Rozpoznanie wartości zabytkowych konstrukcji dachowych, cz. 2.docx

Rozpoznanie wartości zabytkowych konstrukcji dachowych, cz. 2

Dokumentacja prac remontowych dotycząca zabytkowych konstrukcji dachowych oraz podejmowane na jej podstawie działania naprawcze, powinny być poprzedzone szczegółowym rozpoznaniem wartości zabytkowych całości konstrukcji przewidzianej do naprawy lub konserwacji. Rozpoznanie powinno dotyczyć zarówno sfery historii, jak i techniki.

Inskrypcja na belce

Faza badania i rozpoznania stanu istniejącego

1.1.    Kwerenda archiwalna

Kwerenda powinna być przeprowadzona w celu weryfikacji danych na temat historii obiektu wraz z rozpoznaniem przekazów świadczących o jego kolejnych przekształceniach, inicjatywach budowlanych, zmianach własności itp.

Im starsza konstrukcja, tym większa jest potrzeba wykonania dokładnej kwerendy. Kwerenda powinna być przeprowadzona z uwzględnieniem wszystkich działań remontowych, modernizacyjnych oraz związanych z historią obiektu lub jego najbliższego otoczenia, które mogły mieć wpływ na możliwe uszkodzenia lub zniszczenia obiektu.

Kwerendy prowadzi się na ogół w zbiorach Krajowego Ośrodka Badań i Dokumentacji Zabytków, w archiwach Wojewódzkich Urzędów Ochrony Zabytków, w archiwach państwowych (np. w zespołach policji budowlanej lub towarzystw ubezpieczeniowych), w archiwach kościelnych (parafialnych, diecezjalnych) i w zbiorach prywatnych. Poszukiwania rozszerza się też na zasoby archiwalne i biblioteki placówek naukowych (uniwersytety, politechniki, akademie rolnicze).

1.2. Inwentaryzacja
Inwentaryzacja więźby dachowej powinna zawierać prawidłowo opracowane i zwymiarowane rysunki w skali 1:50 (dla ewentualnych detali w skali 1:20). Rzuty i przekroje konstrukcji powinny być wykonane w ilości zapewniającej dokładne jej udokumentowanie i czytelne przedstawienie. Rysunki pełnych i niepełnych wiązarów przedstawia się od strony złączy ciesielskich, z uwzględnieniem ich rodzaju oraz sposobu łączenia.

Inwentaryzacja powinna uwzględniać deformacje konstrukcji oraz zwracać uwagę na inne, występujące w przestrzeni więźby dachowej, elementy oryginalnego wyposażenia, np. kołowroty.

Szerzej o zasadach wykonywania inwentaryzacji architektonicznych zabytków oraz więźb dachowych można dowiedzieć się z publikacji1.

1.3. Znaki ciesielskie i inskrypcje
Analiza ciesielskich znaków montażowych, zachowanych na powierzchniach elementów konstrukcji może wnieść ważne informacje na temat budowy obiektu. Dotyczą one ustaleń, czy konstrukcję wznosiła jedna czy kilka ekip, czy prace przebiegały w jednym okresie czasu, czy fazowo w różnych latach.

Poza oględzinami ważna jest odpowiednia dokumentacja. Naniesienie układu montażowych znaków ciesielskich na inwentaryzację umożliwia ich analizę, a czasem jest bardzo pomocne w ustaleniu faz i sposobu realizacji konstrukcji.

Inwentaryzacji muszą podlegać także inne ślady zachowane na powierzchni drewna (znaki handlowe, inskrypcje – podpisy, napisy, daty itp.).

W razie ich zidentyfikowania należy umieścić na rysunkach inwentaryzacyjnych informację o lokalizacji rozpoznanych znaków oraz ich formie, metodzie wykonania i treści. Znaki takie mogą wymagać dokładniejszego udokumentowania fotograficznego, wraz z uwidoczniona na zdjęciu skalą metryczną.

Koniecznością jest dokładne zlokalizowanie, oględziny i dokumentacja znaków i napisów na tych elementach, które zagrożone są wymianą lub zniszczeniem.

1.4. Traseologia
Trasologia jest nowym kierunkiem badań naukowych (materiałoznawczych) zajmującym się analizą śladów narzędzi ciesielskich, które zachowały się na powierzchniach obrabianych elementów drewnianych. Pozwala na wnioskowanie, jakimi metodami ciesielskimi dany element został obrobiony.
W Polsce traseologia jest rzadko stosowana, w odróżnieniu do Czech, Słowacji, Belgii i Francji gdzie dużo częściej prowadzi się te badania2, zwłaszcza przy starych konstrukcjach (w Polsce od końca XIX w. drewno coraz częściej było obrabiane mechanicznie).

Podstawowe opracowania powierzchni drewna, możliwe do odróżnienia pod względem obróbki, to powierzchnie: okorowane (ślady ośnika), ślady po rozłupaniu klinami, ślady cięcia trakiem ręcznym, obrabiane toporem, piłą ręczną, obrabiane ciosłem (cieślicą), powierzchnie ze śladami cięcia trakiem mechanicznym.

Poszczególne płaszczyzny jednego elementu mogą posiadać różne ślady obróbki. Wnioski z analizy tych śladów są pomocne przy ustalaniu, czy konstrukcja została wykonana przez jedną czy przez więcej ekip oraz w których jej częściach dokonano przebudów lub napraw. Mogą także posiadać ślady po spławianiu drewna lub transporcie pionowym.

Przy szczegółowych badaniach rozpoznanie i inwentaryzacja charakterystycznych śladów, pozostawionych przez narzędzia ciesielskie na powierzchni obrabianych elementów powinna zawierać dla każdego typu powierzchni (jeśli jest to możliwe): dokumentację fotograficzną wraz z opisem (i ewentualnie w przypadkach niejednorodnych wyników – opis lokalizacji poszczególnych, odmiennie obrabianych elementów, np. na inwentaryzacyjnym rysunku rzutu więźby dachowej).

Traseologia

Przeprowadzone badania skonfrontowane z typologią znanych struktur konstrukcyjnych prowadzić powinny do opracowania stratygrafii poszczególnych elementów więźby i zależnie od uzyskanych wyników do wykonania teoretycznej rekonstrukcji drewnianego ustroju istotnego dla przyjęcia rozwiązań projektowych w następnej fazie prac.

Traseologia jest częścią naukowego rozpoznania konstrukcji i nie we wszystkich przypadkach konstrukcji jest konieczna. Natomiast usuwanie oryginalnych elementów z konstrukcji lub współczesne ociosywanie powierzchni drewna może w przyszłości takie badania uniemożliwić.

1.5. Rozpoznanie układu i typu konstrukcji historycznej
Po zapoznaniu się z konstrukcją więźby dachowej, powinno się określić jednorodność i kompletność konstrukcji. Następnym krokiem jest ustalenie układu konstrukcji i zaszeregowanie jej pod względem typu lub typów zastosowanych historycznych rozwiązań konstrukcyjno – przestrzennych3.

1.6. Badania dendrochronologiczne
W przypadku występowania drewnianych elementów w budowli istotnych dla bezwzględnego jej datowania istnieje możliwość (a w wielu obiektach — wręcz konieczność) przeprowadzenia badań dendrochronologicznych. Wykonywanie tych badań w obiektach zabytkowych jest obecnie standardem europejskim przy rozpoznawaniu konstrukcji drewnianych.

Znaki pozostawione przez dawnych cieśli

Badania dendrochronologiczne powinny mieć ściśle określony cel – inaczej ustala się, który z elementów konstrukcji jest najstarszy, inaczej datuje się całość konstrukcji. Dlatego badania te wymagają wcześniejszych oględzin konstrukcji a czasem i konsultacji z dendrochronologiem, czy są możliwe do wykonania. Miejsca pobrania próbek drewna powinny być ściśle udokumentowane i konsultowane z autorem badań architektonicznych. W przeciwnym razie wartość merytoryczna badania będzie znacznie ograniczona lub wynik badania może być niemiarodajny. Zwracamy uwagę, że jedynie poprawnie wykonane badania dendrochronologiczne stanowią szczególnie cenny materiał pomocniczy dla badań architektonicznych, uściślający ich wyniki.

1.7. Rozwarstwienie chronologiczne
Pozwala zorientować się dokładnie w fazach budowy obiektu i pomaga ustalić autentyczność zachowanych części konstrukcji.

Badania więźby są ściśle związane z rozpoznaniem stratygrafii całego obiektu, a obserwacja przestrzeni poddasza zazwyczaj prowadzi do uzyskania wniosków badawczych o szerszym zakresie niż historia jednego tylko elementu zabytkowej budowli.

2. Orzeczenia techniczne

2.1. Ekspertyza mykologiczna (mikologiczna)
Określa stan zachowania drewna konstrukcji w aspekcie występowania korozji biologicznej oraz określa jej zasięg i przyczyny, rozpoznaje szkodniki biologiczne i ich aktywność oraz podaje metody ich zwalczania. Orzeczenie mykologiczne musi być wykonane przez osoby posiadające świadectwa ukończenia odpowiednich specjalistycznych szkoleń, np. organizowanych przez Polskie Stowarzyszenie Mykologów Budownictwa.

Orzeczenie mykologiczne powinno zawierać:

1.      ozpoznanie gatunku drewna, z którego wykonano konstrukcję, precyzyjny, pozbawiony jakichkolwiek uogólnień opis rodzaju i zakresu występowania stwierdzonych uszkodzeń (sformułowanie właściwej diagnozy często wiąże się z koniecznością wykonania odkrywek konstrukcji).

2.      Ustalenie, czy korozja biologiczna jest aktywna (w przypadku grzybów domowych i pleśniowych ustalenia powinny być poparte pomiarami wilgotności, wykonanymi za pomocą skalowanych urządzeń).

3.      Rozpoznanie aktywności żeru larw owadów, co wiąże się wyborem i wskazaniem stosowania właściwych środków i metod – do zwalczania szkodników lub zabezpieczania drewna przed ich atakiem.

4.      Zalecenie odpowiednich środków chemicznych do zwalczania korozji biologicznej, wraz z ustaleniem jakie preparaty zastosowano wcześniej do konserwacji drewna konstrukcji.

5.      Wszelkie preparaty przewidziane do zastosowania muszą posiadać aktualne świadectwo dopuszczające do ich stosowania na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Wycofane z użycia i obecnie zabronione są wszelkiego rodzaju xylamity, a większość środków dawnego INCO-Veritas (Imprex W, Imprex Z, Antox B) nie jest od wielu lat produkowana.

6.      Zalecenie innych metod i środków, które są sprawdzone i dopuszczone do stosowania w budownictwie i w konserwacji zabytków.

7.      Dokumentację fotograficzną miejsc uszkodzonych z opisem uszkodzenia i jego zasięgu wraz z tzw.; mapą zniszczeń i uszkodzeń.

Orzeczenie mykologiczne powinno uwzględniać zabytkowe wartości konstrukcji, podawać metody naprawy konstrukcji z pełnym poszanowaniem zabytkowej substancji. Wskazane jest, aby we wnioskach uwzględniać ustalenia dotyczące wcześniej zastosowanych środków chemicznych do konserwacji konstrukcji. W ramach ekspertyzy mykologicznej można wskazywać elementy uszkodzone do wymiany lub naprawy, ale o sposobie naprawy lub o konieczności wymiany powinno decydować rozpoznanie konstrukcyjne uwzględniające wyniki badań mykologicznych.

2.2. Ekspertyza techniczna (konstrukcyjna)
Określa stan zachowania konstrukcji pod względem technicznym, wytrzymałościowym. Wraz z wytycznymi konserwatorskimi i wnioskami z opinii mykologicznej jest podstawą do sporządzenia projektu remontu konstrukcji.

Dokumentacja ta powinna zawierać:

1.      Rzetelny, opracowany bez uogólnień opis uszkodzeń wszystkich elementów więźby i na całej ich długości (utrudniony dostęp do poszczególnych elementów, powodujący ograniczenie zakresu badania musi być zaznaczony w opisie; jeśli występuje konieczność lub możliwość zdjęcia pokrycia dachu, a tym samym odsłonięcia powierzchni elementów lub ich połączenia, które dotąd nie były dostępne, badanie stanu technicznego tych miejsc należy dodatkowo wykonać po uzyskaniu dostępu, ale przed podjęciem ostatecznej decyzji o ich sposobie naprawy). Należy stosować przyjętą specjalistyczną terminologię4.

2.      Obliczenia konstrukcyjne wraz z przyjętymi schematami statycznymi w celu ewentualnej weryfikacji wniosków przyjętych w opracowaniu.

3.      Pomiary wielkości utrwalonych deformacji podstawowych elementów układu nośnego jak tramy, płatwie, krokwie koszowe itd.

4.      Dokumentację fotograficzną miejsc uszkodzonych z opisem uszkodzenia i jego zasięgu wraz z tzw.; mapą zniszczeń i uszkodzeń – czyli prezentacją zniszczeń i uszkodzeń na rysunkach inwentaryzacyjnych. Każdemu elementowi powinien towarzyszyć opis uszkodzenia z podaniem jego zasięgu i wstępną kwalifikacją remontową określająca konieczność naprawy elementu lub wymiany i w jakim zakresie.

Niedopuszczalne jest:

·         kwalifikowanie nieznacznie uszkodzonych elementów drewnianych do całkowitej wymiany,

·         niezgodne z rzeczywistym stanem konstrukcji rozszerzanie zasięgu uszkodzeń, prowadzące (do fałszowania obliczeń statycznych i do błędnych wniosków dotyczących sposobów naprawy lub kwalifikacji remontowych).

Należy pamiętać, że w zabytkowych więźbach dachowych często mamy do czynienia z wyselekcjonowanym drewnem, o dużej zawartości twardzieli oraz elementami przewymiarowanymi (w stosunku do współczesnych norm). Zabytkowe ustroje budowlane mimo miejscowych lub odcinkowych uszkodzeń w wielu przypadkach skutecznie opierają się czynnikom niszczącym, mającym wpływ na ich stan techniczny.

Bardzo ważne jest sprawdzenie (z zaznaczeniem w opisie), czy zachodzi np. zjawisko opierania się konstrukcji więźby na płaszczu sklepienia, ponieważ taka sytuacja generuje zagrożenia dla budowli – grozi zarwaniem konstrukcji sklepienia.

II. Faza projektowa
Jest to ta część dokumentacji, która powinna korzystać z wcześniej opisanego rozpoznania obiektu.

Faza projektowa remontowanego drewnianego ustroju to przyjęcie rozwiązań techniczno–konserwatorskich prowadzących do zapewnienia istniejącej strukturze kontynuowania jej funkcji w obiekcie, a w sytuacji, gdy jest to niemożliwe, wprowadzenie współczesnych ale odwracalnych rozwiązań technicznych (zastępujących wcześniej zastosowane) w celu zachowania jak największej części substancji autentycznej.

III. Faza wykonawcza
Powinna dokładnie realizować zalecone w projekcie rozwiązania, co musi być kontrolowane przez odpowiedni nadzór.

W przypadkach modyfikacji projektu wynikających z ujawnionych już w czasie prac sytuacji, pamiętać trzeba o konieczności wykonania dokumentacji powykonawczej zawierającej uzupełniające w stosunku do projektu wyniki badań i rozwiązań wykonawczych przyjętych w toku realizacji prac.

Podsumowanie
Europejskim trendem w konserwacji i naprawach zabytkowych konstrukcji drewnianych jest jak największe poszanowanie zabytkowej substancji i przestrzeganie przy jej naprawie tradycyjnych metod ciesielskich (uzupełnianie drewna drewnem) z zachowaniem pierwotnie użytego rodzaju drewna. Gdy jest to niemożliwe, wskazane jest stosowanie rozwiązań, które wprowadzają konstrukcje i elementy wykonane z innego materiału, są w pełni odwracalne i nie naruszają zabytkowej substancji.

1 Brykowska M. – „Metody pomiarów i badań zabytków architektury”, Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, Warszawa 2003 r.
Tajchman J. – „Zasady odwzorowania konstrukcji  dachowych w dokumentacjach konserwatorskich”, materiały Antikon 2005 – VI Konferencji „Architektura ryglowa – wspólne dziedzictwo”, wyd. Szczecin-Expo, Towarzystwo Wspierania Rozwoju Pomorza Zachodniego, Szczecin 2005, s. 457–487.
2 Rouzicka P. „Trasologie tesarskych seker – stopy po nastrojach, które vznikaji pri opracovani dreva pri vyrobe tesarskych konstrukcji” – Svornik 3/2005, unicornis Praha 2005, str. 5–29
3 Tajchman J. – „Propozycja systematyki i uporządkowania terminologii ciesielskich konstrukcji  dachowych występujących na terenie Polski od XIV do  XX w.”, Monument nr 2 – Studia i materiały Krajowego Ośrodka Badań i Dokumentacji Zabytków, s. 7–36 , Warszawa 2005 r.
4 Mączyński D., Tajchman J., Warchoł M. – „Materiały do terminologii konstrukcji więźb dachowych – podstawowe pojęcia”, Monument nr 2 –Studia i materiały Krajowego Ośrodka Badań i Dokumentacji Zabytków, s.37–44, Warszawa 2005 r.

mgr inż. arch. Dominik Mączyński
Krajowy Ośrodek Badań Dokumentacji Zabytków
Zdjęcia: Autor

Źródło: Dachy, nr 3 (123) 2010