1.Godzina czarownic.pdf

ANNA RICE

Godzina czarownic

The witching hour

Tom 1

Przełożyła: Anna Czajkowska

Wydanie polskie: 1994

I deszcz myślą barwiony,

I uderzenie gromu będące przypomnieniem.

Stan Rice

Doktor ocknął się, przerażony. Znowu przyśnił mu się ten stary dom w Nowym

Orleanie. Raz jeszcze ujrzał kobietę w bujanym fotelu i mężczyznę z brązowymi oczami.

I nawet teraz, w cichym pokoju hotelowym, wysoko ponad Nowym Jorkiem,

ogarnęły go znane uczucia: niepewność i lęk. Znów rozmawiał z brązowookim

mężczyzną. Tak, pomóż jej. Nie, to tylko sen. Chcę się z niego obudzić.

Doktor usiadł na łóżku. Ciszy nie mącił żaden dźwięk oprócz niskiego pomruku

klimatyzatora. Dlaczego przyszło mu to do głowy teraz, w pokoju hotelu Parker

Meridien? Przez moment nie mógł się otrząsnąć ze wspomnienia tego starego domu.

Przed oczami miał tamtą kobietę – jej pochyloną głowę, pusty wzrok. Nieomal słyszał

bzyczenie owadów obijających się o siatkę na starym ganku. Zaś mężczyzna o

brązowych oczach mówił nie otwierając ust. Niby woskowa lalka obdarzona życiem...

Nie. Przestań.

Doktor wstał z łóżka, bezszelestnie przemierzył dywan i stanąwszy przy

nieskazitelnie białych zasłonach, popatrzył na czarne jak sadza dachy domów i światła

neonów rozbłyskujące na ceglanych murach. Między chmurami widocznymi ponad

przeciwległą ponurą, betonową fasadą prześwitywał już blask wczesnego poranka. Tu nie

ma ani morderczego upału, ani usypiającego zapachu róż i gardenii...

Stopniowo zbierał myśli.

Raz jeszcze wrócił myślą do Anglika napotkanego przy barze w hotelowym hallu. To

właśnie przywołało wspomnienia – słowa tego człowieka, który rzekł do barmana, iż

właśnie przyjechał z Nowego Orleanu, i że to rzeczywiście miasto duchów. Tak, ów

Anglik, sympatyczny człowiek, prawdziwy, zdawać by się mogło, dżentelmen ze Starego

Świata, w wąskim garniturze w paski, z zegarkiem na złotym łańcuszku przymocowanym

do kieszeni kamizelki. Gdzie w naszych czasach można spotkać kogoś podobnego? – o

wyraźnej melodyjnej intonacji brytyjskiego aktora i jasnych, młodych oczach.

Wtedy, w hallu, doktor odwrócił się do niego i rzekł:

– Ma pan rację co do Nowego Orleanu. Ja sam widziałem tam ducha i to wcale nie

tak dawno temu... – Potem przerwał, zawstydzony i wlepił wzrok w kryształowy

kieliszek burbona, na którego dnie ostro załamywało się światło.

Brzęczenie much pośród lata; woń lekarstw. Aż tyle thorazyny? Czy to aby nie

pomyłka?

Anglik jednakże wykazał pełne szacunku zaciekawienie. Zaprosił doktora na

wspólny obiad. Powiedział, że zbiera takie opowieści. Przez moment doktor walczył z

pokusą. Na zjeździe nie działo się nic ciekawego, a ten mężczyzna przypadł mu do gustu,

wzbudził natychmiastowe zaufanie. Hall hotelu Parker Meridien był miłym, wesołym,

pełnym światła, ruchu i ludzi miejscem, tak odległym od ponurego zakątka Nowego

Orleanu, od tego spoczywającego w podzwrotnikowym upale, smutnego, starego miasta

przeżartego sekretami.

Doktor jednak nie potrafił opowiedzieć tej historii.

– Jeśli kiedyś zmieni pan zdanie, proszę zadzwonić – rzekł Anglik. – Nazywam się

Aaron Lightner. – Potem wręczył doktorowi wizytówkę, na której widniała nazwa jakiejś

organizacji. – Zbieramy, jeśli można tak powiedzieć, historie o duchach – naturalnie te

prawdziwe.

TALAMASCA

Obserwujemy

Zawsze jesteśmy w pobliżu

Było to osobliwe motto.

Tak, to właśnie przywołało wspomnienia. Aaron Lightner i jego dziwaczna

wizytówka z europejskimi numerami telefonów, ten Anglik, człowiek wyruszający jutro

na Wybrzeże, żeby się spotkać z mężczyzną z Kalifornii, który niedawno utonął i został

przywrócony do życia. Doktor czytał o tej historii w nowojorskich gazetach – chodziło o

jednego z tych typów, którzy przeżywają śmierć kliniczną i wracają ujrzawszy „światło”.

O tym topielcu też dyskutowali, doktor z Anglikiem.

– Widzi pan, on twierdzi, że zdobył zdolności parapsychiczne – wyjaśniał rozmówca.

– A to nas oczywiście interesuje. Podobno pojawiają mu się obrazy, kiedy dotyka

różnych przedmiotów gołymi rękami. My nazywamy to psychometrią.

Doktor był wyraźnie zaciekawiony. Sam słyszał o kilku podobnych pacjentach,

zawałowcach, jeśli pamięć go nie zawodzi, którzy wrócili do życia, a jeden z nich

twierdził nawet, że poznał przyszłość. „Życie po śmierci”. W pismach naukowych można

znaleźć coraz więcej artykułów dotyczących tego fenomenu.

– Tak – potwierdził Lightner. – Ten temat został najlepiej zbadany przez lekarzy,

szczególnie kardiologów.

– Był chyba parę lat temu taki film – przypomniał sobie doktor – o kobiecie, która

powróciła z umiejętnością uzdrawiania. Bardzo wzruszający.

– Podchodzi pan do tego bez uprzedzeń – powiedział wyraźnie uradowany Anglik. –

Na pewno nie chce mi pan opowiedzieć o swoim duchu? Marzę o tym, żeby tego

posłuchać. Wylatuję dopiero jutro, przed południem. Ach, co bym dał, żeby usłyszeć

pańską opowieść!

Nie, tylko nie to. W żadnym wypadku.

A teraz, samotny w pełnym cieni hotelowym pokoju, doktor znowu odczuwał lęk.

Gdzieś tam, w Nowym Orleanie, w zakurzonym korytarzu cyka zegar. Zdawało mu się,

że słyszy szuranie stóp swej pacjentki, kiedy pielęgniarka wyprowadza ją na spacer.

Znów miał w nozdrzach woń nowoorleańskiego domu w lecie: upał i stare drewno. A

tamten mężczyzna mówi do niego...

* * *

Nigdy, aż do owej wiosny w Nowym Orleanie, doktorowi nie zdarzyło się być w

środku rezydencji pochodzącej sprzed wojny secesyjnej. Ów stary dom miał od frontu

charakterystyczne białe, żłobione kolumienki, wyglądające wspaniale, chociaż farba już z

nich obłaziła. Mówiono o tym: styl klasycystyczny – długi fiołkowoszary budynek w

mocno zacienionym, prawie ciemnym zakątku Dzielnicy Ogrodów, a przy frontowej

bramie, niby strażnicy, dwa olbrzymie dęby. Ogrodzenie z ozdobnych prętów

udekorowane było rozetami i girlandami pnączy – fioletowych wisterii, żółtego dzikiego

wina i bugenwilli w jaskrawym, ciemnoróżowym kolorze.

Doktor lubił przystawać na marmurowych stopniach i spoglądać w górę, ku

doryckim kapitelom, które były wieńczone przez te kwiaty o usypiającym zapachu.

Wąskie, pełne kurzu snopy światła przebijały się między splątanymi gałęźmi. Pszczoły

brzęczały w gęstwinie jaskrawozielonych liści zwisających pod gzymsem, z którego

odpadała farba. Cóż z tego, że było tam ponuro i wilgotno?

Nawet spacer opustoszałymi ulicami zdawał mu się nęcący. Chadzał powoli po

spękanych lub wyboistych chodnikach z cegieł układanych w jodełkę lub szarych płyt,

pod ciągnącym się nieprzerwanie sklepieniem z dębowych gałęzi, gdzie światło wpadało

jak chmara plamek, a niebo było zawsze osnute zielenią. Często zatrzymywał się przy

największym drzewie, którego nabrzmiałe korzenie wypchnęły w górę żelazne

ogrodzenie. Jego pnia doktor nie zdołałby objąć ramionami, zaś gałęzie sięgały od

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: