McGoldrick May- spełnione marzenia.pdf

McGoldrick May

SPEÞNIONE MARZENIA

Czerwiec 1772

Trzymając przy twarzy maskę ozdobioną piórami, Portia obserwowała kilkoro

drzwi sali balowej, odtwarzając w myślach plan rezydencji w North End. DuŜo za

niego zapłaciła, więc miała nadzieję, Ŝe jest dokładny. Dotknęła medalionika, który

nosiła na szyi.

Bal maskowy w eleganckiej posiadłości na Copp Hill, wydany z okazji urodzin

króla, był jej jedyną szansą. Admirał Middleton prawie nigdy nie urządzał przyjęć,

dlatego Portia właśnie dzisiaj musiała uwolnić matkę zamkniętą w tym domu od

dwudziestu czterech długich lat.

Na liście gości znaleźli się najwaŜniejsi przedstawiciele bostońskiej śmietanki

towarzyskiej, łącznie z gubernatorem. Oczywiście na adres pastora Higginsa i jego

Ŝony, gdzie mieszkała Portia, nie przyszło Ŝadne zaproszenie, lecz wybaczyła

admirałowi, Ŝe ją pominął. Aby się dostać na bal, po prostu okłamała najbliŜszą

przyjaciółkę i oszukała łudzi, którzy uwaŜali ją za członka rodziny. Nie miała

wyjścia. Wszystko musiało rozstrzygnąć się właśnie tej nocy.

Jest pani dzisiaj bardzo milcząca, kochanie.

Kochanie! Portia z trudem nad sobą zapanowała, słysząc ten poufały zwrot.

Odwróciła się i spojrzała na swojego partnera. Kapitan Turner nachylał się ku niej,

jak zwykle, kiedy coś mówił. Suknia poŜyczona od Belli była za obcisła, fiszbiny

gorsetu boleśnie wrzynały się w ciało, bez wątpienia zostawiając trwałe ślady.

Portia juŜ nie raz przyłapała kapitana na tym, Ŝe gapi się na jej piersi. Opuściła

maskę, Ŝeby zakryć dekolt. Oficer przeniósł wzrok na jej twarz, a ona zdobyła się

na uśmiech.

Właśnie kapitanem Turnerem, kuzynem Belli, posłuŜyła się Portia, Ŝeby dostać się

do rezydencji admirała. Niestety teraz miała trudności z pozbyciem się natręta.

Po prostu oniemiałam z zachwytu. Portia uniosła maskę do twarzy i rozejrzała

się po sali balowej w poszukiwaniu ratunku. Goście tańczyli menueta. Kobiet było

duŜo mniej niŜ męŜczyzn, choć wyglądało na to, Ŝe nie tylko sama elita przysłała

na bal swoje córki. Nie musi pan koniecznie dotrzymywać mi towarzystwa,

kapitanie. Nie chciałabym narobić sobie wrogów wśród tych uroczych dam,

zatrzymując pana dla siebie.

Nonsens, kochanie. Za nic w świecie nie ośmieliłbym się pani zaniedbywać. Wie

pani, Ŝe czekałem na taką chwilę od miesięcy. Muszę dodać, Ŝe nie na darmo.

Mieszkam w koloniach od niecałego roku wtrąciła Portia.

A ja jestem pani oddanym sługą od chwili, gdy panią zobaczyłem na

inauguracyjnej mszy wielebnej Higginsa oświadczył kapitan. Nie wyobraŜa

sobie pani, jaki byłem szczęśliwy, kiedy następnej niedzieli poznała pani Bellę.

To ja miałam szczęście, ale...

Szczerze mówiąc przerwał jej Turner gdy nas sobie przedstawiono miesiąc

później, a potem nie odpowiedziała pani na Ŝaden z moich listów, juŜ byłem

gotowy porzucić nadzieję. Nie muszę więc mówić, jak się ucieszyłem, kiedy moja

urocza kuzynka przysłała mi wiadomość, Ŝe nareszcie zgodziła się pani, Ŝebym

złoŜył jej wizytę. I kiedy przyjęła pani zaproszenie na bal. Czy teraz pani myśli, Ŝe

odstąpię ją choć na krok?

Portia opuściła maskę i stwierdziła, Ŝe oficer znowu wlepia oczy w jej dekolt. Miał

czterdzieści kilka lat, jak oceniała, i choć był potęŜnie zbudowany, wyraźnie tracił

dawną spręŜystość i siłę. Co gorsza, nazbyt Ŝywo interesował się jej osobą.

Gorąco tu, prawda? zauwaŜyła. Byłby pan taki miły i przyniósł mi coś do

picia?

Kapitan zatrzymał słuŜącego, wziął z tacy pełną czarkę i z ukłonem podał ją swojej

towarzyszce. Portia zaklęła w duchu i przyjęła poncz ze słabym uśmiechem. Gdy

Turner znów się do niej pochylił, szybko rozejrzała się po sali.

Nigdy nie miałam okazji widzieć tylu dystyngowanych osób naraz powiedziała.

Wojskowi wyglądają imponująco w galowych mundurach.

Z radością przedstawię pani kaŜdego z nich, łącznie z Ŝonami zaproponował

kapitan. Tu, w Bostonie, słuŜy jego wysokości wielu wspaniałych ludzi. Kogo

chciałaby pani poznać?

Portia zaczęła szukać wzrokiem człowieka stojącego jak najdalej od nich. Znalazła

takiego bez trudu. Opierał się o kolumnę tuŜ przy drzwiach i miał pochmurną minę

pasującą do jego czarnego stroju.

Tamten dŜentelmen... Wskazała maską. Chyba nigdy go nie spotkałam.

Byłbym zaskoczony, gdyby pani go znała, kochanie. Turner skrzywił się z

niesmakiem. To Pierce Pennington, brat hrabiego Aytoun. Pochodzi ze starej

szkockiej rodziny, ale to prawdziwy łotr. Przyjechał do Bostonu rok temu i szybko

zyskał sobie nazwisko w finansach i Ŝegludze.

Nie jest trudno w tych czasach dorobić się majątku, skoro ludzie odmawiają

płacenia podatków za angielskie towary? spytała Portia.

Nie, jeśli komuś brakuje szacunku dla ustalonych zasad handlu odparł cierpko

kapitan.

Ma pan na myśli kontakty z przemytnikami?

Oficjalnie nic takiego nie powiedziałem. Ale wkrótce zdemaskujemy głównych

przestępców, którzy bogacą się kosztem Korony, i połoŜymy kres ich procederowi.

Turner nie odrywał wzroku od Penningtona. Są w tym człowieku rzeczy,

których nie rozumiem. Moi przełoŜeni uwaŜają go jednak za całkowicie lojalnego

wobec króla. Jego młodszy brat jest oficerem brytyjskiej armii i cieszy się dobrą

reputacją.

Pan Pennington wygląda mi na interesującego człowieka stwierdziła Portia.

Chyba nie mówi pani powaŜnie, panno Edwards obruszył się Turner.

Owszem. Turkot powozów zajeŜdŜających na dziedziniec oznaczał przybycie

gubernatora, który nigdzie nie ruszał się bez wojskowej eskorty. Portia przywołała

na twarz słodki uśmiech. Wiem, Ŝe z panem jestem bezpieczna, kapitanie.

Mógłby pan łaskawie przedstawić mi tego dŜentelmena?

Nie rozumiem, dlaczego ze wszystkich obecnych tu osób postanowiła pani poznać

akurat tego... Szkota.

Zona pastora Higginsa ma szkockich przodków wyjaśniła Portia. Chciałabym

jej opowiedzieć, Ŝe przedstawił mi pan jednego z jej wybitnych ziomków.

Wybitnych! warknął kapitan, ale szybko się zreflektował. CóŜ, skoro pani tak

na tym zaleŜy, moŜe pani pójdzie ze mną i...

Nie, nie! rzuciła Portia, ukrywając twarz pod maską. Nie mogę dopuścić do

tego, by pomyślano, Ŝe jestem niezadowolona z pańskiego towarzystwa. Pan o

wiele lepiej niŜ ja zna reguły obowiązujące w towarzystwie, ale sądzę, Ŝe gdyby to

pan podszedł do mnie z panem Penningtonem, nie byłoby powodu do plotek.

Popchnęła go lekko i odczekała stosowną chwilę. Gdy tylko Turner wmieszał się w

tłum, zaczęła powoli cofać się ku drzwiom balkonowym. Chwilę później wyszła na

taras i zbiegła po schodach na trawnik oblany światłem księŜyca.

Z uzyskanych przez nią informacji wynikało, Ŝe matka zajmuje apartament na

drugim piętrze, tuŜ nad ogrodem róŜanym. Jedyną drogą, którą mogła się do niej

dostać bez przechodzenia przez dom, był balkon przy sypialni matki.

Portia uniosła spódnice i pobiegła alejkami, obsadzonymi po obu stronach

bukszpanem. Minęła rabaty kwiatowe i wkrótce dotarła do ogrodu róŜanego.

Natychmiast wypatrzyła balkon, pod nim niewysoką gruszę, a po jego obu bokach

kraty na pnące róŜe. Wszystko zgadzało się z opisem. Szybko wspięła się na mały

nasyp.

Całe dwadzieścia cztery lata Ŝycia spędziła w błogiej nieświadomości własnego

pochodzenia. Wychowana w sierocińcu ze szkołą w walijskim Wrexham, w wieku

szesnastu lat dołączyła do rodziny pastora Higginsa. Nigdy nie wątpiła w to, co o

rodzicach opowiadała jej lady Primrose, załoŜycielka i dobrodziejka sierocińca.

Matka Portii zmarła przy porodzie, ojciec, znany jakobita, na wygnaniu we Francji,

jakiś czas po bitwie na wrzosowiskach Culloden. Portia często wyobraŜała sobie,

jak to by było mieć rodzinę.

Jakiś miesiąc temu dziecięce marzenie oŜyło. Kiedy zachorowała Mary, Ŝona

pastora, do domu przy Sudbury Street wezwano doktora Deminga. Podziwiając

medalionik panny Edwards, lekarz rozpoznał kobietę z miniaturowego portretu

znajdującego się w środku, Helenę Middleton. Od tamtej chwili Portia nie

spoczęła, póki nie dowiedziała się o niej wszystkiego.

Zaczęła się wspinać po kracie. Wąski balkon pełnił raczej funkcję ozdobną niŜ

uŜytkową, bo nie było na nim dość miejsca, Ŝeby swobodnie stanąć. Portia połoŜyła

maskę na balustradzie i spróbowała zajrzeć do środka przez okno, zamknięte mimo

cieplej nocy. Nic nie zobaczyła, więc chwyciła się kraty jedną ręką i przysunęła

bliŜej. Niestety przekonała się, Ŝe story są zaciągnięte.

Chodziły słuchy, Ŝe Helena Middleton jest obłąkana i dlatego trzyma się ją w

zamknięciu. Wszyscy rozmówcy wychwalali admirała za oddanie i troskę o

jedynaczkę, ale Portia domyśliła się prawdy. Jeśli jej ojciec był jakobitą, romans

córki okryłby hańbą Middletona, oficera brytyjskiej armii i wiernego sługę króla.

Ale czy to wystarczający powód, Ŝeby więzić ją przez ponad dwie dekady?

Portia cicho zapukała w szybę. Pamiętała o tym, Ŝe ma niewiele czasu na

wyjaśnienie sytuacji. Podobieństwo między nią a matką nie rzucało się w oczy, a

poza tym Helena mogła nie wiedzieć, Ŝe jej dziecko przeŜyło. Zastukała znowu. Jej

serce tłukło się o Ŝebra. Przeczuwała, Ŝe jeszcze trudniejszym zadaniem będzie

przekonanie matki, Ŝeby uciekła razem z nią.

Gdy nagle zasłony się rozsunęły, Portię ścisnęło w gardle. Kobieta w oknie

wyglądała duŜo starzej niŜ na miniaturze, ale mimo pasm siwizny w długich,

złotych włosach sięgających pasa, bladej cery i podkrąŜonych oczu nie było

wątpliwości, Ŝe to dama z portretu.

Miała na sobie cienką koszulę nocną, w dłoni trzymała świecę. Kiedy otworzyła

okno, Portia zorientowała się, Ŝe matka jej nie widzi.

Krata zaskrzypiała niepokojąco i Portia kurczowo przytrzymała się balustrady.

Marzyła o tej chwili przez całe Ŝycie, a teraz ledwo mogła wydobyć z siebie głos.

Helena postawiła świecę na parapecie i lekko się wychyliła.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: