Claudia_Gray_-_Wieczna_Noc_[_rozdziaĹ‚_4].pdf

Rozdział 4

Dotarłam do pokoju w samą porę, by zdążyć wskoczyć pod kołdrę, nim

weszła Patrice w towarzystwie panny Bethany. Dyrektorka stała na tle plamy słabego

światła z korytarza, więc widziałam tylko jej sylwetkę.

- Wiesz, że mamy tu pewne zasady, Patrice - mówiła cicho, lecz jej ton nie pozostawiał

wątpliwości, że była zdenerwowana. Poczułam się nieswojo, mimo że to nie mnie

karciła. - Powinnaś rozumieć, że regułom należy się podporządkować. Nie możemy

biegać nocą po okolicy. Ludzie zaczną gadać. Uczniowie mogą stracić panowanie nad

sobą. W efekcie dojdzie do tragedii. Czy wyrażam się jasno?

Patrice skinęła głową, po czym drzwi się zamknęły. Usiadłam na łóżku i

szepnęłam:

- Było strasznie?

- Nie, tylko trochę zamieszania - burknęła Patrice, zaczynając się rozbierać.

Już od tygodnia przebierałyśmy się w tym samym pokoju, ale mnie wciąż

wprawiało to w zakłopotanie. Jej nie. Jednym ruchem zdjęła koszulkę. Spojrzała na

mnie.

- Jesteś ubrana!

- Hm, tak.

- Myślałam, że już dawno wróciłaś.

- Nie mogłam od razu wejść do szkoły. Chodziły patrole. Potem was wypatrzyli, a ja

skorzystałam z okazji, żeby niepostrzeżenie się przemknąć. Byłam tu jakieś trzy minuty

przed tobą.

Patrice wzruszyła ramionami i sięgnęła po nocną koszulę. Starałam się

przebrać, nie wychodząc z mojego kąta. Rozmowa była skończona i zdałam sobie

sprawę, że po raz pierwszy okłamałam moją współlokatorkę.

Może powinnam powiedzieć Patrice, dlaczego wróciłam tak późno.

Większość dziewczyn prawdopodobnie aż kipiałaby z niecierpliwości, żeby pochwalić

się, że właśnie poznała fantastycznego chłopaka. Ja jednak wolałam zachować całe

zdarzenie w tajemnicy. Przez to, że tylko ja wiedziałam, cała sprawa stawała się jeszcze

bardziej wyjątkowa. Lucas mnie lubi, a ja lubię jego. Może wkrótce będziemy razem?

To ostatnie było zbyt daleko posuniętym przypuszczeniem, pomyślałam,

wślizgując się pod kołdrę. Ale i tak nie potrafiłam się opanować. Moje myśli pędziły zbyt

szybko i nie mogłam zasnąć. Uśmiechnęłam się do poduszki.

Jest mój.

- Podobno wczoraj wieczorem było jakieś przyjęcie - powiedział tata, stawiając przede

mną hamburgera z frytkami.

- Mmm... - odparłam z ustami pełnymi frytek. Po czym zreflektowałam się i dodałam.

- Tak, też o tym słyszałam.

Rodzice wymienili spojrzenia i odniosłam wrażenie, że są bardziej rozbawieni

niż oburzeni. Przyjęłam to z ulgą.

To był pierwszy z naszych cotygodniowych niedzielnych obiadów. Każda

sekunda, którą mogłam z nimi spędzić, sprawiała mi przyjemność. I chociaż starali się

normalnie zachowywać, wiedziałam, że też za mną tęsknili. W tle grał Duke Ellington i

mimo dociekliwych pytań wszystko wydawało się być na swoim miejscu.

- Mam nadzieję, że sprawy nie wymknęły się spod kontroli? - Mama zignorowała moje

słowa. - Z tego co słyszałam, było głównie piwo i muzyka.

- Nic, o czym byście nie wiedzieli. - Próbowałam ją zbyć. Chciałam dać im do

zrozumienia, że byłam na imprezie nie dłużej niż kwadrans.

Tata pokiwał głową i zwrócił się do mamy.

- Nie chodzi o piwo, ale reguł trzeba przestrzegać, Celio. Nie martwię się o Biancę,

natomiast inni...

- Reguły regułami, ale to normalne, że uczniowie czasem się buntują. Lepiej mieć parę

drobnych potknięć niż jeden poważny wypadek. Które zajęcia najbardziej ci się

spodobały? - Mama zwróciła się do mnie.

- Oczywiście twoje. - Spojrzałam na nią wymownie. Czy sądziła, że odpowiem inaczej, a

wtedy ona się roześmiała.

- A oprócz moich? - Mama oparła podbródek na dłoni, jawnie ignorując zasadę nie-

opieramy-łokci-na-stole. - Może angielski? Zawsze go lubiłaś.

- Nie z panną Bethany.

Moje słowa nie spotkały się ze zrozumieniem.

- Lepiej jej słuchaj - powiedział surowo tata i energicznie odstawił szklankę na stary

dębowy stół. - Powinnaś traktować ją poważnie.

Głupia, przecież jest ich szefową, pomyślałam. Co będzie, jeśli się rozniesie,

że ich córka źle się wyraża o dyrektorce? Pomyśl dla odmiany o kimś innym, a nie tylko

o sobie.

- Postaram się – obiecałam.

- Wiem. - Mama położyła dłoń na mojej dłoni.

* * *

W poniedziałek szłam na angielski z postanowieniem, że zacznę wszystko od

nowa. Ostatnio mówiliśmy o mitologii i folklorze, a oba te tematy zawsze lubiłam. Jeśli

mam się wykazać przed panną Bethany, to najlepiej z tych dziedzin.

Cóż, jednak najwyraźniej nie było mi pisane popisać się wiedzą.

- Przypuszczam, że niewielu z was czytało naszą następną lekturę? - zapytała dyrektorka,

gdy stos książek w miękkich okładkach krążył po sali. Panna Bethany zawsze roztaczała

wokół siebie lekki zapach lawendy; kobiecy, lecz ostry. - Ale chyba każdy z was o niej

słyszał.

Kiedy książki do mnie dotarły, wzięłam do ręki swój egzemplarz Draculi

Brama Stokera. Usłyszałam, jak kilka rzędów dalej Raquel mruknęła:

- Wampiry?

Ledwie to powiedziała, na sali zaiskrzyło. Panna Bethany drgnęła.

- Ma pani jakiś problem z naszą lekturą, panno Vargas?

Oczy nauczycielki błyszczały, kiedy wbiła czujne spojrzenie w uczennicę.

Raquel chyba żałowała, że nie ugryzła się w język, nim się odezwała. Jej jedyny sweter

zaczynał się mechacić przy łokciach i wyglądał na znoszony.

- Nie, proszę pani.

- Chyba jednak tak. Proszę nas oświecić, panno Vargas. - Panna Bethany skrzyżowała

ręce na piersi, zadowolona z siebie. Jej paznokcie były grube i dziwnie porowate. - Jeśli

nordyckie sagi o potworach wydają się pani godne uwagi, to dlaczego nie powieść o

wampirach?

Każda odpowiedz, jakiej Raquel by udzieliła, byłaby zła. Dziewczyna

próbowała coś powiedzieć, ale panna Bethany miała ją na oku już do końca lekcji.

Właśnie w taki sposób zabawiała się na każdych zajęciach, znajdując sobie ofiarę ku

rozbawieniu reszty uczniów. Lepiej by było, gdybym siedziała cicho i pogodziła się z

faktem, że dzisiaj Raquel była na cenzurowanym, ale nie potrafiłam tego znieść.

Nieśmiało podniosłam rękę. Panna Bathany mnie dostrzegła.

- Tak, panno Olivier?

- Ale Dracula nie jest dobrą książką. - Wszyscy popatrzeli na mnie, zszokowani, że

ośmieliłam się sprzeciwić pannie Bathany. - Ma taki kwiecisty język i te listy w listach...

- Widzę, że komuś nie podoba się epistolarna forma, którą tak wielu wybitnych autorów

stosowało w XVIII i XIX wieku. - Stukot pany Bathany wydawał się nienaturalnie

głośny, gdy szła w moją stronę, zapominając o Raquel. Zapach lawendy stawał się coraz

silniejszy.

- Uważa pani, że ta powieść jest staroświecka? Przestarzała?

Co mnie podkusiło, żeby podnieść rękę?

- Po prostu nie ma wartkiej akcji, to wszystko.

- I to pani zdaniem jest kryterium, na podstawie którego należy oceniać literaturę?

Kilka chichotów dobiegających z różnych stron sali sprawiło, że aż się

skurczyłam na swoim krześle.

- Może przypomnieć pani, dlaczego w ogóle rozmawiamy o tej książce?

- Bo zajmujemy się folklorem - wtrąciła Courtney.

Nie zamierzała mi pomóc, raczej się popisywała. Zastanawiam się, czy chciała

pogrążyć mnie, czy zwrócić na siebie uwagę Balthazara. Od wielu dni dbała o to. by jej

spódniczki były coraz krótsze, lecz on jak dotąd wydawał się niewzruszony.

- Jednym ze wspólnych motywów występujących w folklorze na całym świecie jest

wampir.

Panna Bethany tylko skinęła głową.

- We współczesnej kulturze Zachodu nie ma bardziej znanego mitu niż ten o Draculi.

Od czego lepiej zacząć?

Wszystkich zaskoczyłam, gdy się znowu odezwałam, również samą siebie:

- W kleszczach lęku .

- Słucham? - Panna Bethany uniosła brwi. Najwyraźniej nikt w sali nie zdawał sobie

sprawy, do czego zmierzam. Z wyjątkiem Balthazara, który zagryzł usta, by powstrzymać

się od uśmiechu.

- W kleszczach lęku . Nowela Henry'ego Jamesa o duchach, a w każdym razie być może o

duchach. - Nie zamierzałam wskrzeszać starej debaty o tym, czy główny bohater był

szalony. Zawsze bałam się duchów, lecz łatwiej było mi stawić czoło im w literaturze niż

pannie Bethany w rzeczywistości.

- Duchy występują w folklorze jeszcze częściej niż wampiry. A Henry James był lepszym

pisarzem od Brama Stokera.

- Kiedy to pani będzie układała program, panno Olivier, będzie pani mogła zacząć od

duchów. - Głos nauczycielki mógłby ciąć szkło. Musiałam zapanować nad drżeniem,

kiedy stała nade mną z twarzą bardziej kamienną niż gargulec. - Na tych zajęciach

zaczniemy od wampirów. Dowiemy się, jak były odbierane w różnych kulturach na

przestrzeni dziejów, od zamierzchłej przeszłości aż po czasy współczesne. Jeśli wydaje

się to pani nudne, głowa do góry. Wkrótce zajmiemy się i duchami.

Po tych słowach wiedziałam, że najlepiej zrobię, jeśli się zamknę i będę

siedzieć cicho.

Po lekcji, oszołomiona w ten dziwny sposób, jaki zawsze następuje po

upokorzeniu, szłam powoli przez tłum uczniów w holu. Wydawało mi się, że śmieją się

wszyscy oprócz mnie. Raquel i ja mogłybyśmy się nawzajem pocieszać, ale ona gdzieś

znikła.

I wtedy ktoś powiedział:

- Jeszcze jedna czytelniczka Henry'ego Jamesa.

Odwróciłam się i zobaczyłam Balthazara, który natychmiast do mnie

dołączył. Może chciał mnie wesprzeć, może po prostu unikał Courtney. Tak czy inaczej,

ucieszył mnie widok przyjaznej twarzy.

- Cóż, czytałam W kleszczach lęku i Daisy Miller , to wszystko.

- Sięgnij kiedyś po Portret damy . Spodoba ci się.

- Naprawdę? Dlaczego? - Przypuszczałam, że Balthazar po prostu powie, że to dobra

książka, ale całkowicie mnie zaskoczył.

- To historia o kobiecie, która szuka swojej tożsamości i nie chce, żeby inni narzucali jej

swoje zdanie. - Szedł przez tłum, nawet na chwilę nie odrywając ode mnie wzroku.

Oprócz niego tak intensywnie wpatrywał się we mnie tylko Lucas. - Mam przeczucie, że

to opowieść dla ciebie.

- Może masz rację - odparłam. - Poszukam w bibliotece. I... dzięki. Za rekomendację.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: