E.v Däniken- Oczy Sfinksa.pdf

Erich von Däniken

_________________________________________________________________

____________

OCZY SFINKSA

Tajemnice piramid

_________________________________________________________________

____________

Z niemieckiego przełożył Ryszard Turczyn

Tytuł oryginału: Die Augen der Sphinx. Neue Fragen an das alte

Land am Nil

Cmentarze zwierzęce i puste grobowce

O, Egipcie, Egipcie!

Z twojej wiedzy pozostaną

tylko bajki, które przyszłym

pokoleniom

wydawać się będą

nie do wiary.

Lucjusz Apulejusz (II w.

prz. Chr.)

"Welcome to Egypt!" - wybujały młodzian z czarnym wąsikiem

zastąpił mi drogę i wyciągnął w moją stronę dłoń. Nieco

zaskoczony uścisnąłem ją myśląc sobie, że to pewnie najnowsza

forma witania

turystów. Zaczęły się zwykłe pytania, skąd to przyjechałem i co

zamierzam oglądać w Egipcie. Uprzejmie acz z dużym trudem

pozbyłem się natrętnego młodzieńca. Nie na długo. Ledwie

wydostałem się z budynku kairskiego dworca lotniczego, drogę

zastąpił mi kolejny: "Welcome to Egypt!". Walizki, ponowny uścisk

dłoni - czy sobie życzę, czy nie.

W ciągu następnych dni to dokuczliwe traktowanie powtórzyło się

nieskończoną ilość razy. "Welcome to Egypt!" rozbrzmiewało przed

Muzeum Egipskim w Kairze, "Welcome to Egypt" wykrzykiwał

radośnie sprzedawca papirusów, "Welcome to Egypt" pozdrawiał mnie

mały pucybut na rogu ulicy. taksówkarz, portier w hotelu,

sprzedawca pamiątek.

Ponieważ za każdym razem pytano mnie z jakiego przybywam kraju

i mierziło mnie już odpowiadanie wciąż na to samo pytanie, więc u

stóp

piramidy schodkowej w Sakkara dwieście czterdziestemu

ściskającemu moją dłoń odpowiedziałem z poważną miną: "Jestem z

Marsa." Nie okazując najmniejszego zdziwienia moją odpowiedzią

człowiek ten

natychmiast ujął obie moje dłonie i na cały głos powtórzył:

"Welcome to Egypt!"

Do tego już w Egipcie doszło, że nikogo nie dziwią nawet turyści

z Marsa.

W ciągu pięćdziesięciu czterech lat życia wielokrotnie bywałem

w kraju nad Nilem. Zmienił się obraz ulicy, środki komunakacji,

zatrute

spalinami powietrze, nowe okazałe gmachy hoteli - pozostała aura

tajemniczości okrywająch ten kraj, napawająca głębokim szacunkiem

fascynacja, jaką od tysięcy lat budzi Egipt:

W roku 1954 jako niespełna dziewiętnastoletni młodzian po raz

pierwszy opuściłem się do leżących pod piaskiem pustyni korytarzy

w Sakkara. Przede mną posuwali się: mój egipski przyjacieł ze

studiów

oraz dwóch strażników. Każdy z naszej czteroosabowej ekipy niósł

palącą się świeczkę, poniewaź wówczas, przed trzydziestoma

pięcioma

laty nie było w zatęchłych lochach elektrycznego oświetlenia,

tunele nie były jeszcze udostępniane zwiedzającym. Zupełnie jakby

to było

wczoraj, pamiętam moment, kiedy jeden ze strażników oświetlił

płomykiem swojej świeczki masywny sarkofag wysokości człowieka.

Chybotliwy blask płomyków ślizgał się po granitowym bloku.

- Co jest w środku? - spytałem zacinając się.

- Święte byki, młody człowieku, zmumifikowane byki!

Kilka kroków dalej kolejna szeroka nisza w pomieszezeniu i

znowu sarkofag byka. Po przeciwnej stronie w zalatującym

stęchlizną grobowcu to samo. Jak daleko sięgał blask świecy,

wszędzie gigantyczne sarkofagi-monstra. Gruba warstwa pyłu

tłumila nasze kroki niby

miękki dywan. Nowe korytarze, nowe nisze, nowe sarkofagi. Czułem

się nieswojo, drobny pył drażnił krtań, najmniejszy powiew nie

odświeżał dusznego, zastałego powietrza. Wszystkie grobowce byków

były otwarte, ciężkie granitowe przykrywy spoczywały lekko

odsunięte na sarkofagach. Chciałem zobaczyć taką mumię byka,

poprosiłem więc

obydwu strażników i mojego przyjaciela, żeby mi pomogli. Po ich

ramionach wspiąłem się w górę, ległem na brzuchu na górnej

krawędzi sarkofagu i poświeciłem w dół. Wnętrze było

czyściusieńkie... i puste! Próbowałem przy czterech dalszyeh

sarkofagach, za każdym razem

z tym samym wynikiem. Gdzie się podziały mumie byków? Czyżby

ciężkie ciała zwierząt zostały wydobyte? Może boskie mumie

znajdują się w muzeum? Albo może - zrodziło się we mnie niejasne

podejrzenie - sarkofagi te nigdy nie zawierały mumii byków?

Teraz, trzydzieści cztery lata później, ponownie znalazłem się w

pod-

ziemnych lochach. Zainstalowano w nich elektryczne oświetlenie,

dwoma biegnącymi równolegle korytarzami przeprowadza się grupy

turystów. W stłoczonych grupkach rozlegają się achy i ochy, widać

zdumione twarze, słychać mentorski ton przewodnika, który

wyjaśnia, że w każdym z tych monstrualnych sarkofagów spoczywała

niegdyś mumia boskiego byka Apisa.

Nie zamierzam prostować słów przewodnika, choć dzisiaj już wiem

pewno: W potężnych granitowych sarkofagach nigdy nie znaleziono

ani jednej mumii byka!

Zaczęło się od Auguste Mariette'a

Paryż roku 1850. W Luwrze, w charakterze asystenta pracuje

dwudziestoośmioletni Auguste Mariette. Drobny, ruchliwy człowie-

czek, który potrafił kląć jak dorożkarz, przyswoił sobie w ciągu

ostatnich siedmiu lat obszerną wiedzę na temat Egiptu. Mówił

płynnie

po angielsku, francusku i arabsku, umiał odczytywać hieroglify i

z nieprzytomnym zapałem pracował nad przekładami staroegipskich

teks-

tów. Do uszu Francuzów doszły wieści, że ich najwięksi rywale na

polu archeolagii, Brytyjczycy, skupują w Egipcie stare papirusy.

"Le Grande Nation" nie mogła się temu przyglądać bezczynnie.

Paryska Akademia

Nauk postanawia wysłać do Egiptu Auguste Mariette'a. Zaopatrzony

w sześć tysięcy franków miał sprzątnąć Anglikom sprzed nosa

najlepsze

papirusy.

Drugiego października 1850 roku Auguste Mariette przybył do

Kairu. Zaraz pierwszego dnia odwiedził starszyznę koptyjską,

ponieważ miał nadzieję dotrzeć do staroegipskich papirusów przez

koptyjskie klasztory. Przechadzając się po kairskich sklepach ze

starociami zwrócił uwagę na to, że w każdym sklepie właściciel

oferuje na sprzedaż autentyczne sfnksy, przy czym wszystkie bez

wyjątku pochodziły

z Sakkara. Mariette zaczął intensywnie myśleć. Kiedy 17

października

koptyjscy patriarchowie oświadezyli, że dla podjęcia decyzji, co

do jego chęci nabycia starych papirusów potrzeba czasu, Mariette

rozczarowa-

ny wspiął się na cytadelę i zatopiony w myślach usiadł na jednym

ze stopni.

Przed nim rozciągał się Kair okryty wieczornym oparem. "Ze

snującego się w dole morza mgły wystawało trzysta minaretów wy-

glądających zupełnie jak maszty zatopionej floty", napisał

Mariette. "Po zachodniej stronie, skąpane w złocistym blasku

chylącego się nad horyzontem słońca sterczały w niebo piramidy.

Widok był porywający.

Owładnął mną całkowicie i z niemal bolesną mocą poraził swoim

urokiem [...] Spełniło się marzenie mojego życia. Oto tam, niemal

wyciągnięcie ręki, rozciągał się cały świat grobów, stel,

inskrypcji, posągów. Czegóż mi jeszcze więcej trzeba? Następnego

dnia wynająłem muły na bagaże, dwa osły dla siebie. Kupiłem

namiot, kilka skrzyń najpotrzebniejszych rzeczy, jakie przydać

się mogą w podróży przez pustynię i 20 października 1850 roku

rozbiłem namiot u stóp Wielkiej Piramidy." [1]

Po siedmiu dniach niespokojny Mariette miał już dość zamieszania

panującego pod piramidami. Ze swojią niewielką karawaną odjechał

o pół dnia drogi na południe i rozbił obóz w Sakkara pomiędzy

poniewierającymi się wszędzie naokoło resztkami murów i

przewróconych kolumn. Obecny znak rozpoznawczy Sakkara, czyli

schodkowa piramida faraona Dżosera (2630-2611 prz.Chr.) tkwiła

jeszcze nie odnaleziona pod ziemią. Próżniactwo nie było

specjalnością Auguste Mariette'a. Grzebał w różnvch miejscach

całej okolicy i natrafił na wystającą z piasku głowę sfnksa.

Natychmiast przypomniał sobie pochodzące również z Sakkara

posążki sprzedawane w sklepach ze starociami. Kilka metrów dalej

potknąl się o rozbitą kamienną tabiicę, na której udało mu się

odcyfrować słowo "Apis". W tym momencie dwudziestoośmioletni

przybysz z Paryża natężył uwagę. Również inni przybysze PRZED

Auguste Mariette'em widzieli głowę sfinksa i tablicę. lecz żaden

nie dostrzegł między nimi związku. Mariette natychmiast

przypomniał sobie starożytnych pisarzy: Herodota, Diodora

Sycylijskiego i Strabona, którzy donosili o tajemniczym kulcie

Apisa w okresie Starego Państwa. W pierwszym rozdziale swojego

dzieła 'Geografia' Strabon (ok. 68 prz. Chr. - 26 po Chr.) pisze:

"Blisko jest też Memtis, siedziba egipskich królów, ponieważ od

Delty dzieli je trzy schojny (16,648 km). Ze świątyń ma przede

wszystkim świątynię Apisa, który jest tożsamy z Ozyrysem.

Tutaj, jak już powiedziałem, uważany za boga byk Apis [...]

trzymany jest

w świątynnej hali. Jest tam też świątynia boga Serapisa, która

leży na

miejscu tak bardzo piaszczystym, że wydmy nanoszone przez wiatry

skrywają wiele sfinksów aż po głowę, inne zaś do połowy ciała."

[2]

A więc mowa była o przysypanych sfinksach, o Memfis, o byku

Apisie

i świątyni Serapisa. Mariette stał we właściwym miejscu! U

Diodora

Sycylijskiego, żyjącego w I w. prz.Chr. autora

czterdziestotomowego dzieła historycznego Biblioteka czytał:

"Do tego, co zostało już powiedziane, należałoby jeszcze dodać,

co się

tyczy świętego byka, którego zwą Apisem. Gdy tenże zakończy żywot

i zostanie z przepychem pogrzebany..." [3]

Z przepychem pogrzebany? Dotychczas nikt nie odnalazł w Egipcie

grobów byka. Auguste Mariette zapomniał o zadaniu, jakie

powierzyli mu jego francuscy koledzy, zapomniał o koptyjskiej

starszyźnie, zapomniał o kopiach, jakie miał sporządzać z

papirusów. Ogarnęła go gorączka łowów. Bez namysłu zaangażował

trzydziestu robotników

z łopatami i polecił im rozkopać niewielkie wydmy widoczne co

parę

metrów na pustyni. Odkopywał sfinksa za sfinksem, co sześć metrów

nowy posąg, tak że wkrótce światło dzienne ujrzała cała aleja

składająca się ze 134 sfnksów. Stary Strabon miał jednak rację!

W ruinach małej świątyni Mariette znalazł kilka kamiennych tablic

pokrytych rysunkami i inskrypcjami. Przedstawiały faraona

Nektane-

bo II (360 - 342 prz.Chr.), który poświęcił tę świątynię bogowi

Apisowi. Teraz Mariette był już pewien: gdzieś tu w pobliżu muszą

być "z przepychem pogrzebane" [Diodor] byki Apisy.

Następne tygodnie upłynęły na gorączkowych poszukiwaniach. Od-

krycie goniło odkrycie. Mariette wykopywał z piasku posągi

sokołów, bóstw i panter. W czymś w rodzaju kaplicy odsłonił

rzeźbę Apisa

z wapienia. Rzeźba wywołała zdumiewające reakcje u kobiet z

poblis-

kich wiosek. W czasie południowej przerwy w pracach Mariette

przyłapał piętnaście dziewcząt i kobiet, które jedna po drugiej

wdrapywały się na byka. Będąc już na jego grzbiecie zaczynały

wykonywać rytmiczne ruchy brzuchem i udami. Zdumionemu

Mariette'owi wyjaś-

niano, że te ćwiczenia gimnastyczne mają być doskonałym środkiem

leczącym bezpłodność.

Poszukując wejścia do grobowców byków Mariette wydobył setki

figurek i amuletów. W Kairze krążyły pogłoski, jakoby nerwowy

francuski archeolog przywłaszczył sobie złote statuetki. Na

miejsce przybyli na wielbłądach żołnierze wysłani przez rząd

egipski, herold odczytał rozkaz zabraniający Mariette'owi

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: