem zapalnym toczącym się w tkankach miękkich oczodołu.
W niektórych przypadkach wystąpienie ropnia podokostnowego może być poprzedzone krwiakiem podokostnowym. Został on po raz pierwszy opisany przez Wheelera w 1937 roku w przebiegu zapalenia zatoki czołowej, później także sitowia. Krwiak podokostnowy nie jest pochodzenia pourazowego, lecz wynika z przerwania ciągłości naczyń żylnych z powodu ich nagłego rozszerzenia w obszarze objętym procesem zapalnym oraz martwicy tych naczyń w przebiegu zapalenia. Objawia się nagłym, bolesnym wystąpieniem nasilonego wytrzeszczu.

ROPIEŃ OCZODOŁU (abscessus orbitae) (ryc. 6) - rozwija się w następstwie:

·         przerwania ciągłości okostnej oczodołu w przypadku ropnia podokostnowego

·         "przebicia się" ropnia przedprzegrodowego (preseptal abscess) przez przegrodę oczodołową do wnętrza oczodołu

·         niepomyślnego przebiegu zapalenia tkanek miękkich oczodołu (cellulitis orbitae)

Ropień często umiejscawia się przyśrodkowo, w bezpośrednim sąsiedztwie komórek sitowych objętych procesem zapalnym, może jednak lokalizować się w każdym regionie oczodołu. W krótkim czasie dochodzi do nasilonego wytrzeszczu, przemieszczenia gałki ocznej w kierunku przeciwnym do lokalizacji ropnia, całkowitego jej unieruchomienia z opadnięciem powieki (ophtalmoplegia), obrzęku i przekrwienia powiek oraz spojówek (chemosis). Zapalenie nerwu wzrokowego, a także niedokrwienie narządu wzroku spowodowane zamknięciem światła tętnicy centralnej siatkówki może ostatecznie prowadzić do ślepoty. Nieodwracalne zmiany degeneracyjne nerwu wzrokowego oraz uszkodzenie siatkówki pojawiają się po ok. 90-100 minutach trwania niedokrwienia spowodowanego zamknięciem światła naczyń.

ZAKRZEPOWE ZAPALENIE ZATOKI JAMISTEJ (thrombophlebitis sinus cavernosi) (ryc. 7) jest najpoważniejszym i najbardziej niebezpiecznym powikłaniem ZZP, mieszczącym się w grupie zarówno oczodołowych, jak i wewnątrzczaszkowych powikłań ZZP. Zostało ono opisane po raz pierwszy przez Brighta w 1831 roku. Częstość jego występowania szacuje się na około 1% wśród chorych z powikłaniami ZZP. Chorzy poniżej 20. roku życia stanowią około 66% ogółu pacjentów z zakrzepowym zapaleniem zatoki jamistej. Mimo iż rokowanie w przypadku zakrzepowego zapalenia zatoki jamistej jest zawsze poważne, przy prawidłowo prowadzonym leczeniu śmiertelność zmalała z 80% we wczesnych latach 60. do 15-30% współcześnie.

Zakrzepowe zapalenie zatoki jamistej może być powikłaniem zakażenia umiejscowionego w każdym regionie, z którego spływ żylny biegnie do zatoki jamistej. Rozwija się poprzez zakrzepy naczyń żylnych łączących zatokę jamistą z pierwotnym ogniskiem infekcji, jak ropień tkanek miękkich środkowej i górnej części twarzy, ognisko zapalne okołozębowe w szczęce, w uchu środkowym, zatokach: klinowej, szczękowej, czołowej i komórkach sitowych. Najczęściej obserwuje się to powikłanie w przebiegu niepomyślnego zejścia ropnia oczodołu. Z zatoki klinowej zakażenie do zatoki jamistej może przechodzić bezpośrednio przez uszkodzoną ścianę kostną dzielącą te struktury, z pozostałych zatok przynosowych połączeniami żylnymi (z zatoki szczękowej przez splot skrzydłowy, z sitowia i zatoki czołowej przez żyły oczodołu).
Do wczesnych objawów należą silne bóle głowy, ból w głębi oczodołu, światłowstręt, przeczulica i parestezje twarzy w obszarze czuciowego unerwienia I i II gałęzi nerwu trójdzielnego.
W ciągu 24-48 godzin gwałtownie postępującego procesu zapalnego pojawiają się objawy posocznicy z gorączką o przebiegu hektycznym, niedowładami lub porażeniami nerwów czaszkowych przebiegających w świetle zatoki (nerwy III, IV, VI, V1, V2).
W badaniu przedmiotowym stwierdza się:

1.       obrzęk zapalny powiek i spojówek,

2.       wytrzeszcz gałki ocznej,

3.       rozszerzenie źrenicy oraz brak reakcji na światło,

4.       unieruchomienie gałki ocznej (wynikające z ucisku/nacieku zapalnego nerwu odwodzącego przebiegającego wzdłuż tętnicy szyjnej oraz nerwu okoruchowego i bloczkowego w ich odcinku przebiegającym przez boczną ścianę zatoki jamistej),

5.       przeczulicę twarzy,

6.       objawy oponowe.

Zmiany zapalne rozpoczynające się po stronie ogniska zakażenia w ciągu kilku godzin stają się obustronne. Stanowi to istotny czynnik diagnostyczny różnicujący z innymi powikłaniami oczodołowymi, w których nie stwierdza się przechodzenia zapalenia na drugi oczodół.
W około 50% przypadków zakrzepowego zapalenia zatoki jamistej stwierdza się trwałe obniżenie ostrości wzroku i ograniczenie ruchomości gałki ocznej (w 15% dochodzi do ślepoty, w 30% do unieruchomienia gałki ocznej). Należy podkreślić, iż wczesne rozpoznanie zakrzepowego zapalenia zatoki jamistej i natychmiastowa interwencja zapobiegają powstaniu nieodwracalnych uszkodzeń neurologicznych oraz ratują życie chorego. Mimo iż rokowanie uległo znacznej poprawie, w dalszym ciągu śmiertelność wynosi 20%.
Podejrzenie zakrzepowego zapalenia zatoki jamistej wymaga bezwzględnej hospitalizacji chorego i bezzwłocznego wdrożenia leczenia zachowawczego oraz chirurgicznego niezależnie od prowadzonych procedur diagnostycznych:

·         analizy obrazu klinicznego i obserwacji chorego,

·         TK i/lub MRI mózgu i zatok przynosowych,

·         nakłucia lędźwiowego z badaniem ogólnym i bakteriologicznym płynu mózgowo-rdzeniowego,

·         posiewu krwi pobieranej trzykrotnie w ciągu doby niezależnie od szczytu gorączki,

·         badania bakteriologicznego wydzielin pobranych z okolicy przewodu nosowego środkowego lub popłuczyn z zatoki szczękowej,

·         stałej obserwacji widzenia i ruchomości gałek ocznych.

Leczenie zachowawcze wymaga podawania dużych dawek antybiotyków o szerokim spektrum działania i dobrej penetracji do tkanki mózgowej, początkowo dobranych empirycznie, a następnie zmodyfikowanych w oparciu o uzyskany wynik badania bakteriologicznego. Chemioterapia może być w niektórych przypadkach skojarzona z leczeniem przeciwzakrzepowym. Kortykosteroidy mogą być stosowane w przypadku włączenia w proces zapalny przysadki i następowego zahamowania układu przysadkowo-nadnerczowego oraz w przypadkach gwałtownego pogarszania się ostrości wzroku.
Leczenie chirurgiczne winno być przeprowadzone w trybie pilnym. Zakres przeprowadzonego zabiegu operacyjnego uzależniony jest od umiejscowienia zasadniczego ogniska zapalnego. Wczesne przeprowadzenie operacji może mieć decydujące znaczenie dla uratowania wzroku chorego bądź też jego życia.
W piśmiennictwie przedstawiane są również inne powikłania oczodołowe ZZP, które nie zostały uwzględnione w powszechnie używanej klasyfikacji Chandlera.
Barierę chroniącą rejon szczytu oczodołu przed penetracją zakażenia stanowi obramowanie kostne, które w tej części oczodołu jest znacznie grubsze niż blaszka papierowata, a także okostna oczodołu, ściśle przylegająca do kanału nerwu wzrokowego. W szczycie oczodołu nie ma ponadto otworów naczyniowych (z wyjątkiem bardziej do tyłu położonego otworu sitowego tylnego). Istnieją doniesienia, iż u 4% chorych nerw wzrokowy pokryty jest jedynie oponą miękką i błoną śluzową zatoki klinowej, pozbawiony jest więc kostnej bariery ochronnej - należy o tym pamiętać w przypadku zapalenia tkanek oczodołu w jego tylnej części.
ZESPÓŁ SZCZELINY OCZODOŁOWEJ GÓRNEJ: jest groźnym powikłaniem oczodołowym ZZP. Rozwija się jako najczęstsze powikłanie ropnego zapalenia nadmiernie upowietrznionej zatoki klinowej. Zatoka klinowa i sitowie tylne leżą w bezpośrednim sąsiedztwie szczeliny oczodołowej górnej. Przejście zapalenia przez przyśrodkową ścianę oczodołu w jej tylnej części wywołuje zmiany zapalne i uszkodzenie struktur anatomicznych przebiegających przez szczelinę oczodołową górną (nerwy czaszkowe III, IV, VI, oczna gałąź nerwu V, żyła oczna, oraz gałązki splotu jamistego). Prowadzi to do oftalmoplegii i rozszerzenia źrenicy. U pacjentów z izolowanym zespołem szczeliny oczodołowej górnej nie stwierdza się utraty wzroku.
ZESPÓŁ SZCZYTU OCZODOŁU występuje w przypadku, gdy proces zapalny obejmuje szczelinę oczodołową górną oraz kanał nerwu wzrokowego, znajdujący się w jej sąsiedztwie. Stwierdza się objawy uszkodzenia struktur przechodzących przez szczelinę oczodołową górną oraz kanał nerwu wzrokowego (nerwy czaszkowe II, III, IV, VI, oczna gałąź nerwu V).
W badaniu stwierdza się:

·         oftalmoplegię

·         rozszerzenie źrenicy

·         upośledzenie widzenia do ślepoty włącznie.

Nie występuje obrzęk tkanek miękkich oczodołu, zapalenie ani wytrzeszcz.
Wczesna interwencja chirurgiczna - sphenoethmoidektomia z dekompresją oczodołu jest jedynym postępowaniem ratującym wzrok chorego.
KRWIAK PODOKOSTNOWY - został omówiony wraz z ropniem podokostnowym
ZAPALENIE POZAGAŁKOWE NERWU WZROKOWEGO - w piśmiennictwie spotkać się można z poglądem, iż zapalenie pozagałkowe nerwu wzrokowego może być również powikłaniem ostrego ZZP.

Diagnostyka

Rozwinięcie się procesu zapalnego w tkankach oczodołu jest w 75% pochodną ZZP. Zdecydowana większość przypadków występuje w okresie ostrej infekcji jam nosa i zatok przynosowych, dlatego każdy pacjent z procesem zapalnym w obrębie oczodołu powinien mieć przepr...