Le Guin Ursula K. - Hain 06 - Wydziedziczeni.pdf - Le Guin Ursula - eremas

Ursula K. Le Guin

WYDZIEDZICZENI

Przełożył Łukasz Nicpan

Pochylił się na fotelu i potarł boleśnie czoło.

‐ Posłuchaj ‐ rzekł ‐ muszę ci wytłumaczyć, po co do was przybyłem,

po co w ogóle przyjechałem na ten świat. Przybyłem tu dla idei. Z powodu

idei. Aby się jej uczyć, żeby jej uczyć, by się nią dzielić. Widzisz, my na

Anarres odcięliśmy się od pozostałych światów. Nie rozmawiamy z innymi

ludźmi, z resztą ludzkości. Tam nie mógłbym ukończyć mojej pracy. A

choćbym i mógł, oni jej nie chcieli, nie widzieli z niej pożytku. Przybyłem

więc tutaj. Tu znajduję to, czego mi potrzeba: rozmowy, dzielenie się

przemyśleniami, doświadczenia w Laboratoriach Badań nad Światłem,

dowodząc czegoś, co nie było ich celem, księgi teorii względności z obcego

świata ‐ bodziec, jakiego mi brakowało. Tak więc doprowadziłem wreszcie

mą pracę do końca. Nie jest jeszcze spisana, mam już jednak równania,

ogólny zarys, jest w gruncie rzeczy gotowa.

Ale dla mnie ważne są nie tylko idee w mojej głowie. Moje

społeczeństwo to także idea. Ona mnie stworzyła. Idea wolności, przemiany,

ludzkiej solidarności, idea wzniosła. Byłem przeraźliwie głupi, ale przecież

dostrzegłem wreszcie, że poświęcając się jednej ‐ fizyce ‐ zdradzam drugą.

Pozwalam, żeby posiadacze kupili ode mnie prawdę.

Rozdział pierwszy

Anarres ‐ Urras

Wznosił się tam mur. Nie wyglądał imponująco. Zbudowano go z nie

ociosanych głazów, byle jak spojonych zaprawą; człowiek dorosły mógł

spojrzeć ponad jego szczytem i nawet dziecko mogło się nań wspiąć. W

miejscu przecięcia z drogą ‐ zamiast otwierać się bramą ‐ zniżał się do czystej

geometrii, linii, idei granicy. Lecz była to idea realna. Ważna. Od siedmiu

pokoleń nie było na tym świecie niczego ważniejszego nad ten mur.

Był dwuznaczny i dwulicy jak wszystkie mury. Co znajdowało się

wewnątrz, a co na zewnątrz muru, zależało od tego, z której patrzyło się

strony.

Oglądany z jednej, opasywał sześćdziesiąt akrów nagiego ugoru

zwanego Portem Anarres. Stało tam kilka olbrzymich suwnic bramowych,

wyrzutnia rakiet, trzy magazyny, garaż dla ciężarówek i noclegownia.

Noclegownia sprawiała solidne, posępne i przygnębiające wrażenie; nie

tonęła w ogrodach, nie bawiły się wokół niej dzieci; nikt w niej najwyraźniej

nie mieszkał na stałe, ani nawet nie zatrzymywał się na dłużej. Była to w

gruncie rzeczy kwarantanna. Mur odgradzał nie tylko lądowisko, ale i

przybyłe z przestrzeni kosmicznej statki, ludzi, którzy na nich przylecieli,

światy, z których przybywali, a także resztę kosmosu. Mur opasywał

wszechświat, Anarres była poza murem, na wolności.

Oglądany z przeciwnej strony, mur opasywał Anarres; otaczał całą

planetę ‐ wielką kolonię karną, odciętą od innych światów, od innych ludzi,

poddaną kwarantannie.

Drogą ku lądowisku zbliżała się gromada ludzi, inna skupiła się już w

miejscu, w którym droga przecinała mur.

Ludzie przychodzili tu często z pobliskiego miasta Abbenay w nadziei

ujrzenia statku kosmicznego, bądź tylko by zobaczyć mur. Ostatecznie był to

jedyny graniczny mur w ich świecie. Nigdzie indziej nie mieliby okazji

oglądać tablicy z napisem ”Wstęp wzbroniony.” Mur przyciągał szczególnie

młodych. Gromadzili się pod nim, przesiadywali na jego koronie. Można się

było pogapić na brygady wyładowujące pod magazynami skrzynie z

ciężarówek gąsienicowych. Można się było natknąć na frachtowiec na płycie

wyrzutni. Frachtowce lądowały na Anarres tylko osiem razy w roku; nikomu

prócz zatrudnionych w Porcie syndyków ich przybycia nie zapowiadano,

więc gdy gapie mieli dość szczęścia, by na takie wydarzenie trafić, byli zrazu

bardzo podnieceni. Oto siedzieli na murze, a w oddali tkwiła na lądowisku

ona ‐ masywna, czarna wieża wśród krzątaniny jezdnych dźwigów. A potem

zjawiła się jakaś kobieta z ochrony magazynów i oświadczyła:”Zamykamy na

dzisiaj, bracia”. Nosiła opaskę Defensywy ‐ widok równie rzadki, co widok

statku kosmicznego. Wzbudziło to dreszcz emocji. Choć wygłosiła swe

oświadczenie tonem łagodnym, nie podlegało ono dyskusji. Była drużynową i

gdyby się jej sprzeciwiono, otrzymałaby wsparcie od swojej drużyny. I tak

zresztą nie było na co patrzeć. Obcy ‐ przybysze z innych światów ‐ nie

wychylali nosów ze statku. Żadne widowisko.

Równie mało zajmujące było ono i dla oddziału Defensywy. Jego

drużynowej marzyło się czasem, żeby ktoś choć spróbował przeleźć przez

mur albo członek obcej załogi wyskoczył ze statku, albo żeby jakieś dziecko z

Abbenay spróbowało podejść do frachtowca, aby go sobie obejrzeć z bliska.

Lecz nic takiego się nigdy nie zdarzyło. W ogóle nic się nigdy nie zdarzało.

Gdy się więc zdarzyło, nie była na to przygotowana.

Kapitan frachtowca Czujny zwrócił się do niej z pytaniem:

‐ Czy temu tłumowi chodzi o mój statek?

Drużynowa spojrzała we wskazanym kierunku i stwierdziła, że przy

bramie zgromadził się istotnie prawdziwy tłum ‐ ze sto, jeśli nie więcej osób.

Stali tam, po prostu stali ‐ jak ludzie podczas Głodu na stacjach towarowych.

Przestraszyła się.

‐ Nie. Oni, tego, protestują ‐ wyjaśniała powoli swoim ubogim

ajońskim. ‐ Protestują, tego, no wiesz. Pasażer?

‐ Chcesz powiedzieć, że przyszli tu z powodu tego drania, którego

mamy stąd wywieźć? Mają zamiar spróbować zatrzymać jego czy nas?

Słowo ”drań”, nieprzetłumaczalne na jej język, nic dla drużynowej nie

znaczyło, wzięła je za obcą nazwę swojego narodu, nie spodobało jej się

jednak jego brzmienie ‐ ani ton głosu kapitana, ani sam kapitan.

‐ Mógłbyś pilnować swego nosa? ‐ zapytała krótko.

‐ Jasne, do cholery. Pośpieszcie się tylko z wyładunkiem reszty towaru.

I dawajcie mi na pokład tego drania. Nam byle banda Oddich krzywdy nie

zrobi.

Poklepał rzecz, którą nosił u pasa ‐ metalowy przedmiot podobny do

zdeformowanego członka ‐ i spojrzał pobłażliwie na nie uzbrojoną kobietę.

Drużynowa zerknęła chłodno na falliczny przedmiot; wiedziała, że to

broń.

‐ Załadunek zakończymy o 14 ‐ oświadczyła. ‐ Dopilnuj, żeby załoga

nie opuszczała pokładu. Start o 14.40. Jeśli będziecie potrzebowali pomocy,

dajcie znać na Wieżę.

Oddaliła się, nim zdążył się odciąć. Gniew wzmógł jej stanowczość

wobec swojej drużyny i tłumu.

‐ Zejść mi z drogi ‐ rozkazała, zbliżywszy się do muru. ‐ Nadjeżdżają

ciężarówki, jeszcze się komu co stanie. Na bok!

Mężczyźni i kobiety z tłumu wdali się z nią w dyskusję, spierali się też

między sobą. Dalej przechodzili przez drogę, a niektórzy zapuścili się nawet

poza obręb muru. Mimo to oczyścili w końcu jako tako drogę. Jeśli

drużynowej brakowało doświadczenia w panowaniu nad tłumem, im

Le Guin Ursula K. - Hain 06 - Wydziedziczeni.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: